Friday 30 March 2012

ဧပရယ္ဖူးလ္

ေၾကးမံုရိပ္အတြင္းတြင္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ ့သည့္ ရုပ္သြင္တစ္ခု...။ စိတ္တိုင္းက် ျခယ္မႈန္းမြန္းမံ ျပီးသည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္သလုိ ခံစားရသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ မိတ္ကပ္နဲနဲ ထပ္ဖို ့လုိက္သည္။ မ်က္ေတာင္ကို နဲနဲထပ္ေကာ့လုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ကာလာ ထပ္တင္လုိက္သည္။ ထပ္မံ၍ စိတ္တိုင္းက် ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျခယ္မႈန္း ျဖစ္ျပန္ျပီ။ မိမိခ်စ္သူ ေရွ့တြင္ အလွဆံုး ျဖစ္ေနခ်င္သည္ ကေတာ့ မိန္းကေလးတို ့ သဘာဝျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကုိ စိတ္မပ်က္ေစခ်င္... ေမာင့္မ်က္လံုးထဲတြင္ သူမ အလွဆံုး ျဖစ္ေနခ်င္သည္။ ခုလို ျပင္ဆင္ျခယ္သ ထားျခင္းတို ့က ေမာင့္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ သူမတို ့အတြက္ ပထမဆံုးေသာ အထိမ္းအမွတ္ေန ့ေလးကို ေမာင္ႏွင့္အတူ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေလး ျဖတ္သန္းသြားခ်င္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တာ ဒီေန ့တစ္လျပည့္သည့္ေန ့....။ ခ်စ္သူသက္တမ္း တိုေတာင္းလွေသာ္လဲ ေမာင့္ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ေမာင္လဲ သူမကို ထပ္တူခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ကို သိပါသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးမိရျခင္းလဲ ျဖစ္သည္။ မွန္တင္ခံုေပၚမွ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နာရီလက္တံက နံနက္ ၉နာရီ ၅၅မိနစ္ကို ညႊန္ျပေနသည္။ ဆယ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပါလား။ ဆယ္နာရီ လာေခၚမယ္ ေျပာထားျပီး ခုထက္ထိ မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္က်လုိ ့ကေတာ့ စိတ္ေကာက္ပစ္လုိက္မည္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးထားလုိက္သည္။ ထိုစဥ္ ေရွ့ဧည့္ခန္းဘက္မွ စကားသံၾကားရသျဖင့္ ေျပးထြက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။

"ေမာင္... ေရာက္ေနရင္လဲ ေခၚခိုင္းလုိက္ေရာေပါ့"
"ေခၚခိုင္းမလို ့ပါဘဲ... ဒါေပမယ့္ ေမဇင္တို ့အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အေၾကာင္းလဲ သိတဲ့အတိုင္းဘဲေလ စကားကုိ ေရပက္လို ့မဝင္ေအာင္ကို ေျပာတာ... ေမာင္... စကားစလို ့ကို မရဘူး... ျပီးေတာ့ ေမာင့္ေကာင္မေလး အလွျပင္ေနတာကို ေႏွာင့္ယွက္မိလို ့အလွေတြ ေလ်ာ့ကုန္မွာလဲ စိုးလုိ ့မေခၚျဖစ္တာ"
"ဟင္း... စကားေတြ သိပ္တတ္ေနေနာ္... ေနာက္ျပီး အားနာေနာ္ အားနာေန... ဘယ္ေတာ့ ခါးပါမယ္ မသိဘူး"
"ဟာ... ေမဇင္ကလဲ လူၾကီးကို မဟုတ္တာ..."
"လူၾကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းကဟာေတြနဲ ့ကို ေျပာတာပါ။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး တရုန္းရုန္းနဲ ့မ်က္စိကို ေနာက္ေနတာဘဲ"
"ေၾသာ... စကားေတြက ဘယ္ေရာက္ သြားျပန္တာတုန္း"
"ဘာလဲ တည့္တည့္ထိသြားလို ့လား"

မခ်ဳိမခ်ဥ္အျပံဳး၊ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ေျပာလာသည့္ သူမကို ၾကည့္ျပီး အသည္းယားသြားမိသည္။ ဒီလို မ်က္ႏွာေပး၊ ဒီလုိ အျပံဳးမ်ဳိးႏွင့္ အမူအယာမ်ားေၾကာင့္လဲ သူမကို ျမတ္ႏိုးစြဲလန္း ရျခင္းျဖစ္၏။ ဒီလို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ပုိင္ဆိုင္ခြင့္ရျခင္းက သူ ့အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ တစ္ခုျဖစ္သည္။

