Sunday 25 December 2011

ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ဘာလုပ္မယ္(တဂ္)

ခုတေလာ အလုပ္ေတြ က်ေနသည့္ အတြက္ လူလဲ မနားရ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ႏွင့္ New Year တြင္ Shut Down ရွိေသာေၾကာင့္ ဒီဘက္ရက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြကို ၾကံဳးရုန္း လုပ္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ Shut Down ရွိသည္ဆိုမွ ေၾသာ္... ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ေတာင္ နီးလာျပန္ပါေရာလားဟု ေတြးမိသည္။ အလုပ္က တရုတ္ေတြကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္တြင္ ဟိုဟာလုပ္မယ္ ဒီဟာလုပ္မယ္ မေလးရွားႏိုင္ငံ ျပန္မယ္၊ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသြားမယ္၊ ေဟာင္ေကာင္းသြားမယ္ ေျပေနၾကသည္။ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မေလးရွားႏုိင္ငံကို အလည္သြားၾကမည္ ေျပာၾကသည္။ မိမိလဲ ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ႏွင့္ New Year တြင္ ဘာလုပ္မလဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ အေျဖက ထြက္မလာ ဟိုအရင္ ႏွစ္ေတြကလိုဘဲ ထံုးစံအတိုင္း ဘာအစီအစဥ္မွ ရွိမေနေပ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ Boon Lay တြင္ ေနသည့္ အစ္ကို ့အိမ္ကို ေရာက္ေနမည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါကလဲ ပိတ္ရက္တိုင္း သြားေနၾက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနေပ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ဒီဇင္ဘာလဲ အရင္ႏွစ္ေတြလုိဘဲ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေက်ာ္သြားျဖစ္ဖို ့က မ်ားေနသည္။ ဒါကလဲ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတြင္ ခရစ္စမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အမွတ္ရစရာက ရွိေတာ့ရွိသည္ ဒါေပမယ့္ ရွားသည္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္သည္။

ခရစ္စမတ္ ဆိုသည္က ငယ္ဘဝတြင္ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္ႏွင့္အတူ ေျပးရင္းလႊားရင္း မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေက်ာ္ျဖတ္သြားျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ အရြယ္ေလး ေရာက္လာေတာ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ သၾကၤန္တို ့သီတင္းကၽြတ္တို ့လို တကူးတကၾကီး ခရစ္စမတ္ေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မည္ဟု ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားျခင္း မရွိေသာ္လဲ ခရစ္စမတ္ေန ့ေရာက္ရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ဟာ... ဒီေန ့ခရစ္စမတ္ေန ့ဘဲ တို ့ေတြ တစ္ခုခု လုပ္စားၾကရေအာင္ဟု ဆိုကာ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္စား ျဖစ္ေလ့ ရွိၾကသည္။ ခရစ္စမတ္ေန  ့ေရာက္လွ်င္ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ ခ်က္စားၾကျခင္း၊ ၾကာဇံဟင္းခါး ခ်က္စားၾကျခင္း၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းစားၾကျခင္း စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခု လုပ္စားျဖစ္ၾက၏။ သူတို ့ရိုးရာျဖင့္ မဟုတ္ေသာ္လဲ ကိုယ့္ရိုးရာျဖင့္ ခရစ္စမတ္ေန ့မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျဖစ္ေလ့ ရွိခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုကာ ဂီတာတီးသည့္သူကတီး၊ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္သည့္ သူကေၾကာ္၊ ကစားသည့္သူက ကစားျဖင့္ အလြန္ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းလွသည္။ အလုပ္မလုပ္ခ်င္သျဖင့္ ေရသာခိုျပီး ခိုးအိပ္ၾကသူမ်ားကို အိုးမည္းသုတ္ျခင္း၊ ခ်မ္းေအးလွသည့္ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းတြင္းၾကီးတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၏ အဝတ္အစားမ်ားကို ခိုးခၽြတ္ျခင္း၊ ေရေလာင္း၍ ႏႈိးျခင္း စသည္ျဖင့္ စၾကေနာက္ၾကသည္မွာ အလြန္ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းလွ၏။ ဒါေတြက ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေပ်ာ္ေလးမ်ား ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီနဲ ့တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။ တကယ္ျဖစ္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့တစ္ေခါက္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးသည္။
  
ခရစ္စမတ္နဲ ့ပတ္သက္ျပီး ဘာမွ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ထားခဲ့ေလ့ မရွိေပမယ့္လုိ ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းျပီး စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ခရစ္စမတ္ေန ့ေလး တစ္ေန ့ ရွိခဲ့ဘူးသည္။ ထိုေန ့က ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတန္းတူတက္သည့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ခရစ္စမတ္ သူတို ့ရြာကို အလည္လုိက္ခဲ့ဖို ့ေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အလည္ေရာက္သြားျဖစ္သည္။ သူကကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာနဲ ့နဲနဲလွမ္းတဲ့ ရြာသစ္ကုန္းရြာက ခ်င္းလူမ်ဳိး ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူတို ့တစ္ရြာလံုး ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ျပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဧရာဝတီျမစ္ ေနာက္ဘက္ကမ္း ရခိုင္ဘက္ကို သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္သည့္ ခ်င္းရြာမ်ားရွိသည္။ တခ်ဳိ ့ရြာမွ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား ဆိုလွ်င္ ဗမာစကားကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ၾကေပ။ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္တို ့ရြာတြင္ ေစ်းလာဝယ္ရင္း ၾကံဳသျဖင့္ ေခၚေသာေၾကာင့္ အစီအစဥ္မရွိဘဲ လိုက္သြားျဖစ္ျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို ့ကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ခရစ္စမတ္ပြဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခမ္းခမ္းနားနားကို က်င္းပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သိုေသာ္ ျမိဳ ့ၾကီးျပၾကီးမ်ားမွ ခရစ္စမတ္ပဲြမ်ားကဲ့သုိ ့ ခမ္းခမ္းနားနားၾကီး က်င္းပျခင္းမ်ဳိးလဲ မဟုတ္ေပ။ သူတို ့ရြာဓေလ့ျဖင့္ သူတို ့ပြဲေတာ္ကို ရိုးရိုးေလး က်င္းပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ခရစ္စမတ္တြင္ သူတို ့ရြာမွ အိမ္မ်ားတြင္ အလွဴလုပ္ပံုက တမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဝက္သားဟင္းကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်က္ျပဳတ္ျပီး ဧည့္သည္မ်ားကို ေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။ တတ္ႏုိင္သည့္ အိမ္မ်ားက ဝက္ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္၊ စသျဖင့္ ေပၚၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ သူတို ့လွဴသည့္ အလွဴကို အိမ္ေရွ့တြင္ ဝက္ေခါင္းမ်ား ခ်ိတ္ဆဲြျခင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပေလ့ ရွိၾကသည္။ ဝက္ႏွစ္ေကာင္ လွဴလွ်င္ ဝက္ေခါင္း ႏွစ္ေခါင္း၊ ဝက္သံုးေကာင္ လွဴလွ်င္ ဝက္ေခါင္းသံုးေခါင္း စသည္ျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ့ ရွိၾကသည္။ ထိုေန ့က ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ ့ခ်က္ထားတဲ့ ဝက္သားဟင္းကုိ တဝၾကီး စားေသာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးထပ္သား၊ ဝက္သားခ်က္၊ ဝက္သားေၾကာ္၊ ဝက္ကလီစာ၊ ဝက္အူမၾကီးဟင္း၊ ဝက္ေျခေထာက္စြပ္ စသည့္ တျခားတျခားေသာ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့သည့္ ခ်က္နည္းျဖင့္ ခ်က္ထားသည့္ ဝက္သားဟင္းမ်ားကို  ဗိုက္ၾကီးကားေနေအာင္ စာခဲ့ရသည္ကုိ မွတ္မိေသးေတာ့သည္။ 

