Wednesday 23 November 2011

မညီေသာ အနားမ်ား



အလုပ္ပိတ္ရက္ တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္္ Tampines Mall မွ ေစ်းဝယ္ျပီးေနာက္ အိမ္သုိ ့ျပန္ရန္ ကားမေစာင့္ခ်င္ ေသာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္၍ ျပန္လာခဲ့သည္။ Tampines Mall မွ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္သို ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္ ့လမ္းေလွ်ာက္ရ၏။ တစ္ေယာက္တည္း ဟိုေတြး ဒီေတြးျဖင့္ ေငးေမာရင္း ေလွ်ာက္လာစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့မွ သြားေနေသာ အသက္ၾကီးၾကီး အန္ကယ္ၾကီး တစ္ေယာက္ကို မွီလာ၏။ ေစ်းဝယ္၍ ျပန္လာဟန္တူေသာ အန္ကယ္ၾကီးသည္ လက္တြန္းလွည္းေလးကို တေရြ ့ေရြ ့တြန္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့မွ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိျဖင့္ သြားေနသည္။ ေက်ာ္တက္ရေအာင္လဲ လူသြားလမ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အတင္းေက်ာ္တက္ရမွာ အားနာေသာေၾကာင့္ ေနာက္နားမွ အသာေမွး၍ ကပ္ေလွ်ာက္လာခဲ့လုိက္၏။ ဒီလိုျဖင့္ ေလွ်ာက္လာရင္း တေနရာ အေရာက္တြင္ ေရွ့မွ သြားေနသည့္ အန္ကယ္ၾကီးက လမ္းခ်ဳိးတစ္ခု အတြင္းသို ့ေကြ ့ဝင္လုိက္သည္။ သို ့ေသာ္ တဖက္လမ္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ေလွ်ာက္ေနသည့္ လမ္းထက္ အနည္းငယ္ ျမင့္ေနေသာေၾကာင့္ အန္ကယ္ၾကီးက ေလွကားထစ္ေပၚမွ လက္တြန္းလွည္းကို ေနာက္ျပန္ မႏိုင္မနင္းျဖင့္ အတင္းဆြဲတင္ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အျမင္မေတာ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွ ေျပးျပီး လက္တြန္းလွည္းကို ေအာက္မွ ပင့္၍ တြန္းတင္ ေပးလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ အန္ကယ္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ရခက္ေသာ အၾကည့္တမ်ဳိးျဖင့္ ခပ္ေတြေတြေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က သူ ့ ကုိ ျပံဳးျပလုိက္ေတာ့ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေယာင္ရမ္းျပီး ျပန္ျပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မင္းဘယ္က လာတာလဲ ဟုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္က လာတာပါ။ ငါျမန္မာ လူမ်ဳိးပါဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလး တညိမ့္ညိမ့္ျဖင့္ ေၾသာ္... ျမန္မာလား။  ျမန္မာေတြ ၾကင္နာတတ္တာ ငါသိတယ္ ဟုျပန္ေျပာသည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့လက္တြန္းလွည္းေလးကို တေရြ ့ေရြ ့တြန္းရင္း တုန္တုန္ခ်ိခ်ိျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့မွ ထြက္သြား၏။ သူထြက္သြားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ မသြားႏုိင္ေသး။ အဘိုးအို၏ အၾကည့္ကို အဓိပါယ္ ဖြင့္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဒီမ်က္ဝန္း၊ အၾကည့္မ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳးဖူးေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီစင္ကာပူကုိ စေရာက္ခါစက ျဖစ္သည္။ အဲဒီေန ့က ကၽြန္ေတာ့္ Leader က ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရမည့္ Deparment အတြင္းမွ လူမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လုိက္မိတ္ဆက္ေပးေနသည္။ ထိုသို ့မိတ္ဆက္ေပး ေနစဥ္မွာပင္ Deparment အတြင္း သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္သည့္ Cleaner အန္တီၾကီးက အမႈိက္ပံုးအတြင္းမွ အမႈိက္အိတ္ အၾကီးၾကီးကို မႏိုင္မနင္းျဖင့္ ဆြဲထုတ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသျဖင့္ မေနတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္က အမႈိက္အိတ္ကို အေျပးအလႊား သြားကူထုတ္ေပးမိသည္။ က်န္လူမ်ား အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံၾသ ထူးဆန္းသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလုိက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အန္တီၾကီး၏ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ မ်ားကိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိ ့မရေပ။ အန္တီၾကီး ၾကည့္သည့္ အၾကည့္ကလဲ ေစာေစာက အန္ကယ္ၾကီး ၾကည့္သည့္ အၾကည့္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအၾကည့္ထဲတြင္ အံၾသျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္း၊ မယံုႏုိင္ျခင္း စသည့္ စသည့္ အေရာင္မ်ား ေရာေထြးပါဝင္ေနသည္ဟု ခံစားရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ ခရီးသြားဟန္လြဲ ကူညီလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ သူတို ့အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနဟန္ တူသည္။ ဒီႏိုင္ငံသား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလဲ ပိုက္ဆံယူျပီး သူ ့အလုပ္သူလုပ္တာဘဲ ကူညီစရာ မလုိပါဘူးဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားကုိ အခါအားေလ်ာ္စြာ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေလ့ ရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ အက်င့္ပါေနသည္ဘဲ ေျပာေျပာ ျမန္မာ့ စိတ္ဓာတ္ေလးျဖင့္ ကူညီမိေလ့ ရွိသည္။

တခါကလဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ကန္တင္းသို ့ေန ့လည္စာ ထမင္းစားရန္ ထြက္လာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဓာတ္ေလွကားထဲသို ့ဝင္ရန္ ျပင္စဥ္မွာပင္ ကန္တင္းတြင္ ထမင္းေရာင္းသည့္ အန္တီၾကီးက အထုတ္အပိုးမ်ား ဆြဲ၍ ေရာက္လာျပီး သူ ့ကို ခဏေစာင့္ရန္ ေျပာသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကုိ ဓာတ္ေလွကား ေပါက္တြင္ ခ်ျပီး ကားစီသို ့ျပန္ေျပးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ကားဆီသို ့လိုက္ျပီး အန္တီၾကီးကို အထုပ္မ်ား ကူသယ္ေပးလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ေလွကားဝက အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို ပါတခါတည္းဆြဲျပီး ဓာတ္ေလွကားထဲသုိ ့တခါတည္း ထည့္လုိက္သည္။ တဖန္ ကားဆီကို ျပန္သြား၍ အန္တီၾကီးကို သြားကူသယ္ေပးမည္ အလုပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖာ္က မင္းလုိက္မွာလား မလုိက္ရင္ ငါသြားႏွင့္မယ္ဟု  လွမ္းေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ခဏေလးပါ ျပီးပါျပီဟု ေျပာကာ က်န္သည့္ အထုပ္မ်ားကုိ ကူညီကာဝုိင္း၍ သယ္ေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အန္တီၾကီးတုိ ့ သာ အေျပးအလႊားျဖင့္ အထုပ္မ်ား သယ္ေနေသာ္လဲ အေဖာ္ျဖစ္သူကေတာ့ ဖုန္းကလိပင္ မျပတ္ေပ။ ဓာတ္ေလွကား အေပၚေရာက္ေတာ့လဲ သူက ခပ္တည္တည္ပင္ ေရွ့မွ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ျဖင့္ ထြက္သြား၏။ အန္တီၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရပါတယ္ သြားပါဟု ေျပာေသာ္လဲ မေနတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္က ရပါတယ္ဟု ဆိုကာ ကူသယ္ေပးလိုက္၏။