"ကဲ... အပုိေတြ ေျပာမေနနဲ ့ ေဒၚေမဇင္ သြားစို ့..."
"ဟင္း... ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ပါေနာ္... ဒီက ေနာက္က်ေနျပီ မွတ္လုိ ့စိတ္ေကာက္ဖုိ ့ျပင္ထားတာ"
"သိပါတယ္... ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မက်ေအာင္ကို သတိထားျပီး လာခဲ့တာ... ဒါနဲ ့ေနပါဦး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ျပီးကတည္းက စိတ္ေကာက္ဖုိ ့ဘဲ ေခ်ာင္းေနတာလား။ နဲနဲေလး ထစ္ကနဲရွိ စိတ္ေကာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းဘဲ... ဒီဘက္ကိုလဲ နဲနဲေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖည့္ေတြးေပးပါဦးလား"
"မေတြးေပးပါဘူး ဘာလို ့ေတြးေပးရမွာလဲ စိတ္ေကာက္စရာ ေပၚလာရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္မွာဘဲ။ ေမာင္လဲ ေခ်ာ့စရာ ရွိတာကို ေခ်ာ့ေပါ့"

ေခါင္းတခါခါျဖင့္ ေရွ့မွ ထြက္သြားသည့္ ေမာင့္ေနာက္မွ လိုက္လာရင္း ျပံဳးလုိက္မိေသးသည္။ ႏြဲ ့ဆိုးဆိုးတတ္သည့္ သူမကို ခုလို ဂရုစိုက္ျခင္းေၾကာင့္လဲ ေမာင့္ကုိ အခ်စ္ပုိရျခင္း ျဖစ္၏။

"ဘယ္သြားၾကမလဲေမာင္..."
"ေရႊေတာင္ျမိဳ ့မွာ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲ သြားစားၾကမယ္။ ျပီးအျပန္မွာ ရွင္လႈိဏ္ဂူဘုရားကုိ ဝင္ၾကမယ္"
"အေဝးၾကီးဘဲ ေမာင္ရယ္.... ျပည္ျမိဳ ့ထဲမွာဘဲ တစ္ခုခုစားျပီး ေရႊဆံေတာ္ဘုရား တက္ၾကေအာင္"
"မေဝးပါဘူး ေမဇင္ရယ္... ဒီလိုေျပာမွာကို သိလို ့ ဆုိင္ကယ္ထားခဲ့ျပီး ေမာင္... ကားယူလာခဲ့တယ္။ ညေနဘက္ ေနေအးမွ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚ တက္ၾကတာေပါ့ ဟုတ္ျပီလား"
"ဒါနဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီေန ့မွာ တစ္လျပည့္ အမွတ္တရ ထမင္းေကၽြးမယ္ဆို"
"အင္းပါ ေမာင္စီစဥ္ထားပါတယ္။ သြားၾကမယ္လာ... ကားေပၚတက္"

ကားေလးက ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ေျပးေနသည္။ နဝေဒးတံတားေအာက္မွ အျဖတ္တြင္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး တဖက္ကမ္းကို ၾကည့္ျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ကို သတိရလိုက္မိသည္။ ခုလို ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ အျဖစ္ကို ေမေမသာသိလွ်င္ သတ္မည္ဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။ ေမာင့္အလိုက်သာ လုိက္လာခဲ့ရေပမယ့္ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲကို သူမ သိပ္မၾကိဳက္လွပါ။ သို ့ေသာ္ ေမာင္ကေတာ့ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ၊ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲတို ့ကို အလြန္ၾကိဳက္သည္။ ျပည္ျမိဳ ့မွ ေရႊေတာင္ျမိဳ ့သို ့မၾကာမၾကာ သြားစားေလ့ရွိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ခုလိုေတြ ေလွ်ာက္လည္ရသည္ကို ေပ်ာ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ သူမ ျပည္ျမိဳ ့တြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ခ်စ္သူရေနသည္ကုိ ေမေမ မသိေသး။ ေမေမသာ သိသြားလွ်င္ မည္သို ့တုန္ ့ျပန္လာမည္ကို သူမ မသိေပ။ ဒီတေခါက္ အိမ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္ဟု စဥ္းစားထားသည္။ ႏို ့မို ့သူမ်ား ျပန္ေျပာမွ သိရလွ်င္ ေမေမ အလြန္စိတ္ဆိုး ေပလိမ့္မည္။ ဖြင့္ေျပာဖို ့အတြက္ကိုလဲ သူမ စိတ္က စိုးရြံေနမိျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဒီအရြယ္ထိ သူမ ဘာလုပ္လုပ္ ေမေမကို အရင္အျမဲ တုိင္ပင္ေလ့ရွိ၏။ သို ့ေသာ္ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ သူမ သေဘာျဖင့္ သူမ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ ေမေမ အျပစ္မ်ား ေျပမည္လားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္လွ်င္ ေမေမကို ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္။