ညဘက္ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းညတြင္ မီးဖိုၾကီးမ်ားဖိုကာ ဂစ္တာေတြ ဝုိင္းဖြဲ ့တီး၊ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းခဲ့သည္။ ရြာထဲမွ ကာလသား လူငယ္မ်ားစု၍ တစ္အိမ္ဝင္၊ တစ္အိမ္ထြက္၊ တစ္ရြာဝင္ တစ္ရြာထြက္ျဖင့္ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုျပီး အလွဴခံၾကသည္မွာလဲ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ မီးပံုေဘးတြင္ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုရင္း အျမည္းအလွ်ံအပယ္ျဖင့္ ဆန္အရက္ေလး ေသာက္ရင္း အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာေလးမ်ားက  ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေလး ျပန္ေရးျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္က ထိုထက္မက အမ်ားၾကီး ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္မမွတ္မိေတာ့ေခ်း။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့  ခရစ္စမတ္အတြက္ တကူးတက အစီအစဥ္ ဆြဲထားေလ့ မရွိခဲ့ေသာ္လဲ ထိုကဲ့သို ့ ၾကိဳတင္ မစီစဥ္ထားေပမယ့္ အမွတ္ရစရာ ခရစ္စမတ္ေလးေတြ ရွိခဲ့သည္ ဆိုသည္ကို ေျပာျပခ်င္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတြင္ ခရစ္စမတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည့္ စိတ္ကူးေလးမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ႏွင္းျဖဴျဖဴေလးမ်ား တဖဲြဖဲြက်ေနသည့္ ႏွင္းေတာထဲတြင္  ေလွ်ာက္သြားခ်င္သည့္ စိတ္ကူးေလးမ်ား ငယ္စဥ္ကတည္းက ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္ သေဘာက်သည့္ မိုးဖြဲဖြဲေလးမ်ား ေအာက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႏွင္းမ်ား တဖြဲဖြဲ က်ဆင္းေနသည့္ ႏွင္းေတာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရလွ်င္ ဘယ္လုိ ေနမလဲဟု ေတြးၾကည့္မိဖူးသည္။ သို ့ေသာ္ ဒီေန ့ဒီအခ်ိန္ထိေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသးေပ။ အခြင့္ရရင္ေတာ့ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ၾကံဳဖူးခ်င္ပါေသးသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူရဲ ့လက္ကို တြဲျပီး ႏွင္းေတာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ဘယ္လုိ အရသာ ရွိတယ္ဆုိသည္ကိုေပါ့။ ဒါေတြက ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္မက္ပမာသာ ရွိေနသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္မည္ကိုလဲ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္က မေရမရာ ရွိေနသည္။ ဒီဇင္ဘာႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ဒီဇင္ဘာကလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေသာက္ရင္းစားရင္း ေက်ာ္ျဖတ္သြားဖုိ ့မ်ားေနသည္။

မွတ္ခ်က္။    ။ ဒီပိုစ့္ေလးကို ညီမေလး တစ္ေယာက္လုိ ခင္ရသည့္ ညီမငယ္ ကန္ဒီတဂ္ထားသျဖင့္ မရွိမဲ့ ရိွမဲ့အမွတ္တရေလးမ်ားထဲမွ ျဖစ္ညွစ္ေရးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ခုလုိ သတိတရျဖင့္ တဂ္ခဲ့သည့္ ညီမငယ္ ကန္ဒီကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ အားလံုးဘဲ ေပ်ာ္စရာ ခရစ္စမတ္ေန ့ေလး ျဖစ္ဖုိ ့ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

Wednesday 21 December 2011

သတိရတုိင္း လြမ္းတယ္



သတိရတုိင္း လြမ္းတယ္
လြမ္းတိုင္းလဲ သတိရတယ္...။

သတိရျခင္းတို ့
ၾကီးစုိးလာတိုင္း
ဒီရင္ထဲ 
အလြမ္းက ေအာင္လံလႊင့္တယ္...။

သတိရျခင္းတုိ ့
ေငြ ့ရည္ဖြဲ ့လာတုိင္း
ဒီရင္ထဲ
အလြမ္းက မစဲေတာ့ဘူး...။

သတိရလြန္းလုိ ့
က်မ်က္ရည္
ျမစ္၊ ေခ်ာင္းအသြင္ေဆာင္
အလြမ္းပင္လယ္ဆီ
စီးဝင္ေတာ့မယ္....။

သတိရတိုင္း
ေဝ့သီလာတဲ့ အလြမ္း
ေယာက္က်ားမာနနဲ ့
ဘယ္လို တင္းထားတင္းထား
လြမ္းတာက လြမ္းတာဘဲ...။

သတိရတုိင္း 
ထုတ္ထုတ္လြမ္းဖုိ ့
ခ်စ္သူကို
ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ထဲ 
ထည့္သိမ္းထားတယ္...။

ဒါေၾကာင့္...
ခ်စ္သူကို
သတိရတုိင္း လြမ္းတယ္
လြမ္းတုိင္းလဲ 
ပိုပိုသတိရမိတယ္...။

ပံုကို google မွယူပါသည္။

Friday 16 December 2011

သားေဇာ

ျမင္ရေတြ ့ရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ရႈခင္းတုိ ့က လွပေသသပ္ေသာ စုတ္ခ်က္ျဖင့္ ေရးဆြဲထားသည့္ သက္ဝင္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ႏွယ္ လွပအသက္ဝင္ ေနသည္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား၊ တဘက္မွ မႈိင္းညိဳ ့ေနသည့္ ေတာအုပ္ႏွင့္ ေတာင္စြယ္၊ ေတာင္တန္း မ်ားကို ျမင္ေတြ ့ရသည္မွာ အျမင္အာရံုကို ၾကည္လင္ေအးျမေစသည္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ားကို ျဖတ္၍ တုိက္ခတ္လာသည့္ ေလေျပေလညင္းက လူတကိုယ္လံုးကို ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားေစ၏။ ဒီျမင္ကြင္း၊ ဒီရႈခင္းမ်ားကို ခံစားထိေတြ ့ရသည္မွာ သံုး၊ ေလးရက္ ရွိျပီျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျမင္ရေတြ ့ရသည္တို ့မွာ ရိုးသြားသည္ဟု မခံစားရေပ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားက မြန္းၾကပ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို ့ကို အေတာ္အသင့္ လန္းဆန္းေပါ့ပါး သြားေစ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖခင္ ျဖစ္သူဘက္မွ ေတာ္ေသာ အဘုိး၊ အဘြားမ်ား ရွိရာ ေတာရြာေလးကို ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြာေလးက ျမိဳ ့ႏွင့္ သိပ္အေဝးၾကီး မဟုတ္ေသာ္လဲ အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္က်သည့္ ေနရာတြင္ တည္ရွိသျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္း လွသည္။ အခ်ိန္က မနက္ခင္း အလုပ္ခြင္ ဝင္ခ်ိန္မို ့ရြာထဲမွ အရြယ္ေကာင္းသူမ်ား လယ္ထဲ ဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လဲ ရြာေလးက ပံုမွန္ထက္ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ တခ်က္တခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေခြးေဟာင္သံ၊ ႏြားေအာ္သံ၊ ေက်းငွက္တို ့၏ ေအာ္သံတုိ ့ႏွင့္ မိမိထိုင္ေနသည့္ မန္က်ည္းပင္ေရွ့ဘက္ ေျမကြက္လပ္တြင္  မိညိဳတို ့သားအမိ၏ အစာစားေနသည့္ ေနရာမွ ထြက္လာသည့္ အသံတို ့မွ အပ အရာရာက တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေန၏။ မိညိဳဆိုသည္က အဖြားျဖစ္သူ ေမြးထားသည့္ ၾကက္မၾကီး ျဖစ္သည္။