တေလာက တရုတ္ႏုိင္ငံတြင္ ႏွစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကားတိုက္ခံရသည့္ သတင္းကို ေဖ့ဘြတ္တြင္ ၾကည့္လုိက္ရသည္။ လူမမယ္ ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ လူမဆန္သည့္ ျမင္ကြင္းကို စိတ္မေကာင္းဖြယ္ ေတြ ့လုိက္ရ၏။ ကားေရွ့ပိုင္းျဖင့္ တုိက္ျပီး ကားေနာက္ဘီးျဖင့္ ကေလးကို ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး၊ သစ္တံုးတစ္တံုး ကဲ့သို ့အတင္းျဖတ္ေက်ာ္သြားသည့္ ကားသမား၊ ေသြးအိုင္ထဲ လဲေနသည့္ လူမမယ္ ကေလးတစ္ေယာက္လံုးကို ဥေပကၡာ ျပဳႏုိင္သည့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားႏွင့္ လဲေနသည့္ ကေလးကို ထပ္တုိက္လုိက္သည့္ ကားသမားတုိ ့၏ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးမႈကုိ ၾကည့္ရင္း အံၾသမိ၏။ အတူတူ ၾကည့္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း၏ မွတ္ခ်က္စကားကလဲ မွတ္သားဖြယ္ ျဖစ္သည္။ “ေတာက္... ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ့ လူေတြ တို ့ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဆိုရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ခုလုိ ကားတိုက္ခံရတာ မေျပာနဲ ့ကေလးတစ္ေယာက္ ေခ်ာ္လဲ သြားရင္ေတာင္ ေျပးထူေပးတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ။ ေကာင္မေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္တာကြာ” ဟု ေျပာလုိက္သည့္ သူငယ္ခ်င္း၏ စကားက ခုခ်ိန္ထိ နားထဲက မထြက္ေပ။ ဟုတ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယခုကဲ့သို ့အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးသည့္ အျပဳအမူမ်ဳိး ေတြ ့ရေလ့ မရွိေပ။

ဒီႏိုင္ငံတြင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ကားအက္ဆီးဒင့္ တစ္ခုကို ျမင္ဖူးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ ညဆိုင္းဆင္းျပီး အလုပ္မွ ျပန္လာစဥ္ မီးပြိဳင့္၌ ကားလမ္းကူရန္ ေစာင့္ေနစဥ္ အခ်ိန္က ျဖစ္သည္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းမၾကီးေပၚမွ မီးပြိဳင့္လြတ္ေအာင္ အျပင္းေမာင္းလာသည့္ ကားက လမ္းသြယ္အတြင္းသို ့ ခ်ဳိးေကြ ့အဝင္တြင္ အရွိန္လြန္ျပီး တဘက္ယာဥ္ေၾကာမွ ကားကို တုိက္မိျခင္း ျဖစ္၏။ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္သည္ကို ျမင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက လာသည့္ ကၽြန္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း “ဟာ... ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ျပီ” ဟု ေအာ္ျပီး အခင္းျဖစ္ရာ ေနရာသို ့ေျပးရန္ ေျခလွမ္းျပင္သည္။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္တာလဲဟု ဆုိကာ ေနာက္မွ ဆြဲထားျပီး ဒါငါတုိ ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူး ရဲအလုပ္ဟု ေျပာသည္။ ကားႏွစ္စီး ဝုန္း၊ ဒုန္းကနဲ တိုက္သည္ကို တခ်က္ေလာက္သာ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္သြားသည့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား၊ ကားႏွစ္စီး တိုက္မိျပီး လမ္းေပၚတြင္ ပိတ္ရပ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေနာက္မွ လာသည့္ ကားသမားက ေဒါသတၾကီးျဖင့္ ဟြန္းကို တပြမ္ပြမ္တီးျပီး ကားမ်ားကို လမ္းေဘးခ်ခိုင္းျခင္းတုိ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အံၾသဖြယ္ ေတြ ့လိုက္ရ၏။

သူတို ့၏ လူမႈေရး ေခါင္းပါမႈ၊ အၾကင္နာတရား နည္းပါးမႈတုိ ့က ကၽြန္တာ့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေန၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဒီလုိ လူမႈေရး ေခါင္းပါးသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို ျမင္ရေတြ ့ရေလ့ မရွိသေလာက္ ျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကူညီၾကေလ့ရွိ၏။ ဒါေတြက သူတို ့၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေလ့အထ လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိသည္။ သူတုိ ့၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေလ့အထမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနသကဲ့သို ့ကၽြန္ေတာ့္ အျပဳအမူမ်ားကလဲ သူတို ့အတြက္ အထူးအဆန္း သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံတြင္ သူ ့လူမ်ဳိး၊ သူ ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရုိက္ႏွင့္ အေလ့အထတို ့ရွိၾကသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေလ့အထမ်ားက ကမၻာၾကီး၏ မညီေသာ အနားမ်ား ျဖစ္မည္ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေလ့အထ ေလးမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိပါေတာ့သည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို ့ ၏ လူမႈေရး သိတတ္မႈ၊ အၾကင္နာတရား ရွိမႈတုိ ့ကို တျခားႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္က ခ်ီးက်ဴး ေျပာလာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရ၏။ မိမိေရွ့တြင္ အျမင္မေတာ္သည္တို ့ကို ေတြ ့တုိင္း ျမန္မာလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္၏ ကူညီရိုင္းပင္းတတ္သည့္ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ေလးက ေခါင္းျပဴထြက္လာ၍ ကူညီျဖစ္ ေနေတာ့သည္။

Friday 18 November 2011

အေနအစား မတတ္တဲ့ ဒီပါးစပ္

 
ခ်စ္သူကုိ 
ခ်စ္တယ္...
 မေျပာရဲခဲ့တဲ့
ဒီပါးစပ္က
ခုက် 
ရြာရိုးကိုးေပါက္
ရင္ဖြင့္ျပ
တေလာကလံုးသိဖို ့
လွစ္ဟျပေနေလရဲ ့...။

 ပံုကို google မွ ယူပါသည္။

Saturday 12 November 2011

သူခိုးၾကီးည တစ္ည (၂)

ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပင္ ကိုရန္ႏုိင္ တစ္ေယာက္ တရွဴးရွဴးျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို ့ေရာက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဝိုင္းဆီသို ့ဦးတည္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

“ကိုရန္ႏိုင္ၾကီး လုိက္လာေနျပီ ကိုရဲ...”

တရားခံ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဂီရိႏွင့္ ကိုသက္တုိ ့ေၾကာက္ေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ 

“မင္းတုိ ့အသာေန ဘာမွ ဝင္မေျပာနဲ ့ငါ့ဘာသာ ငါၾကည့္ေျပာမယ္ ၾကားလား... မင္းတုိ ့ေဖာ္လုိဘဲလိုက္”

“ေဟ့ေကာင္ ညီရဲ... ခုနက မင္းတုိ ့အဖြဲ ့မဟုတ္လား”

ကိုရန္ႏုိင္ တစ္ေယာက္ လူက ဝိုင္းကို မေရာက္ေသးခင္ ေမးခြန္းက အရင္ ေရာက္လာသည္။

“ဘာကိုလဲ ကိုရန္ႏုိင္... ခင္ဗ်ားဘာကိုေမးတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လဲ ဘာမွ မသိရပါလား”

“ဘူးမခံနဲဲ ့ညီရဲ... မင္းတုိ ့ဆိုတာ ငါသိတယ္”

“ခင္ဗ်ား ဘာသိတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဒီမွာ ထိုင္ေနတာ ၾကာလွျပီ။ မယံုရင္ ဒီဆိုင္က စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးေတြကို ေခၚေမးလုိ ့ရတယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားကုိ ၾကားေတာ့ ကိုရန္ႏုိင္ တခ်က္ေတြကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ ့ဘာသာ သူလဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလုိပင္ စားပြဲထိုးဘဲ ေခၚေမးရမလိုလို ျဖစ္ေန၏။ စားပြဲထိုး ေခၚေမးလဲ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္က အေၾကာင္းမဟုတ္ ဒီဆိုင္က ေကာင္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္ေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ျပီးမွ ဇေဝဇဝါ ေလသံျဖင့္-

“မင္းတုိ ့... မင္းတို ့... ခုနက ငါတုိ ့လင္မယားကို လာ....”

ကုိရန္ႏုိင္ တစ္ေယာက္ သူတုိ ့လင္မယားကို လာေခ်ာင္းသည့္ ကိစၥကို ေျပာရလဲ ခက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ သူ ့စကားကိုပင္ ေထာက္ေပးလုိက္ေသးသည္။ 

“ခင္ဗ်ားတုိ ့လင္မယားကုိ ဘာျဖစ္လဲ ကုိရန္ႏိုင္”

“မင္းတို ့... မင္းတုိ ့ကြာ...”

