Wednesday 21 November 2012

အိမ္ျပန္ခ်ိန္

 (၁)
ဖုန္းျမည္သံကို နားထဲမွာ ၾကားေနရ၏။ သုိ ့ေသာ္ က်ိန္းစက္ေနသည့္ မ်က္လံုးတုိ ့ေၾကာင့္ ဖုန္းကို လက္ျဖင့္သာ လိုက္စမ္းေနမိသည္။

"အင္... အင္း... ဟ... လို..."
"... ဟလုိ... ညီညီလား... အိပ္ေနတာလား"
"အင္း... ေျပာ... ရတယ္"
"ငါပါ ေမာင္ေမာင္းဝင္း"
"အင္း... သိတယ္ ေျပာ... သယ္... ရင္း"
"ေအး... ငါ... မနက္ျဖန္ မနက္ 7:55 နာရီ ေလေယာဥ္နဲ ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ျဖစ္မယ္"
"အင္... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ျဗဳန္းစားၾကီးပါလား။ ဟိုတေလာကဘဲ တစ္ခါျပန္ထားေသးတယ္ မဟုတ္လား"
"ေအး... ဒီတစ္ေခါက္က အျပီးျပန္ျဖစ္မွာ"
"ဘာ... ဘယ္လို..."

အိပ္ခ်င္စိတ္တုိ ့ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြား၏။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနတဲ့ဟာကို ဒီိေကာင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာလဲဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ဟိုတရက္ကဘဲ ရာထူးတိုးလို ့ဆုိသျဖင့္ East Code ကမ္းေျခတြင္ ပါတီပြဲေပးသျဖင့္ သြားစားေသာက္ခဲ့ ၾကေသးသည္။ ကုိယ္ဘဲ အိပ္ခ်င္မူးထူး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လားဟု ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေမးမိ၏။

"အျပီးျပန္မွာ ဟုတ္လား... ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ"
"ေအးကြာ... ညက ဒက္ဒီ ဆံုးျပီလို ့အိမ္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါအားခ်င္း ျပန္ရမွာ"
"ဟာ... ဟုတ္လား... က်န္းက်န္းမာမာၾကီးကေန ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာလဲကြာ"
"ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္တယ္ ေျပာတာဘဲကြာ။ နံနက္ပုိင္း breakfast စားတဲ့အခ်ိန္ထိ အေကာင္းၾကီး ရွိေနေသးတယ္တဲ့"
"ေအးကြာ... ငါလဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး"

ညီညီ တကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိ၏။ ေမာင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ စင္ကာပူ ေရာက္မွ ခင္သည္ ဆုိေသာ္လဲ တကယ့္ ငယ္ေပါင္းရင္းခ်ာေတြလို ေပါင္းမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ျပင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တိုင္း ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရွိ ေမာင္ေမာင္ဝင္းတုိ ့အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေလ့ ရွိသျဖင့္ သူ ့အိမ္သားမ်ားႏွင့္လဲ ရင္းႏွီးေန၏။ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြသည့္ ေမာင္ေမာင္ဝင္း၏ ဒက္ဒီကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္သည္။ က်န္းက်န္းမာမာၾကီးကေန ျဖစ္သြားသည္ ဆုိသျဖင့္ ပို၍ ႏွေျမာမိသည္။ သို ့ေသာ္ ေသမင္းကို ဘယ္သူက တားႏုိင္မွာလဲ။

"ေအးကြာ ျဗဳန္းစားၾကီး ျဖစ္သြားေတာ့ ငါလဲ ယံုေတာင္ မယံုႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြာ ကံတရားေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါျပန္မယ့္အေၾကာင္း မင္းကို လွမ္းအသိေပးတာ"
"ေအး... ေအးပါ သူငယ္ခ်င္းရာ... ဒါနဲ ့မင္း တကယ္အျပီး ျပန္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီလား။ ဆံုးတဲ့လူက ဆံုးသြားျပီးျပီဘဲ အလည္ခဏ ျဖစ္ျဖစ္ဘဲ ျပန္ျပီး နာေရးျပီးေတာ့ ျပန္လာေပါ့။ မင္းအလုပ္က ဒီအတုိင္းၾကီး ျပန္သြားရရင္ ႏွေျမာစရာ"

ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းဆင္း ေမာင္ေမာင္ဝင္းက စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ လစာေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းသည္။ တစ္လကုိ စင္ကာပူေဒၚလာ ၄၀၀၀ ခန္ ့ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သူ ့ကုိ မျပန္ေစခ်င္ေသး။ ငယ္တုန္း ရွာလုိ ့ရႏိုင္သေလာက္ ရွာေစခ်င္ေသးသည္။

"တေလာကမွ ျပန္ထားတဲ့အျပင္ ရာထူးကလဲ တုိးေပးထားတာ မၾကာေသးေတာ့ အလုပ္က ခြင့္မေပးဘူးကြ။ ငါလဲ ေသခ်ာရွင္းျပတာဘဲ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မထူးဘူး ဆိုျပီး တခါတည္း အလုပ္ထြက္စာ တင္လုိ္က္တယ္"
"မင္းတုိ ့အလုပ္ကလဲကြာ... နာေရးကို"
"ခြင့္မရတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ကြာ။ ဆံုးျဖတ္လို ့ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့။ မင္းလဲ သိတဲ့အတုိင္းေလ ဒက္ဒီမရွိေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ ဟိုမွာကလဲ မိန္းမသားေတြခ်ည္း က်န္ခဲ့တာေလ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ မွာကလဲ ေယာက္က်ားသား တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိမွျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ငါျပန္ျဖစ္တာလဲ ပါပါတယ္"
"ေအးေလ ဒါလဲ ဟုတ္တာဘဲ။ အေရးအေၾကာင္းဆို ေယာက္က်ားသား တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိသင့္တာဘဲ"
"ဒါေပါ့ကြာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ  အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္လာျပီလို ့ဘဲ ဆိုရမွာေပါ့။ ေအး... ဒါဆုိလဲ ဒါဘဲ သူငယ္ခ်င္း... မင္းလဲ ဆက္အိပ္လုိ္က္ဦး... ေနာက္မွ ထပ္ေတြ ့ၾကတာေပါ့"

ေမာင္ေမာင္ဝင္းကေတာ့ ဖုန္းခ်သြားခဲ့ျပီ။ သို ့ေသာ္ ညီညီ ဆက္အိပ္မရေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ဝင္း ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားသည့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္လာျပီဟူေသာ စကားသံကို ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ ေမာင္ေမာင္ဝင္းကေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ ကိုယ္ေတြ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကေရာ ဘယ္ေတာ့လဲ။ မိေဝးဖေဝးျဖင့္ ေရျခားေျမျခားမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ေနေနရဦးမည္လဲ။ ထိုသို ့ ေတြးမိေတာ့ ရင္ေမာရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဘာကုိမွ မေတြးေတာ့ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ဖို ့ၾကိဳးစားလုိက္သည္။

(၂)
Tea Break နားခ်ိန္တိုင္း စက္ရံုေဘးဘက္တြင္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အျမဲထိုင္ျဖစ္ေလ့ ရွိသည္။ စက္ရံုက ေလယာဥ္ကြင္းေဘးတြင္ တည္ရွိျခင္းေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးက ျမင္ကြင္းေကာင္းျပီး ေလေကာင္းေလသန္ ့ရ၏။ သုိ ့ေသာ္ အိမ္လြမ္းေဝဒနာကိုေတာ့ ပို၍ ခံစားရသည္။ တေဝါေဝါ ပ်ံတက္သြားသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးမ်ားကို စိတ္က ခိုစီးျပီး အိမ္ကို ျပန္ျပန္ေရာက္သြားတတ္၏။ ကုိယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေလး စီးေမ်ာေနစဥ္ လွေဌးတစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ေရာက္လာသည္။

"ညီညီ... ေရ... ညီညီ..."
"ေအး... ေျပာ... ဘာကိစၥလဲ"
"မင္းဖုန္းက လိုင္းဖုန္းဆိုေတာ့ Over Sea ေခၚလုိ ့ရမွာေပါ့"
"ေအး... ရတယ္ေလ"
"ဒါဆို ငါ့ကို ကူညီပါဦးကြာ။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ခ်င္လုိ ့ငါ့ဖုန္းထဲမွာကလဲ Over Sea ပုိက္ဆံက ကုန္ေနျပီ။ ဖုန္းကဒ္ဝယ္ျပီးသားကလဲ မရွိလို ့... အဲဒါ..."
"ဘယ္လုိေၾကာင့္ ခုမွ အိမ္ကို အသဲအသန္ၾကီး ဖုန္းေခၚခ်င္ေနရတာလဲ။ ျပႆနာ ရွိလို ့လား"
"ျပႆနာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ေတြ အရမ္းေလးေနလုိ ့ကြ။ မေန ့ကတည္းက စိတ္ေတြ ေလးေနတာ။ ဒီေန ့လဲ စိတ္ေတြက အရမ္းေလးေနျပီး အလုပ္ထဲမွာလဲ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္း ဟိုဟာ လြတ္က် ဒီဟာ လြတ္က်နဲ ့။ အဲဒီလုိ ခံစားရတုိင္း အိမ္သားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္က လူၾကီးေတြ ေနထိုင္မွ ေကာင္းရဲ ့လား စိတ္ပူမိလုိ ့ကြ။ ခဏပါကြာ ငါမိနစ္နဲ ့တြက္ျပီး ပိုက္ဆံျပန္ေပးပါ့မယ္"
"သတင္းေမးယံု ခဏကေတာ့ ေျပာလို ့ရပါတယ္ကြာ ပိုက္ဆံျပန္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ေရာ့... ဒါေပမယ့္ အၾကာၾကီးေတာ့ မေျပာနဲ ့ေပါ့။ ႏို ့မို ့ဖုန္းေဘက တအားတက္သြားမွာကြ"
"ေအး... ေက်းဇူးပါကြာ... ခဏဘဲ မၾကာေစရဘူး သူငယ္ခ်င္း စိတ္ခ်"

လွေဌးကုိ ဖုန္းေပးလုိက္ျပီး ညီညီလဲ ေလယာဥ္ကြင္းဘက္သို ့ျပန္ေငးေနမိ၏။

"ဟင္... ဟုတ္လား... ခုေရာ ဘယ္လုိေနေသးလဲ"

ေဘးမွ ဖုန္းေျပာေနသည့္ လွေဌးအသံက က်ယ္လာသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ လွေဌးတစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာရင္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္။ ထို ့ေနာက္ စက္ရံုေရွ့ဘက္သို ့ေလွ်ာက္သြားသည္။ အင္း... ျပႆနာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနျပီဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လွေဌးက ဖုန္းျပန္လာေပးသည္။ မ်က္ႏွာကလဲ သိပ္မေကာင္း။ မေနႏုိင္လို ့စပ္စုၾကည့္လုိက္မိသည္။

"ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ လွေဌး"
"အေမေလျဖတ္လုိ ့တဲ့။ ထင္ေတာ့ ထင္တယ္ ဒီေလာက္ စိတ္ေတြေလးေနတာ အိမ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနျပီလုိ ့"
"ဟင္... ေလျဖတ္တာ ဟုတ္လား။ ဘယ္အခ်ိန္က ျဖစ္တာလဲ"
"မေန ့က မနက္ပိုင္း အိပ္ယာထေတာ့ ကိုယ္တျခမ္းက လႈပ္မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ပါရဂူနဲ ့ခ်က္ခ်င္း သြားျပရတယ္။ အခု နည္းနည္းေတာ့ သက္သာလာျပီမို ့စိတ္ပူစရာ မလုိေတာ့ဘူး ေျပာတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့က စိတ္မပူနဲ ့ဆိုေပမယ့္ စိတ္ပူတာေပါ့"
"မေန ့ကဆိုေတာ့ မင္းကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္း မၾကဘူးလား"
"ငါ... အရမ္း စိုးရိမ္ေနမွာစိုးလုိ ့အေၾကာင္းမၾကားေသးတာတဲ့။ ျမန္မာျပည္က လူေတြကလဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ဖုံးထားခ်င္ၾကတာလဲ မသိဘူး"
"အစိုးရိမ္ လြန္ျပီး ျပန္လာမွာ စိုးလုိ ့ေနမွာေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ဖို ့က လြယ္ေပမယ့္ တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္ဖို ့ဆိုတာက လြယ္တာမွမဟုတ္တာ"

လွေဌး ခဏေတာ့ ျငိမ္က်သြားသည္။ သူ ့အေတြးနဲ ့သူ ေနပါေစ ဆိုျပီး လႊတ္ထားလိုက္သည္။ သူလဲ သူ ့အေမအတြက္ စိတ္ပူေနမွာဘဲ။ ခဏေနေတာ့မွ ဟူးကနဲ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ျပီး စကားဆိုလာသည္။

"ျပန္ျပီး အေမ့ကို အနီးကပ္ ျပဳစုခ်င္လုိက္တာကြာ။ တကယ္လုိ ့ခုလို ေလျဖတ္တာ မဟုတ္ဘဲ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း တိမ္းပါးသြားခဲ့ရင္ အသက္ေတာင္ မွီလုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး"

လွေဌး စကားသံကို ၾကားေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဝင္း အျဖစ္က ေခါင္းထဲကို ျဖတ္ကနဲ တုိးဝင္လာသည္။ ဒါလဲ ဟုတ္သည္ ေမာင္ေမာင္ဝင္း ဆိုလွ်င္ သူ ့ဒယ္ဒီ အသက္ကိုပင္ မမွီလုိက္။

"အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီကြာ။ မိဘေတြလဲ အသက္ၾကီးျပီ။ သူတုိ ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလး မေရာက္မွီမွာ အနီးကပ္ ျပဳစုခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ငါဘာမွေတာင္ လုပ္မေပး လုိက္ရပါလားလို ့တစ္သက္လံုး ေနာင္တရ မေနခ်င္ဘူးကြာ။ ဒီတခါ ပါမစ္သက္တမ္းကုန္ရင္ ထပ္မတိုးဘဲ ျပန္ႏုိင္မလား ၾကည့္ရမယ္"

လွေဌး၏ စကားက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲအထိ တာသြားသည္။ ငါေရာ ငါ့မိဘေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးျပီးျပီလဲ။ တစ္လတစ္ခါ ပိုက္ဆံပို ့ေပးေနယံုနဲ ့သား၊ သမီး တာဝန္ေက်ျပီလားဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီ ဆိုသည့္ လွေဌးစကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲလႈပ္ႏႈိးသြားသည္။

(၃)
စေနေန ့ပိတ္ရက္ တစ္ရက္ ေငြလႊဲရန္ႏွင့္ ဝယ္စရာ ရွိတာတခ်ဳိ ့ဝယ္ရန္ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာသုိ ့ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။  ျမန္မာျပည္သို ့ပိုက္ဆံလႊဲေနစဥ္ သန္းေထြးက သူတုိ ့99ဆိုင္တြင္ ရွိေနေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေငြလႊဲျပီး ဝယ္စရာရွိတာ နဲနဲဝယ္ျပီး သူတုိ ့ရွိေနသည့္ 99ဆိုင္သုိ ့ထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။ 99ဆုိင္ကို ေရာက္ေတာ့ သန္းေထြးႏွင့္ ကိုသန္းေအာင္တို ့က အရွိန္ပင္ ရစျပဳေနၾကျပီ။

"ေဟး... ညီညီလာ... ဘာေသာက္မလဲ"
"ရပါတယ္ အဆင္ေျပာတာဘဲ လုပ္လုိက္ပါ"

ညီညီလဲ ခံုတစ္လံုးဆြဲျပီး ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ သန္းေထြးက ညီညီကို စကားလွမ္းေတာက္သည္။

"ေမာင္ေမာင္ဝင္း သတင္းကို ၾကားျပီးျပီလား"
"အင္း... ဟိုေန ့က ဖုန္းဆက္တယ္"
"ေအးကြာ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ သူ ့ခမ်ာ မျပန္ခ်င့္ ျပန္ခ်င္နဲ ့ျပန္သြားရရွာတယ္"
"ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ သူလဲ မျပန္မျဖစ္ ျပန္ရတာဘဲ"
"ဒါေပါ့ သူကမွ သူ ့ဒယ္ဒီ ေျမက်တာကို မွီဦးမယ္။ ေအာင္ၾကီးတုန္းက ဆုိရင္ အေဖ ေသတာေတာင္ မသိလုိက္ရရွာဘူး"
"ဟုတ္လား ဘာေၾကာင့္လဲဗ်"

တခ်ိန္လံုး ျငိမ္နားေထာင္ ေနသည့္ ကုိေအာင္သန္းက ဝင္ေမးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္သန္းက သန္းေထြးႏွင့္ အလုပ္တူသည္။ ညီညီႏွင့္ သန္းေထြးတို ့ကေတာ့ တစ္ရြာတည္းေန ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ညီညီႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သန္းေထြးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ဝင္းတုိ ့ရင္ႏွီးခဲ့ၾကသလုိ သန္းေထြးေၾကာင့္လဲ ကိုေအာင္သန္းႏွင့္ ညီညီတုိ ့သိၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ၾကီး အေဖဆံုးေတာ့ သူက မေလးရွားႏုိင္ငံမွာေလ။ ျဖစ္တာက ဆုိင္ကယ္ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာမွာ မဟုတ္ဘဲ တျခားေနရာမွာ ျဖစ္တာဆိုေတာ့ အေလာင္းသယ္တာေတြ ဘာေတြက ျပႆနာေတြ ရွိလာျပီ ေနာက္ျပီး အစိမ္းေသဆိုေတာ့ ၾကာၾကာထားလုိ ့ကလဲ မရဘူး။ ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဘဲ သျဂိဳ ၤလ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မေလးရွားႏိုင္ငံကို ဆက္သြယ္ရတာကလဲ ခုလို မလြယ္ကူေတာ့ ေအာင္ၾကီးကို မဆက္သြယ္ ျဖစ္ၾကဘူး။ သူ ့အေဖဆံုးျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေအာင္ၾကီးက သိရတာ"
"ဒါဆို အစ္ကို ့အျဖစ္နဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္ တူတာေပါ့"

ညီညီေရာ သန္းေထြးေရာ ျပိဳင္တူ ကိုေအာင္သန္းကို လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။

"အစ္ကုိတို ့က ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ရွိတယ္။ ညီအငယ္ဆံုးက အစ္ကိုနဲ ့ ရွစ္ႏွစ္ကြာတယ္။ အငယ္ေကာင္က လိမၼာတယ္ စာလဲေတာ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက အိမ္မွာ အားလံုးရဲ ့အသဲေက်ာ္ေပါ့။ သူဆယ္တန္းကုိ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ဘာသာနဲ ့ေအာင္တယ္။ သူဆယ္တန္း ေျဖျပီးကတည္းက ဒီမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ ့အစ္ကိုက အားလံုးစီစဥ္ျပီးေနျပီ"

ကုိေအာင္သန္းက ဘီယာခြက္ကို ဆြဲယူျပီး တစ္ခ်က္ေမာ့ လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္မွ စကားကို ဆက္သည္။ ညီညီတို ့က အသာဘဲ နားစြင့္ေနလိုက္ၾက၏။

"ဒီမွာ အားလံုး စီစဥ္ျပီးေတာ့ သူ ့ကို ဒီကို ေခၚဖုိ ့အစ္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္တယ္။ ျပန္ခါနီး ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက အငယ္ေကာင္နဲ ့က အဆက္အသြယ္ မရဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြ ရြာကို အလည္သြားေနတာနဲ ့ဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္မွာ မရွိတာနဲ ့ဘဲ ၾကံဳေနတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း မေတြ ့ေတာ့ အစ္ကုိလဲ စိတ္ဆိုးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ ့အိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီးတာနဲ ့အငယ္ေကာင္ ဘယ္မွာလဲလုိ ့ခ်က္ခ်င္းေမးလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ အေမက ငိုျပီး အိမ္ထဲကို ဝင္သြားတယ္။ မ်က္လံုးေတြကလဲ မို ့အစ္ေနတာ။ တစ္ေန ့လံုး တစ္ညလံုး ငိုထားတာမွန္း သိတာေနတယ္။ ဘာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္လို ့အစ္ကို ့စိတ္ထဲ ထင့္သြားမိတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက အငယ္ေကာင္က ေရနစ္ျပီး ဆံုးသြားျပီ။ အစ္ကို အရမ္း စိတ္ထိခိုက္သြားမွာ စိုးလို ့ဖြင့္မေျပာၾကေသးတာ"

ဝိုင္းကေလးက တိတ္ဆိတ္သြားသျဖင့္ ဆိုင္အတြင္းမွ ဇြန္းသံ၊ ခြက္သံ၊ လူသံတို ့က ပုိက်ယ္လာသလား ထင္ရ၏။ ဘာဝင္ေျပာရမွန္း မသိသျဖင့္ ညီညီက ဘီယာခြက္ကို ေကာက္ယူ ေသာက္လုိက္သည္။ ကုိေအာင္သန္းက စကားကုိ ထပ္ဆက္သည္။

"ေနာက္တစ္ႏွစ္ျခားျပီး အေမဆံုးတယ္။ အေမဆံုးေတာ့ ခ်က္ျခင္းအေၾကာင္းၾကားလို ့အသုဘကိုေတာ့ မွီလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ျပဳစုခြင့္ မရလုိက္ဘူး။ ပုိက္ဆံရလုိ ့သာ တို ့ေတြ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာ တကယ္ဆိုရင္ ေရျခားေျမျခားမွာ မိသားစုကုိ ပစ္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ အစ္ကုိဆိုရင္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အတြင္းမွာ မိသားစုဝင္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ တကယ္တန္း ေတြးၾကည့္ရင္ မတန္ဘူးကြာ။ သူတုိ ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ သူတုိ ့အနားကေန ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပီးျပန္ဖုိ ့ကလဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ေဝးေနေသးတာေပါ့ကြာ"

ဝုိင္းကေလးက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္၍ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ကိုေအာင္သန္းကို ၾကည့္ျပီး ညီညီတုိ ့စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရ၏။ ေျပာေနရင္း ေဝ့သီလာသည့္ မ်က္ဝန္းတုိ ့ေၾကာင့္ ထိုစဥ္က ကိုေအာင္သန္း တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရမလဲဟု ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

(၄)
ဒီဘက္ရက္မ်ားမွာ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနသည္။ ဘာအလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလဲ ေမးလွ်င္လဲ အတိအက် ေျပာဖုိ ့က ခက္ေနမည္။ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ျဖင့္ လူက တစ္ခ်က္မွ မနားရေပမယ့္ ဘာအလုပ္ လုပ္ေနလဲဟု လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ မယ္မယ္ရရ ျပလုိ ့မရ ျဖစ္ေန၏။ သုိ ့ေသာ္ အခ်ိန္မရသျဖင့္ အိမ္ကိုပင္ ဖုန္းမဆက္ႏုိင္ေအာင္ အလုပ္က ရႈပ္ေနသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အလုပ္ပါးခ်ိန္ အခ်ိန္ေလးရခုိက္ ပုိက္ဆံေရာက္မေရာက္ ေမးရန္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္လုိက္သည္။

"ဟလို..."
"..... ..... ..... "
"ေဆးရံုေရာက္ေနတာ ဟုတ္လား"
".... .... ...."
"ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ"
".... .... ...."