ရြာကေလးကို ေရာက္သည္မွာပင္ သံုး၊ ေလးရက္ခန္ ့ရွိျပီ ျဖစ္သည္။  ဟိုအရင္ ငယ္စဥ္က အဘိုး၊ အဘြားတုိ ့ရွိရာ ေတာရြာေလးကို မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ေလ့ရွိေသာ္လဲ ခုေနာက္ပိုင္း သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဒါကလဲ အရြယ္ေရာက္လာသည့္ လူငယ္တို ့၏ သဘာဝတစ္ခု ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ အဖိုး၊ အဘြားတုိ ့ကို လာကန္ေတာ့သည့္ အခ်ိန္ေလာက္သာ ေရာက္ျဖစ္ေလ့ ရွိေတာ့၏။ ဒါေပမယ့္ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ အခ်ိန္ၾကာၾကာေလး ေနလုိက္မည္ဟု စဥ္းစားထားသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ ေတာရြာေလးကို ေရာက္လာျခင္းကလဲ အလည္ဆိုသည္ထက္ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ စိတ္ဆိုးျပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ဆိုးျပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာျပီးေနာက္ သြားစရာ ေနရာမရွိေသာေၾကာင့္ အဘိုး၊ အဘြားတုိ ့ရွိရာ ရြာေလးသို ့ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ခုခ်ိန္ဆိုလွ်င္ မိဘေတြမ်ား စိတ္ပူေနမလားဟု စဥ္းစားမိ၏။ သို ့ေသာ္ ရြာကေလးႏွင့္ မိမိေနသည့္ ေနရာက သိပ္မေဝးလွ သျဖင့္ ႏွစ္ေနရာ အဆက္အသြယ္ ရွိသည္။ ခုေလာက္ဆိုလွ်င္ အဘြားျဖစ္သူ လူၾကံဳပါးထားသျဖင့္ မိမိ ဒီေရာက္ေနေၾကာင္းကို သိေနေလာက္ျပီမို ့စိတ္ပူေနမည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ စကားအေျခအတင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ မိမိ မွားသည္ကို လက္ခံပါသည္။ ကိုးတန္းေျဖျပီး ဆယ္တန္းတက္ဖုိ ့ေစာင့္ေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဒီလို ေနရာမ်ဳိးေတြကို မသြားသင့္ဘူး ဆိုတာကို လက္ခံပါသည္။ သို ့ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဆူသင့္ဆူ၊ ရိုက္သင့္ရိုက္ ၾကိဳက္တာလုပ္လို ့ရသည္။ ခုေတာ့ လူပံုအလယ္တြင္ ေမ်ာက္ပဲြၾကည့္သလုိ ဝိုင္းအၾကည့္ ခံလုိက္ရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကေတာ့ မျဖစ္သင့္ဟု ထင္မိသည္။