ကိုရန္ႏိုင္တစ္ေယာက္ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိျခင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စြပ္စြဲ မရသျဖင့္ ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္မွ ေျပာစရာ စကားရသြားဟန္ျဖင့္-

“ခုနက ၾကက္ခိုးတာ မင္းတုိ ့အဖြဲ ့မဟုတ္လား။ အိမ္မွာ ေယာက္ခမၾကီး ေပါက္ကြဲေနတယ္။ ေစာေစာစီးစီး သူ ့ၾကက္ပါသြားလုိ ့တဲ့”

“ၾကက္ခိုးတာ ဟုတ္လား။ ေစာေစာစီးစီး ကိုရန္ႏုိင္ရယ္...။ ဘယ္သူေတြက ဒီေလာက္ လက္သြက္ၾကတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတာင္ ခဏေနမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ထျပီး လုပ္ငန္းစဖုိ ့လုပ္ေနတာ။ ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတာင္ ေနာက္က်ေနျပီ ထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ ကိုရန္ႏိုင္ ေဝခဲြမရ ျဖစ္သြားဟန္တူသည္။ သူ ့စိတ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့မွန္း သိေနေသာ္လဲ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မမိျခင္းေၾကာင့္ စြပ္စြဲရခက္ေန၏။ ေနာက္မွ ၾကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ အသံျဖင့္ ေျပာလာသည္။

“ညီရဲ... မင္းတုိ ့ကြာ။ ၾကက္ခိုးရင္လဲ ခိုးေပါ့ ဘာေၾကာင့္ ငါတို ့လင္မယားကုိ လာေခ်ာင္းရတာလဲ”

ကိုရန္ႏုိင့္ စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လဲ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ တခိခိ ရယ္ရင္း သူ ့စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာလုိက္သည္။

“ကိုရန္ႏုိင္ ခင္ဗ်ားတုိ ့လင္မယားကလဲဗ်ာ။ ေစာေစာစီးစီးၾကီး”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးတြင္ ကိုရန္ႏုိင္လဲ မ်က္ႏွာၾကီး နီျမန္းသြားျပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဆက္ထုိင္ေနဆဲမွာပင္ တာတီးတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လုိက္လာသည္။ 

“ကိုရဲ... ကိုေက်ာ္ၾကီးက ေခၚခိုင္းလိုက္လို ့။ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးမုိ ့လာကူပါဦးတဲ့”

“ေအး... ေအး... ေဟ့ေကာင္ေတြ အျမန္ေသာက္ သြားၾကမယ္”

ကၽြန္ေတာ္တုိ ့စုရပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ထမင္းအိုးေတြပင္ က်က္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ ့ေတာ့ ၾကက္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေက်ာ္ၾကီးက ထလာျပီး ေျပသည္။

“ညီရဲေရ ခ်က္တဲ့ျပဳတ္တဲ့ ေနရာမွာ ကူလိုက္ပါဦး။ ကိုေအာင္ထူးၾကီးတို ့မႏုိင္မနင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ျပီးရင္ မင္းေကာင္ေလး သံုးေယာက္ကို ငွက္ေပ်ာရြက္ သြားခူးခိုင္းလုိက္ဦး”

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ကိုေက်ာ္ၾကီး ေျပာတာ ၾကားတယ္ မဟုတ္လား။ သြား... ငွက္ေပ်ာရြက္ သြားခူးၾက”

“ဟုတ္... ကိုရဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ငွက္ေပ်ာရြက္ခူးရင္း ထမင္းစားျပီး အခ်ဳိတည္းဖုိ ့အသီးအႏွံေလး နဲနဲ ရွာလာခဲ့မယ္”

“ေအး... ျပႆနာေတာ့ ရွာမလာခဲ့ၾကနဲ ့ေနာ္...”

ဂီရိတို ့အဖြဲ ့ထြက္သြားျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လဲ ကိုေအာင္ထူးၾကီးကို ကူညီခ်က္ျပဳတ္ေပးေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ အရက္သမား ပိစိတစ္ေယာက္ ၾကက္ၾကီး ပိုက္ျပီး ေရာက္လာသည္။ 

“ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ၾကီး မင္းတုိ ့အဖြဲ ့ထဲ ငါလဲ ပါမယ္။ ငါ့မွာ ၾကက္တစ္ေကာင္ပါလာတယ္”

“ပိစိရာ... ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ မင္းဘယ္က ၾကက္ၾကီး မလာျပန္ျပီလဲ”

“ငါ့အိမ္က ငါ့အစ္မၾကက္ ငါခုိးလာတာကြ”

ခုမွ  ၾကက္ေလးေကာင္၊ ဘူးသီးႏွစ္လံုးႏွင့္ ကိုျငိမ္းတုိ ့ခူးလာသည့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တို ့ျဖင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ အဖြဲ ့အစီအစဥ္ေလးက ပိုျမိဳင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ခ်က္ျပဳတ္ေနဆဲမွာပင္ ငွက္ေပ်ာရြက္ သြားခူးသည့္ ဂီရိတုိ ့အဖြဲ ့ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ကိုရဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့မာလကာသီး ကီလိုသီးေတြနဲ ့ေတာင္သလဲသီးေတြ ရလာခဲ့တယ္”

“ေအး... ေကာင္းတာေပါ့ကြ။ ထမင္းစားျပီး အခ်ဳိတည္းလုိ ့ရတာေပါ့”

“ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အုန္းသီးေတြလဲ ခူးလာေသးတယ္ ကိုရဲ...”

“ဘာ... အုန္းသီး ဟုတ္လား။ မင္းတုိ ့အုန္းသီး ဘယ္က ရလဲ”

“ဟီး... ဟုတ္တယ္ ကိုရဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကိုရဲတို ့အိမ္က အုန္းပင္ကေန ခူးလာတာ”

“ေၾသာ... မင္းတုိ ့က ငါ့အိမ္ကိုေတာင္ မထားဘူးေပါ့ ဟုတ္လား”

“မဟုတ္ပါဘူး ကိုရဲရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လဲ အုန္းေရ ေသာက္ခ်င္လို ့ပါ။ အုန္းသီးက ဇြန္းျခစ္ေလးေတြဗ် ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္”

“ေအးပါ... ငါေတာ့ တပည့္ေမြး မွားျပီ ထင္ပါတယ္ကြာ”

ကၽြန္ေတာ့္ ျငီးျငဴသံေၾကာင့္ အားလံုးက ဝိုင္းရယ္ ၾကသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေရာေယာင္ ရယ္မိသည္ေပါ့။ ဂီရိက ကၽြန္ေတာ့္နား ကပ္လာျပီး တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလာသည္။

“ကိုရဲ... ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ခဏေလာက္ လုိက္ခဲ့ပါဦး”

“ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ”

ဒီေကာင္ေတြ ဘာျပႆနာ ရွာလာျပန္ျပီလဲ မသိဘူးဟု စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္မိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဂီရိတို ့ကို မ်က္ေမွာင္တခ်က္ ၾကဳတ္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတုိ ့ကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ကို သိသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဘာျပႆနာမွ မရွာပါဘူး ကိုရဲ...။ ၾကံခိုးတာ ခုိးမရလို ့ကိုရဲကို လာေခၚတာပါ”

“ဘာလုိ ့ခိုးမရရတာလဲ”

“အဲဒီျခံရွင္ၾကီး ဦးညိဳဘက မအိပ္ဘဲ ကင္းေစာင့္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၾကံခ်ဳိးျပီး ေျပးရင္ ေနာက္ကေန ေလးခြနဲ ့လိုက္ပစ္တာဗ်။ ဒီေတာ့ ၾကံေတြဆြဲျပီး လယ္ကြင္းထဲမွာ ေျပးရတာ မလြယ္ဘူး။ လယ္ကန္သင္းနား ေရာက္ရင္ ၾကံေတြ ဆြဲမရလုိ ့ပစ္ခ်ျပီး လူလြတ္ထြက္ေျပး ရေတာ့ မသိရင္ သူ ့ကိုဘဲ ၾကံေတြ ခ်ဳိးေပးေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုရဲကို လာေခၚတာ”

“မင္းတုိ ့လုပ္မွ ငါက တကယ့္ သူခိုးၾကီး က်ေနတာဘဲ။ ကိုေက်ာ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင္ေတြနဲ ့ခဏ လိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္”

“ေအး... ေအး... သိပ္မၾကာနဲ ့ေနာ္ ဒီမွာ ျပီးေတာ့မယ္”

ကၽြန္ေတာ္လဲ ဂီရိတို ့ႏွင့္ ၾကံျခံ ရွိရာဘက္သို ့လုိက္လာခဲ့လုိက္သည္။ ၾကံျခံေနရာက ရပ္ကြက္ႏွစ္ခုၾကား ရြာျပင္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ၾကံျခံကို ေရာက္ေတာ့ ဟိုဘက္ရက္ကြက္က မ်ဳိးသူတုိ ့အဖြဲ ့ကိုပါ ေတြ ့ရသည္။