"ဘာေတြ ဒီေလာက္ စဥ္းစားေနတာလဲ ေမဇင္"

ေမာင့္... စကားသံၾကားမွ သတိျပန္ဝင္လာမိသည္။

"ေမာင္... ေခါက္ဆြဲဆုိင္ကို ေက်ာ္လာျပီေလ။ ဘယ္ကို ဝင္စရာ ရွိေသးလုိ ့လဲ"

အေပါင္းအသင္းမ်ားသည့္ ေမာင့္အေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ ေမးၾကည့္လုိက္သည္။ ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာ ကားကုိသာ ဂရုစုိက္ ေမာင္းေနသည္။ ကားေလးက ေရႊေတာင္ျမိဳ ့ကိုပင္ ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ရန္ကုန္-ျပည္လမ္း ေပၚတြင္ ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ေျပးေနသည္။ ကားၾကီး၊ ကားငယ္မ်ား တဝွီးဝွီးျဖင့္ အနားမွ ျဖတ္ျဖတ္သြားသည္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ာ၊ သစ္ပင္တန္းမ်ား ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္း ထူးျခားမႈ တစ္ခုကို ခံစားလုိက္ရ၏။ ေမာင္ခုလို တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းက ပံုမွန္မဟုတ္...

"ေမာင္... ေခါက္ဆြဲစားမယ္ ဆိုျပီး ဘယ္ကို ေမာင္းလာတာလဲ။ ဘယ္ထိ သြားမလို ့လဲ..."

စကားမျပန္ဘဲ ကားကိုသာ ဂရုတစုိက္ ေမာင္းေနသည့္ ေမာင့္ကိုၾကည့္ရင္း သူမ တုန္လႈပ္လာမိသည္။ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခုက ျဖတ္ကနဲ ဝင္လာသည္။ သူမ ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုးရသည့္ေမာင္ ဒီလို လုပ္မည္ဟု မယံုၾကည္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ေတြးလိုက္ျပီး အေတြးတို ့ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။

"ဘယ္သြားမယ္ ဆိုတာ ေမဇင့္ကို ေျပာဦးေလ။ ေမာင္... ေမးေနတာေျဖဦးေလ"

ဘာစကားျပန္မွ မရသျဖင့္ သူမ နဲနဲေဒါပြသြားျပီး ေမာင့္ပုခံုးကို ဆြဲလႈပ္ျပီး ေမးလိုက္သည္။ ေမာင္... သူမကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိဆက္ဆံတာလဲဟု ေတြးရင္း ဝမ္းနည္းဆို ့နင့္လာမိသည္။

"ေမဇင့္ကို ေမာင္... ခုိးလာတာ... လက္ပံတန္းျမိဳ ့မွာ ေမာင့္အဘိုးအဘြားေတြ ပုိင္တဲ့ျခံတစ္ျခံ ရွိတယ္။ ခုအဲဒီကို သြားေနတာ"
"ဘာ... ေမာင္ ... ဘာေျပာလုိက္တယ္"

မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဟု သူမ ေတြးမိသည့္ အရာက တကယ္ ျဖစ္လာသည္။ သူမ အံၾသတုန္လႈပ္ သြားမိသည္။ ဝမ္းနည္းဆို ့နင့္သြားျပီး ရင္ထဲနာက်င္သြားသည္။ ေမာင့္ကိုလဲ လုပ္ရက္ေလျခင္းဟု စိတ္နာခ်င္မိသည္။ ဒီိလိုေတာ့ လုပ္လို ့မျဖစ္....