ဖုန္းေျပာျပီးေနာက္ ညီညီ တစ္ေယာက္ ငိုင္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ကံေကာင္းလုိ ့ပါလား။ ဖခင္ျဖစ္သူ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနစဥ္ ဆီးခ်ဳိႏွင့္ ေသြးတုိးေၾကာင့္ မူးျပီး ဆုိင္ကယ္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သျဖင့္ ေဆးရံု တင္လုိက္ရသည္။ ကံေကာင္းသည္က ဆိုင္ကယ္ကို ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းလာျခင္းေၾကာင့္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မထိခုိက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ အရင္က ေသြးတုိးရွိေၾကာင္းကုိ သိေသာ္လဲ ဆီးခ်ဳိရွိျခင္းကို ခုမွသိ၏။ မင္းတုိ ့ညီအစ္ကိုလဲ ေငြရွာတာက ရွာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ ့အေဖနဲ ့အေမက အသက္ၾကီးျပီ။ မင္းတို ့ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မဟုတ္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္လာျပီ အိမ္အလုပ္ေတြကို ဦးစီးသင့္ေနျပီဆိုေသာ ဦးေလး ျဖစ္သူ၏ စကားကုိ ျပန္ၾကားေယာင္မိလုိက္သည္။ လူၾကီးေတြက အသက္ၾကီးလာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ က်န္းမာေရးက ယုိယြင္းလာၾကျပီ။ အနီးကပ္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို ့လူလိုလာျပီ။ လူၾကီးမ်ားကို အနားေပးျပီး ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ျဖင့္ ကုသိုလ္ေရးကုိဘဲ လုပ္ေစခ်င္မိျပီ။ ဒီကိစၥကို အစ္ကိုနဲ ့တုိင္ပင္ဦးမွဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ထုိစဥ္ HRက ရံုးေပၚကုိ လာခဲ့ဖုိ ့ဖုန္းဆက္လာသည္။ HR မန္ေနဂ်ာက ပါမစ္သက္တမ္းတိုးဖုိ ့အဆင္မေျပသည့္ အေၾကာင္းကို ေခၚေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုသည့္ အခ်က္ေပးသံက ျမည္လာခဲ့ျပီ။ ကံဇာတ္ဆရာက ၾကိဳတင္ ဇာတ္တိုက္ထားသည့္ အလား တစ္ကြက္ျခင္း၊ တလႊာျခင္းကို ခ်ျပေနသည္လား ထင္ရ၏။ ညီညီရဲ ့အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ညီညီလဲ အိမ္ျပန္ဖုိ ့ကို ဆံုးျဖတ္လုိက္ျပီ။ ဒီလိုဘဲ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္သူေတြ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္သူေတြ အိမ္ကို ျပန္ေနၾကသလို၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ မတန္ေသးသူေတြ၊ အိမ္မျပန္ခ်င္သူေတြလဲ ရွိေနၾကဦးမည္။ သုိ ့ေသာ္ အားလံုးဘဲ တစ္ေန ့ေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ၾကရမည္ မဟုတ္ပါလား။

Monday 5 November 2012

မိုးညတစ္ည၏ေနာက္...

တိမ္မည္းတိမ္ရိပ္တို ့က လကို ေထြးငံုထားသျဖင့္ ညေရာင္က အနက္ေရာင္ အတိျပီးေနသည္။ တဝီဝီ ေအာ္ျမည္ ေျပးလႊားေနသည့္ ေလတုိးသံကို နားထဲတြင္ အတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။ မိုးရိပ္မိုးေငြ ့တုိ ့ကလဲ တရိပ္ရိပ္ တလိပ္လိပ္ျဖင့္ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ျဖတ္ကနဲ လက္သြားသည့္ လွ်ပ္ေရာင္ေနာက္မွ ကပ္ပါလာသည့္ မိုးျခိမ္းသံက လူကို မေၾကာက္ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္လွန္ ့ေနသည့္အလား။ ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ကုိ လံုးဝမပါ။ သူရပ္ေနသည့္ ေနရာမွ အေရွ့ဘက္ အေမွာင္ထဲသုိ ့ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လမ္းကေလး တစ္လမ္းရဲ ့ အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္ေပၚမွာ သူရပ္ေနတာပါ။ ဒီလမ္းေလးရဲ ့တဘက္အဆံုးမွာေတာ့ သူ ့အိမ္ရွိေနသည္။ ထိုအိမ္ထဲတြင္ သူ ့မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ အစ္ကို တစ္ေယာက္တုိ ့ရွိေနၾကသည္။ ယခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ သူတုိ ့ စိတ္ပူေနၾကေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ တန္ေနေပမယ့္ ျပန္ေရာက္မလာေသးသည့္  သူ ့အတြက္ သူတို ့ဘာလုပ္လုိ ့ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မည္။ ဒီလမ္းေလးကို ျဖတ္ျပီး ဘယ္လုိ ျပန္မလဲလို ့ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိျပန္သည္။ ဤေဒသ၏ အလြန္သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးေနသည့္ ဒီလမ္းကေလးကို ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလို အေနအထားမ်ဳိးျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ရလိမ့္မည္ဟု ေတြးေတာင္ မေတြးၾကည့္ဖူးခဲ့ေပ။ လမ္းေလးက သူ ့လို တကၠသိုလ္ဝင္တန္း စာေမးပြဲေျဖရန္ ေဘာ္ဒါတက္ေနသည့္ ၁၅ႏွစ္ မျပည့္တျပည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို မဆိုထားဘိ အရြယ္ေရာက္ျပီးသည့္ လူၾကီးတခ်ဳိ ့ပင္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္မသြားဝံသည့္ လမ္းကေလးေပါ့။ သုိ ့ေသာ္ ယခု ဒီလမ္းေလးကို သူတစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ရဖုိ ့အေၾကာင္းက ဖန္လာျပီ။

ဒီအတြက္ နဝေဒးတံတား ဒီဘက္ထိပ္ထိ လိုက္လာခဲ့ျပီးမွ ရာသီဥတု အေျခအေနကို အေၾကာင္းျပျပီး လွည့္ျပန္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ သုိ ့မဟုတ္ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္မွာ လုပ္မည့္ အလွဴကို သူငယ္ခ်င္းက အလည္လုိက္မည္ ဆိုလာသျဖင့္ ေဘာ္ဒါပိတ္ရက္တိုင္း အျမဲလာၾကိဳေလ့ရွိသည့္ ဖခင္ကို ဒီတေခါက္ လာမၾကိဳဖို ့ဖုန္းဆက္ခဲ့မိသည့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္လာျပီးမွေတာ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွလဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ လမ္းေလးကို ၾကည့္ျပီး ဆိုင္ကယ္ကုိ မေမာင္းရဲလုိ ့လွည့္ျပန္သြားျခင္း ဆိုသည္ကို သူရိပ္မိေနသည္ဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ မေမာင္းရဲလို ့ကုိယ္ေမာင္းမယ္ ဆိုျပီး ေျပာရေအာင္ကလဲ ကိုယ္တိုင္လဲ ေမာင္းရဲသည့္ အေျခအေနတြင္ ရွိမေန။ လမ္းကေလးက ဘယ္ဘက္ကေခ်ာက္၊ ညာဘက္က ေတာင္တန္းမ်ားၾကားမွ ျဖတ္စီးဆင္းသြားသည့္ ေတာင္ပတ္လမ္း အမ်ဳိးအစားျဖစ္၏။ လမ္းအထာ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ေမာင္းဖုိ ့ေတာ္ေတာ္ကို မလြယ္သည့္ အေနအထားမ်ဳိးေပါ့။ သူနားလည္ေပးႏိုင္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းက လွည့္ျပန္သြားလို ့ရေပမယ့္ သူကလိုက္ျပန္ဖို ့ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္မွာ လုပ္မည့္ အလွဴတြင္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ရွိမေနလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူက ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာလို ့ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့။ ထို ့ေၾကာင့္ ယေန ့ည အိမ္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ကို ျပန္ရမည္။ သို ့ေသာ္ ခုခ်ိန္ထိ ေျခတစ္လွမ္းမွ် သူမလွမ္းျဖစ္ေသး...။

ကား၊ ဆုိင္ကယ္ ၾကံဳမ်ား ေတြ ့ရမလားလုိ ့ရပ္ေစာင့္ေနတာ တစ္နာရီခန္ ့ပင္ ရွိခဲ့ျပီ။ နဂိုကမွ လူသြားလူလာျပတ္သည့္ လမ္းေလးက ရာသီဥတုေၾကာင့္ ထင္သည္ ပိုလုိ ့ပင္ ေျခာက္ကပ္ေသြ ့ေျခာက္ေန၏။ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ဖုိ ့အတြက္ကလဲ အေၾကာက္တရားက သူ ့ကို တံုဆဲြထားေနသည္။ လက္က နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ည 8:00 နာရီကုိ ထုိးလုျပီ။ ဒီထက္ပိုေစာင့္၍ မျဖစ္ေတာ့ မိုးကလဲ ရြာေတာ့မည္။ မိုးရြာမွ ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ အိမ္အျပန္ပို၍ ခက္ခဲေပေတာ့မည္။ မိုးရြာလွ်င္ တဘက္ေတာင္ေပၚမွ မိုးေရမ်ားက လမ္းကေလးေပၚသုိ ့အဆီးအတားမရွိ စီးဆင္းလာေတာ့မည္။ ထို ့ေနာက္ လမ္းေလးေပၚမွတဆင့္ တဘက္မွ ေခ်ာက္ထဲကို ဆက္၍ စီးဆင္းသြားၾကမည္။ ထိုအခါ ရႊံေစးဆန္သည့္ လမ္းေလးေပၚတြင္ ေရအိုင္၊ ေရဗြက္မ်ားေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ပို၍ ခက္ခဲလာေတာ့မည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆက္ေစာင့္ဖို ့မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ျပန္ဖုိ ့ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတို ့ကို စဖို ့အေၾကာက္တရားကို အရင္ ေဖ်ာက္ရမည္။ ထိုသို ့ေတြးမိလုိက္ေတာ့ ဖခင္ ဆိုဆံုးမခဲ့ဖူးသည့္ စကားတုိ ့က နားအတြင္း စီးဝင္လာသည္။ ညဘက္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ ေနာက္ေဖးသြားလွ်င္ လုိက္ပို ့ရေလ့ရွိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူက အိမ္သာအျပင္ဘက္္မွ ထုိင္ေစာင့္ရင္း ဆုိဆံုးမေလ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ျပီးျပီးေရာ ထိုဆံုးမစကားတုိ ့က နားထဲမဝင္ခဲ့ေခ်။

"ငါ့သား... ဒီလုိသာ ေၾကာက္တတ္ေနရင္ မင္းေတာ့ ၾကီးလာရင္ ခက္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ မေၾကာက္ဘူး ဆိုတာ စိတ္က အဓိကဘဲ။ မင္းစိတ္ထဲက အေၾကာက္တရားကုိ မေဖ်ာက္ႏိုင္ေသးသေရြ ့ကေတာ့ အရာရာကို ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနဦးမွာဘဲ။ အဲဒီလုိ ေၾကာက္တတ္ျပီး တပါးသူရဲ ့အကူအညီကို ယူေနရသေရြ ့ေတာ့ ေလာကမွာ လူျဖစ္ရတာလဲ တပန္းရွဳံးေနဦးမွာဘဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့အရာတိုင္းက ေၾကာက္ဖုိ ့ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္က ေျခာက္လို ့သာ လူက ေၾကာက္ေနတတ္တာ။ တခါမွ သရဲမေျခာက္ခံရဘူးဘဲနဲ ့သရဲေၾကာက္တယ္ဆိုတာက ျဖစ္သင့္ရဲ ့လား။ သရဲေျခာက္ခံရေတာ့ေရာ ေယာက္က်ားဘဲ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိသလဲ။ သရဲေျခာက္ခံရလုိ ့ေသတဲ့လူ မရွိပါဘူး။ အေၾကာက္္လြန္လို ့ေသတဲ့လူဘဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာကို ေၾကာက္သင့္သလဲ ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ေပါ့ ငါ့သား"

ထုိစဥ္က ဖခင္၏ ဆံုးမစကားသံတုိ ့က ယခုမွ အသိဥာဏ္အတြင္းသို ့တစ္လံုးခ်င္း စီးဝင္လာသည္။ ထိုအခါ ငါဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ေမးမိသည္။ သို ့ေသာ္ အေျဖကမရွိ။ သူတစ္ခုခုကို ေတြးေတြးျပီး ေၾကာက္ေနေပမယ့္ ဘာဆိုသည္ကုိ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ မျပႏိုင္။ ဟုတ္တယ္ ဘာကိုမွ ရင္ဆိုင္မေတြ ့ရေသးဘဲနဲ ့ငါဘာကို ေၾကာက္ေနရမွာလဲ။ ထိုသို ့စဥ္းစားမိလုိက္သည့္ ခဏမွာပင္ အေၾကာက္တရားတုိ ့လြင့္ျပယ္ကာ ခႏၶာကုိယ္အတြင္းမွ ေသြးတုိ ့ေႏြးေထြး ဆူေဝလာသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းအတြက္ ခြန္အားသစ္တစ္ရပ္ကို ေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့သည့္ေနာက္ ေျခလွမ္းတို ့ကို စလုိက္သည္။ ထိုအခုိက္မွာပင္ ေလေပြတခ်က္က သစ္ရြက္တစ္အုပ္ကို စုပ္ဆြဲ သူ ့တည့္တည့္ကို ပစ္ေပါက္လာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထိုအရာက သူ၏ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတုိ ့ကို ရပ္တန္ ့မပစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။

တဟူးဟူးျဖင့္ တုိက္ခတ္ေနသည့္ ေလကို ဆန္တက္ျပီး တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည့္ ေတာင္ပတ္လမ္းေလးအတိုင္း သူစီးေမ်ာလာခဲ့လိုက္သည္။ သစ္ဆိမ့္ပင္ရြာေလး ေရွ့မွ ျဖတ္အေလွ်ာက္တြင္ ရာသီဥတု အေျခအေနေၾကာင့္ထင္သည္ ရြာေလးက ပံုမွန္ထက္ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္ကုပ္ေန၏။ သစ္ဆိမ့္ပင္ ရြာေလးကို ေက်ာ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ေရႊဂူ(ေငြဘံုသာဘုရား)ကုန္း အတက္နား အေရာက္တြင္ ၾကိဳးစား၍ ေမ့ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာတခ်ဳိ ့က ရုန္းၾကြႏိုးထလာခဲ့သည္။ ဒီကုန္းအတက္မွာ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေက်ာ္၏ အေဖ သရဲအေျခာက္ခံရတာပါလား ဆုိသည့္ အေတြးက ကိုယ္ခႏၶာအႏွံ ၾကက္သီးေမြးညင္းတို ့ကုိ တျဖန္းျဖန္းျဖင့္  လႈိင္းထသြားေစ၏။ တစ္ခ်က္ေဝ့တုိက္လာသည့္ ေလေၾကာင့္ လူလဲ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးျပီး ခရီးဆက္ လာခဲ့လိုက္၏။ သုိ ့ျဖင့္ ေရႊဂူ(ေငြဘံုသာဘုရား)ကုန္း အလယ္ေလာက္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္ ဖ်က္ကနဲ လက္သြားသည့္ လွ်ပ္ေရာင္ေအာက္တြင္ ကုန္းထိပ္မွ မဲမဲရွည္ရွည္ အရိပ္ၾကီးႏွစ္ရိပ္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထုိခဏတြင္ အေၾကာက္တရားက ဒိန္းကနဲ ့ႏွလံုးအိမ္ကို ထုိးေဆာင့္လာသည္။ လူတကိုယ္လံုး ထူပူသြားျပီး ဦးေခါင္းလဲ ႏွစ္ဆခန္ ့ၾကီးသြား၏။ ထုိ ့ေနာက္ အေၾကာက္တရားက သူ ့တကိုယ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားျပီး တဒဂၤ ကုိယ္ခႏၶာအတြင္းမွ ေသြးမ်ား ေအးခဲသြားသလား ထင္ရေအာင္ ထိုေနရာတြင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ရပ္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိိန္ၾကာၾကာ သူရပ္ေနမိလိုက္သည္မသိ...။

"ရွင္မ သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္ မိုးက ရြာေတာ့မယ္"
"က်ဳပ္လဲ ၾကိဳးစားေလွ်ာက္ေနတာဘဲ... ေခါင္းေပၚက အထုပ္ၾကီးက နဲနဲေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပဘူးေတာ့္"

ေတာင္ယာတဲတြင္ ညေစာင့္အိပ္သည့္ သစ္ဆိပ့္ပင္ရြာမွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေလၾကီးမုိးၾကီး က်ေတာ့မည္မို ့ရြာထဲသို ့ျပန္အိပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အထုတ္အပိုးမ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကုိ ထမ္းပိုးလာျခင္းမို ့ရုတ္တရက္ သူလန္ ့သြားမိျခင္းျဖစ္၏။ ထိုလင္မယားကလဲ လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ ငူငူၾကီးရပ္ေနသည့္ သူ ့ကုိ စူးစမ္းဟန္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ေကြ ့ပတ္ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ထိုစဥ္ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားက တေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ က်လာသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ မိုးေရစက္တို ့ကို သပ္ခ်ျပီး သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လုိက္မိသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတို ့ကို ျပန္စလုိက္၏။

မိုးက စရြာကတည္းက ေရကို သြန္ခ်လိုက္သကဲ့သို ့တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒုိင္းျဖင့္ ရြာခ်သည္။ မိုးစရြာျပီး ခဏမွာပင္ လမ္းညာဘက္ ေတာင္ေပၚမွ ေရမ်ားက တေဝါေဝါျဖင့္ လမ္းေလးေပၚသုိ ့စီးက်လာသည္။ ေစာေစာက ေသြ ့ေျခာက္ေနသည့္ လမ္းေလးေပၚတြင္ ေရအုိင္ငယ္မ်ား၊ ေရစီးေၾကာင္းငယ္မ်ား၊ ဗြက္အိုင္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သူ ့အတြက္ ပို၍ ခက္ခဲလာခဲ့၏။ ထုိ ့ေနာက္ သရဲအေျခာက္ဆံုး ေနရာဟု နာမည္ၾကီးေနသည့္ သရက္ပင္ႏွင့္ ထန္းပင္ ရွိသည့္ ေနရာသုိ ့ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၾကားရသည့္္ သတင္းမ်ား အရဆိုလွ်င္ တခါတခါ သရက္ပင္ေအာက္မွ ထြက္ထြက္လာေလ့ ရွိသကဲ့သို ့၊ တခါတခါတြင္ ထန္းပင္ေပၚမွ မဲမဲအေကာင္ၾကီး ဆင္းလာေလ့ ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ တဆင့္စကား တဆင့္နားျဖင့္ ၾကားဖူးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ အေျခာက္ခံရဖူးသည့္ လူကုိယ္တုိင္ ေျပာေသည့္ သတင္းကိုေတာ့ မၾကားဖူးေသး။ မိုးက ဘယ္အျငိဳးေၾကာင့္မသိ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနသည္။ တေဖာင္းေဖာင္း လာမွန္သည့္ မိုးေရစက္တို ့ေၾကာင့္ လူလဲ ေအးစက္ကာ ထံုက်င္ေနျပီ။ ေရႊဂူကုန္းတက္တုန္းက အေတြ ့အၾကံဳရွိထားျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေစာေစာကေလာက္ မေၾကာက္ေတာ့ေသာ္လဲ စိတ္ထဲ စိုးရြံစိတ္ကေတာ့ ရွိေနဆဲျဖစ္၏။ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ မိမိေရွ့မွ ေျမၾကီးကိုသာ ငံုၾကည့္ျပီး ငိုက္စုိက္ငိုက္စိုက္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လဲ သရက္ပင္ႏွင့္ ထန္းပင္ေရွ့အေရာက္တြင္ မ်က္လံုးတခ်က္ေဝ့ကာ ၾကည့္မိလုိက္ေသးသည္။ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မျမင္ရ။ ထုိစဥ္ ညာဘက္ေတာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ေျပးဆင္းလာသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ လူတကိုယ္လံုး ထူပူသြားကာ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ၾကိမ္အတို ့ခံလုိက္ရသည့္ ႏြားကဲ့သုိ ့ထိုေနရာမွ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္လုိက္သည္။ အသံက ခဏႏွင့္ တိတ္သြားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္သည္အထိ ဘာသံမွ ဆက္မၾကားရ။ ထိုအခိုက္ ဖခင္၏ ဆံုးမစကားတုိ ့က နားထဲတုိးဝင္လာသည္။ ငါဘာကို ေၾကာက္တာလဲဟုလဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးမိျပန္၏။ ထို ့ေနာက္ ေစာေစာက အသံၾကားရသည့္ ေနရာသို ့ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ျပီး စူးစမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ မိမိ ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ ဆုိသည့္ အေျဖကို ရွာရန္ျဖစ္သည္။ သူထုိေရွ့ကို အေရာက္မွာပင္ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ေတာင္ေပၚမွ ေျမမ်ား ထပ္မံ၍ ျပိဳက်လာျပန္သည္။ ထိုခဏမွာပင္ သူ ့အသိအာရုံအတြင္းတြင္ အေၾကာက္တရားတုိ ့ကင္းစင္လြင့္ပါးသြားခဲ့သည္။ ထိုေန ့က အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ တန္ ့ၾကည့္ေတာင္ေကြ ့မေရာက္မွီ ကုန္းထိပ္တြင္ မည္းမည္း လူရိပ္မ်ားကို ေတြ ့ခဲ့ေသးသည္။ သို ့ေသာ္ သူမေၾကာက္ေတာ့။ ယခုလုိ သရဲေျခာက္သည္ဟုလဲ သူမၾကားဖူးခဲ့ပါ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူအေၾကာက္အလန္ ့မရွိ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ ဆက္လွမ္း လာခဲ့လုိက္သည္။

"ေဟ့ေကာင္ေလး... ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ"

တန္ ့ၾကည့္ေတာင္ဘုရားတြင္ လံုျခံဳေရး တာဝန္ယူထားသည့္ ကပစ(၃) စစ္တပ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္။ နယ္ေျမ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ ကင္းလွည့္ လာၾကဟန္တူသည္။

"ေဘာ္ဒါပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာတာပါ"
"တစ္ေယာက္တည္းလား"
"ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္တည္းပါဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က နဝေဒးတံတား ဒီဘက္ထိပ္ထိေတာ့ လိုက္ပုိ ့ေပးပါတယ္"
"ေၾသာ္... ခုေရာ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရဲရဲ ့လား။ ရြာထဲထိ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုက္ပို ့ခုိင္းေပးရမလား"
"ေနပါေစေတာ့ဦး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေရွ့က တန္ ့ၾကည့္ေတာင္ေကြ ့တစ္ေကြ ့ေက်ာ္ျပီး ကုန္းဆင္းလုိက္ရင္ ရြာထဲကို ေရာက္ျပီဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရဲပါတယ္"
"ေအး... ေအး... ဒါဆိုလဲ ဂရုစုိက္သြား လမ္းေတြက ေခ်ာေနေတာ့ ေခ်ာ္လဲမွာ စိုးရိမ္ရတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဦး"

တစ္ေယာက္တည္း သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးသည့္ ေနရာေတြကို ျဖတ္ခဲ့ျပီး ဒီေနရာထိေတာင္ ေရာက္ခဲ့ျပီဘဲ သူဘာကို ေၾကာက္ေနရဦးမွာလဲ။