“မ်ဳိးသူ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ”

“ခုထိေတာ့ မရေသးဘူးကြ။ အဘိုးၾကီးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္”

“မင္းတုိ ့က ဘယ္လုိေတြ ဝင္ေနလုိ ့လဲ”

မ်ဳိးသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတုိ ့ဘယ္လုိေတြ ဝင္သည့္ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပသည္။ သူ ့စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က မ်ဳိးသူကို ဆက္ေမးလုိက္သည္။

“မင္းတုိ ့အဖြဲ ့က ၾကံဘယ္ႏွေခ်ာင္းေလာက္ လိုခ်င္လို ့လဲ”

“ငါးေခ်ာင္းေလာက္ ဆိုရင္ ေတာ္ပါျပီ”

“ေအး... ငါတို ့လဲ ငါးေခ်ာင္းေလာက္ဆိုေတာ့... မင္းအပါအဝင္ မင္းအဖြဲ ့က လူငါးေယာက္ ထုတ္လိုက္။ ျပီးရင္ ငါ့ေနာက္က လိုက္ခဲ့။ ငါေျပာသလို လုပ္ေနာ္။ ဂီရိ မင္းတုိ ့ထဲက ေလးေယာက္လိုက္ခဲ့”

ဂီရိႏွင့္ ေနာက္သံုးေယာက္ ထြက္လာသည္။ လူေရြးျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို ့ကို ျခံထဲသို ့မည္သို ့ ဝင္မည္ကို ရွင္းျပသည္။

“ငါတို ့ၾကံေတြကို တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ သံုးေခ်ာင္း ဆြဲျပီး ေျပးရင္ လယ္ကန္သင္း ေနရာေရာက္ရင္ ဆြဲေျပးဖို ့မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ငါတို ့ျခံထဲကို လူငါးေယာက္ ဝင္မယ္။  ငါးေယာက္က ကန္သင္းနားက ေစာင့္မယ္။ ျပီးရင္ တစ္ေယာက္ကို ၾကံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးကိုင္ျပီး ငါက တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုးခ်ဳိးလို ့ေအာ္တာနဲ ့ခ်ဳိးျပီး တခါတည္း ေျပးမယ္။ ကန္သင္းနား ေရာက္ရင္ ေစာင့္ေနတဲ့ ငါးေယာက္က ၾကံတစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ခဲြယူျပီး ငါတုိ ့ တာလမ္းေပၚကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေျပးၾကမယ္။ တာလမ္းေပၚကို ေရာက္ရင္ ငါတုိ ့လြတ္ျပီ။ ငါေျပာတာ သေဘာေပါက္လား”

“အင္း... သေဘာေပါက္တယ္”

“ဒါဆို ငါတုိ ့လုပ္ငန္း စၾကမယ္”

ဒီလိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ၾကံငါးေခ်ာင္း ရလာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့စုရပ္ကို ေရာက္ေတာ့ အားလံုး ခ်က္ျပဳတ္ ျပီးစီးလို ့စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ပင္ ျပင္ဆင္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးလဲ ဟုိလူ ့ကို ဟုိဟာလုပ္၊ ဒီလူကုိ ဒီဟာလုပ္လိုက္ဟု စီမံခန္ ့ခြဲ ေပးေနရင္း  အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္။

“ညီရဲ ျပန္လာျပီလား။ အေတာ္ဘဲ မင္းတုိ ့အဖြဲ ့စက္ေလွႏွစ္စင္းကို တြဲခ်ည္ျပီး စက္ေလွ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ထမင္းစားဖို ့ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြ ခင္းထားလိုက္။ က်န္တဲ့သူေတြက ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးေတြကို စက္ေလွေတြေပၚကို အကုန္တင္မယ္။ အားလံုး စက္ေလွေပၚေရာက္ျပီ ဆုိရင္ ညီရဲ... လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ တြက္ခ်က္ျပီး ထမင္းခူးထားလိုက္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုေက်ာ္ၾကီး... ဒါနဲ ့ထမင္းဘဲ ခူးထားလိုက္ရမွာလား”

“ေအး... ထမင္းဘဲ အရင္ ခူးထားႏွင့္ ဟင္းက အားလံုး ေနရာယူျပီးမွ ငါ၊ မင္းနဲ ့ကိုေအာင္ထူး လုိက္ထည့္ေပးမယ္”

အားလံုးခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ျပီးေနာက္ စက္ေလွႏွစ္စင္း ေပၚတြင္ ငွက္ေပ်ာရြက္ခင္းကာ ထမင္းဟင္းမ်ား ထည့္ျပီး ကာလသား လူငယ္မ်ားအားလံုး လက္ရည္တျပင္တည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေသာက္ ၾကေလေတာ့သည္။ အားလံုးစားေသာက္ ျပီးစီးသည့္ေနာက္ တခ်ဳိ ့လူငယ္မ်ား ရြာထဲသို ့ျပန္သြားကာ သူခုိးၾကီးညကုိ ဆက္လက္ ဆင္ႏြဲၾကသလို၊ တခ်ဳိ ့လဲ အိမ္ျပန္အိပ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တခ်ဳိ ့ လူငယ္မ်ားကေတာ့ ေငြလေရာင္ ဆမ္းထားသည့္ ျမစ္ထဲမွ စက္ေလွေပၚမွာပင္ ညအိပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္၍ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလျပည္ေလညင္းေအာက္ စက္ေလွေပၚတြင္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ပက္လက္လွန္ျပီး ထိန္ထိန္သာေနသည့္ လမင္းၾကီးႏွင့္ ၾကယ္ေရာင္စံု ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ မ်က္စိပသာဒ ရွိလွ၏။

“ကိုရဲ... ဟိုးက ၾကယ္က ဓူဝံၾကယ္၊ ဟိုၾကယ္ေတြက ခုနစ္စင္ၾကယ္၊ ဟိုၾကယ္က ဘာၾကယ္လဲ”

“အဲဒါက ေမာင္ရင္ ဆိုင္းထမ္းၾကယ္လုိ ့ေခၚတယ္”

“ဟုတ္လား... ဒါဆို ဟိုၾကယ္က ဘာၾကယ္လဲ”

“ေဟ့ေကာင္ ဂီရိ ၾကယ္ျမင္တုိင္း လက္ညိႈးထိုး ေမးမေနနဲ ့။ ငါလဲ အကုန္ေတာ့ ဘယ္သိမလဲဟ။ ကဲ... ကဲ... စကားမ်ားမေနနဲ ့အိပ္ၾကေတာ့။ ခုနစ္စင္ၾကယ္က အျမီးေထာင္ရံုမကလုိ ့ကၽြမ္းေတာင္ပစ္ေနျပီ အခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး အိပ္ၾကေတာ့”

ခဏအၾကာတြင္ ေလျပည္ေလညင္း၏ ေခ်ာ့သိပ္မႈေအာက္ ညဦးပိုင္းက ပင္ပန္းထားျခင္း၊ ကာလသားခ်က္ကို အဝတီးထားျခင္း တုိ ့ေၾကာင့္ ဗိုက္ေလး၊ မ်က္စိေလးလာကာ ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ ကာလသား လူငယ္မ်ား အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကေလေတာ့သည္။ ထို ့ေနာက္ ေဝလီေဝလင္း ေရာင္နီပ်ဳိ ့လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏုိးလာေသာ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တခ်ဳိ ့အိပ္ေမာက်ေနဆဲ ျဖစ္သလုိ၊ တခ်ဳိ ့လဲ ဘယ္အခ်ိန္ ထျပန္သြားလိုက္သည္ပင္ မသိရေပ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျမစ္ထဲဆင္းကာ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး အိမ္ျပန္ လာခဲ့လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ရြာေလး၏ ျမင္ကြင္းက အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲေနသည္။ ရြာလမ္းၾကီးၾကီး တစ္ခုလံုး ခံုမ်ား၊ ဆုိင္းဘုတ္မ်ား၊ ပန္းအိုးမ်ားႏွင့္ တျခားတျခားေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လုိ ့ေနသည္။ မနက္ေစာေစာ ေစ်းထြက္မည့္သူမ်ား၊ ရြာလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရွာင္ျပီး ေျမြလိမ္ ေျမြေကာက္ သြားေနရသလုိ၊ တခ်ဳိ ့လဲ ကိုယ့္အိမ္မွ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္လိုက္သိမ္းေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ မိမိအိမ္တြင္ ေရာက္ေနေသာ ပစၥည္းမ်ား၊ လာခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား၊ လာကပ္ထားေသာ စာမ်ားကို ၾကည့္ျပီး တခ်ဳိ  ့က ရယ္ေမာၾကသလုိ၊ တခ်ဳိ ့လဲ ျငဴစူၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရြာလမ္းမၾကီး အတိုင္း အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့၏။