ထိုေန ့က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္း ရင္းႏွီးခဲ့သည့္ ကိုျမၾကီးဆိုသူ အဆြယ္ေကာင္းသျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေလာင္းကစား အိမ္သို ့လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုျမၾကီး ဖဲရိုက္သည္ကို ေဘးမွ အေဖာ္လုိက္ေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဒါကို မိခင္ျဖစ္သူ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ သတင္းၾကားသည္ မသိ၊ တုတ္တေခ်ာင္းျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ မိမိ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္ထိ မိခင္ျဖစ္သူ အခုေလာက္ ေဒါသ ထြက္သည္ကို မျမင္ဖူးေသးေပ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကိုျမၾကီး အိမ္သာသြားသျဖင့္ သူ ့ဖဲကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏကိုင္ေပးရင္း ဖဲကို ဟန္နဲ ့ပန္နဲ ့ပြတ္ေနသည္ကုိ အိမ္ေပၚတက္လာသည့္ မိခင္ျဖစ္သူ ျမင္ေတာ့ ေဒါသအၾကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲျပီး ရိုက္ပါေလေတာ့၏။ အရင္က ဆိုလွ်င္ ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆဲြရံု၊ ေပါင္တြင္းေၾကာကို လိမ္ဆဲြရံု၊ စိတ္ဆိုးမွ ပုဆုိးလွန္၍ ေျခသလံုးကို တုတ္ျဖင့္ ရိုက္တတ္သည့္ မိခင္၊ တျခားအေမေတြ သူတုိ ့သားကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမလွ်င္ပင္ ကေလးကို ထိခိုက္မည္ စိုးသျဖင့္ ေခါင္းမေခါက္ဖုိ ့ေက်ာကုန္းကို မထုမရိုက္ဖုိ ့ဆိုဆံုးမေလ့ ရွိသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူက လက္ထဲ ပါလာသည့္ တုတ္ကို အပိုင္းပိုင္း က်ဳိးသည္အထိ ကမညွာမတာ ရိုက္ႏွက္တာကို ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အံၾသလြန္း၍ ငိုဖို ့ကိုပင္ ေမ့ေနမိသည္။ လက္ကာ လက္ကုိျဖတ္ရိုက္၊ ေျခကာ ေျခကို ျဖတ္ရိုက္ျဖင့္ ထိလွ်င္ ျပီးေရာ စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုပင္ ျဖတ္ရိုက္မိ၏။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေရွာင္ေတာ့ အံၾကိတ္ျပီး ရိုက္ခ်က္မ်ားကို ေပခံရင္း မိခင္ ျဖစ္သူကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္း ၾကည့္မိသည္။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက ပိုေဒါသထြက္ကာ ရိုက္သည္၊ ရိုက္ရင္း မိခင္ျဖစ္သူ ငိုသည္။ ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္ျဖင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ျခင္းေၾကာင့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ လက္ထဲက တုတ္အပိုင္းပိုင္း က်ဳိးသည့္ အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခတုိ ့လဲ မခုိင္ေတာ့ဘဲ ေျမေပၚကို ေခြလဲက်သည္ အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသုိ ့ အရုိက္ခံလိုက္ရ သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မိခင္ျဖစ္သူကို စိတ္နာမိသည္။ ထို ့ေနာက္ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ စကားမ်ားျပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းေမာကို ဟင္းခနဲ ခ်လိုက္မိသည္။ အိမ္ျပန္ဖို ့ကို စဥ္းစားမိတိုင္း ပါးျပင္မွ ဒဏ္ရာကို လက္ျဖင့္ စမ္းမိျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းတုိ ့တြန္ ့ဆုတ္သြားေလ့ ရွိ၏။ တကယ္က အျပင္ဒဏ္ရာေတြထက္ အတြင္းဒဏ္ရာက ပိုနာသည္။ ကိုယ္ေမြးထားသည့္ သားတစ္ေယာက္ အေပၚကို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ရက္ျခင္းဟု ေတြးမိသည္။ သားအရင္းမွ ဟုတ္ရဲ ့လားဟုပင္ စိတ္နာနာျဖင့္ သံသယဝင္မိ၏။ ရပ္ကြက္အတြင္း အိေျႏၵသိကၡာႏွင့္ တည္ၾကည္စြာ ေနတတ္သည့္ မိခင္ျဖစ္သူ ဒီလိုေနရာထိ ေရာက္လာျပီး ဒီလုိ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္အတြက္ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္မေထာက္ဘဲ ဒီလိုေနရာကို လာရသလားဟု မေက်မနပ္လဲ ျဖစ္မိ၏။ ေနာက္ျပီး ေလာင္းကစား အိမ္သြားသျဖင့္ အရိုက္ခံရသည့္ သတင္း ရပ္ကြက္အတြင္း ဟိုးေလတေက်ာ္ျဖင့္ နာမည္ၾကီးခဲ့သည့္ အတြက္ ရွက္တာလဲ ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ေငးေမာေနစဥ္ မိညိဳ၏ ထူးျခားသည့္ အမူအယာတို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိဝင္လာသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထားၾကည့္မိေတာ့ မိညိဳတစ္ေကာင္ ျပာယီးျပာယာျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေျမြေတြ ဘာေတြမ်ား ေတြ ့လို ့လားဟု မ်က္စိကစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေျမကြက္လပ္က ရွင္းေနသည္ ဘာမွ မရွိေပ။ မိညိဳကေတာ့ သူ ့ကေလးေတြကို ျပာယီးျပာယာျဖင့္ အိမ္၏ ေအာက္ဖက္သို ့ေရာက္ေအာင္ အတင္းေမာင္းသြင္းေနသည္။ မိညိဳ၏ ထူးျခားသည့္ အမူအရာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသကၤာ၍ ေကာင္းကင္ေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း စြန္တစ္ေကာင္ ဝဲေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထိုစြန္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ မိညိဳ ျပာယာခတ္ေနျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ေတြးလုိက္မိ၏။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စြန္က ေျမျပင္သို ့ထိုးဆင္းလာျပီး ၾကက္ကေလး တစ္ေကာင္ကို ထိုးသုတ္သည္။ စြန္ထုိးဆင္းလာသည္ကုိ ျမင္ေတာ့ မိညိဳက စြန္ကို ေအာက္မွ ဆီးခြပ္သည္။ မိညိဳက ေျမျပင္မွ ဆီးခြပ္သျဖင့္ စြန္လဲ ၾကက္ကေလးကို မသုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေကာင္းကင္ေပၚသို ့ျပန္တက္သြားသည္။ မိညိဳ ပို၍ျပာယာခတ္သြားျပီး သူ ့ကေလးမ်ားကို အိမ္ေအာက္ဖက္သို ့အတင္းေမာင္းသြင္းေတာ့သည္။ ထိုသို ့ေမာင္းသြင္းရာတြင္ ၾကက္ကေလး တစ္ေကာင္က ေနာက္ဖက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ထိုက်န္ခဲ့သည့္ ၾကက္ကေလးကို စြန္က တဟုန္ထိုးဆင္းလာျပီး ထိုးသုတ္သည္။ မိညိဳက စူးစူးဝါးဝါး တစ္ခ်က္ေအာ္ျပီး သူ ့သားကုိ ထိုးသုတ္လာသည့္ စြန္ကို ေဘးတုိက္ အေနအထားမွ ေျပးဝင္ခြပ္သည္။ စြန္က ၾကက္ေပါက္စ ကေလးကို မမိတမိ အေနအထားတြင္ မိညိဳက အတင္းဝင္ခြပ္သျဖင့္ ၾကက္ေပါက္စေလးက ေျမေပၚ ျပန္လြတ္က်သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မွတ္မထားသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ စြန္ကို ခြပ္ျပီး ေလထဲမွာ ရွိေနေသးသည့္ မိညိဳသည္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္တစ္ေကာင္ ခုန္ႏိုင္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားသည့္ အကြာအေဝးအထိ ေလထဲတြင္ တစ္ဆင့္ထပ္ခုန္ကာ သားေဇာျဖင့္ စြန္ကို အတင္း လုိက္ခြပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျပးထြက္လာျပီး စြန္ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ကာ ေျမျပင္ကုိ ျပန္က်လာသည့္ မိညိဳကို ေပြ ့ခ်ီလုိက္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္လား၊ အင္အားသံုးလုိက္ေသာေၾကာင့္လား၊ သားေဇာေၾကာင့္လား မသိ မိညိဳ တကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ျဖင့္ တုန္ေနသည္။

မိညိဳကို ေပြ ့ခ်ီျပီး တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မိညိဳ တစ္ေကာင္ မ်က္လံုးေလးေမွးျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ျငိမ္ေန၏။ ေပြ ့ထားသည့္ လက္ေနရာက စိုစိ စိုစိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိညိဳ၏ ညာဘက္ေပါင္တြင္ ဒဏ္ရာျဖစ္ျပီး ေသြးမ်ားထြက္ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ မိညိဳဒဏ္ရာကို နႏြင္းသိပ္ေပးရန္ အိမ္ဘက္ကို ေျခလွမ္းလုိက္ေတာ့ မိညိဳက ေကာင္းကင္သုိ ့တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္အတြင္းမွ ရုန္း၍ ခုန္ဆင္းသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ သူ ့ကေလးမ်ားကို ေဘးရန္ကင္းႏုိင္မည့္ အိမ္ေအာက္ဖက္သို ့ေမာင္းသြင္းသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္လဲ" ေၾသာ္... မိညိဳ မိညိဳ..." သူ ့ကေလးေတြ အတြက္ သားေဇာ ကပ္ေနရတာနဲ ့ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုေတာင္ကိုယ္ ဂရုမစိုက္ႏုိင္ေတာ့ပါလား။ ထိုသုိ ့ေတြးလုိက္မိသည့္ ခဏတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲ အသိဥာဏ္ တစ္ခ်က္ လင္းကနဲ လက္သြားသည္။ ပ်က္စီးေတာ့မည့္ သားျဖစ္သူ အတြက္ ကိုယ့္သိကၡာကိုပင္ မငဲ့ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေလာင္းကစားအိမ္ထိ ေရာက္လာျပီး ဆံုးမသည့္ မိခင္ျဖစ္သူကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္သည္။ အဟိတ္တရိစာၦန္ျဖစ္သည့္ မိညိဳပင္လွ်င္ သားသမီးမ်ားအတြက္ အသက္ကို မဓာနမထားဘဲ မိမိထက္ အင္အားၾကီးသည့္ စြန္ကို ျပန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသးလွ်င္၊ လူသားျဖစ္သည့္ မိခင္ျဖစ္သူက ပ်က္စီးေတာ့မည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚကုိ ေရာက္ေနသည့္ သားျဖစ္သူအတြက္ ပူပန္စိုးရိမ္စိတ္ၾကီးစြာျဖင့္ မည္သည့္ အိေျႏၵသိကၡာ တို ့ကို ငဲ့ေနေတာ့မည္နည္း။ မိမိအတြက္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ မိခင္ ထိုကဲ့သို ့ေသာေနရာမ်ဳိးကို ေရာက္စရာ မရွိသလုိ သိကၡာက်စရာ အျဖစ္ေတြလဲ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဟု ေတြးမိလိုက္၏။ ဖဲဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္ေနသည့္ မိမိကို အေတြ ့ ေဒါသအၾကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲခဲ့သည့္ မိခင္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ မိျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွ ဝုန္းကနဲ ခုန္ထြက္လုိက္ျပီး အိမ္ေပၚသို ့ေျပးတက္လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆြဲျပီး အိမ္ေအာက္ကို ေျပးအဆင္း ေလွကားရင္းတြင္ အျပင္မွ ျပန္လာသည့္ အဘြားျဖစ္သူကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။