"ဒီေကာင္ေလး မဆိုးဘူးဘဲ။ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီလမ္း၊ ဒီခရီးကို ဒီရာသီဥတုနဲ ့တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ရဲတာ နဲတဲ့ သတၱိမဟုတ္ဘူး"

ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ပ်ံလြင့္လာသည့္ ခ်ီးမြမ္းစကားသံ ျဖစ္၏။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ သူစိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည့္ အသီးအပြင့္တုိ ့၏ ရနံကို ရွဴရႈိက္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရႊံေတြ၊ ဗြက္ေတြနဲ ့မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနသည့္သူ ၾကြက္စုတ္ တစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနသည္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းစံုကို ဇာတ္စံုခင္းျပေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက နားေထာင္ေနရင္း မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ၾကိဳးစားျပံဳးကာ ငါ့သားေလးကုိ သနားလိုက္တာဟု ညည္းသည္။ ဖခင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ သို ့ေသာ္ သားျဖစ္သူအတြက္ ေက်နပ္အားရေနဟန္ကို မ်က္ဝန္းမ်ားမွ တဆင့္ သူျမင္ေနရ၏။ အစ္္ကုိကေတာ့ ငါ့ညီေလး ေတာ္လုိက္တာဟု အစခ်ီကာ ခ်ီးမြမ္းစကားတို ့ကို တဖြဖြဆိုသည္။ အကယ္၍ ထိုေန ့က သူသာ ထိုလမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ဖို ့ကို စိုးရြံမိသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ျပန္လုိက္သြားခဲ့လွ်င္၊ ေရႊဂူကုန္းတက္တြင္ ေၾကာက္၍ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးခဲ့လွ်င္၊ ေျမျပိဳက်သည့္ ေနရာတြင္မစူးစမ္းမေလ့လာဘဲ ေရွ့သို ့သာ ဂမူးရွဴးထိုး ထြက္ေျပးခဲ့မိလွ်င္ သူသည္ ခုခ်ိန္ထိ အရင္အတိုင္း ေၾကာက္တတ္ ေနဦးမည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ ဆုိသည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းက ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ မိုးညတစ္ည၏ ေနာက္ေန ့မွစ၍ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္သည္ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ ပိုလာကာ ကိုယ့္အားကုိယ္ ကိုးတတ္လာခဲ့ျပီ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ရသည့္ ျပႆနာတုိ ့ကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရဲသည့္ သတၱိရွိလာခဲ့ျပီး အရင္ထက္ ပို၍ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

Friday 5 October 2012

သမီးေလး၏ေစရာ

"ေတာက္"

ထြန္းေက်ာ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ အိမ္ထဲမွ လွမ္းထြက္ခဲ့လုိက္၏။ ေျခလွမ္းတုိ ့ဦးတည္ရာက ကိုေဇာ္ဝင္း၏ အရက္ဆိုင္သို ့ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ တမင္တကာကုိ ရြဲ ့ျပီး ေသာက္ျပလုိိက္ဦးမည္ဟုလဲ ေတြးလိုက္၏။ ပါးစပ္က ပြစိပြစိျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္တာေလာက္ စိတ္ပ်က္တာ မရွိေတာ့။ ဒီမိန္းမ ကိုယ္ဝန္ရွိလာမွ ပိုစကားမ်ားလာသည္။ ဟိုဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ဒီဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ျဖင့္ သူ ့ကို လႊမ္းမိုးဖို ့ၾကိဳးစားလာသည္ဟုလဲ ထင္မိသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္သည့္ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာလွ်င္ နဲနဲမွ သေဘာမေတြ ့ျပန္ကန္ ့လန္ ့တိုက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္၏။ ခုလဲ သူတုိ ့ေဘာ္လံုးအသင္း ႏိုင္လာေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္က ကိုေဇာ္ဝင္းဆိုင္တြင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲေလး လုပ္ေပးသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ သူေသာက္ေလ့ ေသာက္ထမရွိေသာ္လဲ ခုလို အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ဳိးတြင္ တစ္ခြက္တေလေတာ့ ေသာက္ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးက ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ မေကာင္းတတ္လို ့တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္ကို ဇာခ်ဲ ့ကာ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလာေတာ့ ကန္ ့လန္ ့တုိက္ခ်င္စိတ္က ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေစာေစာကမွ ျပန္လာခဲ့သည့္ ကိုေဇာ္ဝင္း အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေယာက္က်ားမ်ား ခုလို အရႊဲ ့တုိက္တတ္ေအာင္ မိန္းမမ်ားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ျဖင့္ တြန္းအားေပးေနျခင္းလားဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။

ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္သည္။ သူ ့မိဘမ်ားက က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာၾကသူမ်ား မဟုတ္ေသာ္လဲ သူတို ့ေဒသတြင္ေတာ့ သူေဌးစာရင္းဝင္ပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ထြန္းေက်ာ္ကိုလဲ အလိုလုိက္ထားၾကသည္။ ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ္လဲ ပ်က္စီးေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ သူ ့တြင္ အသိစိတ္ေတာ့ ရွိသည္။ ေယာက္က်ားေလး ျဖစ္သျဖင့္ အေသာက္အစား အနည္းအက်ဥ္း ရွိေသာ္လဲ အေကာင္းအဆုိးကို ခြဲျခားတတ္၏။ ဘယ္အရာကိုမွ အလြန္အကၽြံ မလုပ္။ အျမဲ ေသာက္စားရမ္းကား ေနတတ္သည့္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ မိဘကို ကူညီရေကာင္းမွန္းမသိ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အိမ္မကပ္ဘဲ ေလွ်ာက္လည္ေနတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဘိလိယက္ခံု၊ ဂိမ္းဆိုင္၊ ေဘာ္လံုးကြင္းႏွင့္ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ (သို ့မဟုတ္)၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္လဲ အိမ္သို ့တန္းျပန္ေလ့မရွိဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္တို ့တြင္ တေမ့တေမာ ထိုင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားဝုိင္းဖြဲ ့ေနတတ္၏။ ထြန္းေက်ာ္က အေပါင္းအသင္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မင္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ထြန္းေက်ာ္ကို ေျချငိမ္ေအာင္ဟု ဆုိကာ မိန္းမေပးစားလုိက္ၾက၏။ မိန္းမရျပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေန ့လည္ဘက္ အလည္အပတ္ သြားျခင္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ မိဘလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးျပီး လုပ္ကိုင္လာသည္။ သို ့ေသာ္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တေမ့တေမာျဖင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ ့ျပီးမွ ျပန္တတ္သည့္ အက်င့္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေသးေခ်။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျခင္းက မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးျခင္း ျဖစ္ျပီး ညေနဘက္က သူ ့အတြက္ ကုိယ္ပိုင္အပန္းေျဖျခင္းဟု သူက ေတြးထားသည္။ သို ့ေသာ္ မိန္းမႏွင့္ မိဘမ်ားက ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ျပီး အိမ္ကို ေစာေစာျပန္လာျပီး မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို လူစံုစံုညီညီျဖင့္ စုိစိုေျပေျပေလး စားခ်င္ၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေစာမျပန္ အျမဲေနာက္က်၏။ သူတို ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ အျမဲ စကားမ်ားၾကသည္။ ခုလဲ ထံုးစံအတုိင္း မိန္းမက ပြစိပြစိ လုပ္သျဖင့္ အရြဲ ့တုိက္ကာ အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သုိ ့ျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္တြင္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရလာခဲ့ျပီ။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့အက်င့္တုိ ့က ေျပာင္းမသြားသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ ယခင္က တစ္ခါတစ္ရံသာ ေသာက္ေလ့ရွိေသာ္လဲ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ မိန္းမကို အရြဲ ့တုိက္ရင္း အရက္စြဲသလုိပင္ ျဖစ္ျပီး ညေနတုိင္းလုိလို ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ မိန္းမကလဲ ေနာက္ပုိင္း ေျပာမႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ လႊတ္ထားလုိက္သည္။ ညေမွာင္မွ ထြန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာတတ္စျမဲ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ သူ ့သမီးေလးကိုေတာ့ အလြန္ခ်စ္သည္။ တေနကုန္ သမီးေလး... သမီးေလး... ျဖင့္လက္ကမခ်။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လဲ သမီးကို အရင္ဆံုး ရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ညဘက္ သူျပန္လာလွ်င္ သမီးေလးက အိပ္ေနျပီ။ ထိုအခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သမီးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းျပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒါကညစဥ္ အိမ္ျပန္လာတိုင္း သူျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္၏။ ထုိ ့ေနာက္တြင္မွ ေရမိုးခ်ဳိး၊ စားေသာက္ျပီး အိပ္ယာဝင္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အိ္မ္ကို အျပန္ေစာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသျဖင့္ သမီးေလးက မအိပ္ေသး။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိန္းမ လက္ထဲတြင္ ခ်ီထားသည့္ သမီးေလးကို ဆြဲယူျပီး နမ္းလုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ ့ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးဝင္လာသည့္ သူ ့ရင္ဝကုိ ေစာင့္အကန္ ခံလုိက္ရသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ သူ ့အနမ္းက သမီးေလး၏ ပါးမို ့မို ့ေလးကို ထိလုထိခင္မွာပင္ သမီးေလးက ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ တဘက္သို ့လွည့္သြားျပီး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေလ၏။ သူဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ တံုျပန္မႈ ျဖစ္သည္။ သူ ့ရင္ထဲ လစ္ဟာဆို ့နင့္သြားသည္။

"ဟဲ့... ထြန္းေက်ာ္ နင့္တစ္ကိုယ္လံုး အရက္ေစာ္ေတြ ဒီေလာက္ နံေစာ္ေနတာကို ကေလးက ဘယ္လိုခံႏိုင္မွာလဲ... ေပး... ေပး ကေလးကို"

မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေအာ္ေငါက္သံႏွင္အတူ သူ ့လက္ထဲမွာ သမီးေလးကို ဆတ္ကနဲ ဆဲြယူသြားျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမႈက လႈိက္ကနဲ တက္လာသည္။ ထို ့ေနာက္ သူအိမ္ထဲမွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ သူဘာကိုမွ မျမင္မၾကားေတာ့။ သူ ့မ်က္လံုးထဲတြင္ ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ လွည့္သြားကာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနသည့္ သမီးေလး၏ ပံုရိပ္ႏွင့္ မိခင္၏ စကားသံတို ့ကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိထားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးသို ့ေရာက္ေနျပီ။ ျမစ္ကမ္းေဘး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပလက္လွန္ကာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို နဖူးေပၚ လက္တင္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆုိသကဲ့သုိ ့ပင္ မိမိ အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီအရက္ကုိ ေသာက္ထားလို ့သမီးေလး၏ ျငင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရသလုိ မိမိ၏ ေသြးသားရင္ေသြးကို တျခားသူ တစ္ဦးက မိမိရင္ခြင္ထဲမွ ဆြဲယူသြားျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆုိသလုိပင္ အရက္ေသာက္ထားသည့္ သူ ့အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က စ၍ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိမ္လာလည္လွ်င္ပင္-

"ေဟ့ေကာင္ ေပး... ေပး ငါ့သမီးကို... သမီးက ေဆးလိပ္နံ၊ အရက္နံတို ့ဆိုရင္ ခံႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး"

ထိုသို ့ေသာ စကားကို ဆိုကာ သမီးေလးကို တျခားလူ လက္ထဲမွ ဆတ္ကနဲ ဆြဲယူႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ထို ့အတူ သူ ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကိုလဲ ဘယ္သူမွ ထိုကဲ့သုိ ့ဆြဲမယူႏိုင္ေတာ့။ သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိဘမ်ားႏွင့္ မိန္းမျဖစ္သူပါ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကရသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူ ့သမီးေလးလဲ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လုိ ့ငါးႏွစ္ထဲေရာက္ကာ ေက်ာင္းပင္ေနေတာ့မည္။ တီတီတာတာ ခၽြဲႏြဲ ့တတ္သည့္ သမီးေလးက ထြန္းေက်ာ္၏ အသဲေက်ာ္ေလး ျဖစ္လာသည္။ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသျဖင့္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္ အရက္ဆိုင္မထုိင္ျဖစ္ေတာ့။ သုိ ့ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ (သို ့) အေၾကာ္ဆိုင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေလကန္သည့္ အက်င့္က မေပ်ာက္ေသး။ ဒီေန ့လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေစာေစာက ကန္ခဲ့သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္စျမံဳျပန္ေနၾက၏။ စကားေကာင္းေနသျဖင့္ ထိုေန ့က ပံုမွန္ျပန္ခ်ိန္ထက္ ပို၍ အိိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ အိမ္အနီးကို ေရာက္ေတာ့ ျခံေပါက္ဝမွ ထြက္ၾကိဳေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရသည္။ သမီးေလးက အလြန္ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းသည္။ သူျပန္လာတိုင္း ထိုကဲ့သို ့ျခံေပါက္ဝမွ အျမဲထြက္ၾကိဳေနတတ္သည္။

"ေဖေဖ ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိး ထမင္းစားရေအာင္"
"ဟင္... သမီး ထမင္းမစားရေသးဘူးလား။ စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ"
" ေဖေဖနဲ ့အတူတူ စားခ်င္လို ့ေစာင့္ေနတာေပါ့"
"သမီးေမေမတို ့နဲ ့ဝင္စားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကြာ သမီးကိုပါ တခါတည္း ထမင္းစား ေခၚတာမဟုတ္ဘူး"
"ေခၚပါ့ေတာ္ ေခၚတာမွ ဒီေန ့တစ္ရက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန ့တုိင္းကို ေခၚတာ... ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ နင့္အေဖကို ေစာင့္မေနနဲ ့တခါတည္း ဝင္စားဆိုတာကုိ သူ ့ေဖေဖနဲ ့မွ စားမယ္တဲ့ေလ... သူမို ့ဗိုက္အဆာခံျပီးေစာင့္တယ္"

ေရခ်ဳိးျပီး ထမင္းစားပြဲကို ေရာက္ေတာ့ ည 9:00 ပင္ေက်ာ္ေနျပီ။ ထမင္းစားပြဲတြင္ မစားေသးဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရေတာ့ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။

"စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္"
"ေဖေဖနဲ ့စားခ်င္လုိ ့ေစာင့္ေနပါတယ္ ဆိုမွ"
"ကဲ... ဒါဆိုလဲ စားၾကမယ္"

စားၾကမယ္သာ ေျပာျပီး သူမစားျဖစ္ေသး။ ထမင္းကို အားရပါးရစားေနသည့္ သမီးေလးကိုသာ ဂရုဏာသက္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သမီးေလး ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို ဆာေလာင္ေနသည္။ ေခါင္းကို ငံုျပီး တစ္လုတ္ျပီး တစ္လုတ္ကို အားရပါးရ စားေနသည္။ ဟိုးအရင္ ရက္ေတြကတည္းက သူျပန္အလာကို ခုလို ဗိုက္ဆာခံျပီး ေစာင့္ခဲ့သည္ကို သတိထားမထားမိတာကိုက သူ ့အမွား ျဖစ္သည္။

"ေျဖးေျဖးစားပါ သမီးရယ္... နင္ေနပါဦးမယ္"
"သမီး ဗိုက္အရမ္းဆာေနလို ့ပါ ေဖေဖ"

ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ဆိုလာသည့္ သမီးေလးကို ၾကည့္ျပီး သူ ့ရင္ထဲ ဆို ့နင့္သြားမိ၏။

"အင္းပါ သမီးရယ္... ေဖေဖက မာန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္လုိ ့သတိေပးတာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့... ေဖေဖလဲ စားေလ"
"အင္း... အင္း... သမီးလဲစား..."

ထိုေန ့က ထြန္းေက်ာ္ ရင္ထဲ မေကာင္းသျဖင့္ ထမင္းပင္ ေကာင္းေကာင္း စားလို ့မဝင္။ ဗိုက္ဆာလြန္းသျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္  ျဖစ္ေနသည့္ သမီးေလးပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတုိင္း သူ ့ရင္ထဲက တစစ္စစ္ျဖင့္ နာသည္။ သမီးေလး... ငါ့သမီးေလးျဖင့္ ခ်စ္လုိက္တာ ဘာခ်စ္တာလဲ။ သမီးေလးက သူ၏ အခ်စ္ကို သက္ေသျပသြားခဲ့ျပီ။ သူကေတာ့ သမီးေလး၏ အတြင္းစိတ္ကို သိဖုိ ့ဆိုတာေဝးလုိ ့ အျပင္ဘက္ ဟန္အမူအရာကိုပင္ ေသခ်ာဂရုမျပဳမိခဲ့။ ခုဘဲၾကည့္ ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီလဲ ဒီေန ့မွ သူသတိျပဳမိသည္။ သူ ့ရဲ ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေနမႈတုိ ့က သမီးေလးကို ထိခိုက္ေစခဲ့ျပီ။ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ့ေၾကာင့္ သမီးေလးမွာ ထိခိုက္ခဲ့ရျပီ။ သူဟာ အသံုးမက်တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဆိုသည္ကို ဒီေန ့ သိလုိက္ရျပီ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဒီေန ့မွ စ၍ သမီးေလးကို မထိခိုက္ မနာက်င္ရေအာင္ ဂရုစိုက္ရမည္။ သမီးေလး အနားတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အနီးကပ္ေနျပီး သမီးေလးကို ဒီထပ္ပို၍ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ေန ့မွ စ၍ ေဘာ္လံုးကန္မွ ျပန္လာတုိင္း ဘယ္မွ မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ကာ မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို ပိုမိုေႏြးေထြး စည္ကားေစမည္။ သမီးေလးအတြက္ ပို၍ အခ်ိန္ေပးျပီး သမီးေလးေစရာအတိုင္း ေနထိုင္ေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သမီးေလးကသာ သူ၏အသဲ၊ သူ၏အသက္၊ သူ၏ဘဝ မဟုတ္ပါလား။

Monday 24 September 2012

ကၽြႏု္ပ္တို ့သတိျပဳသင့္ေသာအရာ

ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့ အထင္ကရ ေနရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ SSC ေဆးရံုမွာပါ။ ခန္းမထဲမွာ ေဒါက္တာနဲ ့ေတြ ့ဖုိ ့လူနာနဲ ့လူနာရွင္ေတြ တံုကင္နံပါတ္ ယူျပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ လင္မယား စံုတြဲတစ္တြဲလဲ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို ့ရဲ ့သားေလးကို ေဒါက္တာနဲ ့ျပဖို ့တံုကင္နံပါတ္ယူျပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေဒါက္တာရဲ ့စမ္းသပ္ခန္းထဲက သူနာျပဳ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ တံုကင္နံပါတ္ အလွည့္က်တဲ့ လူနာနဲ ့လူနာရွင္တုိ ့လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီတခါက သူတို ့အလွည့္ေရာက္ျပီကိုး။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ေျပာလုိက္တယ္။

"'ဒီထဲမွာ တရုတ္စကား ေျပာတတ္သူမ်ား ပါသလားရွင္"

ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အခန္းထဲက လူေတြ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ စူးစမ္းဟန္နဲ ့ၾကည့္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမ်ား တရုတ္စကား ေျပာတတ္သလဲေပါ့။ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ လာေလ့လာထ ရွိတဲ့ ေနရာဆိုလဲထားဦး။ SSC ေဆးရံုလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ ခုလို လာေမးေတာ့ အားလံုး အထူးအဆန္း ျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။
"ကၽြန္မ တရုတ္စကား ေျပာတတ္ပါတယ္"

ကေလး ေနမေကာင္းလုိ ့လာျပတဲ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ထဲက အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္သူက ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။

"ဒါဆို အထဲကို ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ေပးပါရွင္"
 
အခန္းထဲမွာေတာ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စိတ္ညစ္ညဴး ေနသည့္ဟန္ေပါက္ေနတဲ့ ေဒါက္တာမ တစ္ေယာက္တို ့ရွိေနၾကတယ္။ ေဒါက္တာမက အခန္းထဲကို ဝင္လာသည့္ သူနာျပဳ ဆရာမေလးနဲ ့အမ်ဳိးသမီးကို အကဲခတ္ဟန္ တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလုိက္ျပီး...