“ဟယ္... ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေသခ်င္းဆိုးေလးေတြ လာလက္ကျမင္းသြားလဲ မသိဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အပ်ဳိၾကီးေတြ အိမ္ေရွ့မွာ ဘယ္သူ လာကပ္သြားမွန္း မသိသည့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ ေအာ္ဒါလုိက္သည္ ဆိုသည့္ စက္ေလွ အငွားလုိက္သည့္ ဦးေက်ာ္တုိ ့အိမ္မွ ဆုိင္းဘုတ္ကလဲ အပ်ဳိၾကီးေတြ အိမ္ေရွ့ေရာက္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အပ်ဳိၾကီးေတြ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေနျခင္း ျဖစ္မည္။ ေရေရာင္းသည္ ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္က ေဆးခန္းကို ေရာက္ေနသလို တျခားတျခားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြလဲ ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အိမ္ျပန္ေရာက္၍ မိမိ အိပ္ခန္းဝင္ျပီး အိပ္မည္လုပ္ေတာ့-

“ဟိုေကာင္ေလး တစ္ညလံုး သြားခ်င္ရာ သြားျပီး အိပ္ေတာ့မယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”

“အင္း... အိပ္ေတာ့မယ္ အေမ... သားအိပ္ေရး မဝေသးဘူး”

“ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ မေစာင့္ဘဲ ပစ္ထား၊ တစ္ညလံုး ေသာင္းက်န္းေနျပီး ခုမွ အိပ္ဖို ့မစဥ္းစားနဲ ့။ သြား... အိမ္က ပန္းအိုးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ရြာထဲက ျပန္ရွာျပီး သယ္လာခဲ့...ပန္းအိုးေတြ ရွာျပီးမွ အိပ္”

မိခင္ျဖစ္သူ၏ တခ်က္လႊတ္ အမိန္ ့သံ အဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပန္းအိုးမ်ား ျပန္ရွာရန္ ရြာထဲသို ့ျပန္ထြက္လာခဲ့ရသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ပန္းအိုးမ်ားကို ရွာရင္း ေတြးမိသည္က ေၾသာ္... ဒီေကာင္ေတြ ငါ့အိမ္လဲ လက္မေရွာင္ပါလား ဟူသတည္း။ ဒီလိုနဲ ့သူခိုးၾကီးည တစ္ညကို ျဖတ္ေက်ာ္လြန္ေျမာက္ခဲ့ေတာ့သည္။

Wednesday 9 November 2011

သူခိုးၾကီးည တစ္ည

သီတင္းကၽြတ္ ပြဲေတာ္ျပီးလုိ ့တန္ေဆာင္တိုင္ ပြဲေတာ္ကို ေရာက္ေတာ့မည္။ ခုလို အခါၾကီး ရက္ၾကီး ပဲြေတာ္ခ်ိန္ကို ေရာက္လွ်င္ ရြာကို ျပန္သတိရမိသည္။ ခုခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ျပည္ျမိဳ ့တန္ေဆာင္တိုင္ ဘုရားပြဲေတာ္  စေတာ့ မည္မို ့ျပည္ျမိဳ ့ေနလူထုႏွင့္ အနီးအနား ေက်းရြာမ်ားမွလူမ်ား အုန္းအုန္းၾကပ္ၾကပ္ႏွင့္ ရွိေနေရာ့မည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ သီတင္းကၽြတ္တြင္ ရေသာ မုန္ ့ဖိုးမ်ားကို အဝတ္အစား အသစ္မ်ားဝယ္ျပီး ပိုေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို တန္ေဆာင္တိုင္ ပဲြေတာ္တြင္ သံုးရန္ စုထားေလ့ရွိသည္။ ျပည္ျမိဳ ့ တန္ေဆာင္တိုင္ ဘုရားပြဲေတာ္သို ့အနီးအနားရွိ ျမိဳ ့၊ ရြာမ်ားမွ ဘုရားဖူး မ်ားစြာ လာေရာက္ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ အလြန္စည္ကားလွ၏။ စြယ္ေတာ္ ျမိဳ ့တြင္းလွည့္သည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ ရပ္နီး၊ ရပ္ေဝးမွ ဘုရားဖူး ဧည့္ပရိသတ္မ်ားျဖင့္ ျပည္ျမိဳ ့ေရႊဆံေတာ္ ဘုရားပြဲေတာ္မွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွသည္။ ယိမ္းကားမ်ား ျမိဳ ့ထဲအႏွံ လွည့္လည္ ကျပေလ့ ရွိသည့္ အျပင္ ဇာတ္ပြဲ၊ ဆပ္ကပ္၊ တုတ္ထိုးရုပ္၊ ထူဆန္းေထြလာ၊ ဗလာပြဲမ်ားေၾကာင့္ အလြန္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္လွသည္။ တခ်ဳိ ့ႏွစ္မ်ားတြင္ အာဝါေဒးပြဲမ်ား ထည့္သြင္း က်င္းပခဲ့ေသာ္လဲ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ မက်င္းပျဖစ္ေတာ့ေပ။ ထိုတန္ေဆာင္တိုင္ ဘုရားပြဲေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးေန ့လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ေန ့ ညကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ေဒသ၏ ကာလသားမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆင္ႏြဲေလ့ ရွိၾကသည့္ သူခိုးၾကီးည ျဖစ္သည္။ ဟိုအရင္ အခ်ိန္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ဆင္ႏြဲခဲ့ေသာ ညမ်ားလဲ ရွိခဲ့သည္။ ျပန္ေတြးမိတိုင္း တသသနဲ ့ျပန္ေအာက္ေမ့ သတိရမိေသာ ညမ်ား ျဖစ္သည္။

                   ++++++++++++            ++++++++++++++             +++++++++++++++

လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ေန ့မို ့လျပည့္ဝန္းၾကီးက ရႊန္းရႊန္းျမျမျဖင့္ သာေနသည္။ ျမစ္ဧရာအတြင္း ေလေျပေလညင္း၏ ေဆာ့ကစားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာေသာ လႈိုင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားက လေရာင္ ဆမ္းေသာ ျမစ္ျပင္ထက္တြင္ ေငြေရာင္ တလက္လက္ျဖင့္ ေတာက္ပေန၏။ လေရာင္ျဖာက်ေနေသာ ျမစ္ကမ္းပါးေဘး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ဆင္တဲ(ေျမာက္ပိုင္း)မွ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကာလသား လူငယ္မ်ား စုေဝးေရာက္ရွိ ေနၾကသည္။ သူခုိးၾကီး ညအတြက္ အစီအစဥ္မ်ားကို ကာလသားေခါင္း ကိုေက်ာ္ၾကီးမွ ကာလသား လူငယ္မ်ားကို စီမံခန္ ့ခြဲ ေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဒီညကေတာ့ မင္းတုိ ့သိၾကတဲ့အတိုင္း သူခိုးၾကီးည ျဖစ္တယ္။ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္အေနနဲ ့မင္းတုိ ့ သိထားရမွာက  တို ့ရပ္ရြာထံုးစံအတိုင္း ငါတုိ ့ကာလသား လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္ပါးၾကျခင္း ျဖစ္တယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြကလဲ ငါေျပာခဲ့သလုိဘဲ ထံုးစံအတိုင္း ငါတုိ ့ကာလသားခ်က္ ခ်က္စားဖို ့အတြက္ ငါတုိ  ့ၾကက္ခိုးမယ္၊ ဘူးသီးခိုးမယ္၊ တျခား သီးႏွံေလးေတြ ခိုးမယ္၊ ဒါကို ေရာေယာင္ျပီး စီးပြားျဖစ္ ဟုိပစၥည္းခိုးမယ္၊ ဒီပစၥည္း ခိုးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါကိုယ္တုိင္ ဖမ္းျပီး ရပ္ကြက္ရံုးကုိ ပုိ ့မယ္ နားလည္လား”

“နားလည္ပါတယ္ ကိုေက်ာ္ၾကီး...”