"အဘြား... ကၽြန္ေတာ္...."

ႏႈတ္မွ စကားလံုးတုိ ့ဗလံုးဗေထြး ထြက္လာျပီး အဘြားျဖစ္သူကုိ ရွင္းျပမည္တြင္ အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ ဆက္မေျပာရန္ လက္ကာျပသည္။

"အဘြား အားလံုးကို ျမင္တယ္ေျမးေလး...။ ေျမး... စိတ္တည္ျငိမ္မွ အဘြားက ေအးေအးေဆးေဆး နားဝင္ေအာင္ ေျပာျပမယ္လုိ ့စိတ္ကူးထားတာ။ ခုဆို ေျမးလဲ မိဘ ေမတၱာကို နားလည္ေလာက္ေရာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မိခင္ ေမတၱာဆိုတာ အထင္မလြဲေကာင္းတဲ့ အရာေျမးရဲ ့။ ေျမးက မိခင္ ေနရာကို ေရာက္မဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ဒါေတြကုိ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး"

"ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကုိ နားလည္သြားပါျပီ အဘြား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီကို ျပန္မလုိ ့ပါ"

"အင္း...ခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ေျမး... အေမလဲ စိတ္ပူျပီး ေျမးျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနေလာက္ေရာေပါ့"

"ဟုတ္ကဲ့... အဘြား ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကိုျပန္လိုက္ဦးမယ္။ ေနာက္မွ အဘြားတုိ ့ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ သက္သက္ ျပန္လာလည္ပါဦးမယ္"

ကၽြန္ေတာ့္ စကားကုိ နားေထာင္ျပီး အဘြားျပံဳးသည္။ ထို ့ေနာက္ အေဝးတေနရာကို ေငးၾကည့္ရင္း-

"အဘြားတုိ ့ဒီေတာရြာေလးကေန ျမိဳ ့ေပၚမွာ ေနတဲ့ ေျမးေတြကို အျမဲ ေမွ်ာ္ေနေလ့ ရွိတယ္။ ေျမးေတြ လာလည္ရင္ အဘြားတုိ ့ေပ်ာ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျမးရယ္ ေနာက္တခါ ဒီလုိ ပံုစံနဲ ့ေတာ့ အဘြားတုိ ့ဆီကို မလာပါနဲ ့။ အဘြား ဘာကို ေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာကို ေျမး... နားလည္ရဲ ့လား..."

"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကို နားလည္သြားပါျပီ။ ေနာက္ဆုိရင္ ဒါမ်ဳိး မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူးလုိ ့ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးပါတယ္ အဘြား"

"ကဲ... ကဲ... ဒါဆိုရင္လဲ သြားေတာ့... ေျမးအေမ ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္။ ေနာက္ဆုိရင္ လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနာ္ ေျမး..."

"ဟုတ္ကဲ အဘြား..."

ကၽြန္ေတာ္ အဘြားျဖစ္သူကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ ဆုိင္ကယ္ေပၚကို တက္ခြလုိက္သည္။ ဆုိင္ကယ္ကို စက္ႏႈိးျပီး ေမာင္းထြက္လုိက္ေတာ့ အဘြားျဖစ္သူ၏ ဆိုင္ကယ္ကုိ သတိထားျပီး ေျဖးေျဖးေမာင္းသြားဦး ဆိုသည့္ ေအာ္ေျပာလုိက္သည့္ စကားသံတို ့က ေနာက္ဘက္တြင္ ခပ္တုိးတိုး လြင့္ဝဲက်န္ခဲ့၏။ အဘြားျဖစ္သူ၏ အမွာစကားကို ၾကားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္လီဗာကို ထပ္တင္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ မွားခဲ့သည့္ အမွားမ်ား အတြက္ မိခင္ ျဖစ္သူကို ျပန္ေတာင္းပန္ရမည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ဖုိ ့စိတ္ေစာေနမိ၏။ သားမိုက္တစ္ေယာက္၏ အိမ္အျပန္လမ္းက အသိတရားတုိ ့လင္းလဲ့ေဝျဖာကာ ေနာင္တတုိ ့စြန္းထင္း ေပက်ံေနေတာ့သည္။

Tuesday 6 December 2011

လူတခ်ဳိ ့အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

မနက္ခင္းတြင္ ေစ်းေလးက ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုစိုင္းေက်ာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ထံုးစံအတုိင္း ဘိုေက်ာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ မနက္စာစားရင္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္-

"အန္တီဘုတ္ၾကီး ခုနက ပဲျပဳတ္ ရျပီလား"

ၾကားလုိက္ရသည့္ စကားသံက နဲနဲထူးဆန္းေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လာျပီး ပဲျပဳတ္ လာေတာင္းေနပါလိမ့္ ဟုလဲ ေတြးမိ၏။ ဘိုေက်ာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းသည္ကို မၾကားဖူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာလဲ အံၾသသြားသည္။ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္ ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အား ေဒၚဘုတ္ၾကီးက ပဲျပဳတ္ ဆယ့္ငါးေစ့ခန္ ့ကို ပလတ္စတစ္ အိတ္ျဖင့္ ထည့္ေပးလုိက္၏။ ဒါကို ေတြ ့လုိက္ရ သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုအံၾသသြားသည္။ ထိုေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မ်က္ေစာင္းထိုး ငါးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္က တုိက္အိမ္မွ ေကာင္မေလး ျဖစ္၏။ ထိုအိမ္က လူေတြ အျပင္ေတြ ဘာေတြ ထြက္ခဲသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေကာင္မေလး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ေဒၚဘုတ္ၾကီးကို စပ္စုမိေတာ့၏။
"ေဒၚဘုတ္ၾကီး ဘာေတြလဲဗ်... ပဲျပဳတ္ေရာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."