"တရုတ္စကား ေျပာတတ္တဲ့လူကို ေခၚလာပါျပီ ေဒါက္တာ"
"ညီမက တရုတ္စကားကုိ ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တယ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေျပာတတ္ပါတယ္ ေဒါက္တာ"
"ဒါဆို ကူညီပါဦး ညီမရယ္... သူ ့ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ေမးေပးပါဦး။ သူ ့နာမည္ေတာင္ ျမန္မာလုိ ပီပီသသ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေမးလိုက္တိုင္း တရုတ္လိုေတြခ်ည္း ေျပာေနေတာ့ အစ္မလဲ စိတ္ညစ္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ ကေလး ဘယ္လုိ ေနမေကာင္း ျဖစ္တယ္ ခုလို ေနမေကာင္း ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေနျပီလဲ ဆိုတာကိုပါ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေမးေပးပါဦးကြယ္"

ေဒါက္တာမ စိတ္ညစ္မယ္ ဆိုလဲ စိတ္ညစ္စရာပင္။ အမ်ဳိးသမီးက တရုတ္ႏိုင္ငံ ျပည္မၾကီး တရုတ္ျဖစ္ျပီး ျမန္မာစကား မေျပာတတ္သလို အဂၤလိပ္ စကားကိုလဲ တစ္လံုးမွ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလြန္ အံၾသဖို ့ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က ျမန္မာစကား တစ္လံုးမွ မေျပာတတ္သလို တျခား ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသား တို ့ရဲ ့ ဘယ္ဘာသာစကားကိုမွလဲ မေျပာတတ္တဲ့ ထိုျပည္ၾကီး တရုတ္မ လက္ထဲမွာ ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရး ကဒ္ျပား (အမ်ဳိးသား မွတ္ပံုတင္)ကို ကိုင္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရး ကဒ္ျပားကိုမွ FRC အစိမ္းကဒ္ပင္ မဟုတ္ဘဲ အမ်ဳိးသား မွတ္ပံုတင္ အနီကဒ္ အသစ္စက္စက္ကုိ ကိုင္ထားတာပါ။ ကိုယ့္နာမည္ကုိ ျမန္မာလို ပီေအာင္ မေျပာႏိုင္တဲ့ တျခား ဘယ္တိုင္းရင္းသားတုိ ့ရဲ ့ဘာသာစကားကိုမွ မေျပာတတ္သလို အဂၤလိပ္လိုလဲ တစ္လံုးမွ မေျပာတတ္တဲ့ ဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ ့လက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ျမန္မာႏိုင္ငံသား အသိအမွတ္ျပဳ ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရး ကဒ္ျပား (အမ်ဳိးသား မွတ္ပံုတင္ အနီ)က ဘယ္လိုမ်ား ေရာက္ေနရသလဲ။ ဒါက ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့SSC ေဆးရံုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ ့ခဲ့တဲ့ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ ့လုိ ေနရာမွာေတာင္ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ရွိေနျပီဆိုရင္ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ ပုိစိမ့္ဝင္ေနတဲ့ မႏၱေလးျမိဳ ့မွာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေျခအေန ဆိုးေနျပီလဲလုိ ့ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စကားစပ္မိလုိ ့ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ မႏၱေလးျမိဳ ့အေၾကာင္းကို သိခ်င္ရင္ အဆိုေတာ္ လင္းလင္းရဲ ့"မႏၱေလးျမိဳ ့ေသဆံုးျခင္း" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကုိ နားေထာင္ၾကည့္ ဆိုျပီး လင့္ေပးလို ့နားေထာင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီမွာ မႏၱေလးျမိဳ ့ကလဲ သီခ်င္းေရးဖြဲ ့ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ေနပါလားလုိ ့ေတြ ့လုိက္ရတယ္။ သီခ်င္းကို နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ you tube မွာ လင္းလင္း "မႏၱေလးျမိဳ ့ေသဆံုးျခင္း" ဆိုျပီး ရုိက္ရွာလုိ ့ရပါတယ္။ 

ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုရင္ေမာေစပါတယ္။ သူက တရုတ္-ျမန္မာ ကျပားတစ္ေယာက္ပါ။ သူ ့အေဖဘက္က အမ်ဳိးေတြက တရုတ္လူမ်ဳိးေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္တာ ၾကာပါျပီ။ သူတို ့ေတြကိုလဲ ဒီႏိုင္ငံမွာေမြး၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ ၾကီးလုိ ့ဒီႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူတုိ ့ရဲ ့ေဆြမ်ဳိးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တရုတ္ႏိုင္ငံက ယူနန္၊ ေရႊလီတို ့မွာ ရွိၾကတယ္။ သူ ့ရဲ ့ ဝမ္းကဲြေမာင္ႏွမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဟိုဘက္ႏိုင္ငံ ဒီဘက္ႏိုင္ငံကို ဒီလိုဘဲ ကူးသန္းသြားလာေနၾကတာ။ ဟိုဘက္မွာ ေနလုိက္၊ ဒီဘက္မွာ ေနလိုက္ေပါ့။ အဆင္ေျပတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ေနမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ဘယ္ႏိုင္ငံသား ရယ္လုိ ့တရားဝင္ မရွိေသးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ တရုတ္ႏုိင္ငံက တစ္အိမ္ေထာင္ကို သားသမီး တစ္ေယာက္ဘဲ မွတ္ပံုတင္ခြင့္ ရွိတယ္လို ့ဥပေဒထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ ့ဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကတာဘဲ။ တရုတ္ႏိုင္ငံသားလဲ ေလွ်ာက္လို ့မရ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကလဲ မွတ္ပံုတင္ တစ္ခုကို (သူငယ္ခ်င္းအေျပာ) သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ သိန္းသံုးဆယ္ေလာက္ကို  ေစ်းေပါက္ေနတယ္။ ခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံလက္မဲ့နဲ ့မွတ္ပံုတင္ လုပ္ဖို ့ပိုက္ဆံစုေနရတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ သူ... ဒီလို ေျပာျပမွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ႏို္င္ငံအတြက္ ပိုရင္ေမာရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဟိုးအရင္ ကတည္းက ေနလာၾကတဲ့ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြကို မေျပာလိုပါဘူး။ သူတို ့က ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာ ၾကီးလာၾကျပီး ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာ၊ ဘာသာေရးနဲ ့ဘာသာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၾက အသံုးျပဳႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားလဲ တစ္လံုးမွ မေျပာတတ္၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ တစ္ခုကိုမွလဲ နားမလည္ဘဲ ႏိုင္ငံသား အသိအမွတ္ျပဳ အမ်ဳိးသားမွတ္ပံုတင္ကဒ္ကို ကိုင္ထားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလုိ ့ရႏုိင္ပါ့မလား။

ခုဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ လူဦးေရ အမ်ားဆံုး ျဖစ္တဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံမွာ သူတုိ ့ႏိုင္ငံရဲ ့ဥပေဒနဲ ့ညိျပီး ႏိုင္ငံလက္မဲ့ဦးေရ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနျပီလဲ။ သူတုိ ့ကလဲ ႏိုင္ငံလက္မဲ့ ဘဝနဲ ့တစ္သက္လံုး ေနသြားႏုိင္ၾကမွာလား။ ဒါဆုိရင္ သူတို ့ရဲ ့ပစ္မွတ္က အစစ အရာရာ အဆင္ေျပႏိုင္မဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျဖစ္လာမွာလား။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိတာပါ။ ခုလဲ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စိမ့္ဝင္လာေနၾကပါတယ္။ မႏၱေလးျမိဳ ့ကို တရုတ္က သိမ္းသြားျပီလုိ ့မႏၱေလးသား သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က စသလို ေနာက္သလို ေျပာဘူးတယ္။ ၾကားရတဲ့ သတင္း စကားေတြ အရေတာ့ မႏၱေလးျမိဳ ့မွာ တရုတ္စကားက တြင္က်ယ္ေနတယ္ဆိုဘဲ။ ဟိုတေလာက တရုတ္ဘာသာနဲ ့ဆိုင္းဘုတ္ေတြ မတင္ဖုိ ့ဥပေဒထုတ္ရတယ္လုိ ့လဲဖတ္လုိက္ရတယ္။ မႏၱေလးျမိဳ ့မွာ လုပ္ငန္း နဲနဲၾကီးၾကီး လုပ္မယ္ဆုိရင္ တရုတ္စကားတတ္မွ ပိုအဆင္ေျပမယ္လို ့သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆုိေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္နဲ ့ကုန္သည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တရုတ္ေတြမို ့တဲ့။ ျပီးေတာ့ တခ်ဳိ ့လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ျမန္မာစကားကုိ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မေျပာတတ္ၾကဘူးတဲ့။ မႏၱေလးျမိဳ ့က နယ္စပ္ျမိဳ ့လဲ မဟုတ္၊ နယ္စပ္ ကုန္သြားေရးစခန္းလဲ မဟုတ္ပါဘဲ တရုတ္စကားက ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိ အသံုးဝင္ေနရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြကိုယ္တုိင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရပ္တည္ဖုိ ့တရုတ္စကားကုိ သင္ရေတာ့မွာလား။ တရုတ္စကား ေျပာတတ္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူရာဝင္ေတာ့မွာလား။ ဒါေတြက ေတြးၾကည့္ရင္ ရင္ေမာစရာပါ။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံက စစ္ပြဲေတြ တစ္ပြဲျပီး တစ္ပြဲႏႊဲျပီး ကမၻာမွာ နယ္ခ်ဲ ့ေနတာကုိ အားလံုးလုိလုိ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရုတ္ႏိုင္ငံက ေသနတ္တစ္ခ်က္ မေဖာက္ဘဲ ကမၻာေပၚမွာ နယ္ခ်ဲ ့ေနတာကုိေတာ့ သတိမျပဳမိၾကဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ တရုတ္လူမ်ဳိး မရွိတဲ့ႏိုင္ငံ၊ China Town မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုတာက အလြန္ကို ရွားပါတယ္။ ဟုိးဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကတည္းက ေနထိုင္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြား တရုတ္လူမ်ဳိးေတြကို မဆိုလိုပါဘူး။ သူတို ့က ျမန္မာလိုေျပာျပီး ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြနဲ ့အသားက်ေနျပီးသားပါ။ ျမန္မာျပည္ဖြား တရုတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ တရုတ္စကားကုိ ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို ့ျမန္မာလိုဘဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘာသာစကားကိုလဲ မေျပာတတ္၊ ကၽြန္ေတ္တို ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြနဲ ့လဲ မရင္ႏီွးတဲ့ ျပည္မၾကီး တရုတ္ေတြ စိမ့္ဝင္လာေနတာကိုေတာ့ ဘယ္လုိမွ မုဒိတာမပြားႏိုင္ပါဘူး။

Wednesday 19 September 2012

ရန္ကုန္ျမိဳ ့က ရြာမဟုတ္ဘူး

အလုပ္နားရက္ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္တြင္ ပ်င္းပ်င္း ရွိသျဖင့္ စင္ကာပူႏိုင္ငံရွိ ေရႊျမန္မာတို ့ဆံုဆည္းရာ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာသို ့တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့၏။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ဟိုေတြးဒီေငးျဖင့္ ပင္နီဆူလာ၏ လူစီးေၾကာင္းၾကီးထဲ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့၏။ ပင္နီဆူလာ၏ လူစီးေၾကာင္းထဲတြင္ ေရႊျမန္မာတုိ ့ကို လူမ်ဳိးစံု၊ စရုိက္မ်ဳိးစံုျဖင့္ ေတြ ့ရ၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား၊ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား၊ ျမန္မာစကားေျပာၾကသည့္ တရုတ္လူမ်ဳိးႏွင့္ ကုလားလူမ်ဳိးမ်ားကို အမ်ဳိးအစား စံုလင္စြာ ေတြ ့ရသည္။ တခ်ဳိ ့ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ျပီး အခ်ဳိးအနား က်နစြာ စမတ္က်က် ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။ တခ်ဳိ ့လဲ ကိုယ္ႏွင့္လုိက္၏ မလိုက္၏ကို မွန္ထဲ ျပန္မွ ၾကည့္ခဲ့ရဲ ့လား ေတြးယူရေလာက္ေအာင္ ဝတ္စားထားၾကသည္။ တိုမွ ျပတ္မွ မတို၊ မျပတ္၊ မဟိုက္ရင္ျဖင့္ လူရာမဝင္ဟု ေတြးထားသလား မသိရသည့္ ေရႊမေလးမ်ားကိုလဲ ေတြ ့ရ၏။ ကြမ္းတပ်စ္ပ်စ္ ဝါးေနသူမ်ား၊ ဘီယာဗူးေလး ကိုင္ကာကိုင္ကာျဖင့္ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာထဲ လမ္းသလားရင္း အတိုအျပတ္ေလးမ်ားကို မ်က္စိအစာေကၽြးေနသည့္ ငတိမ်ားကိုလဲ ေတြ ့ရ၏။ ဒါေတြကို ျမင္လုိက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ဘာကိုမွန္းမသိဘဲ သက္ျပင္းေမာ တစ္ခ်က္ လြင့္က်သြားသည္။ ထုိစဥ္ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ လွမ္းဆဲြျပီး ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ဆိုသည္ကို စဥ္းစားမရေတာ့သည့္ ကၽြမ္းဝင္ဖူးသည့္ မ်က္ႏွာေဟာင္း တစ္ခုကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ ဒါကလဲ စကားၾကီး စကားက်ယ္ ေျပာတတ္လြန္းသည့္ ရန္ကုန္သား တစ္ေယာက္ ဆုိသည့္ အသိျဖင့္ မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္သည္။

"တစ္ေယာက္တည္းလား... မေတြ ့တာေတာင္ ၾကာျပီေနာ္"
"ဟုတ္... တစ္ေယာက္တည္းပါဘဲ"
"ဘယ္လုိလဲ အဆင္ေျပရဲ ့လား"
"ေျပပါတယ္ ပံုမွန္ အတိုင္းပါဘဲ"
"အင္းေလ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာေနတာထက္ေတာ့ သာပါတယ္"
"ဒါေပါ့ ဒါေပါ့"
"ရြာကို အလည္ ျပန္ျဖစ္ေသးလား"
"သၾကၤန္တုန္းကေတာ့ တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ေသးတယ္"
"ရြာမွာလဲ ခုေရေတြ ၾကီးေနတယ္ေနာ္"

ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဧရာဝတီ ျမစ္ကမ္းေဘး ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ ေရၾကီးသည္က နဲနဲေတာ့ ရင္ထိတ္စရာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ ရြာမွာ က်န္ခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ စိတ္မေအး ျဖစ္သြားမိသည္။

"ဟုတ္လား ဒီရက္ထဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဒါနဲ ့ရြာမွာ ေရၾကီးတာ ဘယ္လုိ သိသလဲဗ်"
"ဟာ... ကိုယ့္လူကလဲ ဖုန္းဆက္မွလား ရန္ကုန္မွာ ေရၾကီးတာ လူတိုင္းသိေနတာဘဲ"

 အိုး... ကိုယ့္ရြာအေၾကာင္းကို ေျပာေနတယ္မွတ္တာ...။ သူက ရန္ကုန္ျမိဳ ့အေၾကာင္းကို ေျပာေနတာကိုး။

"ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့က မဟုတ္ဘူးဗ် နယ္က..."
"ဟုတ္ပါရဲ ့... ရန္ကုန္ကမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါနဲ ့ျပည္ဘက္က ထင္တယ္..."
"ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ျမိဳ ့တဖက္ကမ္း ဆင္တဲက...။ ဒါနဲ ့ရန္ကုန္ျမိဳ ့က ဘယ္တုန္းက ရြာျဖစ္သြားတာလဲ။ ဘယ္သူေတြကမ်ား ရန္ကုန္ျမိဳ ့ကို ရြာလုိ ့သတ္မွတ္လုိက္ၾကတာလဲဗ်..."
"ဒီလိုဘဲ လူေတြ ေျပာေနၾကတာဘဲေလ"
"ဟုတ္လား... ဘယ္လို လူေတြမ်ား ေျပာေနၾကတာလဲ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို အရွိန္အဟုန္နဲ ့လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ ့သမၼတၾကီးမ်ား မိန္ ့ခြန္းေတြထဲမွာ ထည့္ေျပာမိလို ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မ်ား ေျပာမိလိုက္လား"
"ဟာ... အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါဘူး"
"ဒါဆို စတုတၳမ႑ိဳင္လုိ ့ေခၚတဲ့ မီဒီယာသမားေတြမ်ား ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ထည့္ေဖာ္ျပၾကလုိ ့လား"
"ဂ်ာနယ္ေတြထဲလဲ မေဖာ္ျပၾကပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးစားရတဲ့ သမိုင္းသုေတသီေတြရဲ ့ႏႈတ္ထြက္စကားထဲမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေရးဆရာၾကီးေတြရဲ ့စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာမ်ား သူတုိ ့ထည့္ေဟာေျပာခဲ့ၾကလို ့မ်ားလားဗ်ာ"
"အဲဒီလိုလဲ မေျပာ၊ မေဟာခဲ့ၾကပါဘူး"
"သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြမ်ား ေျပာင္းသြားသလားဗ်ာ"
"သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြလဲ မေျပာင္းပါဘူး"

ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး အေမးခံေနရသျဖင့္ ထိုသူ နဲနဲေတာ့ အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္ေနျပီ။ သူ ့ပံုက ကေယာင္ကတန္းျဖင့္ ေျဖေနဟန္ ျဖစ္လာ၏။

"ရန္ကုန္ျမိဳ ့ေၾကာင့္ခင္ဗ်ားမွာ ထိခုိက္နစ္နာစရာေတြမ်ား ရွိခဲ့ဖူးလို ့လား"
"အဲဒီလိုလဲ မရွိပါဘူး"
"ဒါနဲ ့မ်ားဗ်ာ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္ေနေနတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ကို ရြာလို ့ႏွိမ္ခ် သံုးႏႈန္းေနရတာလဲ"
"ဟာ... ဟို... ကိုယ္က အဲဒီသေဘာနဲ ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီလို အဓိပၸါယ္ မဟုတ္... ဘယ္လို ေျပာမလဲ တျခားလူေတြလဲ ဒီလိုဘဲ ေျပာေနၾကတာ ဆိုေတာ့... ဟိုေလ... အင္း..."

ဘာမွ ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ သျဖင့္ ကိုယ့္စကားလံုးမ်ားႏွင့္ကိုယ္ လံုးေထြးေနသည့္ ထိုလူကို ထားခဲ့ျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ပင္နီဆူလာရဲ ့လူစီးေၾကာင္းၾကီးထဲ ထပ္မံ ေမ်ာပါသြားျပန္သည္။ ဒီတၾကိမ္ေတာ့ ဟိုေတြးဒီေတြး မဟုတ္ေတာ့။ ဒီလူေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ရန္ကုန္ျမိဳ ့ကို ရြာလို ့ႏွိမ္ခ် သံုးႏႈန္း ေျပာဆိုေနၾကတာလဲဟု ေတြးၾကည့္ေနမိ၏။ ယခင္ကတည္းက ခုလုိ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုေနသံမ်ားကို တဆင့္စကားမ်ားျဖင့္ ၾကားဖူးေနခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ကေတာ့ ခုမွ ၾကံဳဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သို ့ၾကံဳလာေတာ့လဲ ဒီပါးစပ္က မေနႏိုင္ေတာ့ ေျပာမိဆိုမိ ရျပန္သည္။ ထိုသူတို ့ေျပာသလုိ ရန္ကုန္ျမိဳ ့က တကယ္ဘဲ ရြာျဖစ္သြားျပီလား ေတြးၾကည့္မိသည္။ ကုိယ္ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက စာထဲမွာ သင္ခဲ့ရသလို ရန္ကုန္ျမိဳ ့က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျမိဳ ့ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့လို ့လား။ သို ့မဟုတ္ သူေျပာခဲ့သလို ရန္ကုန္ျမိဳ ့တြင္ ေရေတြၾကီးေနေသာေၾကာင့္လား။ သို ့မဟုတ္ အစိုးရ ရံုးၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရန္ကုန္ျမိဳ ့တြင္ ရံုးမစိုက္ၾကေတာ့လုိ ့လား။ သို ့မဟုတ္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့တြင္ မီးမမွန္ ေသာေၾကာင့္လား။ သုိ ့မဟုတ္ ေရမမွန္ ေသာေၾကာင့္လား။ သို ့မဟုတ္ တိုးၾကိတ္ စီးေနရသည့္ ဘက္စ္ကားမ်ားႏွင့္ ပ်က္စီးေနသည့္ လမ္းမ်ားေၾကာင့္လား။ သို ့မဟုတ္.......... လား... ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အေတြးမ်ားပြားသြားရ၏။ ဟိုတခ်ိန္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္က အေရွ့ေတာင္အာရွ၏ အၾကီးဆံုး ေဘာ္လံုးကြင္း ျဖစ္ခဲ့သည့္ ေအာင္ဆန္းကြင္း၊ အေရွ့ေတာင္အာရွ၏ အၾကီးဆံုး ရုပ္ရွင္ရံုျဖစ္ခဲ့သည့္ သမၼတရုပ္ရွင္ရံု၊ အေရွ့ေတာင္အာရွ၏ နာမည္အၾကီးဆံုး တကၠသိုလ္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ အေရွ့ေတာင္အာရွ၏ အေကာင္းဆံုး ေဆးရံုျဖစ္ခဲ့သည့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးႏွင့္ အေရွ့ေတာင္အာရွ၏ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည့္ မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္တို ့ တည္ရွိေနသည့္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ၾကီးသည္ ယခု သူတုိ ့ေျပာသကဲ့သို ့ရြာအဆင့္သို ့နိမ့္က် သြားျပီလားဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ ယခင္ကဲ့သို ့မဟုတ္ဘဲ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ၾကီးသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အမ်ားၾကီး ေခတ္ေနာက္က် က်န္ခဲ့ျပီ ဆိုသည္ကို လက္ခံပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူတို ့ႏွိမ္ခ် ေျပာဆိုၾကသလုိ ရြာတစ္ရြာ အဆင့္ထိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ နိမ့္ပါးသြားမည္ မဟုတ္ဟု အေသြးအသားထဲမွ ယံုၾကည္ေနမိသည္။ တခ်ဳိ ့လဲ ဘာရယ္မဟုတ္ အလြမ္းေျပ သူမ်ားေခၚသလုိ လိုက္ေခၚျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ ့လဲ အဓိပၸါယ္ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေခၚၾကသည္။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုကဲ့သို ့ဘယ္ေတာ့မွ ေခၚျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထို ့ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့က ရြာမဟုတ္ဘူး ဆိုသည့္ အေၾကာင္းကို အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ေနပါဦးမည္။

Wednesday 5 September 2012

ကဆုန္လမွာေရးတဲ့ဖူးစာ

ျပည္ျမိဳ ့ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚတြင္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းပြဲက ထံုးစံအတိုင္း စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပေနသည္။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ ဘုရားဖူးမ်ားျဖင့္ က်ိတ္က်ိတ္တိုး ေနသကဲ့သို ့ ေဗာဓိေညာင္ပင္နားတြင္လဲ ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းေနသူမ်ားေၾကာင့္ တိုးမေပါက္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ ညီညီလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚသုိ ့ ေရာက္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတင္းေခၚသျဖင့္ မေကာင္းတတ္၍ လိုက္လာခဲ့ရေသာ္လဲ ဒီလို လူအမ်ား စုစု စုစုျဖင့္ ရႈတ္ေထြးေနတတ္သည့္ ေနရာမ်ဳိးကို သူမလာခ်င္။ ဒီေကာင္ေတြက ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းခ်င္ယံု သက္သက္ လာျခင္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကုိလဲ သူသိသည္။ ဘုရားလဲ ဖူးရင္း လိပ္ဥလဲ တူးရင္း လာၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ခုလဲ သူေရပံုးဆြဲျပီး ေဗာဓိေညာင္ပင္နားကုိ ေရာက္ေတာ့ သူ ့အနားတြင္ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့။ ဘုရားအရင္ မဖူးဘဲ ေကာင္မေလးေတြ အုပ္စုနားကုိ သြားျပီး လိပ္ဥ အရင္ တူးေနၾကဟန္ တူသည္။ ေဗာဓိေညာင္ပင္နားတြင္ လူငယ္မ်ားက ပိုမ်ားသည္။ စရင္းေနာက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေညာင္ေရသြန္းေလာင္း ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ရ ေတြ ့ရသည္မွာ အလြန္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ သူလဲ စိတ္လုိလက္ရျဖင့္ ေညာင္ေရ သြန္းေလာင္းေနစဥ္-

"ဗြမ္း..."
"ဟာ..."

ေညာင္ပင္၏ တဖက္မွ ပက္လုိက္သည့္ ေရေၾကာင့္ သူ ့ခါးေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး စိုရႊဲသြားသည္။ သူ ့ေအာ္သံကို ၾကားသျဖင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေကာင္မေလး တခ်ဳိ ့ႏွင့္ အဖြဲ ့က်ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အနားသို ့ေရာက္လာၾကသည္။ 

"ညီညီ... ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ"
"ေရကို ဘယ္လို ပက္လဲ မသိဘူးကြာ... ဒီမွာစိုကုန္ျပီ..."
"ေအးကြာ ဒီဘက္မွာလဲ လူေတြရွိေနတာကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေလးေတာ့ ပက္မွေပါ့"
"လူရွိမွန္း သိသိၾကီးကို တမင္ပက္တာ ျဖစ္မယ္... ငါသြားရွင္းမယ္"

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ထြက္သြားသည့္ သန္းဦးကို ညီညီႏွင့္ လႈိင္ျမင့္တို ့တားထားလုိက္ရသည္။ ဒီေကာင္က သူတို ့အဖြဲ ့ထဲတြင္ ငပြၾကီး... ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ ရုိက္ခ်င္ပုတ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ အျမဲလက္ယားေနတတ္သည့္ေကာင္ ျဖစ္၏။ 

"ေန... ေန... သန္းဦး  ျပႆနာ သြားရွာမေနနဲ ့ထားလုိက္ ဘုရားေပၚမွာ ျပႆနာျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူး"

တဖက္လူက မေတာ္တစ ေရျဖင့္ ပက္မိသလို ျဖစ္သြားသည္ကို အထင္မွားျပီး ျပႆနာ သြားရွာမိလွ်င္ မေကာင္း...။  ျပႆနာက အက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္လာျပန္လွ်င္လဲ ဘုရားေပၚၾကီးမွာ...။ ထို ့ေၾကာင့္ သန္းဦးကို တားထားလုိက္ရသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး စိုရႊဲသြားသျဖင့္ သူစိတ္ေတာ့ နဲနဲ ညစ္သြားသည္။ ေရစိုေနသည့္ ပုဆိုးက သူ ့ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုးကို တုတ္ေႏွာင္ထားသလုိ ခံစားေနရ၏။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လဲ တုန္ ့ဆိုင္းျပီး ေလွ်ာက္ရတာမလြယ္။ ပိုဆိုးသည္က ဒီေန ့မွ ဝတ္လာမိသည့္ ပေလကပ္ပုဆိုးက ေရစိုသည့္အခါ အသားကပ္ပမာ ျဖစ္ေနျပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အေရာင္ကိုပင္ အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ညီညီ့မွာ ပို၍ အေနရခက္လာသျဖင့္ ထိုေနရာမွ ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္ရန္ ေရပံုးထဲမွ ေရကို ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလာင္းလိုက္သည္။ ထိုစဥ္...