“ေအး... မင္းတို ့ကို ငါယံုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မင္းတုိ ့ကို ဦးေဆာင္ျပီး သူခိုးၾကီးညကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းဖုိ ့အတြက္ ငါစီစဥ္ထားတယ္။ မင္းတုိ ့လဲ သိျပီးသား ေနမွာပါ။ ရပ္ကြက္ထဲက ဘယ္အိမ္မွာ ၾကက္ရွိတယ္၊ ဘယ္အိမ္မွာ ဘူးသီး ရွိတယ္၊ ဘယ္အိမ္မွာ ဘာသီးႏွံ ရွိတယ္ ဆိုတာကို။ ဒါေပမယ့္လုိ ့ငါမင္းတုိ ့ကို မွာခ်င္တာကေတာ့ ငါတို ့အေပ်ာ္အတြက္ လုပ္တာ ဆိုေပမယ့္လုိ ့တဘက္သား မထိခုိက္ေအာင္ စည္းကမ္းရွိၾကပါ။ တစ္အိမ္ကို ၾကက္တစ္ေကာင္ထက္ ပုိမခိုးပါနဲ ့၊ ဘူးသီး တစ္လံုးထက္ ပိုမခူးပါနဲ ့၊ အသီးအႏွံကို ခူးတဲ့ ေနရာမွာလဲ တစ္ပင္ထဲက အမ်ားၾကီး ခူးတာမ်ဳိး အပင္ကို ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ ကိုင္းေတြကို ခ်ဳိးခူးတာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ၾကပါနဲ ့။ ကိုယ့္အေပ်ာ္ေၾကာင့္ တဘက္သားကို အရမ္းမထိခိုက္ သြားေစနဲ ့။ မင္းတုိ ့ေခါင္းထဲမွာ ေတြးထားရမွာက ဒါမင္းတို ့ရပ္ကြက္ ဟုတ္ျပီေနာ္ ငါေျပာတာ နားလည္လား...”

“ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါတယ္ ကိုေက်ာ္ၾကီး”

“မင္းတို ့လဲ ရြာထဲမွာ ေနၾကတာဘဲ။ ဘယ္သူ အဆင္ေျပတယ္ မေျပဘူး ဆိုတာ သိၾကတာဘဲ။ ဒီေတာ့ အဆင္မေျပတဲ့ အိမ္ေတြကို မဝင္ပါနဲ ့။ အဆင္ေျပတဲ့ အိမ္ေတြ အတြက္ ၾကက္တစ္ေကာင္၊ ဘူးသီးတစ္လံုးက ဘာမွ မဟုတ္ေပမဲ့ အဆင္မေျပတဲ့ အိမ္ေတြ အတြက္ကေတာ့ ဒါက သူတုိ ့ရဲ ့ထမင္းအိုးဘဲ။ ျပီးေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ အိမ္ဘဲဆိုျပီး မတရားလဲ မလုပ္ပါနဲ ့။  ဒီအိမ္က ခိုးလို ့လြယ္တယ္ ဆိုတိုင္း အမ်ားၾကီး မခိုးမိပါေစနဲ ့။ ဥပမာ။   ။ၾကက္ခိုးျပီးတဲ့ အိမ္က ဘူးသီးထပ္ယူဖုိ ့မလိုသလို ဘူးသီး ခိုးျပီးတဲ့ အိမ္က ၾကက္ကိုလဲ လက္ေရွာင္ရမယ္”

ကိုေက်ာ္ၾကီး စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ ေျပာလုိက္သည္။ ကာလသား လူငယ္မ်ားက နားလည္ေၾကာင္း မဆုိင္းမတြ ျပန္ေျဖၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ကိုေက်ာ္ၾကီးက ဆက္ေျပာသည္။

“ဒီေန ့ည အစီအစဥ္ရဲ ့ပထမဆံုး အေနနဲ ့ငါတုိ ့ေတြ ဒီညခ်က္စားဖုိ ့လိုအပ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနီ၊ ငရုတ္သီးမႈန္ ့တို ့ကို အရင္ ဝယ္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္က လုိအပ္တာေတြကုိ ေဒၚသိန္းတုိ ့ဆိုင္မွာ ငါ့နာမည္နဲ ့သြားယူ၊ ျပီးရင္ ဒီကို ျပန္လာျပီး ကိုေအာင္ထူးကို ကူျပီး လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားႏွင့္၊ အဲဒီအတြက္ မင္းကို ကူဖုိ ့လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေခၚသြား”
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ တာတီးနဲ ့ဖိုးသၾကၤန္ကို ေခၚသြားလုိက္မယ္”
“ေအး... ေခၚသြား... မင္းဝယ္လာတဲ့ ဟာေတြကို စာရင္းလုပ္ျပီး ငါ့ဆီ ယူလာခဲ့ ေနာက္ေန ့မွ ငါတို ့တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္က်လဲ တြက္ခ်က္ျပီး စုေပးၾကတာေပါ့”
“ဒါနဲ ့ဆန္က ဘယ္ေလာက္ ဝယ္ရမွာလဲ ကိုေက်ာ္ၾကီး”
“ညီရဲ... တို ့အဖြဲ ့က ခုလူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ”
“ဆယ့္ရွစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ကိုေက်ာ္ၾကီး”

ကိုေက်ာ္ၾကီး အေမးကို ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

“ဆယ့္ရွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လံုးႏႈန္းနဲ ့တြက္ရင္ ဆယ့္ရွစ္လံုး လိုလုိပုိပို ဆန္သံုးျပည္ေလာက္ ဝယ္လာခဲ့လုိက္ကြာ။ ဒါမွ ေလာက္ေလာက္ငွငွ ျဖစ္မွာ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုေက်ာ္ၾကီး...  ကၽြန္ေတာ္ သြားဝယ္လုိက္ပါ့မယ္”

“ေအး... ဒါေပမယ့္ ခဏေနဦး။ အစီအစဥ္ အားလံုး ေျပာဆိုျပီးမွ သြားေပါ့။ ခုက ညရွစ္နာရီ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရပါေသးတယ္”

ကိုေက်ာ္ၾကီး ဘယ္သူ ့ကို ဘယ္လုိ ခိုင္းမလဲ ဆုိသည္ကို  ကာလသား လူငယ္မ်ားက ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ျဖင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးက ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားလူငယ္မ်ား အေပၚတြင္ ၾသဇာအာဏာ ေညာင္းသည္။ ရပ္ကြက္ထဲရွိ သာေရး၊ နာေရး စသည့္ ပြဲမ်ားတြင္လဲ ကိုေက်ာ္ၾကီး၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ကာလသား လူငယ္မ်ား တက္ညီလက္ညီျဖင့္ စုေပါင္း လုပ္ကိုင္ၾကေလ့ ရွိ၏။ 

“ဒုတိယ အစီအစဥ္ အေနနဲ ့ကေတာ့ ငါတုိ ့အဖြဲ ့သံုးဖြဲ ့ခြဲမယ္။ ပထမ အဖြဲ ့မွာ ငါ၊ ထြန္းထြန္းနဲ ့သန္းထူးတို ့ပါမယ္၊ ေနရာကေတာ့ ရြာလမ္းမၾကီး တဝိုက္ကို တာဝန္ယူမယ္။ ဒုတိအဖြဲ ့ကိုေတာ့ ညီရဲ၊ ဖိုးေဇာ္နဲ ့ေဇာ္ၾကီးတုိ ့က ကေလး သံုးေယာက္ ေခၚသြားျပီး ရပ္ကြက္ အေနာက္ဘက္ပိုင္းကို တာဝန္ယူ... ၾကားလား ညီရဲ”

“လူအမ်ားၾကီး ဘာလုပ္ဖုိ ့လဲ ကိုေက်ာ္ၾကီး... ျပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ထိမ္းရ၊ သိမ္းရ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြ အစား လင္းလင္း တစ္ေယာက္ေလာက္ ထည့္ေပးလိုက္။ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ ဒီေကာင္က အားကိုးရတယ္။ ဒီေကာင္က ၾကက္ဖမ္းတာလဲ ေတာ္တယ္”