"ဘယ္ကသာ ညီရဲရယ္... နင္လဲ အဒီအိမ္အေၾကာင္း သိရဲ ့သားနဲ ့။ မနက္အေစာၾကီး ဆိုင္ဖြင့္ရံု ရွိေသးတယ္ ထမင္းေၾကာ္ လာဝယ္ေတာ့ ပဲျပဳတ္သည္ မလာေသးလုိ ့ထမင္းေၾကာ္ကို ဒီအတိုင္း ထည့္ေပးလုိက္တာ အခု အဲဒီပဲျပဳတ္ကို လာေတာင္းတာေလ"

"ဗ်ာ... ေစာေစာက လာဝယ္တဲ့ ထမင္းေၾကာ္မွာ ပဲျပဳတ္မပါလုိ ့ခုမွလာေတာင္းတာ ဟုတ္လား။ သူတို ့က အဲဒီ ပဲျပဳတ္ ဆယ္ငါးေစ့ေလာက္ကို ဘာလုပ္မွာလဲ"

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အံၾသသြားသည္။ အခုၾကံဳေနရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာင္ ေတြးမၾကည့္ဖူးေသးသည့္ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အံၾသသြားသည္ကို ၾကည့္ျပီး ေဒၚဘုတ္ၾကီးက-

"အဲဒီအိမ္အေၾကာင္း သိလုိ ့ငါက မေရာင္းခ်င္လုိ ့ပဲျပဳတ္မရွိလို ့မေရာင္းေသးဘူး ဆိုတာကို အတင္းဝယ္သြားတာ ညီရဲေရ။ ခုျမင္တဲ့အတိုင္းဘဲ ေတာ္ရံုလူဆို ဘယ္သူက လာေတာင္းေတာ့မလဲ လာေတာင္းေတာ့လဲ ၾကည့္ဦး အပ်ဳိအရြယ္ေလး ရွက္ဘဲ မရွက္ဘူးေတာ္"

ေဒၚဘုတ္ၾကီး စပကားကို နားေထာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြေတြေငးေငးေလး စဥ္းစားခန္းဝင္သြားမိသည္။ ထိုအိမ္အေၾကာင္း ေဒၚဘုတ္ၾကီးက နင္လဲ သိတဲ့ အတုိင္းဘဲ ဟုေျပာေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိပါ။ သို ့ေသာ္ သူမ်ားေတြေျပာသည္ကိုေတာ့ ၾကားဖူး၏။ ကုိယ့္ကိစၥ မဟုတ္ပါဘဲ စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာသြားမိသည္။

"အင္းဗ်ာ... အဲဒီအိမ္အေၾကာင္း လူေတြ ေျပာတာေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိ ဆိုးမယ္လုိ ့ေတာ့ ထင္မထားဘူး"

"ဆိုးျပီေကာ ညီရဲရယ္... ငါဆုိင္ဖြြင့္လာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ သူတုိ ့ ဒီေန ့ထမင္းေၾကာ္ လာဝယ္တာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ဘဲ။ တျခားဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္စားတာကိုလဲ ငါမေတြ ့ဖူးေသးဘူး"

"ဟင္... အဲဒီေလာက္ေတာင္ဘဲလား။ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ ့လား ေဒၚဘုတ္ၾကီးရယ္"

"ဟုတ္တယ္ ညီရဲ... ေဒၚဘုတ္ၾကီး ေျပာတာ အမွန္ေတြဘဲ။ မင္းလဲ ဒီရြာထဲ ၾကီးလာတာဘဲ။ အဲဒီအိမ္က လူတစ္ေယာက္ ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ထိုင္ျပီး မုန္ ့တစ္ခုခု ဝယ္စားေနတာကို ေတြ ့ဖူးလုိ ့လား။ ငါလဲ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္လာတာ။ အဲဒီအိမ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဆိုတဲ့လူေတာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တယ္ ဆိုတာ တစ္ခါမွေတာင္ မျမင္ဖူးေသးဘူး"

တစ္ဝိုင္းတည္း ထိုင္ေနသည့္ ကိုစိုင္းေက်ာ္ကပါ ဝင္ေျပာလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုစိုင္းေထာက္ျပမွ ကၽြန္ေတာ္လဲ သတိထားမိသည္။ ဒီရြာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သူတို ့ထိုကဲ့သုိ ့ျပဳမူသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေပ။ သူတုိ ့အသံုးအစြဲ က်စ္လစ္တာလား ကပ္စီးနဲတာလား ကၽြန္ေတာ္လဲ ေဝခဲြမရ ျဖစ္သြားသည္။

"ဒါကေတာ့ သူတုိ ့အသံုးအစြဲ က်စ္လစ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာဘဲေလ"

"ငါကလဲ ဒီေလာက္နဲ ့ေျပာပါ့မလား ညီရဲရာ။ ငါက သူတုိ ့အိမ္နဲ ့မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ေနတာဆိုေတာ့ သူတုိ ့အိမ္အေၾကာင္းကို သိတာေပါ့။ မင္းၾကည့္... ဒီရြာထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့အိမ္ေတြ တန္းစီလုိက္ရင္ အဲဒီအိမ္က အခ်မ္းသာဆံုး မဟုတ္ေတာင္ ဆယ္အိမ္စာရင္းထဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့အိမ္မွာ အလွဴလုပ္တာကို မင္းဒီအရြယ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဘယ္ႏွစ္ခါ ျမင္ဖူးလဲ"

"အင္း... ဟုတ္တယ္... သူတို ့အိမ္မွာ အလွဴလုပ္တာကိုေတာ့ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး ကိုစို္င္း"

"ဘယ္ျမင္ဖူးပါ့မလဲ တစ္ခါမွမွ မလုပ္တာကို။ ဒါတင္ဘဲလား မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတုိ ့အိမ္ေရွ့မွာ ဘယ္လုိ အလွဴခံမ်ဳိးလာလာ တစ္ခါမွ မေလာင္းဖူးလုိ ့ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာင္းစားတဲ့သူတို ့၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ ့ေတာင္ သူတို ့အိမ္ေရွ့မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလွဴခံ မရပ္ဘူး"

ကိုစိုင္းေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟုိတခါ ရပ္ကြက္ေဘာ္လံုးပြဲ က်င္းပေတာ့ ထိုအိမ္ကို သြား၍ အလွဴခံေကာက္ေတာ့ ျငင္းလႊတ္လုိက္သည္ကို သတိရသြားမိသည္။

"အဆုိးဆံုးကေတာ့ ဒီရြာလယ္ လမ္းမၾကီး ခ်ဳိင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ ့ပ်က္စီးေနလုိ ့တစ္ရြာလံုး ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ကုိယ္လမ္းကိုယ္ခင္းၾကတုန္းက သူတို ့အိမ္က အလွဴေငြ ဘယ္ေလာက္ထည့္မယ္လုိ ့မင္းထင္လဲ ညီရဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ မထင္တတ္ဘူး ကိုစိုင္း"

"အဲဒီတုန္းက ရြာလမ္းမၾကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး ပ်က္စီးေနလို ့ျပန္ျပင္ဖုိ ့ဆိုျပီး ရြာထဲက လူေတြ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ပိုက္ဆံထည့္ၾကတယ္။ ရပ္၊ ရြာ အက်ဳိး အတြက္ ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ ့ေတြ ဆုိရင္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာထက္ေတာင္ ပုိထည့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လို ့အဲဒီအိမ္က ဘယ္ေလာက္ထည့္တယ္ မင္းထင္လဲ"