"ဗြမ္း..."
"ဖလူး... ဖူး... ဟူး..."

ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ေဒါသက ေထာင္းခနဲ ထြက္သြား၏။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ေရပံုးျဖင့္ ခ်ိန္ပက္လုိက္ျခင္းက မေတာ္တဆ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ တမင္သက္သက္ လူကို လွမ္းပက္ျခင္း ျဖစ္မည္။ လူတကိုယ္လံုးလဲ စိုရႊဲသြားသည္။ ေရလဲ မြန္းသြားျခင္းေၾကာင့္ မႊန္ထူသြားျပီး စိတ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး တိုသြားမိ၏။ တမင္လုပ္ေၾကာင္းကုိ ပိုမိုခိုင္လံုေစသည့္ ရယ္သံသဲ့သဲ့ကလဲ ေညာင္ပင္ တဖက္မွ ပ်ံ ့လြင့္လာသည္။

"ေတာက္"

ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္မိရင္း ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ေညာင္ပင္တစ္ဘက္ကို ညီညီ တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းပင္ မသိလုိက္။ ေညာင္ပင္ တဖက္ကို ေရာက္ေတာ့ ျပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ သူ ့ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ မိန္းမပ်ဳိတစ္သိုက္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ သူမတို ့ရယ္ျပံဳးခ်င္ေလာက္ေအာင္ သူ ့တစ္ကိုယ္လံုးလဲ စိုရႊဲေနျပီး ၾကြက္စုတ္ပမာ ျဖစ္ေနျပီ။

"ဘယ္သူ ေရနဲ ့ပက္လုိက္တာလဲ"
 
ေဒါသေၾကာင့္ သူ ့အသံတုိ ့မာထန္ေနသည္။ ေကာင္မေလးမ်ားက ျပန္မေျဖၾက။ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းထိန္းထားၾကရသည့္ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနၾက၏။ ဘာစကားျပန္မွ ျပန္မရ။ ေကာင္မေလး တစ္သိုက္၏ မထီမဲ့ျမင္ အမူအရာေၾကာင့္ သူ ့ေဒါသတို ပို၍ ေပါက္ကြဲသြားရသည္။

" ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား။ မင္းတုိ ့မွာ နားမပါဘူးလား"
"အမေလး... ေလး... ေလး... ေယာက္က်ားၾကီးတန္မဲ့နဲ ့ႏႈတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါး ျဖစ္ေနလိုက္ပံုမ်ား၊ စြာလွခ်ည္လား"

အနက္ေရာင္ ဝမ္းဆက္ကို ထက္ေအာက္ ဆင္တူဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေရွ့ကို ထြက္လာျပီး ရန္ေတြ ့သည္။

"မင္းလား... ငါ့ကို ေရနဲ ့ပက္လိုက္တာ"
"ဟုတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲ.... ေညာင္ေရသြန္းရင္း မေတာ္တဆ ပက္မိသြားတာ ဘာျဖစ္လဲ... ဒါမေတာ္တဆ ျဖစ္တာဘဲ"
"ဒါမေတာ္တဆ မဟုတ္ဘူး... မင္း...တမင္လုပ္တာ"
"ေဟ့... ညီညီ... ဘာလဲ... ဘာျဖစ္တာလဲ"

အသံႏွင့္အတူ သူတို ့စကားမ်ားေနသည့္ ေနရာသို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။

"ဒီမွာကြာ မိန္းမတန္မဲ့ လူကုိ ေရနဲ ့ခိုးပက္တယ္"
"ဘာရွင့္... ဘယ္သူက ခိုးပက္လို ့လဲ။ ရွင္စကားေျပာတာ ၾကည့္ေျပာေနာ္"

အနားေရာက္လာသည့္ သန္းဦးက ေဒါသေပါက္ကြဲေနသည့္ သူ ့နားကပ္ျပီး တိုးတိုးေလးကပ္ ေျပာသည္။

"ညီညီ... အဲဒါ ဖိဆစ္ကကြင္း ပိုးသားျဖဴေလ မင္းမသိဘူးလား"
"သူ ့ဘာသာသူ ကြင္းမကလို ့ကင္းျဖစ္ျဖစ္ကြာ... ဂရုစိုက္စရာလား"
"ဘယ္သူကလဲ ဂရုစိုက္ခိုင္းေနလုိ ့လဲ။ ေရနဲ ့မေတာ္တဆေလး ပက္မိသြားတာကို ျဖစ္ေနလိုက္တာမ်ား ေယာက္က်ားမဟုတ္တဲ့ အတုိင္းဘဲ"
"ဘာကြ... မင္းဘာေျပာလိုက္တယ္"

ေကာင္မေလးက တစ္ခြန္းမခံ ဇတ္ဇတ္ၾကဲေလး ျဖစ္ေနသည္။ သူတို ့က ရန္လာစျပီး၊ သူတို ့ကဘဲ ရန္လာေထာင္ေနျပန္ေတာ့ ညီညီ့ ေဒါသတုိ ့ပို၍ ေပါက္ကြဲသြားရ၏။ ေဒါသေၾကာင့္ အသားတို ့ပင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သို ့ေသာ္ တဖက္က မိန္းကေလး ဆိုသည့္ အသိျဖင့္ ကုိယ့္ေဒါသကို ျပန္ထိန္းေနရ၏။

"ဘာလဲ မၾကားလုိက္ဘူးလား... နားေလးေနလား... သူမ်ားေတြလဲ ဒီလိုဘဲ တမင္တကာေတာင္ ေရလုိက္ ပက္ေနၾကေသးတာ သူ ့က်မွ လာအျဖစ္သည္းျပေနတယ္"
"ေၾသာ... ဒါဆို မင္းဝန္ခံျပီေပါ့ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္... အျမင္ကပ္လို ့ၾကည့္မရလုိ ့တမင္ပက္လိုက္တာ ဘာျဖစ္လဲ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ..."

ေျခဖ်ားေလးေထာက္ ေခါင္းေလး ေမာ့ကာ ေမာ့ကာျဖင့္ ရန္ေတြ ့ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ျပီး သူအသဲယားသြားသည္။ သူမ ကိုယ္တုိင္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသ ထြက္ေနဟန္တူသည္ ႏွာသီးထိပ္ေလးပင္ ရဲေနသည္။

"ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ဟုတ္လား။ ေအး... ကဲ... ဒီလုိ လုပ္ခ်င္တယ္ကြာ"
"...ဗြမ္း..."

လႈိင္ျမင့္ လက္ထဲမွ ေရပံုးကို ဆြဲယူျပီး ေကာင္မေလးကို ေခါင္းေပၚမွ ေလာင္းခ်လုိက္သည္။

"ဟင္... နင္... နင္..."
"ဘာလဲ မေက်နပ္ဘူးလား... နင္ဘဲ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆို... ခု... မွတ္ျပီလား"
"နင္က ဒီလိုလား... ရတယ္ေလ... "

ဟုဆိုကာ ေကာင္မေလးက သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား လက္ထဲမွ ေရပံုးမ်ားကို ဆြဲယူျပီး ညီညီ့ကို ျပန္ေလာင္းသည္။ ညီညီကလဲ သူမကို ျပန္ေလာင္းသည္။ ထို ့ေနာက္ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ ေလာင္းၾကရင္း ေရပံုးမ်ား ထားသည့္ ေနရာသို ့ေရာက္သြားၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ေရပံုးေတြ တစ္ပံုးျပီး တစ္ပံုးဆြဲက ဆက္ေလာင္းၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထား မိေတာ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနသည့္ လူမ်ားကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလဲ ေရမ်ား စိုရႊဲျပီး ၾကြက္စုတ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကျပီ။ ထို ့ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားၾကျပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ျပိဳင္တူ ျပံဳးမိလိုက္ၾကသည္။ ထိုေန ့က ပိုးသားျဖဴ ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္သူ ရင္ႏွီးခြင့္ ရလိုက္သည္။ ထိုမွ ေနာက္တဆင့္တက္ကာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီး ခုဆိုလွ်င္ သားေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရေနၾကျပီ။

"ေမာင္... အဝတ္အစားမလဲေသးဘဲနဲ ့ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ေၾသာ္... ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး... ေမာင္တို ့ႏွစ္ေယာက္ စေတြ ့တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို ျပန္စဥ္းစားေနမိတာ"
"ကဲပါ သြား... အဝတ္အစား အျမန္သြားလဲ... ဘုရားေပၚတက္ဖုိ ့ေနာက္က်ေနမယ္"
"အင္းပါ... အင္း... ခဏေလး... ေမာင္က ျမန္ပါတယ္"

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေလွကားေပၚ ေျပးတက္သြားသည့္ ေမာင့္ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပီး သူမ ျပံဳးမိသြားရသည္။ ထိုေန ့က ပေလကပ္ပုဆိုး၊ လည္ကတံုး လက္ရွည္ အျဖဴေရာင္ကို စမတ္က်က် ဝတ္လာျပီး ကေလးလူၾကီးေလး ဂိုက္ဖမ္းလာသည့္ ေမာင့္ကို ၾကည့္ျပီး အသဲယားလာသျဖင့္ စလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တရွဴးရွဴးျဖင့္ ေဒါသေတြ ထြက္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ၾကည့္ျပီး သူမ ရယ္ခ်င္ေန ခဲ့မိသည္။ ေမာင္... စိတ္ဆိုးေနသည့္ ပံုကအလြန္ ရယ္ဖို ့ေကာင္းျပီး ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္ဆိုးေနဟန္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ေမာင့္ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္းဘဲ ခ်စ္မိသြားဟန္ တူသည္။ ထို ့ေနာက္ သူမတို ့ေက်ာင္းအျပီးတြင္ လက္ထပ္လုိက္ၾကျပီး ခုဆိုလွ်င္ သားေလး တစ္ေယာက္ပင္ ရေနျပီ။ သားေလးကို ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္ေျပာျပမိေတာ့ သားေလးက ဘုရားေပၚသို ့လုိက္ပို ့ေပးရန္ ပူဆာလာသျဖင့္ ခုဘုရားသို ့သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီေန ့ကလဲ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲေန ့ျဖစ္ေနသည္။ သူမတို ့ႏွစ္ဦးအတြက္ ဖူးစာေရးနတ္က လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ အမွတ္တရ ေန ့ရက္ေလး ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

Monday 3 September 2012

ညလူ


အနက္ေရာင္
တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လူးလြန္ ့ေနတဲ့
ည...

လေရာင္
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖန္ ့ခင္းထားတဲ့
ည...

ၾကယ္ေရာင္
တလက္လက္ ယွက္ျဖာက်ေနတဲ့
ည...

အဲဒီ"ည"ကို
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ ့ဆြဲဖြင့္
အလုပ္သြားဖို ့
အထုပ္အပိုး ျပင္လိုက္တယ္...။

ပံုကို google.com မွ ယူသံုးထားပါသည္။

Wednesday 25 July 2012

အေမွာင္ထဲက သူစိမ္းတစ္ေယာက္

ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခြင့္ျပန္ေရာက္ခိုက္ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္လိုက္မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ညက အိပ္ယာဝင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ပံုမွန္ထက္ လြန္ကဲသည့္ ဆူညံသံ တခ်ဳိ ့ေၾကာင့္ နံနက္ ေစာေစာဘဲ ႏိုးလာခဲ့၏။ အတင္းၾကိတ္မွိတ္ျပီး ျပန္အိ္ပ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လဲ နားထဲတိုးဝင္လာသည့္ ဆူညံသံတို ့ေၾကာင့္ ဆက္အိပ္မရေတာ့။ ထို ့ေၾကာင့္ "ကဲမထူးပါဘူး" ဟု ဆိုကာ ေစာေစာဘဲ အိပ္ယာထျဖစ္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္ရန္ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ထြက္လာစဥ္ မီးဖိုခန္းထဲတြင္ နံနက္စာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ မိခင္ကို ေတြ ့ရ၏။

"သား... အေစာၾကီး ရွိေသးတယ္ ႏိုးလာျပီလား"
"ဟုတ္... အေမ... ဒါနဲ ့ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူေတြ ဆူညံေနၾကတာလဲ"
"အိမ္ေရွ့အိမ္က လူေတြေလ... ႏုိင္လာၾကျပန္ျပီ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ဆူညံေနၾကတာေနမွာေပါ့"


ေရခ်ဳိးခန္းဝင္ကာ သြားတုိက္ရင္း ဒီလူေတြ ခုထိ ဒီႏြံထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ၾကေသးပါလားဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ အိမ္ေရွ့အိမ္မွ လူမ်ားသည္ အရပ္တကာ၊ နယ္တကာ လွည့္ျပီး အာဝါေဒးပြဲမ်ား၊ က်ိတ္ဝို္င္း၊ ခ်ိန္းဝိုင္းမ်ားတြင္ စီးပြားျဖစ္ ေလာင္းကစားၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အသိ သံေဝဂလဲ ရမိ၏။ ေလာင္းကစားသမားမ်ား ႏွဲသမားလုိဘဲ ပိန္လုိက္ ေဖာင္းလုိက္ဆိုသည္မွာ တကယ္မွန္သည္။ ယေန ့လုိ ႏုိင္လာလွ်င္ တီဗီ၊ ဗီဒီယိုစက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ကက္ဆက္ႏွင့္ ေစာင္းေဘာက္မ်ားကို ဝယ္လာျပီး ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ ေနတတ္သေလာက္ ရံႈးလာျပန္လွ်င္လဲ ထိုပစၥည္းမ်ား ေန ့ျမင္ညေပ်ာက္ ဆိုသလုိဘဲ ရွိတာကို အကုန္ ေရာင္းခ်ပစ္လုိက္ၾကရျပီး စားစရာပင္ မရွိ  ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားအတြက္ ကေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက ရိုးအီေနျပီ ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့။ မိမိတို ့ကသာ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အသိသံေဝဂ ရမိေပမယ့္ သူတို ့ကေတာ့ ထိုေလာကထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနၾက၏။ ေရခ်ဳိးခန္း တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အေတြးစတို ့ပ်က္သြားသည္။

"သားေရ... အိမ္ေရွ့မွာ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္ေနတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ အေမ... ျပီးျပီ ခဏေလး... ေမာင္ေမာင့္ကို ခဏေစာင့္ခိုင္း ထားလိုက္ပါဦး..."

ေမာင္ေမာင္ ေစာင့္ေနသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ကာ ေရကို အျမန္ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ့္၏ အခ်စ္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ မေတြ ့ျဖစ္ၾကတာပင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာျပီ။

"အေမ... ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ"
"ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေစာင့္ေနတယ္"
".... သား...."

ေခၚသံေၾကာင့္ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းတို ့ကို ရပ္၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ မိမိကို တစံုတခု ေျပာဟန္ျပင္ေနသည့္ မိခင္ကို ေတြ ့ရ၏။ ထိုစကားကို ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ အတြက္လဲ ခ်ိန္ဆဟန္ ျပဳေနသည့္ မိခင္ အမူအယာေၾကာင့္ ဘာမ်ားလဲဟု စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။

"သား... ေမာင္ေမာင့္ကို သတိထားေပါင္းေနာ္... အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး"

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္ မထားသည့္ စကားျဖစ္သည္။ မိမိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး တစ္ခါမွ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ကို ေဝဖန္ဖူးေလ့ မရွိသည့္ မိခင္က ခုလို ေျပာလာသည့္ အတြက္ အံၾသသြားမိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူကုိ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကို ျပန္ေမးရန္ ဟန္ျပင္လုိက္စဥ္-

"ေဟ့ေကာင္ၾကီး.... ေခ်ာလုိ ့ခန္ ့လုိ ့ပါလားဟ... မင္း... အရင္တစ္ေခါက္ ျပန္လာတုန္းကထက္ ပိုေခ်ာလာတယ္။ မင္းဟာက စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ ့လား... ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သြားတာမ်ားလား"

ဆိုသည့္ ေအာ္သံႏွင့္အတူ အနားေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ မိခင္ျဖစ္သူကို ဆက္မေမး ျဖစ္ေတာ့။ မေတြ ့တာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့ရင္း အေပၚထပ္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို ့တက္လာခဲ့ၾက၏။ ထုိ ့ေနာက္ အဝတ္အစားလဲျပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနက် လမ္းထိပ္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို ့ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ေရွးျဖစ္ေႏွာင္းေဟာင္း မ်ားကို ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ စကားေကာင္းေနစဥ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ လာေခၚသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ လိုက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ ဆိုင္ရွင္ ဦးေက်ာ္က ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္လာသည္။

"ေအာင္တိုး... ညက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လဲ။  အခုတေခါက္လဲ ခြင့္နဲ ့ျပန္လာတာဘဲလား။"
"ဟုတ္ကဲ့  ဦးေက်ာ္... ခုတစ္ေခါက္လဲ ခြင့္နဲ ့ဘဲ ျပန္လာတာပါ"
"အလုပ္အကိုင္ေရာ ေကာင္းရဲ ့လား"
"ေကာင္းပါတယ္ အလုပ္ကလဲ အဆင္ေျပပါတယ္"
"ေအးကြာ ခုလုိ ၾကားရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ဟုတ္... ေက်းဇူးပါဘဲ ဦးေက်ာ္"
"မင္းျပန္လာမယ္ ဆိိုလို ့မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ... ဒါနဲ ေအာင္တိုး... ဦးေက်ာ္တစ္ခု ေျပာဦးမယ္။ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ေပါင္းတာ ၾကည့္ေပါင္းေနာ္။ ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ေလး ေျခလွမ္းေတြ ပ်က္ေနျပီ"

ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုသည့္ စကားကုိ ဒီေန ့မနက္မွာဘဲ ၾကားရတာ ႏွစ္ခါရွိသြားျပီ။ ေျပာၾကသူမ်ားကလဲ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မိမိတို ့အေၾကာင္းကို အူမေခ်းခါးကအစ သိသည့္ ဦးေက်ာ္ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ ေတြေဝသြားမိ၏။ ဒီလူေတြကေတာ့ အပိုလုပ္က အတင္းတုတ္မည့္ သူမ်ား မဟုတ္ႏိုင္...။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ ဆုိသည့္ အေတြးက ေခါင္းထဲ ဝင္လာသည္။

"ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားလုိ ့လဲ ဦးေက်ာ္"
"ေျပာင္းလဲသြားတာ ဆုိတာထက္ ခုက ေမာင္ေမာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္လို ့ေျပာရင္လဲ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေအာင္ျမင္တာက နည္းလမ္းမက်ဘူး"
"ေမာင္ေမာင္က ခုဘာေတြ လုပ္ေနလုိ ့သူေအာင္ျမင္တာ နည္းလမ္းမက်ဘူး ျဖစ္ရတာလဲ"
"ဒီနယ္က တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးနဲ ့သံုးလံုး ဇယားကို ေမာင္ေမာင္က ခ်ဳပ္ထားတာေလ။ တျခားနယ္က လူေတြေတာင္ သူ ့ဆီကို လာအပ္ၾကရတယ္"
"ေမာင္ေမာင္က အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္လား။ လက္ရွိ ဒီအလုပ္က ေခတ္စားေနတဲ့ ေပၚပင္ အလုပ္လို ျဖစ္ေနတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ရံုနဲ ့ေတာ့ ပ်က္စီးတယ္ မေခၚႏို္င္ပါဘူး ဦးေက်ာ္ရယ္... ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဒီလုပ္ငန္းနဲ ့ဘဲ ၾကီးပြားေနၾကတာဘဲေလ"
"ေအး... အဲဒါ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္လုိ ့ေျပာေနရတာေပါ့။ အရင္က ေမာင္ေမာင့္ အေျခအေနကိုလဲ မင္းလဲ သိတာဘဲေလ"

ဒါေတာ့ ဟုတ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင့္ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္က ပိုအသိဆံုး ျဖစ္မည္။ ေမာင္ေမာင္တို ့မိသားစုက ႏြမ္းပါးသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမာင္ေမာင့္ကို ဆိုလွ်င္ ညွာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင့္ အေနအထားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ၾကီးပြားခ်မ္းသာ သြားဖုိ ့က လြယ္ေတာ့မလြယ္။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမည္။

"ဒီလိုကြ ေအာင္တိုးရ။ ပထမေတာ့ ေမာင္ေမာင္က မျမင့္ဆီမွာ ေန ့စားနဲ ့ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးကို ကူေရာင္းေပးတယ္"
"မျမင့္ဆိုတာ ဟို... ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ဒိုင္ကိုင္တဲ့ ေဒၚျမင့္လား"
"ေအး... ဟုတ္တယ္... အဲဒီ မင္းေျပာတဲ့ ေဒၚျမင့္ဘဲ။ အဲဒီေနာက္ မျမင့္နဲ ့ေမာင္ေမာင္တို ့ျငိၾကတယ္"
"ဟင္... သူ ့မွာ ေယာက္က်ားရွိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ ့ကေလးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးေနျပီ ထင္တယ္"
"ေအး... ရွိတယ္... ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ ေၾကာင့္ဘဲ သူတို ့လင္မယားလဲ ကြာရွင္းလုိက္ၾကျပီ။ ခုလဲ တရားဝင္ မယူၾကရေသးေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနျပီ။ တခ်ဳိ ့ညေတြဆိုရင္ ေမာင္ေမာင္ အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ေတာ့ဘဲ မျမင့္တုိ ့အိမ္မွာဘဲ အိပ္တယ္"
"အိုး..."