“ေအး... လင္းလင္း ကိုလဲ ေခၚသြား ကေလးေတြကိုလဲ ေခၚသြား...။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ ့ကို လက္တြဲေခၚရမယ္ေလ။ သူတို ့ေတြက မင္းစကားကို နားေထာင္ပါတယ္။ မင္းတုိ ့အထဲဝင္တဲ့ အခ်ိန္ သူတုိ ့ကို အေစာင့္ထားလို ့ရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ မင္းတုိ ့အဖြဲ ့ကို အင္အားမ်ားမ်ား ထည့္ေပးလုိက္တာကလဲ အဲဒီဘက္ကို တျခား ရပ္ကြက္ကေကာင္ေတြ နယ္ကၽြံလာတတ္လို ့ထည့္ေပးလုိက္တာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တို ့ရပ္ကြက္ကိုေတာ့ တို ့ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ေလ။ တျခားရပ္ကြက္ကေကာင္ေတြ တို ့ရပ္ကြက္ကို လာေသာင္းက်န္းတာကိုေတာ့ ခြင့္မျပဴႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းထူးရင္ ကေလးတစ္ေယာက္လႊတ္ျပီး ငါတို ့ကို အေၾကာင္းၾကားလုိက္ ၊ ငါတုိ ့ဘယ္မွာ ရွိေနမယ္ ဆိုတာလဲ သိေနတာဘဲ ဟုတ္ျပီလား ညီရဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုေက်ာ္ၾကီး”

ကိုေက်ာ္ၾကီးက ကာလသားမ်ားကို တခ်က္ေဝ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ကာလသား လူငယ္မ်ား သူ ့စကားကုိ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။

“တတိယ အဖြဲ ့ကိုေတာ့ ကိုျငိမ္းက က်န္တဲ့ သံုးေယာက္ကို ဦးေဆာင္ျပီး ရြာေျမာက္ဘက္ပိုင္းကို တာဝန္ယူလုိက္။ ကဲ... ဘာမရွင္းတာရွိေသးလဲ”

ကိုေက်ာ္ၾကီးက ျငိမ္ေနေသာ ကာလသား လူငယ္မ်ားကုိ ေမးလုိက္သည္။

“ကဲ... ဘာမွ ေမးဖုိ ့မရွိဘူး ဆိုရင္လဲ လုပ္စရာ ရွိတာကို လုပ္ၾကေတာ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ ့သိထားဖုိ ့က ည ၁နာရီထိုး ရင္ေတာ့ ဒီေနရာကို ျပန္လာရမယ္ေနာ္။ အဲဒီေတာ့မွ လုပ္စရာ ရွိတာေတြကို ဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့”

ကာလသား လူငယ္မ်ားလဲ သူ ့အဖြဲ ့ႏွင့္သူ လူစုခြဲ၍ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အဖြဲ ့လဲ ကိုယ္တာဝန္ယူ ထားသည့္  အပိုင္းျဖစ္သည့္ ရြာေနာက္ဘက္ပိုင္းသို ့ထြက္လာခဲ့ လိုက္သည္။

“ငရဲ... နဲနဲ ေစာေနေသးတယ္။ ငါတုိ ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အရင္ ခဏထိုင္ၾကျပီးမွ လုပ္ငန္း စၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား”

“ဟင့္အင္း... လုပ္ငန္းအရင္ စျပီးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္  ထိုင္မယ္”

“ဟာ... မင္းဟာက ေျပာင္းျပန္ၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ ခုမွ အေစာၾကီး ရွိေသးတယ္”

“ဒီမွာ ေဇာ္ၾကီး... ဒီည သူခုိးၾကီးည ဆိုတာကို တေလာကလံုး သိၾကတယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ဳိ ့အိမ္ေတြက မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ေစာင့္မဲ့ အခ်ိန္က တီဗီက ျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းျပီးမွ ေစာင့္ၾကလိမ့္မယ္။  သူတုိ ့ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ လုပ္ငန္းစမယ္ ဆိုရင္ ငါတို ့အတြက္ ခက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့တီဗီ ဇာတ္လမ္း ၾကည့္ေနတုန္း ငါတို ့လုပ္ငန္းကုိ လက္စသပ္ႏိုင္ျပီးရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေအးေေအး ေဆးေဆး ထိုင္လုိ ့ရျပီ”

“ေအး... ဒါလဲ ဟုတ္တယ္။ မင္းေတာ္တယ္ ငရဲ...”

ကၽြန္ေတာတုိ ့ရြာေနာက္ဘက္ပိုင္းကို ေရာက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးက ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ညဘက္ ပိုးေကာင္ေလးမ်ား၏ ေအာ္သံမ်ားကို တစီစီျဖင့္ ၾကားေနရ၏။ ဒီဘက္ပုိင္းက လူျပတ္သည္။ အိမ္တခ်ဳိ ့မွ ထြက္လာသည့္ တီဗီသံႏွင့္ သီခ်င္းသံ တခ်ဳိ ့မွ အပ လူသံသူသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဘယ္အိမ္ကို ဝင္ၾကမလဲ ကိုရဲ”

ဖိုးကရင္က ေမးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၾကီးမ်ားက ညီရဲဟု ေခၚၾကျပီး၊ ရယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ငရဲဟု ေခၚကာ ငယ္သူမ်ားကေတာ့ ကိုရဲ ဟုေခၚၾကေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ တခ်က္ စဥ္းစားလုိက္ျပီး -

“ေဒၚဝင္းမာ အိမ္ကုိ ဝင္ၾကမယ္။ သူတုိ ့က စီးပြားေရးလဲ အဆင္ေျပတယ္။ ၾကက္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေမြးထားတယ္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ေလာက္နဲ ့ေတာ့ သူတို ့ကို ဘာမွ ထိခိုက္သြားေစႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”

“ေအး... ဟုတ္တယ္ ငရဲ... ငါလဲ အဲဒီအိမ္ကို ပစ္မွတ္ထားျပီး ေလ့လာထားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ ဆိုရင္ သူတုိ ့ေတြ ဒီဘက္က သူ ့သမက္ ရန္ႏိုင္တုိ ့အိမ္မွာ တီဗီ လာၾကည့္ေလ့ ရွိေတာ့ ဒီအခ်ိန္က တို ့အတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းဘဲ”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားကို လင္းလင္းက ေထာက္ခံ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ တခ်က္ အကဲခတ္လိုက္ရင္း

“ၾကက္ေတြက ဘယ္နားမွာ အိပ္တန္းတက္တာလဲ ငလင္း”

“အိမ္ေအာက္ဘက္မွာ ငရဲ...”

“ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ ့ငါနဲ ့အထဲဝင္မယ္။ ဖိုးေဇာ္က အိမ္အျပင္ကေစာင့္... ျပီးရင္ ဂီရိနဲ ့ကိုသက္တို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ျခံျပင္က ေစာင့္ခိုင္းလိုက္၊ ေဇာ္ၾကီးနဲ ့ဖိုးကရင္က ဘူးသီး သြားခူးခ်ည္”

ကၽြန္ေတာ္က ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ အစီအစဥ္ ဆြဲျပီး အားလံုးကို တာဝန္ခဲြေပးလုိက္သည္။  အားလံုးက နားလည္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပၾကသည္။

“ဘူးသီး ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ တစ္လံုးထက္လဲ ပိုမခူးနဲ ့ေနာ္။ ငါေျပာတာ နားလည္လား”

“အင္း... နားလည္တယ္”

“နားလည္တယ္ ဆုိရင္သြားေတာ့။  ခုခ်ိန္ကစျပီး အစီအစဥ္စျပီ သြက္သြက္လက္လက္နဲ ့သိုသိုသိပ္သိပ္ လုပ္ေနာ္။ ျပီးရင္ ျခံျပင္ကေစာင့္ ဟုတ္ျပီလား”

ေဇာ္ၾကီးႏွင့္ ဖိုးကရင္တုိ ့ထြက္သြားၾကျပီး က်န္သူမ်ားလဲ ကုိယ့္ေနရာသို ့ကုိယ္ထြက္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လင္းလင္းတုိ ့ႏွစ္ေယာက္လဲ အေျခအေန ၾကည့္ကာ အိမ္ေအာက္ဘက္သို ့ ဝင္လာခဲ့ လိုက္သည္။

“အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ ငလင္း”

“ေကာင္းပါတယ္ ေအးေဆးဘဲ”

“အဆင္ေျပတဲ့ ေကာင္ကိုဘဲလုပ္ ငလင္း ခပ္သြက္သြက္ေလးလုပ္ ေရြးမေနနဲ ့”

“ေအးပါ... ငါသိပါတယ္။ ဟာ... ဒီေကာင္က အဆင္မေျပဘူးကြ ၾကက္ကေလးေတြနဲ ့”

“ၾကက္ကေလးေတြနဲ ့ဆိုရင္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ ့တျခား အေကာင္ကိုလုပ္”