ထပ္ေမးျပန္ျပီ ကိုစိုင္းတစ္ေယာက္ ထုိအိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အစာမေၾက ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ မထင္တတ္ပါဘူး ဆိုမွ ဒါကိုဘဲ ထပ္ျပီးေမးေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျငိမ္ေနလုိက္သည္။ ကိုစုိင္းပံုကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနသည္ႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ သူဘာသာသူ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေရရြတ္ျမည္တမ္း ေနပံုေပါက္ေန၏။ 

"ဟင္း... ဟင္း... ရယ္ဖုိ ့ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္ ပိုက္ဆံႏွစ္ရာ ထည့္တယ္တဲ့ ဒါေတာင္ ရပ္ကြက္ လူၾကီးကိုယ္တုိင္ အလွဴသြားခံတာမို ့အားနာလုိ ့ထည့္လုိက္တာေလ။ ရပ္ကြက္ထဲက အဆင္းရဲဆံုးဆုိတဲ့ အိမ္ေတာင္ အနည္းဆံုး ေထာင္ဂဏန္းေတာ့ ထည့္ၾကတယ္။ ဒီဘက္ေခာတ္၊ သူတုိ ့အိမ္အေျခအေနနဲ ့ဒီလုိလုပ္တာက ရြာကို ေစာ္ကားတာနဲ ့အတူတူဘဲ။ ဒီလိုလူေတြကို ရြာထဲမွာေတာင္ ထားဖုိ ့မေကာင္းဘူး"

တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္လာသည့္ ကိုစိုင္း၏ စကားသံေၾကာင့္ ေဘးဝိုင္းတခ်ဳိ ့ကပင္ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ အသားျဖဴသည့္ ကိုစိုင္းမ်က္ႏွာကလဲ ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ထင္၏ နီရဲေနသည္။

"ေၾသာ္... ကိုစိုင္းရယ္... သူမလွဴေတာ့ သူကုသိုလ္ မရဘူးေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား"

"ေအးပါ ငါနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ ညီရဲရာ။ ထားပါကြာ ကြယ္ရာမွာ ေျပာေတာ့ အတင္းျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က မေလးရွားကို ေရာက္ေနတဲ့ မင္းကို ျပန္ရွင္း ျပတယ္လုိ ့ဘဲ သေဘာထားလိုက္ေပါ့"

 ကိုစုိင္းတစ္ေယာက္ စိတ္တည္ျငိမ္မႈ ျပန္ရသြားဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုဆံုးမမႈေလးေတြ လုပ္လာသည္။

"တကယ္ေတာ့ ငါေျပာခ်င္တာက ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးေတြကို သင္ခန္းစာ ယူသင့္တယ္။ သူတို ့ေတြကိုၾကည့္ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာၾကတာမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်မ္းသာတဲ့ အရသာကို သူတုိ ့မခံစားဖူးဘူး။ သူတို ့စိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ခ်မ္းသာတယ္လို ့ထင္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ေတြက ပိုက္ဆံကို ရသေလာက္ စုၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ ့ေတြက ဘာနဲ ့တူလဲ ဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ဆင္းရဲသားနဲ ့တူတယ္ကြ"

"ဘာ... ဘယ္လို... ကိုစုိင္းစကားက အထူးအဆန္းပါလား။ ခ်မ္းသာတဲ့သူေဌးဘဲၾကားဖူးပါတယ္ ကိုစုိင္းၾကမွဘဲ ခ်မ္းသာတဲ့ ဆင္းရဲသားလုိ ့အဆန္းပါလား"

ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသံက က်ယ္သြားဟန္တူသည္။ ေဘးဝိုင္းမ်ားက စူးစမ္းသလုိျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လာျပန္၏။


"မင္းၾကည့္ေလ... သူတုိ ့ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ ့အိမ္က လူေတြ အျပင္မွာ ဝယ္မစား ဖူးသေလာက္ ရွားတယ္။ ညဘက္ခ်က္လုိ ့က်န္တဲ့ဟာကုိ မနက္စာ အျဖစ္စားတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဆိုတဲ့လူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတာင္ မထိုင္ဖူးဘူး။ အိမ္မွာဘဲ လုပ္စားတယ္ ဆိုလို ့ ရွာရွာေဖြေဖြ ေထြလီကာလီေလးေတြ လုပ္စားမယ္လုိ ့လဲ မထင္နဲ ့ပိုက္ဆံ ကုန္မွာစုိးလုိ ့ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မစားဘူး။ ဒီေတာ့ အစားဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစားဆိုလဲ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ အဝတ္အစားေကာင္းဆို ဝယ္မဝတ္ဖူးဘူး။ လယ္သမားၾကီးပုဆိုးလုိ ေစ်းေပါေပါနဲ ့အၾကမ္းခံတဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးတို ့ခ်ည္ၾကမ္း အက်ီ ၤတို ့ကို ဝယ္ဝတ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဝတ္အစား ဆင္းရဲတယ္။ ပိုက္ဆံရွိလို ့ကား၊ ဆိုင္ကယ္ ဝယ္စီးႏိုင္ေပမဲ့လုိ ့ဆီဖိုးကုန္မွာ စိုးလုိ ့ဝယ္မစီးဘူး စက္ဘီးနဲ ့ဘဲ သြားတယ္။ ကဲ... ဘယ္မလဲ သူတုိ ့မွာ ခ်မ္းသာတယ္ ဆိုတဲ့ အရသာစည္းဇိမ္..."

"အင္း... ကိုစိုင္းေျပာေတာ့လဲ ဟုတ္တာဘဲဗ်။ သူတို ့က ပိုက္ဆံသာ ရွိတာ ပိုက္ဆံကို လက္ထဲ ကိုင္ထားျပီး မသံုးမစားေတာ့ သာမန္လူနဲ ့ဘာထူးေတာ့လို ့လဲေနာ္..."

"ဒါဘဲလား မကေသးဘူး။ ေစတနာ၊ သဒၵါတရားကလဲ ဆင္းရဲေသးတယ္။ အရင္ဘဝက ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ခုဘဝမွာ သူတို ့ဒီလုိ အေျခအေနေရာက္ေနေပမယ့္လုိ ့ဒီဘဝမွာ ဘာကုသိုလ္မွ မလုပ္ရင္ ေနာင္ဘဝမွာ သူတုိ ့ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ဒါေတြကို သူတို ့မစဥ္းစားဘူး။ မရွိလုိ ့မလွဴႏိုင္တာက ဘာမွ မေျပာလုိေပမယ့္ ရွိရဲ ့သားနဲ ့ကပ္စီးနဲျပီး မလွဴတာကေတာ့ တမ်ဳိးေလ... ကုသိုလ္ေရးလဲ ဆင္းရဲတယ္ဆိုေတာ့ ကဲ... သူတုိ ့မွာ ေငြကလြဲလုိ ့ခ်မ္းသာတာ ဘာရွိလဲ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ဆင္းရဲသားေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"

"အင္း... ကိုစိုင္းေျပာတာလဲ ဟုတ္တယ္ဗ်..."