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ ၾကားရသည့္ သတင္းစကားမ်ား အရဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္သည္ သူမ်ား အသိုက္အျမံဳကို ဖ်က္စီးသည့္ ၾကာကူလီ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ငိုင္က်သြားသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေက်ာ္ ဘယ္အခ်ိန္ ဝိုင္းမွ ထြက္သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္မိ။ "အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး" ဆိုသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားသံကိုလဲ ျပန္ၾကားေယာင္ မိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို ့မႈန္မႈိင္းေလးလံသြားသည္။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ဘယ္လုိ ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုသည့္ အေတြးကိုသာ အေျဖရွာေနမိေတာ့၏။

ညေနဘက္ ေမာင္ေမာင္ လာေခၚသျဖင့္ ဘီယာဆိုင္ကို ေရာက္ျဖစ္ၾကသည္။

"ေအာင္တိုး... ဘာေသာက္မလဲ"
"ဘီယာဘဲ ေသာက္မယ္ ေမာင္ေမာင္"
"ဘီယာဘဲလား မေရာေတာ့ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း... မေရာေတာ့ဘူး"
"ငါက ဘီယာဘဲေတာ့ မရဘူးကြ... အျပင္းေရာမွ ရမွာ"

ဟုဆိုကာ ေမာင္ေမာင္က ဘီယာတစ္ဂ်ားႏွင့္ ရမ္ေလးပက္ျပား တစ္ျပားကုိ မွာလိုက္သည္။ "အဲဒီေကာင္ေလး အရင္လုိ မဟုတ္ဘူး" ဆိုသည့္ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိလုိက္ျပန္သည္။ ေသခ်ာသည္ ေမာင္ေမာင္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အရင္က ဘီယာ၊ အရက္ဆိုတာေဝးလုိ ့ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္ပင္ မေသာက္မစားၾက။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွ ပထမဆံုးတစ္ေခါက္ ျပန္လာစဥ္က အေၾကာင္းကို ျပန္သတိရမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္ျပဳစုရင္း ဘီယာေသာက္တတ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပ်က္ဆီးေနပါျပီ ဆိုျပီး ဖက္ငိုသည့္ ေမာင္ေမာင္က ခုေတာ့ အျပင္းေရာမွ ရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးမ်ားသြားျပီး စကားနည္းသြားရသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေသာက္လိုက္၊ စားလုိက္၊ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ဖုန္းဆက္လုိက္၊ သူ ့ကို လာအပ္သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲ ဇယားမ်ားကို လက္ခံလုိက္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။

"ေအာင္တိုး... ပ်င္းေနျပီလား... ေအးကြာ ငါကလဲ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အလုပ္ရႈပ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ခုတစ္ေယာက္ လာျပီးရင္ ျပီးပါျပီ"
"ရပါတယ္ကြာ မင္းလုပ္စရာ ရွိတာကိုသာ လုပ္ပါ ငါေနတတ္ပါတယ္"
"ေအး... ေက်းဇူးဘဲ သူငယ္ခ်င္း... ျပီးမွ မင္းကို ငါရွယ္ျပဳစုမယ္"

ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေျပာသည့္လူ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္ ေျပာသလုိ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္၏။

"ကိုေမာင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ဟိုကုိ တစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ပို ့ပါဦး"
"ဟာ... ငါလုိက္လို ့မျဖစ္ဘူး။ ဒီမွာ ဧည့္သည္ ပါလာတယ္"
"ကုိေမာင့္ ဧည့္သည္ကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာခဲ့လုိက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဧည့္သည္ပါလာလုိ ့လိုက္ပို ့ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနျပီမို ့ကိုေမာင့္ကို အကူအညီ ေတာင္းရတာ။ ကိုေမာင္က အဲဒီေနရာကို ပိုင္တယ္ မဟုတ္လား"
 
ေမာင္ေမာင္က တခ်က္ စဥ္းစားဟန္ ျပဳလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္-

"ကဲ... ဒါဆိုလဲ သြားၾကတာေပါ့"

ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို နားမလည္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွဘဲ တုိးတိတ္ျငိမ္သက္္စြာ လုိက္လာခဲ့လိုက္၏။ ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းၾကည့္ခ်င္ ပါေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းျပီး ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည့္ အိမ္ၾကီး တစ္အိမ္ေရွ့သို ့ေရာက္သြားၾက၏။ ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။

"ပိတ္သြားျပီ ညီေလးတို ့... ည 9:00 နာရီ ဆိုရင္ ပိတ္တာေလ။ ခုအထဲက လူေတြ ရွင္းထုတ္ျပီး သြားရင္ ပိတ္ေတာ့မွာ ေနာက္ေန ့မွ လာခဲ့ေတာ့ကြာ"
"ကိုတင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္ပါဗ်... ဒီမွာ ဧည့္သည့္ေတြ ပါလာလုိ ့တံခါးဖြင့္ပါဦး"
"ဟာ... ေမာင္ေမာင္... ေနာက္က်ေနျပီကြ"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ... အလုပ္က ခုမွ ျပီးသြားလုိ ့။ ဧည့္သည္ေတြက သြားခ်င္တယ္ ဆိုလို ့လုိက္ပုိ ့ေပးရတာ"

ခုထိ သူတို ့ေျပာေနသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ေသး။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အိမ္ၾကီးေပၚသို ့တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖာက်ေနသည့္ အခန္းမ်ားေရွ့တြင္ ရပ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ အိုး... ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့မေကာင္းသည့္ မိန္းမမ်ား လုပ္စားေနသည့္ အိမ္သို ့ေရာက္လာမွန္း သိလိုက္ရ၏။ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခန္းအတြင္းသို ့ကုိယ္စီကုိယ္စီ ဝင္သြားၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ျဖင့္ က်ီစယ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ သူ ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနဟန္ရွိ၏။ ေမာင္ေမာင္သည္ ဒီေနရာသို ့ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္း မျဖစ္ႏိုင္။ သူ ့ပံုစံက ဒီေနရာသို ့မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။

"ေအာင္တိုး... စိတ္ပါရင္ ဝင္ေလ"

ခပ္တိုးတိုး စကားဆုိလာသည့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ေခါင္းကိုသာ ခါျပလုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေအာက္သို ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့ျပီး ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဒီလိုေနရာကို ဒီေလာက္ပိုင္တာကို ျမင္ေတာ့ အံၾသမိသည္။ ထို ့ေနာက္ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္က KTV ကာရာအိုေကဆိုင္ကို သြားခ်င္သည္ ဆုိသျဖင့္ ေေမာင္ေမာင္က လုိက္ပို ့ရျပန္သည္။ ထို KTV ကာရာအိုေကဆိုင္တြင္လဲ ေမာင္ေမာင္၏ အစြမ္းအစ တခ်ဳိ ့ကို ျမင္ေတြ ့ခဲ့ရျပန္၏။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူမန္ေနဂ်ာကို ဘယ္ေလာက္ပိုင္သည္ ဆိုျပီး သူ ့အစြမ္းအစကို ထုတ္ျပျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ပို၍ စိတ္ပ်က္စရာသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္၏ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံၾသထိတ္လန္ ့ေစသည္။ ထို ့ေနာက္ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကို KTV တြင္ ထားခဲ့ျပီး ေမာင္ေမာင္ ေခၚရာသို ့လုိက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီလိုျဖင့္ ျမိဳ ့အျပင္ဘက္ ေရကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ ဘန္ဂလို ဆန္ဆန္ လံုးခ်င္း အိမ္ေလးမ်ား ရွိရာသို ့ေရာက္လာၾက၏။ အေအးခန္း မာဆတ္ (အႏွိပ္ခန္း) အခန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္၏ စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ အခန္းအတြင္းသို ့ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပီး အႏွိပ္ခံခဲ့ေသာ္လဲ မိမိအတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ ေကာင္မေလးေတြ မႏွိပ္တတ္ ႏွိပ္တတ္ျဖင့္ ႏွိပ္ျခင္းေၾကာင့္ အေၾကာမေျပသည့္ အျပင္ အသားေတြ နာသည္သာ အဖတ္တင္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္မေျပ ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင့္ အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ ထြက္ထိုင္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာသည္။

"ေအာင္တိုး... ဘာျဖစ္လို ့လဲ အဆင္မေျပဘူးလား... အဆင္မေျပတာရွိရင္ ေျပာေလ ငါေျပာေပးမယ္"
"မဟုတ္ပါဘူး ေျပပါတယ္... ျပန္ၾကရေအာင္ေလကြာ... အိမ္ျပန္ အရမ္းေနာက္က်ေနမယ္"
"အာ... ျပန္လို ့မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အခန္းက မနက္ ငါးနာရီအထိ ယူထားတာကြ... ဘာလဲ အခန္းထဲက ေကာင္မေလးနဲ ့က အဆင္မေျပလို ့လား ညွိလို ့မရဘူးလား။ ငါေနာက္တစ္ေယာက္ ခ်ိန္းခိုင္းေပးရမလား"
"ဟာ... မဟုတ္ပါဘူး။ ရတယ္ ရတယ္... မင္းဘာသာမင္း အဆင္ေျပသလုိေန"

ဆက္ေျပာေနလုိ ့ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္မွန္းသိသျဖင့္ အပိုေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ အခန္းအတြင္း ျပန္ဝင္သြားခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာမွအသာ လွည့္ထြက္လာခဲ့လုိက္၏။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူႏွင့္ ဇယားညပ္ေနသည့္ မာဆတ္မွ ေကာင္မေလးႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ထိုညက ေမာင္ေမာင့္ကို ထားခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျမိဳ ့အတြင္းသို ့လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့လုိက္သည္။ အိမ္အျပန္ လမ္းမထက္တြင္ စိတ္ထဲ အေတြးတို ့ျဖင့္ ရႈတ္ေထြးေနာက္က်ိ ေန၏။ မိခင္ ျဖစ္သူ၏ ဒီေကာင္ေလး "အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး" ဆုိသည့္ စကားသံကို ျပန္ျပန္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ထို ့ျပင္ ဦးေက်ာ္ေျပာျပသည့္္ ေမာင္ေမာင္၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရသည့္ ေမာင္ေမာင္၏ လက္ရွိ က်င္လည္ေနသည့္ စရုိက္တုိ ့ကို ျပန္လွန္ ဆန္းစစ္သံုးသပ္ေနမိ၏။

ေမာင္ေမာင္ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားျပီ ဆုိသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တုိ ့ထပ္တူက်ခဲ့သည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အတိတ္တြင္ က်န္ခဲ့ျပီ။ ယခု လက္ရွိ ေမာင္ေမာင္က မေကာင္းမႈတြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနျပီး သူက်င္လည္ရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားကို လုိက္ျပီး ေျပာင္းလဲသြားျပီ။ ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ လူ ့သေဘာကို လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း မျဖစ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း အတြက္ေတာ့ ထိခိုက္ နာက်င္ရ၏။ အသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ဖ်က္ဆီးဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္အသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ဖ်က္ဆီးဖုိ ့ကို ဝန္ေလးေနမည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမို ့ေမာင္ေမာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်င္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ မေကာင္းသည့္ ေနရာ မေကာင္းသည့္ မိန္းမတို ့ႏွင့္ ကၽြမ္းဝင္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ အတုိင္းအတာထိ စိတ္ခ် ယံုၾကည္၍ ရႏိုင္ပါမည္လဲ။ သံသယတုိ ့ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါ။ ေမာင္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အေနျဖင့္ ဆက္ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တုိ ့ထပ္တူညီခဲ့သည့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း အေနျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္လွ်င္ ရင္းႏွီးသည့္ အေမွာင္ထဲမွ သူစိမ္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုညက အိမ္အျပန္လမ္းတြင္  အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ က်ေပ်ာက္ က်န္ခဲ့သည္။

Thursday 24 May 2012

ဝါဆိုပန္းခူးတေစၦ

ရာသီတေက်ာ့ ျပန္လည္လာျပီး ဒီေန ့ဒီရက္သုိ ့ တေက်ာ့ ျပန္ေရာက္လာတိုင္း သူ ့မွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္ရ၏။ ဒီအခ်ိန္ကို ေရာက္လာတုိင္း အတိတ္ဆိုး၊ အိပ္မက္ဆိုးတုိ ့က ရုန္းၾကြ အသက္ဝင္ လာတတ္စျမဲ... ဘယ္လုိပင္ ေမ့ေပ်ာက္ထား၊ ေမ့ေပ်ာက္ထား မျမင္ခ်င္ မေတြ ့ခ်င္သည့္ ပံုရိပ္တုို ့က အခ်ိန္တန္လွ်င္ အလုိလို အာရံုတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ျပန္ေပၚ လာတတ္စျမဲ ျဖစ္၏။ ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဖိုးလံုးတစ္ေယာက္ ယေန ့ထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုေန ့က ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန ့ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္ေန ့ျဖစ္သည္။ အတိတ္စာမ်က္ႏွာထက္မွ ထိုေန ့ရက္ကုိ စုတ္ျဖဲပစ္လုိ ့ရႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဆဲြစုတ္ျဖဲပစ္ လုိက္ခ်င္မိ၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ခုလို သူနာက်င္ ခံစားေနရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ ခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာ တို ့က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီးျပီ။ ခုခ်ိန္မွ ျပန္ျပင္၍ မရႏုိင္ေတာ့။

ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန ့....။
ဝါဆိုပန္းခူးေန ့မို ့ယေန ့ပံုမွန္ ခရီးသြားမ်ား အျပင္ ဘုရားဖူး ခရီးသြား မ်ားေၾကာင့္ပါ ခရီးသည္ ပိုက်၏။ ျပည္ျမိဳ ့ နိဗၺိန္န အင္ၾကင္းေျမာင္ ေတာရေက်ာင္းရွိ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္သို ့အနီးအနားရွိ ျမိဳ ့ရြာမ်ားမွ ဘုရားဖူးမ်ား လာေရာက္ ၾကေလ့ရွိသည္။ ျပည္ျမိဳ ့ႏွင့္ မနီးလြန္း မေဝးလြန္းသည့္ အရပ္တြင္ တည္ရွိသည့္ သူတို ့ျမိဳ ့ေလးမွ ျမိဳ ့သူ၊ ျမိဳ ့သားမ်ားလဲ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ထိုဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္သုိ ့လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကေလ့ ရွိသည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ နိဗၺိန္န အင္ၾကင္းေျမာင္ ေတာရေက်ာင္းတြင္ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲ ဆင္ႏြဲျပီးေနာက္ အျပန္တြင္ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားကို ဝင္၍ ဖူးေမွ်ာ္ၾကေလ့ရွိသည္။ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းပြဲေန ့၊ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေတာ္ေန ့၊ တန္ေဆာင္တုိင္ ဘုရားပြဲေတာ္ေန ့မ်ားသည္ သူတို ့စက္ေလွသမားမ်ားကို ဝင္ေငြ အထူး ေကာင္းမြန္ေစသည့္ မဂၤလာေန ့ရက္မ်ား ျဖစ္၏။ ယေန ့လဲ စက္ေလွထြက္ဖို ့အခ်ိန္မျပည့္မွီမွာပင္ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လုခမန္း ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေတာင္ သူတို ့စက္ေလွက အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးတပ္ စက္ေလွ အၾကီးစား ျဖစ္သည္။ သူတို ့ေဒသအေခၚ စက္ေလွဟု ေခၚေနေသာ္လဲ ေမာ္ေတာ္ အေသးအရြယ္ပမာဏခန္ ့ရွိသျဖင့္ လူေလးရာခန္ ့အထိဆန္ ့သည္။

"ကဲ... ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကိုကို၊ မမတို ့တစ္ဖက္တည္းမွာဘဲ စုထိုင္မေနၾကပါနဲ ့ႏွစ္ဖက္မွ်ထိုင္ေပးၾကပါ။ ကားမဟုတ္ဘူးေနာ္ စက္ေလွက တစ္ျခမ္းေစာင္းေနရင္ ေမာင္းဖို ့မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဟုိဖက္ဒီဖက္ကို မွ်ထိုင္ေပးၾကပါ"

ဖိုးလံုး စက္ေလွ ေအာက္ဘက္ထဲတြင္ ခရီးသည္မ်ားကို ေနရာခ်ထားေပးေနသည္။  စက္ေလွ ေပၚတြင္ ဖိုးလံုး အသံက တစာစာျဖင့္ ညံေန၏။ ခရီးသည္ေတြကလဲ ခရီးသည္ေတြ ျဖစ္၏။ တခ်ဳိ ့အလုိက္ကန္းဆိုး မသိၾက၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလုိ ျဖဲကားထိုင္ေန တတ္ၾက၏။

"ဒီဘက္က မမ ဟုိဘက္ကို နဲနဲေလာက္ ကပ္ထိုင္ေပးပါ။ ဟိုဘက္က ေဒၚေဒၚတို ့ကလဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလုိ ျဖစ္သလုိ ထုိင္မေနၾကပါနဲ ့နဲနဲေလာက္ က်ဳံ ့ထိုင္ေပးၾကပါ ေနာက္လူေတြ လာဦးမွာမို ့ပါ။ ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ... ညီမေလးက ဒီဘက္ကို နဲနဲေလာက္ ကပ္ေပးပါ။ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမေတြ ခ်ည္းဘဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ဟုတ္ျပီ ဒီအစ္ကိုက အဲဒီလြတ္သြားတဲ့ ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လုိက္... ဟုတ္ျပီ... အားလံုးဘဲ အခုလုိ ကူညီေပးတာကို ေက်းဇူးပါဗ်ာ..."

"ဖိုးလံုး... မိုးရြာမယ္နဲ ့တူတယ္ကြ။ မိုးသားေတြ တက္လာေနျပီ။ ေနာက္ျပီး မင္း... ကုိမိုးၾကီးကို ၾကည့္ေျပာဦး... ကုိမိုးၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ..."

အနားကပ္လာျပီး ခပ္တိုးတိုး ဆိုလာသည့္ ဗလစကားကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ မိုးသားမ်ား တလိပ္လိပ္ တက္လာသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။

"ဗလ... ေအာက္မွာ ခရီးသည္ေတြကို မင္း... ေနရာ ၾကည့္... စီစဥ္ေပးထားလုိက္ဦး... ငါအမိုးေပၚက ကုန္ေတြကို တက္ၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္"

ဗလကို မွာျပီး စက္ေလွ အမိုးေပၚသို ့တက္လာခဲ့လုိက္သည္။ တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္ေနသည့္ ေလတြင္ မိုးရိပ္မိုးေငြ ့တို ့ပါလာသည္။ စက္ေလွအမိုးေပၚမွ ကုန္မ်ားကို စနစ္တက် ေနရာခ်ထားလိုက္၏။ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရထဲ လြင့္မက်ေအာင္ ခ်ည္သင့္သည္ကိုခ်ည္၊ ဖိသင့္သည္ကိုဖိျပီး အေပၚမွ ပလပ္စတစ္ မိုးကာျဖင့္ ထပ္အုပ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ မိုးလံုႏိုင္ မလံုႏုိင္ကုိ တခ်က္ျပန္စစ္ ၾကည့္လုိက္၏။

"ေဟ့... ဖုိးလံုး ဒီေန ့ခရီးသည္ အေျခအေန ဘယ္လုိရွိလဲကြ"

စက္ေလွေခါင္မိုး အေနာက္ဘက္ တက္မကိုင္ ေနရာတြင္ သူတုိ ့ျမိဳ ့ေလးမွ ကာလသား လူငယ္တခ်ဳိ ့ႏွင့္ အဖြဲ ့က်ေနသည့္ တက္မကိုင္ ကုိမိုးၾကီးက လွမ္းေမးလာျခင္း ျဖစ္၏။

"ေအာက္ထဲမွာေတာ့ လူကျပည့္သေလာက္ ျဖစ္ေနျပီ ကိုမိုးၾကီး... ထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ထြက္လုိ ့ရေနျပီ"

"ဟာ... ဘာလို ့ထြက္ရဦးမွာလဲကြ။ စက္ေလွ ေအာက္ထဲမွာ ျပည့္သြားရင္ ေခါင္မိုးေပၚထပ္တင္ေပါ့။ ဒီလိုေန ့ေလးဘဲ ေငြရွာရတာ... ရသေလာက္သာတင္..."

"မိုးနဲ ့ေလနဲ ့ခရီးသည္ေတြ အဆမတန္ၾကီး တင္လုိ ့ျဖစ္ပါ့မလား... ဒီတစ္ေခါက္ ကုန္ေတြကလဲ မ်ားတယ္ေနာ္  ကိုမိုးၾကီး"

"ငါေျပာသလုိသာ လုပ္ပါကြာ။ ဒီဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ စက္ေလွက ကားလို တုိက္စရာ ဘာမွ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ တက္မကိုင္က ငါပါကြ... ငါေမာင္းရမွာပါ ဒီေတာ့ ငါေျပာသလုိသာ လုပ္စမ္းပါ"

"အင္းပါ... ဒါဆိုလဲ ကိုမိုးၾကီး သေဘာပဲ... ကိုမိုးၾကီးလဲ စြတ္ေသာက္မေနနဲ ့ဦးဗ်... အာေတြလွ်ာေတြ ေလးေနျပီ။ လူဝိတ္အရမ္းမ်ားရင္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဝင္ကူေမာင္းေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး... ကိုမိုးၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းရမွာ... ဟာ... ကိုမိုးၾကီးတို ့က လုပ္ျပန္ျပီဗ်ာ... ဝက္သားေတြနဲ ့ျမည္းေနျပန္ျပီ ေမာင္းရမွာက စက္ေလွ သြားရမွာက ေရလမ္းခရီးဗ်... မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ ့... အဲဒါေတြ ခက္တာေပါ့"

"ေဟ့ေကာင္ ဖိုးလံုး... ဒီလမ္းဒီခရီးက မင္းႏို ့နံ ့မစင္ခင္ကတည္းက ငါေမာင္းလာတာပါကြ... မင္းငါ့ကို ျပန္ဆရာ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ သြားကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္သြားလုပ္ခ်ည္"

ကုိမိုးၾကီးက အံုနာလဲ အံုနာ တက္မကိုင္လဲ တက္မကိုင္မို ့သူဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသာ္လဲ ဒီလို စည္းေဖာက္တာမ်ဳိးကိုေတာ့ သူမၾကိဳက္... ကိုမိုးၾကီးႏွင့္ ဝုိင္းဖဲြ ့ေနသည့္ လူငယ္မ်ားကလဲ သူတုိ ့ျမိဳ ့ေလးမွ စရုိက္က်သည့္ လူငယ္အုပ္စု ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲမွ တင္ေသာင္းဆိုသည့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူနဲ ့က သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာ မတည့္ၾက။ ခုလဲ သူက ကုိမိုးၾကီးကို အပိုင္ကပ္ထားျပီး သူ ့ကိုေတာ့ ဂရုစိုက္စရာ မလုိဘူး ဆိုသည့္ အခ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳိးထားသည္။ သူကလဲ ဒီလုိ အခ်ဳိးမ်ဳိးကို လံုးဝမၾကိဳက္။ သြားရမည့္ ခရီးက ေရလမ္းခရီးမို ့မိမိ စက္ေလွေပၚ လုိက္သည့္ ခရီးသည္က မိမိတို ့စက္ေလွသမားမ်ား စကားကုိ နားေထာင္ရမည္။ ဒါမွ အားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းမည္ျဖစ္၏။

"တင္ေသာင္း... မင္းတုိ ့ကလဲ ေသာက္စားထားျပီး ခုလို သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆို ကခုန္ေနတာ မလြန္ဘူးလား။ ဒီစက္ေလွက မင္းတုိ ့စင္းလံုးငွားလာတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ စက္ေလွ မဟုတ္ဘူးေလ။ တျခား ခရီးသည္ေတြကိုလဲ နဲနဲေတာ့ အားနာဦးမွေပါ့"

"ကိုမိုးၾကီးကေတာင္ ဘာမွ မေျပာတာကုိ မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
 
 ဖိုးလံုး စိတ္ထဲ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး လက္သီးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္လုိက္မိသည္။ ကိုမိုးၾကီးကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကိုမိုးၾကီးက ထားလိုက္ပါကြာ ဆိုသည့္ သေဘာမ်ဳိး လုပ္ျပသည္။ သူတို ့ေကၽြးတာ၊ ေမြးတာကို ေသာက္စားထားျပီး ကိုမိုးၾကီးလဲ ေျပာဖို ့ခက္ေနဟန္တူသည္။ ကိုမိုးၾကီးကမွ ဘာမွ မေျပာသည့္ေနာက္ သူကေရာ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ။ ထို ့ေနာက္ သူမေက်မနပ္ျဖင့္ ေအာက္ဘက္သို ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့လုိက္သည္။ သူ ့စိတ္ထဲတြင္ နဲနဲေလးသြားသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူတို ့စက္ေလွ ျပည္ျမိဳ ့ဆိပ္ကမ္းမွ မိမိတို ့ျမိဳ ့ေလးသို ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ စက္ေလွေပၚတြင္  ခရီးသည္ႏွင့္ ကုန္က အျပည့္မို ့စက္ေလွေဖာင္းကိုပင္ ထိလုထိခင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီၾကားထဲ ေလထန္ေနသျဖင့္ စက္ေလွကို ကမ္းမွ မနည္းခြာရသည္။ ဖိုးလံုးတို ့စက္ေလွသမား ငါးေယာက္စလံုး အလုပ္ရႈပ္ သြားၾက၏။ ဒီလိုျဖင့္ ေက်ာင္းၾကီးအိုးတန္းဝဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ျပည္ျမိဳ ့ပန္းျခံကုိ ေက်ာ္လာသည့္ေနာက္ မိုးက စတင္ ရြာလာသည္။ မိုးႏွင့္အတူ ေလကလဲ ပိုထန္လာသည္။ ေလေရာမိုးပါ ခ်လာသည့္ေနာက္ လႈိင္းကပါ ၾကီးလာသည္။ စက္ေလွက မိုးထဲေလထဲ လႈိင္းထဲတြင္ လူးလြန္ ့ေနသည္။ ဖိုးလံုး ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရထဲ ျပဳတ္မက်ေအာင္၊ မိုးမစိုေအာင္ လုိက္စစ္ေနရ၏။ ခုမွ ျပႆနာက စလာျပီ။ မိုးရြာလာသျဖင့္ စက္ေလွ အမိုးေပၚမွ လူတခ်ဳိ ့ထီးမ်ားထုတ္ေဆာင္း ၾကသျဖင့္ တက္မကိုင္ ကိုမိုးၾကီး ေရွ့ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့။ နဂိုကမွ မူးေနေတာ့ ပိုေမာင္းရခက္လာသည္။ ဒီၾကားထဲ ဟိုေကာင္ေတြ အဖြဲ ့ကလဲ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိ၊ ျငိမ္ျငိမ္မေနၾကေပ။

"ဖိုးလံုးေရ... ထီးေတြ ပိတ္ခုိင္းပါဦးဟ... ဒီမွာ ေရွ့ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့ဘူး"

မိုးသံေလသံကို ေဖာက္၍ ထြက္လာသည့္ ကိုမိုးၾကီး၏ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။

"ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးၾကီးကို စက္ေလွအမိုးေပၚ လူမတင္ဖုိ ့ေျပာတာေပါ့။ ကဲ... ခရီးသည္တို ့ထီးေတြ မပိတ္ခ်င္ရင္ စက္ေလွ ဟုိဘက္ဒီဘက္ကို မွ်ထိုင္ျပီး အလည္လမ္းေၾကာင္းေလး ဖြင့္ေပးပါဦး။ ဒီမွာ တက္မကိုင္က ေရွ့ကို မျမင္ရလုိ ့ကူညီပါဦးဗ်ာ... ကူညီေပးၾကပါဦး... ရျပီလား ကိုမိုးၾကီး"

"ေအး... ရျပီ ဖိုးလံုး..."

ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ ဆိုသည့္ စကားအတုိင္း ကမ္းႏွစ္ဘက္သို ့ေရျပည့္ေနျပီျဖစ္သည္။ ျပည္ျမိဳ ့နဝေဒး တံတားတုိင္ ေအာက္ေျခခံုမ်ားပင္ ေရျမဳပ္ေနျပီ ျဖစ္၏။

"ကိုမိုးၾကီး တံတားတိုင္ခံုေတြ ျမဳပ္ေနတယ္ေနာ္ တိုင္ႏွစ္တုိင္ အလည္ကေနေမာင္း ကပ္မဆြဲနဲ ့လူဝိတ္က မ်ားတယ္"

ကိုမိုးၾကီးက စက္ေလွကို တံတားတုိင္နားက ကပ္ကပ္ေမာင္းတတ္သျဖင့္ လွမ္းသတိေပးရေသးသည္။ ဒီလို သတိေပးေတာ့ ကိုမိုးၾကီးက မင္းဆရာ မလုပ္ပါနဲ ့ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မၾကည္လဲ မတတ္ႏိုင္ ကုိယ့္တာဝန္ ကုိယ္ေက်ေအာင္ေတာ့ သတိေပးရမည္သာ...

"ကိုမိုးၾကီး ေျပာေနရဲ ့နဲ ့တံတားတိုင္နားကို ကပ္ဆဲြရလား... ဟာ..."

"ဒုန္း...."

ေအာ္သံေတြ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္သြားသည္။ သူ ့ေအာ္သံပင္ မဆံုးလုိက္ စက္ေလွက တံတားတိုင္နားမွ ျဖတ္ေမာင္းစဥ္ ေရဆြဲအားေၾကာင့္ ေရစီးေနာက္ ပါသြားျပီး ေရျမဳပ္ေနသည့္ တံတားတိုင္ ေအာက္ေျခခံုကို ဝင္ေဆာင့္သည္။ တံတားတိုင္ ေအာက္ေျခခံုကို တုိက္ျပီး စက္ေလွ ေမွာက္သြားခ်ိန္၊ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္လည္း ေရထဲသို ့ျပဳတ္က်သြားသည္။ ဖိုးလံုး ေရမ်က္ႏွာျပင္ ေပၚသို ့ျပန္ေပၚလာျပီးေနာက္ အသက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴလိုက္စဥ္ လႈိင္းလံုးတစ္လံုးက ဝင္ေဆာင့္သျဖင့္ အသက္ရွဴမွားသြား ျပန္၏။ မိုးတြင္း ေရစီးက တံတားတုိိင္ကို ဦးတိုက္စီးျပီးေနာက္ ေရစီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းခဲြျပီး ဆက္စီးသည္။ ဖိုးလံုးက ျမစ္လယ္ဘက္သို ့စီးသည့္ ေရစီးေၾကာင္းထဲသို ့ပါသြားသည္။ နဂိုကမွ မိုးတြင္းမို ့ေရစီးက သန္သည့္အျပင္ တံတားတုိင္ကို ဦးတိုက္စီးျပီး ျပန္ခြဲထြက္လာသည့္ ေရစီးက ပံုမွန္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျမန္သည္။ ဖိုးလံုးလဲ မိုးထဲ၊ ေလထဲ လႈိင္းၾကားတြင္ ဆက္ကူးဖုိ ့မၾကိဳးစားေတာ့ဘဲ ေရစီးေနာက္သို ့သာ ေမွ်ာလုိက္သြားလုိက္၏။ ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ဖိုးလံုး ျမစ္လယ္သို ့တေရြ ့ေရြ ့ေမ်ာပါသြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ကမၻာပ်က္သလား အထင္မွားရ၏။ ယူပါကယ္ပါ တစာစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကႊးေနသံမ်ားကို စိတ္မခ်မ္းေျမ ့ဖြယ္ ၾကားေနရသည္။ မိုးထဲေလထဲ ျမစ္ေရျပင္ထက္တြင္ အသက္လု ကူးခတ္ေနၾကသည့္ ခရီးသည္မ်ား၊ ျပန္ ့က်ဲေနသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္ေတြ ့ေနရ၏။ တံတားတိုင္မွ ကမ္းေျခဘက္သို ့ခဲြထြက္ စီးသြားသည့္ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း စက္ေလွက ေမွာက္ခံုၾကီး ေမ်ာပါသြားသည္။ ကမ္းေျခဘက္သို ့ခြဲထြက္ စီးသြားသည့္ ေရစီးက ကမ္းစပ္ေဘးတြင္ ေဘးတုိက္ကပ္ထားသည့္ ေရနံတင္ စည္တြဲၾကီး ေအာက္သုိ ့တည့္တည့္ စီးဝင္သျဖင့္ ခရီးသည္မ်ား ကံဆိုးၾကသည္။

ျမစ္လယ္ဘက္သို ့ေမ်ာပါလာသည့္ ဖုိးလံုးတို ့လဲ မသက္သာ၊ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားရင္း သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္က္ုိ ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထိုလူဆီသို ့ကူးသြားလုိက္ျပီး ကယ္ရန္ ျပင္လုိက္စဥ္ လႈိုင္းတစ္လံုးက ဝုန္းကနဲ လာေစာင့္သျဖင့္ လူျခင္းကြဲသြားျပန္သည္။ ထို ့ေနာက္ ထိုလူလဲ သူ ့ျမင္ကြင္းအတြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ျပီးေနာက္ ဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမဳပ္သြားဟန္ တူသည္။ ျမစ္လယ္ေလာက္ ေရာက္မွ ေရစီးက အရွိန္ေလ်ာ့သြားသည္။ မိုးထဲေလထဲ၊ လႈိုင္းၾကားတြင္ ကူးရသည္က ခရီးမတြင္၊ ၾကာေတာ့ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္ ဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာသည္။ ပက္လက္လွန္ျပီး ေရစီးအတိုင္း ေမွ်ာလုိက္မည္ ျပင္ေတာ့လဲ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ လာရိုက္သည့္ လႈိင္းလံုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္း၊ မ်က္စိႏွင့္ နားထဲသို ့ေရဝင္ျပီး လူလဲ မႊန္ထူလာသည္။ မိုးထဲေလထဲ လႈိင္းၾကားတြင္ အစြမ္းကုန္ ကူးခတ္ေနရင္း ေနာက္ဆံုး ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာသည္။ သူအေမာေဖာက္လာျပီး မ်က္လံုးတုိ ့ျပာေဝလာသည္။ ဖိုးလံုး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ခါနီးတြင္ သူ ့တစ္ကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလွတစ္စီးေပၚ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ သစ္ဆိမ့္ပင္ရြာမွ တံငါေလွမ်ား ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားျပီး ခရီးသည္မ်ားကို လိုက္ကယ္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသျဖင့္ သူ ့ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ မိေက်ာင္းရဲရြာဘက္မွ ေလွမ်ား၊ ေညာင္ပင္သာရြာမွ ေလွမ်ား၊ ျပည္ျမိဳ ့ေရႊဘံုသာ စက္ေလွဂိတ္မွ စက္ေလွမ်ား၊ ဆင္တဲရြာ ဘက္မွ စက္ေလွမ်ား မိမိတို ့ စက္ေလွ ေမွာက္သည့္ ေနရာသို ့အလ်ဳိလ်ဳိ ေလွာ္ခတ္၊ ေမာင္းႏွင္ လာေနၾကသည္ကို ေတြ  ့လိုက္ရ၏။

ထိုေန ့က ခရီးသည္တို ့ကို လိုရာ ခရီးဆံုးသို ့လုိက္မပို ့ႏုိင္သည့္အတြက္ သူတို ့တာဝန္မေက်ခဲ့ၾက။ ထိုအျဖစ္အပ်က္တြင္ ခရီးသည္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီး ခဲ့ၾကရျပီး ေနာက္ေန ့အေကာက္ေတာင္ ဝဲျပန္အတြင္းတြင္ အေလာင္းမ်ား ထပ္ေနခဲ့သည္။ ခရီးသည္မ်ား ကံဆိုးစြာျဖင့္ ေရနံတင္ စည္တဲြၾကီးေအာက္ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားျခင္းေၾကာင့္လဲ ပို၍ အေသအေပ်ာက္ မ်ားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအတိတ္ဆိုးက ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း သူ ့ကို အျမဲေျခာက္လွန္ ့ႏွိပ္စက္ေန၏။ ဝါဆိုပန္းခူးပြဲေန ့နီးလာတုိင္း ေမ့ေပ်ာက္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ ့ အာရံုတြင္ ျပန္ျပန္ေပၚလာတိုင္း မိမိကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူသာ ကုိမိုးၾကီးႏွင့္ အတုိက္အခံလုပ္ျပီး စက္ေလွ အမိုးေပၚသို ့လူမတင္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္၊ အမုန္းခံျပီး ကိုမိုးၾကီးကို အရက္မေသာက္ေအာင္ တားႏုိင္ခဲ့လွ်င္၊ ကိုမိုးၾကီး မ်က္ႏွာကို မေထာက္ဘဲ စည္းကမ္းမဲ့ လူငယ္တစ္စုကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့လွ်င္၊ တံတားတိုင္နားမွ ကပ္မေမာင္းဖုိ ့ကုိမိုးၾကီးကို ေစာေစာကတည္းကသာ တားႏုိင္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ဒီအျဖစ္အပ်က္တို ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ မိမိ အေတြ ့အၾကံဳအရ ဒါမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာကို သိေသာ္လဲ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အတိုက္အခံ မလုပ္ခ်င္ စိတ္ေၾကာင့္ ျပန္ျပင္၍ မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိ ့ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရျပီ။ ထိုေန ့က အျဖစ္အပ်က္က ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ သူ ့အတြက္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း မေန ့တေန ့က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလုိ နာက်င္ခံစား ေနရတုန္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရာသီတစ္ပတ္ ျပန္လည္လာျပီး ဝါဆိုပန္းခူးေန ့ရက္သို ့ျပန္ေရာက္တိုင္း ထိုအျဖစ္အပ်က္က သူ ့ကုိ တေစၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္ ့ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

Monday 9 April 2012

အိမ္မဟုတ္ေသာအိမ္

“ကလင္... လင္...  လင္... ကလင္...”

ႏႈိးစက္ျမည္သံ ထြက္လာသည္ႏွင့္ က်င့္သားရေနသည့္ လက္တုိ ့က ႏႈိးစက္ကို ပိတ္ျပီးသား ျဖစ္ေန၏။ ထို ့ေနာက္ တဘက္ကုတင္တြင္ အိပ္ေနသည့္ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့... တရွဴးရွဴးျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရမွ စိတ္သက္သာရာ ရမိ၏။ သူငယ္ခ်င္းက မနက္ 8:30 နာရီမွ အလုပ္သြားရမည္မို ့အိပ္ေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္ပင္ပန္းၾကသူ အခ်င္းခ်င္း မိမိေၾကာင့္ တပါးသူကို ေႏွာင့္ယွက္မိသလုိ ျဖစ္မည္ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၅း၂၀ နာရီ သာရွိေသးသည္။ ဟိုးအရင္ Morning Shift ဆင္းခ်ိန္ေတြက ပံုမွန္ ၅း၃၀ မွ ထေလ့ရွိေသာ္လဲ ဒီေန ့ေတာ့ မႏိုးမွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ႏႈိးစက္ကို ေစာေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ပံုမွန္ထက္ နဲနဲေစာေနေသးသည့္ အျပင္ က်ိန္းစပ္ေနသည့္ မ်က္လံုးတုိ ့ေၾကာင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ခဏျပန္မွိန္းလိုက္သည္။ ေမွးခနဲ ျဖစ္သြားျပီး ဖ်တ္ကနဲ လန္ ့ႏိုးလာခ်ိန္ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၅း၄၅ ရွိေနျပီ ျဖစ္၏။ ေနာက္က်ေနျပီမို ့ကဗ်ာကယာ အိပ္ယာမွထ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရခ်ဳိးသန္ ့စင္ကာ အဝတ္အစားလဲျပီးေနာက္ အိမ္ျပင္ဘက္ လမ္ေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ၆နာရီကိုပင္ စြန္းစြန္းေက်ာ္ေနျပီျဖစ္၏။ ဖယ္ရီစီးရန္ Tampines MRT ကုိ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။

“ဟလုိ... ေအး... ေနသူ... မင္း... အခုဘယ္မွာလဲ...”
“.......     ...........      ...........”
“ဒါဆို အေတာ္ဘဲ... ငါ့အတြက္လဲ ထမင္းေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ပြဲေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပးပါဦး”
“.........  ..........  .........”
“ေအး... ေအး... ေက်းဇူး သယ္ရင္း...”

ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ရီေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ထိုင္ခံုေပၚ မထိုင္ရေသးခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနဟန္ တူသည့္ ကားက ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ေနသူက-

“မင္း... ဒီေန ့ေနာက္က်တယ္။ ကားသမားက ထြက္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနလို ့ခဏေနပါဦးလို ့ေျပာထားရတယ္”
“ေအး... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ ့မင္းလဲ သိတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ ခုတေလာ အရမ္းပင္ပန္းေနျပီ”
“ေအးပါ ငါသိပါတယ္... ဒါနဲ ့မင္းတရုတ္ ႏွစ္ေကာင္က ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ”
“မနက္ျဖန္ ျပန္လာမယ္... ဒီေန ့ျပီးရင္ေတာ့ ဝဋ္ကၽြတ္ပါျပီ။ ျပန္လာဦးမွဘဲ ငါလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပိဳင္းေနျပီ။ ငါ... ခဏေမွးလုိက္ဦးမယ္ကြာ”

ဟုတ္သည္။ ခုတေလာ အလုပ္ေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္က်ေနသည့္အျပင္ စက္ရံုမွ တရုတ္တခ်ဳိ ့Christmas ႏွင့္ New Year ပိတ္ရက္ရွည္တို ့တြင္ ခြင့္ယူျပီး အိမ္ျပန္သြားၾက၏။ လူမရွိေသာေၾကာင့္ ရွိသည့္လူမ်ား တရက္မွ မနားရဘဲ ပိတ္ရက္မရွိ အလုပ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္္ဆင္းရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနၾကျပီ။ ဒီတပတ္ထဲဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုပင္ပန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အလုပ္က ပံုမွန္ဆိုလွ်င္  Morning Shift, Afternoon Shift, Night Shift ဆိုျပီး Three Shift ကို တစ္လတစ္ၾကိမ္ Rotate လွည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို ့Shift ခ်ိန္းသည့္ လကုန္ရက္တြင္ တနဂၤေႏြေန ့ကုိ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ပိတ္ေလ့ရွိ၏။ သို ့ေသာ္ ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္ေတြ က်ေနသျဖင့္ တနဂၤေႏြေန ့ကိုပါ အလုပ္ဆင္းရသည္။ တနဂၤေႏြေန ့အလုပ္ဆင္းရမည္ ဆိုလွ်င္ပင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ Morning Shit ႏွင့္ Afternoon Shift တို ့ကုိသာ ဆင္းခိုင္းေလ့ ရွိျပီး Night Shift လူမ်ားကိုေတာ့ အနားေပးေလ့ ရွိသည္။ သို ့ေသာ္ ဒီတပတ္တြင္ေတာ့ အလုပ္မ်ားက်ေနသည့္ အျပင္ လူကလဲ မရွိသျဖင့္ တစ္လလံုး Night Shift ဆင္းခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ Shift ခ်ိန္းသည့္ ခုတပတ္ စေနေန ့က Night Shift ဆင္းျပီး တနဂၤေႏြေန ့မနက္ 7:00 နာရီျပန္၊ Afternoon Shift 3:00 နာရီအလုပ္ျပန္ဝင္၊ 11:00 နာရီအလုပ္ျပန္ထြက္ျပီး တနလၤာေန ့Morning Shift 7:00 နာရီ အလုပ္ျပန္ဝင္ရသျဖင့္ လူလဲ အိပ္ခ်ိန္နဲရသည့္ အထဲ ေန ့ေတြ၊ ညေတြမွား အိပ္မရျဖစ္ကာ အိပ္ေရးပါပ်က္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒါေတြကို ျမန္မာျပည္က လူေတြကို ျပန္ေျပာျပလွ်င္ အပိုေျပာသည္ ထင္ၾကသည္။ သူတို ့ထင္သည္က ႏိုင္ငံျခားတြင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာင္းေကာင္းေန ေကာင္းေကာင္းစားျပီး ေငြကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ရသည္ဟု ထင္ေနၾက၏။ ဒီကလူေတြ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစားျဖင့္ အေနဆင္းရဲ၊ အစားဆင္းရဲျဖင့္ ေနၾကရသည္ကို သူတို ့မသိၾကေခ်။ ေျပာျပလွ်င္လဲ မယံုၾကသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမွ ထပ္မရွင္းျပခ်င္ေတာ့။ ကိုယ္ပင္ပန္းတာ ကိုယ္သာသိ၊ ကိုယ့္ဝမ္းထဲသာ ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္း ေမးလာလွ်င္ စကားအမ်ားၾကီး မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသည္ဟုသာ ျပီးျပီးေရာ ေျဖလိုက္သည္။ ဒီေန ့လဲ ညေန 3:00 နာရီ ျပန္ရန္ စိတ္ကူးထားေသာ္လဲ အလုပ္ေတြ မျပတ္သျဖင့္ ည 7:00 နာရီထိ ဆင္းေပးခဲ့ရျပန္သည္။ လူကေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းျပီး ႏုန္းခ်ိေနျပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ Tampines MRT မွ တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ မိုးဖြဲမ်ားေအာက္မွ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။

"ျပန္လာျပီလားဗ်..."
"ဟုတ္ကဲ့ ျပန္လာျပီ အစ္ကို"

မီးဖိုခန္းမွ ထမင္းစားျပီး ထြက္လာဟန္တူသည့္ အိမ္ရွင္အစ္ကိုက ႏႈတ္ဆက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ သူလဲ သူ ့အခန္းဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဒီႏိုင္ငံတြင္ တစ္အိမ္ထဲ ေနၾကေသာ္လဲ အလာသ ပလာသ ေျပာဖို ့အခ်ိန္သိပ္မရွိၾက။ အားလပ္ခ်ိန္ ခဏကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဆင္ေျပသလိုေလး အပန္းေျဖျဖစ္ၾက၏။ တစ္အိမ္ထဲ ေနၾကသူမ်ား မေျပာႏွင့္ တစ္ခန္းထဲ ေနသူျခင္းပင္ သိပ္မေတြ ့ျဖစ္၊ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။ ေရစိုအဝတ္မ်ားႏွင့္ ဝတ္ျပီးသား အဝတ္ေဟာင္းမ်ားကို အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ ေလွ်ာ္လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္းဝင္ကာ ေရကုိ စိမ္ခ်ဳိးေနလိုက္သည္။ အိမ္တြင္ ဒီလိုသာ ေရကို စိမ္ခ်ဳိးေနလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူ ေအာ္ေပလိမ့္မည္။ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူလုိ စိုးရိမ္ျပီး ေအာ္မည့္သူမရွိဟု ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးမိလုိက္ေသးသည္။ ေရခ်ဳိးလုိ္က္သျဖင့္ နဲနဲလန္းသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ ပင္ပန္းေနျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ညစာကို ျဖစ္သလိုဘဲ  ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ရင္း အဆင္သင့္ လက္ေဆး စားေသာက္ခဲ့ရသည့္ ထမင္းဝိုင္းေလးကို လြမ္းေဆြးမိသည္။

"ညီရဲ... ညီ ရဲ... ထေတာ့ေလ... မင္း... အလုပ္မသြားဘူးလား... "
"ဟင္း... ဟင္း... အင္း..."
"ဟာ... ကိုယ္ေတြပူေနပါလား... မင္းဖ်ားေနျပီ... "
"အင္း... ဟုတ္တယ္ ငါေနမေကာင္းလုိ ့ဒီေန ့အလုပ္မသြားေတာ့ဘူး"
"မင္း... အရမ္းဖ်ားေနတယ္... တစ္ေယာက္တည္း ေဆးခန္းသြားလို ့ျဖစ္ပါ့မလား"
"ျဖစ္ပါတယ္... မင္းလဲ အလုပ္သြားရမွာဘဲ။ စိတ္မပူပါနဲ ့သြားပါ"
"ေအး... တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့ကို ဖုန္းဆက္လုိက္ေနာ္"