"ေမာင္... မလုပ္ပါနဲ ့ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ ့... ေမဇင္တို ့ေက်ာင္းမျပီးေသးဘူးေလ။ ေက်ာင္းျပီးရင္ လက္ထပ္ဖို ့ကိုလဲ ေျပာထားျပီးသားေလ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ... ျပီးေတာ့ ေမဇင္တုိ ့ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတာလဲ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ ခုလို ခိုးရာလိုက္သြားတာကို ေမေမတို ့သိရင္ ေမဇင့္ကို သတ္လိမ့္မယ္။ ေမဇင့္ကို သနားပါဦး ေမာင္ရယ္..."
"ေမာင္... ဘာမွ မသိခ်င္ဘူး။ ေမဇင့္ကို ခ်စ္တယ္။ ေမဇင္နဲ ့မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေမဇင္နဲ ့ေဝးရင္ ေမာင္... ရူးလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမဇင့္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို ့ခုလုိ လုပ္ရတာဘဲ"
"ဒီလို ေမဇင့္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္လို ့ေမာင္နဲ ့ေမဇင္တုိ ့ေပ်ာ္ရမယ္လုိ ့ထင္လား။ ေမဇင့္ကို ေမာင္ တန္ဖိုးမထားဘူး။ ေမဇင့္ဘက္ကုိ ထည့္မေတြးေပးဘူး။ ခ်စ္သူေတြ ့ရင္ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာ ခိုးရာလိုက္သြားတာတို ့ဘာတို ့ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ဘူးလုိ ့ေမေမက အျပတ္ေျပာျပီးသား။ ခိုးရာလုိက္သြားတယ္ ဆိုတာကို သိတာနဲ ့ ေမဇင့္ကို သမီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမဇင္ သမီဆိုး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ ့ေမာင္ရယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

ပထမဆံုးေသာ ခ်စ္သူမ်ား အထိမ္းအမွတ္ေန ့ေလးက ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ေမာင္သူမကုိ တန္ဖိုးမထားသည့္ အတြက္လဲ ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္မိသည္။ ေရွ့ဆက္ ျဖစ္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ ့ကို သူမ  ဆက္မေတြးရဲေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္တုိ ့က ရစ္သိုင္းဖြဲ ့လာသည္။ ေရွ့မွ ကားဒက္ဘုတ္ေပၚ ေခါင္းတင္ျပီ တရႈတ္ရႈတ္ျဖင့္ ငိုရႈိက္ေနမိသည္။ ဟိုအရင္က ဆိုလွ်င္ သူမ ဝမ္းနည္ဆို ့နင့္ဟန္ကို ျမင္လွ်င္ပင္ ျပာျပာသလဲ ေခ်ာ့တတ္သည့္ေမာင္ ခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းပင္ မဆိုသည့္ အတြက္ ပို၍ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမိသည္။ ေမာင္... သူမကို တကယ္မခ်စ္ဟုလဲ ခံစားလိုက္မိသည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ သူမ ရႈိက္ကာရႈိက္ကာ ငိုေနမိ၏။ ထိုစဥ္ ကားရပ္သြားသည္။ သူမကေတာ့ အငိုမရပ္ေသး... ကားတံခါးဖြင့္သံ ထို ့ေနာက္ ရယ္သံတို ့ႏွင့္အတူ ဧပရယ္ဖူး ဆိုသည့္ ေအာ္သံၾကီးကို ၾကားလုိက္ရသည္။ သူမ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ သူမ အံၾသသြားျပီး ေမာင့္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။

"ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္... ေမာင္မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူတုိ ့ေတြ အတင္းအက်ပ္ကိုင္ျပီး ခိုင္းလုိ ့လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေန ့တစ္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ စားပြဲတစ္ခုနဲ ့ဧပရယ္ဖူး မလုပ္ေပးဘူး ဆိုရင္ ေရွ့ေလွ်ာက္ ေမာင္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း မေနရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္မယ္ ဆိုလို ့လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေမာင္... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမဇင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ တန္ဖိုးလဲ ထားပါတယ္။ ဒါေတြက ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္ရယ္"
"ေမာင္ရယ္...."

ေမာင့္ကို မယံုၾကည္မိသည့္ အေတြးဝင္မိသည့္ အတြက္အားနာ သြားမိသည္။ ေမာင့္... ရင္ခြင္ထဲသို ့တိုးဝင္လုိက္သည္။ ေမာင္က သူမကို အလုိက္သင့္ ေထြးေပြ ့့လိုက္ရင္း

"အမွတ္တရ ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္... အဲဒီအတြက္လဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ေမဇင့္ကို ေမာင္... ခုထက္ပို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္။ ကဲသြားရေအာင္ ဒီျပည္ေတာင္တန္း ေရနံေျမက ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆုိင္မွာ ေန ့လည္စာစားဖို ့ေမာင္စီစဥ္ထားတယ္"

ခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွ သူမ ျပံဳးႏုိင္ပါျပီ။ ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲနဲ ့တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ လာဆံုသည့္ ဧပရယ္ဖူးေန ့ကေတာ့ သူမတို ့အတြက္ အမွတ္တရ
 ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ဒီလို အမွတ္တရေန ့ေလးေတြက ခ်စ္သူေတြကို ပိုၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္လားဟုလဲ ေတြးၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေစာင့္ေနသည့္ ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲသို ့ေမာင့္လက္ကိုဆြဲရင္း ဝင္သြားလုိက္သည္။ ခုေတာ့ သူမလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရာျပီး ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါျပီ... ကဲ... အားလံုးဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဧပရယ္ဖူးေလးပါေနာ္...