"ငါက ဒီလုိ ေျပာလုိ ့သူတုိ ့ကို မနာလိုလို ့သံုးျဖဳန္းေနဖို ့ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကုိယ့္အေနအထား ကိုယ့္အဆင့္အတန္းေလးနဲ ့ညီတဲ့ သံုးစဲြမႈေလးေတာ့ ရွိသင့္တယ္ ေျပာတာ။ ေငြဆိုတာက ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ ပါမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ရွာတဲ့ ပိုက္ဆံ ကိုယ္လဲ သံုးသင့္သေလာက္ေတာ့ ျပန္သံုးရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လုိ ့ျဖဳန္းေတာ့ မျဖဳန္းနဲ ့ေပါ့"

ကိုစိုင္း ေျပာတာ မွန္သည္။ ေငြကို ျဖဳန္းတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အတြက္ သံုးသင့္ သေလာက္ေတာ့ ျပန္သံုးသင့္သည္။ အခုလို တရားလြန္ၾကီး စီးတာကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေျပာစရာ ျဖစ္မည္။ ဒီအိမ္က လူေတြကေတာ့ လြန္လြန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေငြဆိုတာက ကုိယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါသည္မွ မဟုတ္တာဘဲေလ ဒီေတာ့ မေသခင္ စုသင့္သေလာက္စု သံုးသင့္သေလာက္ သံုးရမည္ဟုေတြးမိ၏။

"ဒီလိုလူေတြ ရွိသလုိ ဒီလူေတြနဲ ့ဆန္ ့က်င္ဘက္ လူေတြလဲ ရွိေသးတယ္ကြ။ သူတုိ ့က်ေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ သူေဌးေပါ့ကြာ"

"ဟ... ကိုစိုင္းရ လုပ္ပါဦးဗ်... ဘယ္လုိ လူမ်ဳိးေတြလဲ"

"ဘယ္လုိ လူမ်ဳိးလဲ ဆိုေတာ့က ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ကကြာ...။ ေဟာ... ေျပာရင္းဆိုရင္း လာျပီ"

ကိုစိုင္းက ဆိုင္ေရွ့ထိုးဆိုက္လာေသာ ဆိုင္ကယ္ကို မ်က္စပစ္ျပသည္။ သေဘာက ဒီလို လူမ်ဳိးေတြေပါ့ကြာ ဟု ေျပာခ်င္သည့္ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကိုႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ကိုႏုိင့္ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ ခုခ်ိန္ထိ ဘာအလုပ္အကိုင္မွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေသးဘဲ မိဘ လုပ္စာထိုင္စားျပီး ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနသူ ျဖစ္သည္။

"ငရဲ... မင္း မေလးရွားက ျပန္ေရာက္လာတာ ငါတုိ ့ကို ဘာပဲြမွ လုပ္မေပးရေသးဘူးေနာ္"

"ေအးပါ ငါလဲ လုပ္ေပးဖုိ ့အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ လူစံုတဲ့ တစ္ရက္ေပါ့"

"ေအးပါ ဒီမွာ ဝိုင္းေသးေသးေတာ့ မရဘူးေနာ္။ ျပည္ျမိဳ ့ကို တက္မယ္....ပံုေတာ့ မေျပာနဲ ့ေနာ္။ ေဒၚဘုတ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းသုတ္ တစ္ပဲြ ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ ့အမဲေၾကာ္ ထည့္မယ္"

ေဒၚဘုတ္ၾကီးကို ေအာ္မွာရင္း ကိုႏိုင္တစ္ေယာက္ ဆိုင္တြင္းဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုစိုင္းကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိစုိင္းက ေတြ ့လား ဆိုသည့္ သေဘာမ်ဳိး ေမးထိုးျပ ျပန္သည္။

"မင္းေတြ ့တယ္ မဟုတ္လား။ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို ဒါေန ့တိုင္း သူမနက္စာ စားတာ ျပီးရင္ လက္ဖက္ရည္နဲ ့ေဆးလိပ္ထပ္ေသာက္ဦးမွာ။ ဒါမနက္စာဘဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။ တစ္ေနကုန္ သံုးတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဝတ္ထားတဲ့ အက်ီ ၤကိုၾကည့္ GIODRANO အက်ီ ၤ၊ ေဘာင္းဘီက NOBODY နဲ ့မ်က္မွန္က ေရဘင္မ်က္မွန္နဲ ့... ဒါေပမယ့္ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ဝင္ေငြ တျပားမွ မရွိဘူး"

"ဒါေပမယ့္ သူ ့အဖိုးၾကီးက ခိုင္ပါတယ္ ကိုစိုင္းရ...။ စက္ရံုထဲမွာ အၾကံအဖန္ေတြ ရွိတယ္ေလ"

"အဲဒါ အရင္တုန္းက ညီရဲရ။ ခုက စက္ရံုမွဴး အသစ္ေျပာင္းလာလုိ ့အဖိုးၾကီးလဲ အရင္လုိ အတိုအလ်ဳိေတြ မရေတာ့ဘူး။ ဒါကို သူတုိ ့က ခုထိ အသံုးအစဲြက မေလွ်ာ့ဘူး။ မင္းသူငယ္ခ်င္းဆုိရင္ ဆိုင္ကယ္တဝီဝီနဲ ့ ျပည္ျမိဳ ့က ဘီယာဆုိင္၊ မာဆတ္၊ KTV စတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ေနရာ မွန္သမွ် သူမေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာ မရွိဘူး။ ခုဆို သူတုိ ့က ဟန္မပ်က္ေနေနေပမယ့္ အေၾကြးေတြက ပြလုိ ့"

"ဟုတ္လို ့လား... ကိုစုိင္း"

"အဲဒီထက္ဆိုးတယ္ ညီရဲ...။ သူ ့အဖိုးၾကီးနဲ ့ငါနဲ ့က တစ္ဌာနတည္းေလ။ ဒီေတာ့ သိတာေပါ့။ အဖိုးၾကီးက ပင္စင္သြားဖို ့က နီးျပီ သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပင္စင္နားျပီးရင္ ေနဖို ့အိမ္က မရွိေသးဘူး။ ပင္စင္နားျပီးရင္ ခုေနတဲ့ လုိင္းခန္းကေန ေျပာင္းေပးရေတာ့မယ္ေလ။ ခုကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူတို ့ေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကလိမ့္မယ္"

ကိုစုိင္း စကားကို ၾကားျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာသြားသည္။ ကိုႏိုင္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစားျဖင့္ ဇိမ္က်ေန၏။ သူ ့တြင္ ဘာအပူအပင္မွ မရွိေပ။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ ့ျဖစ္သင့္သည္က ပိုက္ဆံကို ရသည့္ အခ်ိန္က စုျပီး အိမ္ေလး ဘာေလး ဝယ္ျပီး အေျခခ်ထားသင့္သည္။ ကိုႏုိင္နဲ ့ပတ္သက္ျပီး သူ ့မိဘမ်ားႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးသျဖင့္ ခုလို သူ ့မိဘေတြ အိုဇာတာ မေကာင္း ျဖစ္ေတာ့မည့္ သတင္းကို ၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။ ပထမ မိသားစု တုန္းက ပိုက္ဆံ ရွိရဲ ့နဲ ့မသံုးဘဲ ဆင္းရဲသားေတြလို ေနလို ့၊ ခုမိသားစုၾကေတာ့ ပိုက္ဆံ မရွိဘဲနဲ ့သူေဌးေတြလုိ သံုးလုိ ့ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေျပာစရာေတြ ျဖစ္ေနၾက၏။ ေၾသာ္... လူေတြ လူေတြ ေလာကၾကီးထဲမွာ ေနရာ  အထားအသိုေတြ မွားယြင္းေနၾကပါလားလုိ ့ေတြးမိလုိက္သည္။