“ေအး... ေတြ ့ျပီ ဒီေကာင္ဆို အဆင္ေျပမယ္။ မင္းေရွ့တိုးမလာနဲ ့ေတာ့... ငရဲ... ။ ၾကက္ေတြ လန္ ့ကုန္မယ္”

“ေအး... ေအး... ဒါဆိုရင္ ငါ... အိမ္အျပင္ဘက္က ေစာင့္မယ္ ဟုတ္ျပီလား”

ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္လာျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ လင္းလင္းလဲ ၾကက္တစ္ေကာင္ ပိုက္ျပီး ထြက္လာသည္။ အခုခ်ိန္ထိကေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပေနသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သံုးေယာက္ ျခံျပင္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ျခံျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ ေဇာ္ၾကီးနဲ ့ဖိုးကရင္တုိ ့လဲ ဘူးသီး တစ္လံုးပိုက္ျပီး ေရာက္လာၾက၏။  ဒါေပမယ့္ ျခံျပင္တြင္ အေစာင့္ထားခဲ့ေသာ ဂီရိႏွင့္ ကိုသက္တို ့ကို မေတြ ့ရေပ။

“အေျခအေန ေအးေဆးဘဲ မဟုတ္လား ေဇာ္ၾကီး”

“ေအး... ေအးေဆးပါဘဲ။ ဒီမွာ ဘူးသီးလဲ ရလာျပီ”

“ေအး... ဒါနဲ ့ဒီျခံျပင္မွာ အေစာင့္ထားခဲ့တဲ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေရာ”

“မသိဘူးေလ ငါတုိ ့လဲ ခုမွ ေရာက္လာတာဘဲ”

“ကၽြတ္... ဒီေကာင္ေတြေတာ့ကြာ။ ျပႆနာ ရွာျပန္ျပီ။ ရွာၾကပါဦးဟ”

“ဟိုမွာ ဟုိမွာ ကိုရဲ.... ကိုရန္ႏိုင္တို ့အိမ္နားမွာ”

လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကိုရန္ႏိုင္တို ့အိမ္နံရံေပၚ တြယ္တက္ေနသည့္ ဂီရိႏွင့္ ေအာက္နားမွာ ကုန္းကုန္းကြကြ လုပ္ေနသည့္ ကိုသက္တုိ ့ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။

“ဟာ... ဒီေကာင္ေတြကေတာ့ ျပႆနာ ရွာျပန္ျပီ။ ကိုရန္ႏုိင္တို ့လင္မယားကို သြားေခ်ာင္းေနတာ ျဖစ္ရမယ္။ ဖိုးကရင္ သြားေခၚလိုက္စမ္းကြာ”

ဖိုးကရင္က ဂီရိႏွင့္ ကိုသက္တုိ ့ကို သြားေခၚသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပင္ ေအာက္မွ ဖိုးကရင္ ေခၚေသာေၾကာင့္ ဂီရိက လွည့္အၾကည့္တြင္-

“ဟာ....  သြားျပီ.....”

“ဖ်စ္... ဖ်စ္... ေျဗာ... ေျဖာင္း.... ဝုန္း....”

“ဘယ္ေခြးမသားေတြလဲကြ”

“ဟာ... ေျပးေဟ့... ေဟ့ေကာင္ေတြ”

ျဖစ္ပံုက ဖိုးကရင္ ေခၚေသာေၾကာင့္ ဂီရိက လွည့္အၾကည့္တြင္ သူတြယ္တက္ေနသည့္ နံရံက ထရံခ်ပ္ၾကီး ျပိဳက်လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကိုရန္ႏိုင္၏ ေအာ္ဟစ္ ၾကိမ္းေမာင္းသံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ထြက္ေျပးရန္ ႏႈိးေဆာ္သံတုိ ့အစီအရီ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ့မွ ေထာင္ေျပးသြားရင္း ရြာလမ္းမၾကီးနား အေရာက္တြင္ ရပ္လုိက္ျပီး ေနာက္မွ လူမ်ားကို ရပ္ရန္လဲ တားထားလုိက္သည္။ ကိုရန္ႏိုင္ ေလးခြျဖင့္ ရမ္းသမ္း ပစ္လုိက္သည့္ ေလာက္စလံုးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ေနာက္နားတြင္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ ့က်ေနသည္။

“ငါတို ့ဒီအတိုင္းၾကီး ရြာထဲ ေျပးဝင္လုိ ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ငလင္းနဲ ့ေဇာ္ၾကီးက မင္းတို ့ၾကက္နဲ ့ဘူးသီးကို အက်ီ ၤနဲ ့အုပ္ျပီး ငါ့ေနာက္က လုိက္ခဲ့၊ တုိ ့ေရွ့မ်က္ေစာင္းထုိး လမ္းၾကားက ကမ္းနားကို ဆင္းျပီး ျမစ္ေဘး ကေနသြားမယ္။ ကေလးသံုးေယာက္က ရြာလမ္းမၾကီး အတိုင္းသြား၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖးေျဖးသြားေနာ္ မေျပးနဲ ့ၾကားလား၊ ဖိုးေဇာ္ကေတာ့ ဒီထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အေျခေနေစာင့္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့ ခဏေနမွ လုိက္လာခဲ့ ၾကားလား”

ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ အတိုင္း အားလံုး ခပ္သြက္သြက္ေလး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ စုရပ္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ကေလးသံုးေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လဲ အခ်က္အျပဳတ္ တာဝန္ယူထားသည့္ ကိုေအာင္ထူးကို ၾကက္ႏွင့္ ဘူးသီးကို အပ္လုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့သည့္ ဖိုးေဇာ္လဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ ဖိုးေဇာ္”

“ေအးေဆးပါဘဲ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုရန္ႏုိင္ၾကီး ေအာ္ဆဲေနတာေတာ့ ၾကားရတာဘဲ။ ၾကက္ေပ်ာက္တာေတာ့ မသိေလာက္ေသးဘူး။ သူတုိ ့လင္မယားကို လာေခ်ာင္းတယ္လုိ ့ဘဲ ထင္ေနေလာက္တယ္”

“ကဲ... ဒါဆုိ တုိ ့ေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားၾကတာေပါ့”

“ဗ်ဳိ ့... ကိုေအာင္ထူးၾကီး ကိုေက်ာ္ၾကီး ျပန္လာလို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မွာရွိေနမယ္လုိ ့”

“ေအး... ေအး... ညီရဲ...”

ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို ့ထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပင္ ကိုရန္ႏုိင္ တစ္ေယာက္ တရွဴးရွဴးျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို ့ေရာက္လာ၏။

မွတ္ခ်က္။    ။ ပိုစ့္က ေရးရင္း ရွည္လာသျဖင့္ ပထမပိုင္းကို အရင္တင္ျပီး ဒုတိယပိုင္းကို ေနာက္မွ တင္ဖုိ ့ဆံုျဖတ္ လုိက္ရပါသည္။ ဒီပိုစ့္ေလးတြင္ ၾကက္ခုိးျခင္း၊ ဘူးသီးခိုးျခင္းမ်ားေၾကာင့္ စာဖတ္သူတခ်ဳိ ့အေနျဖင့္ အျမင္မွားႏိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူခိုးၾကီးညတြင္ ဒီအျပဳအမူေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရြာ၏ ခ်စ္စရာ ဓေလ့စရိုက္ေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၾကက္အခိုးခံလိုက္ရလို ့၊ ဘူးသီး အခိုးခံလိုက္ရလို ့လူငယ္မ်ားကို ျပႆနာ ရွာျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ လူငယ္မ်ားကလဲ အေပ်ာ္သက္သက္သာ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ ခ်စ္စရာ့ ရြာဓေလ့စရိုက္ တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

Tuesday 1 November 2011

တိတ္တခိုး



မၾကည့္ဝံ 
ၾကည့္ဝံမို ့
အၾကည့္တို ့က
မဝံမရဲ...။

မလွမ္းဝံ 
လွမ္းဝံမို ့
ေျခလွမ္းတို ့က 
မဝံမရဲ...။

မခ်စ္ဝံ 
ခ်စ္ဝံမို ့
အခ်စ္တုိ ့က
မဝံမရဲ...။

မလြမ္းဝံ 
လြမ္းဝံမို ့
အလြမ္းတုိ ့က
မဝံမရဲ...။

မၾကည့္ရဲၾကည့္ရဲ
မလွမ္းရဲလွမ္းရဲ
မခ်စ္ရဲခ်စ္ရဲမို ့
လြမ္းရတာေတာင္ 
မလြမ္းရဲလြမ္းရဲ...။