အဖ်ားရွိန္က တရွိန္ရွိန္ျဖင့္ တက္ေနျပီး ေခါင္းထဲတြင္ မူးေနာက္ေန၏။ အလုပ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္၊ အိပ္ေရးပ်က္သည့္ဒဏ္တို ့ကို စုခံရျခင္းေၾကာင့္ ကိုင္ရုိက္ထားသလုိ တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနသည္။ အိမ္ရွိ လူအားလံုး အလုပ္သြားေနၾက သျဖင့္ ေဆးခန္းသို ့ အေဖာ္လုိက္ေပးမည့္သူမရွိ။ ရြာမွာဆိုလွ်င္ေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္၍ ေဆးခန္းသြားတိုင္း ဖခင္ျဖစ္သူက အျမဲလုိက္ပို ့ေလ့ရွိသည္။ ေဆးခန္းသုိ ့ အားတင္းျပီး ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ မနည္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။ ေဆးခန္းကို ေရာက္၍ အဖ်ားတုိင္းေတာ့ အပူခ်ိန္က ၁၀၃ေတာင္ရွိ၏။ အဖ်ားရွိန္ျဖင့္ ေဆးခန္းတြင္ ထိုင္ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ ေဆးခန္းမွ အန္တီၾကီးက လာႏႈိးရသည္။ ေရျခားေျမျခားကို ေရာက္တာၾကာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေနသားက်ေနျပီ ဆိုေသာ္လဲ ခုလို ဖ်ားေတာ့ အားငယ္မိသည္။ အိမ္၏ အေငြ ့အသက္ကုိ ပို၍ လြမ္းေဆြးမိသလို ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တုိ ့ကို ပို၍ တမ္းတမိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အားငယ္စိတ္ျဖင့္ အိမ္ကုိ ဖုန္းေခၚမိ၏။

"ဟလို... အေမလား... သားပါ"
"အငယ္ေလးလား... သားေနေကာင္းရဲ ့လား... ညက အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းလုိ ့အေမ စိတ္ပူေနတာ"

ေရွ့ဆက္ေျပာမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္တုိ ့ဆြံအသြား၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အေမ သားအရမ္း ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဟု အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတုိးျပီး ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးလုိက္ခ်င္မိသည္။ သုိ ့ေသာ္ အေဝးေရာက္ေနသည့္ သားျဖစ္သူအတြက္ အျမဲစိတ္ပူေနတတ္သည့္ မိခင္ကို ထပ္၍ စိတ္ေသာက မေရာက္ေစလိုေတာ့။ မိမိ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလွ်င္ ပို၍ စိတ္ပူေနလိမ့္မည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေျပာဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ဖုန္းခ်ခါနီး-

"က်န္းမာေရးကိုေတာ့ ဂရုစိုက္ေနာ္သား"

ဟူေသာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အမွာစကား အဆံုးတြင္ ေယာကၤ်ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္တုိ ့က ဝဲတက္လာသည္။ ေဆးခန္းမွ ျပန္လာျပီးေနာက္ ေဆးေသာက္ရန္အတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ရျပန္သည္။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ျပီး မ်က္လံုးတို ့ျပာေဝေနသျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အိပ္ယာထဲမွာဘဲ ေခြေနခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ ေဆးေသာက္ဖို ့အတြက္ ဗိုက္ထဲတြင္ အစာရွိဖို ့လုိသည္။ အိမ္တြင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ဗိုလ္လုပ္ျပီး ဆန္ျပဳတ္မေသာက္ခ်င္ဘူး ျမဴစြမ္မွ ေသာက္မယ္။ အေမ ဆရာဝန္က ၾကက္သားေၾကာ္ စားလုိ ့ရျပီတဲ့ ၾကက္သားေၾကာ္ေပးပါဦး ဆိုသည့္ေခာတ္က က်န္ခဲ့ျပီ။ ခုေတာ့ ကိုယ့္အားကုိယ္ကိုးထားသည့္ ခေနာဆန္ျပဳတ္ ေႏြးေႏြးေလးကို ေသာက္ရင္း ေနေကာင္းသြားျပီလားဟု နဖူးကို စမ္းရင္း ေအးကြာ ငါလဲ အလုပ္မအားတာနဲ ့မင္းကို ဘာမွေတာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး ဟု ဆိုလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို လည္းေကာင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ၾကားသျဖင့္ ဖုန္းဆက္ေမးလာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လည္းေကာင္း ေက်းဇူးတင္မိသည္။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္ၾကား ေျပးလႊားရင္း အခ်ိန္လုေနရသည့္ သူတို ့ဘဝေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စာနာကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ ေရျခားေျမျခားတြင္ ေႏြးေထြးမႈ တခ်ဳိ ့ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ အိမ္ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ အလုပ္ခ်ိန္ျပီး၍ ေခတၱခဏ ကြန္းခိုရာ၊ ေက်ာခ်ညအိပ္စရာ ေနရာထက္မပိုဟု ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ လက္ရွိေနေနသည့္ အိမ္ကလဲ အိမ္ဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္... သို ့ေသာ္...

Friday 30 March 2012

ဧပရယ္ဖူးလ္

ေၾကးမံုရိပ္အတြင္းတြင္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ ့သည့္ ရုပ္သြင္တစ္ခု...။ စိတ္တိုင္းက် ျခယ္မႈန္းမြန္းမံ ျပီးသည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္သလုိ ခံစားရသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ မိတ္ကပ္နဲနဲ ထပ္ဖို ့လုိက္သည္။ မ်က္ေတာင္ကို နဲနဲထပ္ေကာ့လုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ကာလာ ထပ္တင္လုိက္သည္။ ထပ္မံ၍ စိတ္တိုင္းက် ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျခယ္မႈန္း ျဖစ္ျပန္ျပီ။ မိမိခ်စ္သူ ေရွ့တြင္ အလွဆံုး ျဖစ္ေနခ်င္သည္ ကေတာ့ မိန္းကေလးတို ့ သဘာဝျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကုိ စိတ္မပ်က္ေစခ်င္... ေမာင့္မ်က္လံုးထဲတြင္ သူမ အလွဆံုး ျဖစ္ေနခ်င္သည္။ ခုလို ျပင္ဆင္ျခယ္သ ထားျခင္းတို ့က ေမာင့္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ သူမတို ့အတြက္ ပထမဆံုးေသာ အထိမ္းအမွတ္ေန ့ေလးကို ေမာင္ႏွင့္အတူ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေလး ျဖတ္သန္းသြားခ်င္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တာ ဒီေန ့တစ္လျပည့္သည့္ေန ့....။ ခ်စ္သူသက္တမ္း တိုေတာင္းလွေသာ္လဲ ေမာင့္ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ေမာင္လဲ သူမကို ထပ္တူခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ကို သိပါသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးမိရျခင္းလဲ ျဖစ္သည္။ မွန္တင္ခံုေပၚမွ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နာရီလက္တံက နံနက္ ၉နာရီ ၅၅မိနစ္ကို ညႊန္ျပေနသည္။ ဆယ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပါလား။ ဆယ္နာရီ လာေခၚမယ္ ေျပာထားျပီး ခုထက္ထိ မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္က်လုိ ့ကေတာ့ စိတ္ေကာက္ပစ္လုိက္မည္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးထားလုိက္သည္။ ထိုစဥ္ ေရွ့ဧည့္ခန္းဘက္မွ စကားသံၾကားရသျဖင့္ ေျပးထြက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။

"ေမာင္... ေရာက္ေနရင္လဲ ေခၚခိုင္းလုိက္ေရာေပါ့"
"ေခၚခိုင္းမလို ့ပါဘဲ... ဒါေပမယ့္ ေမဇင္တို ့အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အေၾကာင္းလဲ သိတဲ့အတိုင္းဘဲေလ စကားကုိ ေရပက္လို ့မဝင္ေအာင္ကို ေျပာတာ... ေမာင္... စကားစလို ့ကို မရဘူး... ျပီးေတာ့ ေမာင့္ေကာင္မေလး အလွျပင္ေနတာကို ေႏွာင့္ယွက္မိလို ့အလွေတြ ေလ်ာ့ကုန္မွာလဲ စိုးလုိ ့မေခၚျဖစ္တာ"
"ဟင္း... စကားေတြ သိပ္တတ္ေနေနာ္... ေနာက္ျပီး အားနာေနာ္ အားနာေန... ဘယ္ေတာ့ ခါးပါမယ္ မသိဘူး"
"ဟာ... ေမဇင္ကလဲ လူၾကီးကို မဟုတ္တာ..."
"လူၾကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းကဟာေတြနဲ ့ကို ေျပာတာပါ။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး တရုန္းရုန္းနဲ ့မ်က္စိကို ေနာက္ေနတာဘဲ"
"ေၾသာ... စကားေတြက ဘယ္ေရာက္ သြားျပန္တာတုန္း"
"ဘာလဲ တည့္တည့္ထိသြားလို ့လား"

မခ်ဳိမခ်ဥ္အျပံဳး၊ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ေျပာလာသည့္ သူမကို ၾကည့္ျပီး အသည္းယားသြားမိသည္။ ဒီလို မ်က္ႏွာေပး၊ ဒီလုိ အျပံဳးမ်ဳိးႏွင့္ အမူအယာမ်ားေၾကာင့္လဲ သူမကို ျမတ္ႏိုးစြဲလန္း ရျခင္းျဖစ္၏။ ဒီလို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ပုိင္ဆိုင္ခြင့္ရျခင္းက သူ ့အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ တစ္ခုျဖစ္သည္။

"ကဲ... အပုိေတြ ေျပာမေနနဲ ့ ေဒၚေမဇင္ သြားစို ့..."
"ဟင္း... ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ပါေနာ္... ဒီက ေနာက္က်ေနျပီ မွတ္လုိ ့စိတ္ေကာက္ဖုိ ့ျပင္ထားတာ"
"သိပါတယ္... ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မက်ေအာင္ကို သတိထားျပီး လာခဲ့တာ... ဒါနဲ ့ေနပါဦး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ျပီးကတည္းက စိတ္ေကာက္ဖုိ ့ဘဲ ေခ်ာင္းေနတာလား။ နဲနဲေလး ထစ္ကနဲရွိ စိတ္ေကာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းဘဲ... ဒီဘက္ကိုလဲ နဲနဲေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖည့္ေတြးေပးပါဦးလား"
"မေတြးေပးပါဘူး ဘာလို ့ေတြးေပးရမွာလဲ စိတ္ေကာက္စရာ ေပၚလာရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္မွာဘဲ။ ေမာင္လဲ ေခ်ာ့စရာ ရွိတာကို ေခ်ာ့ေပါ့"

ေခါင္းတခါခါျဖင့္ ေရွ့မွ ထြက္သြားသည့္ ေမာင့္ေနာက္မွ လိုက္လာရင္း ျပံဳးလုိက္မိေသးသည္။ ႏြဲ ့ဆိုးဆိုးတတ္သည့္ သူမကို ခုလို ဂရုစိုက္ျခင္းေၾကာင့္လဲ ေမာင့္ကုိ အခ်စ္ပုိရျခင္း ျဖစ္၏။

"ဘယ္သြားၾကမလဲေမာင္..."
"ေရႊေတာင္ျမိဳ ့မွာ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲ သြားစားၾကမယ္။ ျပီးအျပန္မွာ ရွင္လႈိဏ္ဂူဘုရားကုိ ဝင္ၾကမယ္"
"အေဝးၾကီးဘဲ ေမာင္ရယ္.... ျပည္ျမိဳ ့ထဲမွာဘဲ တစ္ခုခုစားျပီး ေရႊဆံေတာ္ဘုရား တက္ၾကေအာင္"
"မေဝးပါဘူး ေမဇင္ရယ္... ဒီလိုေျပာမွာကို သိလို ့ ဆုိင္ကယ္ထားခဲ့ျပီး ေမာင္... ကားယူလာခဲ့တယ္။ ညေနဘက္ ေနေအးမွ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚ တက္ၾကတာေပါ့ ဟုတ္ျပီလား"
"ဒါနဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီေန ့မွာ တစ္လျပည့္ အမွတ္တရ ထမင္းေကၽြးမယ္ဆို"
"အင္းပါ ေမာင္စီစဥ္ထားပါတယ္။ သြားၾကမယ္လာ... ကားေပၚတက္"

ကားေလးက ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ေျပးေနသည္။ နဝေဒးတံတားေအာက္မွ အျဖတ္တြင္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး တဖက္ကမ္းကို ၾကည့္ျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ကို သတိရလိုက္မိသည္။ ခုလို ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ အျဖစ္ကို ေမေမသာသိလွ်င္ သတ္မည္ဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။ ေမာင့္အလိုက်သာ လုိက္လာခဲ့ရေပမယ့္ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲကို သူမ သိပ္မၾကိဳက္လွပါ။ သို ့ေသာ္ ေမာင္ကေတာ့ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ၊ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲတို ့ကို အလြန္ၾကိဳက္သည္။ ျပည္ျမိဳ ့မွ ေရႊေတာင္ျမိဳ ့သို ့မၾကာမၾကာ သြားစားေလ့ရွိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ခုလိုေတြ ေလွ်ာက္လည္ရသည္ကို ေပ်ာ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ သူမ ျပည္ျမိဳ ့တြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ခ်စ္သူရေနသည္ကုိ ေမေမ မသိေသး။ ေမေမသာ သိသြားလွ်င္ မည္သို ့တုန္ ့ျပန္လာမည္ကို သူမ မသိေပ။ ဒီတေခါက္ အိမ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္ဟု စဥ္းစားထားသည္။ ႏို ့မို ့သူမ်ား ျပန္ေျပာမွ သိရလွ်င္ ေမေမ အလြန္စိတ္ဆိုး ေပလိမ့္မည္။ ဖြင့္ေျပာဖို ့အတြက္ကိုလဲ သူမ စိတ္က စိုးရြံေနမိျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဒီအရြယ္ထိ သူမ ဘာလုပ္လုပ္ ေမေမကို အရင္အျမဲ တုိင္ပင္ေလ့ရွိ၏။ သို ့ေသာ္ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ သူမ သေဘာျဖင့္ သူမ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ ေမေမ အျပစ္မ်ား ေျပမည္လားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္လွ်င္ ေမေမကို ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္။

"ဘာေတြ ဒီေလာက္ စဥ္းစားေနတာလဲ ေမဇင္"

ေမာင့္... စကားသံၾကားမွ သတိျပန္ဝင္လာမိသည္။

"ေမာင္... ေခါက္ဆြဲဆုိင္ကို ေက်ာ္လာျပီေလ။ ဘယ္ကို ဝင္စရာ ရွိေသးလုိ ့လဲ"

အေပါင္းအသင္းမ်ားသည့္ ေမာင့္အေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ ေမးၾကည့္လုိက္သည္။ ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာ ကားကုိသာ ဂရုစုိက္ ေမာင္းေနသည္။ ကားေလးက ေရႊေတာင္ျမိဳ ့ကိုပင္ ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ရန္ကုန္-ျပည္လမ္း ေပၚတြင္ ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ေျပးေနသည္။ ကားၾကီး၊ ကားငယ္မ်ား တဝွီးဝွီးျဖင့္ အနားမွ ျဖတ္ျဖတ္သြားသည္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ာ၊ သစ္ပင္တန္းမ်ား ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္း ထူးျခားမႈ တစ္ခုကို ခံစားလုိက္ရ၏။ ေမာင္ခုလို တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းက ပံုမွန္မဟုတ္...

"ေမာင္... ေခါက္ဆြဲစားမယ္ ဆိုျပီး ဘယ္ကို ေမာင္းလာတာလဲ။ ဘယ္ထိ သြားမလို ့လဲ..."

စကားမျပန္ဘဲ ကားကိုသာ ဂရုတစုိက္ ေမာင္းေနသည့္ ေမာင့္ကိုၾကည့္ရင္း သူမ တုန္လႈပ္လာမိသည္။ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခုက ျဖတ္ကနဲ ဝင္လာသည္။ သူမ ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုးရသည့္ေမာင္ ဒီလို လုပ္မည္ဟု မယံုၾကည္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ေတြးလိုက္ျပီး အေတြးတို ့ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။

"ဘယ္သြားမယ္ ဆိုတာ ေမဇင့္ကို ေျပာဦးေလ။ ေမာင္... ေမးေနတာေျဖဦးေလ"

ဘာစကားျပန္မွ မရသျဖင့္ သူမ နဲနဲေဒါပြသြားျပီး ေမာင့္ပုခံုးကို ဆြဲလႈပ္ျပီး ေမးလိုက္သည္။ ေမာင္... သူမကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိဆက္ဆံတာလဲဟု ေတြးရင္း ဝမ္းနည္းဆို ့နင့္လာမိသည္။

"ေမဇင့္ကို ေမာင္... ခုိးလာတာ... လက္ပံတန္းျမိဳ ့မွာ ေမာင့္အဘိုးအဘြားေတြ ပုိင္တဲ့ျခံတစ္ျခံ ရွိတယ္။ ခုအဲဒီကို သြားေနတာ"
"ဘာ... ေမာင္ ... ဘာေျပာလုိက္တယ္"

မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဟု သူမ ေတြးမိသည့္ အရာက တကယ္ ျဖစ္လာသည္။ သူမ အံၾသတုန္လႈပ္ သြားမိသည္။ ဝမ္းနည္းဆို ့နင့္သြားျပီး ရင္ထဲနာက်င္သြားသည္။ ေမာင့္ကိုလဲ လုပ္ရက္ေလျခင္းဟု စိတ္နာခ်င္မိသည္။ ဒီိလိုေတာ့ လုပ္လို ့မျဖစ္....

"ေမာင္... မလုပ္ပါနဲ ့ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ ့... ေမဇင္တို ့ေက်ာင္းမျပီးေသးဘူးေလ။ ေက်ာင္းျပီးရင္ လက္ထပ္ဖို ့ကိုလဲ ေျပာထားျပီးသားေလ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ... ျပီးေတာ့ ေမဇင္တုိ ့ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတာလဲ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ ခုလို ခိုးရာလိုက္သြားတာကို ေမေမတို ့သိရင္ ေမဇင့္ကို သတ္လိမ့္မယ္။ ေမဇင့္ကို သနားပါဦး ေမာင္ရယ္..."
"ေမာင္... ဘာမွ မသိခ်င္ဘူး။ ေမဇင့္ကို ခ်စ္တယ္။ ေမဇင္နဲ ့မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေမဇင္နဲ ့ေဝးရင္ ေမာင္... ရူးလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမဇင့္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို ့ခုလုိ လုပ္ရတာဘဲ"
"ဒီလို ေမဇင့္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္လို ့ေမာင္နဲ ့ေမဇင္တုိ ့ေပ်ာ္ရမယ္လုိ ့ထင္လား။ ေမဇင့္ကို ေမာင္ တန္ဖိုးမထားဘူး။ ေမဇင့္ဘက္ကုိ ထည့္မေတြးေပးဘူး။ ခ်စ္သူေတြ ့ရင္ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာ ခိုးရာလိုက္သြားတာတို ့ဘာတို ့ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ဘူးလုိ ့ေမေမက အျပတ္ေျပာျပီးသား။ ခိုးရာလုိက္သြားတယ္ ဆိုတာကို သိတာနဲ ့ ေမဇင့္ကို သမီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမဇင္ သမီဆိုး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ ့ေမာင္ရယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

ပထမဆံုးေသာ ခ်စ္သူမ်ား အထိမ္းအမွတ္ေန ့ေလးက ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ေမာင္သူမကုိ တန္ဖိုးမထားသည့္ အတြက္လဲ ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္မိသည္။ ေရွ့ဆက္ ျဖစ္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ ့ကို သူမ  ဆက္မေတြးရဲေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္တုိ ့က ရစ္သိုင္းဖြဲ ့လာသည္။ ေရွ့မွ ကားဒက္ဘုတ္ေပၚ ေခါင္းတင္ျပီ တရႈတ္ရႈတ္ျဖင့္ ငိုရႈိက္ေနမိသည္။ ဟိုအရင္က ဆိုလွ်င္ သူမ ဝမ္းနည္ဆို ့နင့္ဟန္ကို ျမင္လွ်င္ပင္ ျပာျပာသလဲ ေခ်ာ့တတ္သည့္ေမာင္ ခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းပင္ မဆိုသည့္ အတြက္ ပို၍ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမိသည္။ ေမာင္... သူမကို တကယ္မခ်စ္ဟုလဲ ခံစားလိုက္မိသည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ သူမ ရႈိက္ကာရႈိက္ကာ ငိုေနမိ၏။ ထိုစဥ္ ကားရပ္သြားသည္။ သူမကေတာ့ အငိုမရပ္ေသး... ကားတံခါးဖြင့္သံ ထို ့ေနာက္ ရယ္သံတို ့ႏွင့္အတူ ဧပရယ္ဖူး ဆိုသည့္ ေအာ္သံၾကီးကို ၾကားလုိက္ရသည္။ သူမ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ သူမ အံၾသသြားျပီး ေမာင့္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။

"ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္... ေမာင္မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူတုိ ့ေတြ အတင္းအက်ပ္ကိုင္ျပီး ခိုင္းလုိ ့လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေန ့တစ္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ စားပြဲတစ္ခုနဲ ့ဧပရယ္ဖူး မလုပ္ေပးဘူး ဆိုရင္ ေရွ့ေလွ်ာက္ ေမာင္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း မေနရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္မယ္ ဆိုလို ့လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေမာင္... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမဇင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ တန္ဖိုးလဲ ထားပါတယ္။ ဒါေတြက ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္ရယ္"
"ေမာင္ရယ္...."

ေမာင့္ကို မယံုၾကည္မိသည့္ အေတြးဝင္မိသည့္ အတြက္အားနာ သြားမိသည္။ ေမာင့္... ရင္ခြင္ထဲသို ့တိုးဝင္လုိက္သည္။ ေမာင္က သူမကို အလုိက္သင့္ ေထြးေပြ ့့လိုက္ရင္း

"အမွတ္တရ ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္... အဲဒီအတြက္လဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ေမဇင့္ကို ေမာင္... ခုထက္ပို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္။ ကဲသြားရေအာင္ ဒီျပည္ေတာင္တန္း ေရနံေျမက ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆုိင္မွာ ေန ့လည္စာစားဖို ့ေမာင္စီစဥ္ထားတယ္"

ခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွ သူမ ျပံဳးႏုိင္ပါျပီ။ ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲနဲ ့တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ လာဆံုသည့္ ဧပရယ္ဖူးေန ့ကေတာ့ သူမတို ့အတြက္ အမွတ္တရ
 ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ဒီလို အမွတ္တရေန ့ေလးေတြက ခ်စ္သူေတြကို ပိုၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္လားဟုလဲ ေတြးၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေစာင့္ေနသည့္ ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲသို ့ေမာင့္လက္ကိုဆြဲရင္း ဝင္သြားလုိက္သည္။ ခုေတာ့ သူမလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရာျပီး ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါျပီ... ကဲ... အားလံုးဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဧပရယ္ဖူးေလးပါေနာ္...