13 comments:

  1. ဟြင္း...သမ်ားကဂယ္ထင္လို႕ေပ်ာ္ေနတာ.....ဧပရယ္ဖူးတဲ့....၊
    သြား......လူဇိုး.....:)))
    စတာ...ဇာတ္လမ္းေလးဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္...မိုက္တယ္ဟ...။

    ReplyDelete
  2. ဧပရယ္ေရာက္ရင္ သတိထားေနရတယ္ ကုိရဲေရ
    ဖတ္သြားပါတယ္..

    ReplyDelete
  3. ကဲ--သူတုိ႔ကေတာ႔ ေရနံေျမက ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆုိင္မွာ ေန ့လည္စာစားဖို ့ေမာင္စီစဥ္ထားတယ္တဲ႔ေနာ္
    လာေရာက္စာဖတ္ေနသူေတြကုိ ဘယ္လုိမ်ားစီစဥ္ထားပါသလဲ?

    ReplyDelete
  4. ကန္ဒီသာ ေမဇင္ေနရာမွာဆို ဒီလိုလြယ္လြယ္နဲ႔ မေက်နပ္ဘူး.. ဟြန္းးးးးးးးးးးးးးးးးးး

    ဒီလုိလုပ္စရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး.... >.<

    ReplyDelete
  5. ပစ္ပစ္31 March 2012 at 00:49

    ဟင္းဟင္းဟင္းး..
    အဲလို April fool ကိုေတာ့ေၾကာက္ပါရဲ႕..ဘလက္ေရ..

    ReplyDelete
  6. ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား......ဂယ္ၾကီးမွတ္ေနတာ......ဒီႏွစ္ေတာ႕ အခန္းမွာဘဲ ေကြးရမယ္ထင္ပါတယ္...ဧပရယ္ဖူးရယ္.....

    ReplyDelete
  7. ေကာင္းပါေပ႔...ကုိညီေရ..ဒီထက္မကေရးနိုင္ပါေစ

    ReplyDelete
  8. ကိုညီရဲရဲ႕ ညက္ေညာတဲ့ အေရးအသားက ဆြဲေခၚသြားတာ ဇတ္႐ွိန္ေတာ့ တက္ၿပီနဲ႔ တူတယ္လို႔ ေတြးမိလု ဆဲဆဲပဲဗ်..၊ အဲဒီမွာ တဖက္ကလည္း ေခါင္းစဥ္ကုိ သတိတရ ႐ွိေနခဲ့တယ္..၊ ဒီရက္ပိုင္းမွာ သတိေလးနဲ႔ ေနတုန္း ေခါင္းစဥ္ကလည္း 'မယံုလိုက္နဲ႔' လို႔ အခ်က္ျပ ေနခဲ့တာကိုး..၊ း)

    တဒဂၤ စိုး႐ြံ႕မႈ ေလးနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္႐ႊင္ရတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတၳဳတိုေလးပါပဲဗ်ာ...။

    ReplyDelete
  9. အိုး...ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ႔ဧပရယ္ဖူးလ္....

    ReplyDelete
  10. ဟမ္မေလး....ဘယ္လိုဧပရယ္ဖူးလ္ၾကီးလည္း....
    ေၾသာ္....ဒါနဲ႕....ဒီထဲက ေကာင္မေလးကလည္း စိတ္ေကာက္တတ္တယ္လားးးးး


    ပုံ/စိတ္မေကာက္တတ္ေသာသူ :P

    ReplyDelete
  11. တကယ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ အားေပးေနမယ္။ လင့္လည္းယူသြားတယ္။
    အယ္လိုဧပရယ္ဖူလ္းမ်ိဳး ၾကံဳခ်င္ပါ့.. အဟီး..



    ခင္မင္တဲ့
    အလြမ္းျမိဳ႕

    ReplyDelete
  12. ေဟ့.. ေမာင္ရဲ
    ဧၿပီဖူးလ္ဆိုၿပီး အဲလိုပဲ လုပ္ခဲ့ဖူးလား..။ ဝတၳဳတိုေလးအျဖစ္ ခံစားဖတ္ရတာ ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔ ၿပီးသြားမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။။

    ခင္မင္လ်က္
    အမသဒၶါ

    ReplyDelete
  13. တကယ့္ကို မွတ္မွတ္ရရ ၿဖစ္တဲ့ ဧပရယ္ဖူးေပပဲ

    ReplyDelete