Friday 25 January 2013

အစရွိ အေနာင္ေနာင္မို ့အက်င့္ပါသြားမွာကို စိုးမိတယ္

နံနက္ခင္း တက္သစ္စ ေနေရာင္ျခည္ ေႏြးေႏြးက လမ္းကေလးေပၚတြင္ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ စြန္းေပေနသည္။ ေရာ္ရြက္ေၾကြတို ့ကလဲ လမ္းကေလးေပၚတြင္ ဟိုတစ ဒီတစ ျပန္ ့ၾကဲေနၾက၏။ ေလအေဝွ ့တြင္ ေရာ္ရြက္ေၾကြတို ့ ပြတ္တုိက္ ေျပးလႊားသြားသံမွတပါး လမ္းကေလးက ပကတိ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနသည္။ နံနက္ခင္း အေစာပိုင္း အခ်ိန္မို ့လမ္းကေလးေပၚတြင္ လူသြားလူလာတို ့ မရွိသေလာက္ က်ဲပါးေန၏။ ထိုလမ္းေလးအတုိင္း အရိပ္တစ္ရိပ္က ေမ်ာလြင့္လာေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ထိုအရိပ္က လူတစ္ေယာက္၏ အသြင္သ႑န္ ပီျပင္လာသည္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ အထက္ပိုင္းက အျဖဴ၊ ေအာက္ပုိင္းက အစိမ္းႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးကို လြယ္ပိုးထားသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လွမ္းေလွ်ာက္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္း ေစာေသးသည္ ဆိုေသာ္ျငားလဲ ယခုကဲ့သုိ ့အဝတ္အစားကို ဝတ္ဆင္ထားသူတို ့လမ္းေပၚတြင္ ရွိေနသင့္သည္ အထိေတာ့ အခ်ိန္က မေစာေတာ့။ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာဟန္ တူသည့္ ေကာင္ေလးက စိတ္ႏွင့္ကိုယ္လဲ ကပ္ဟန္မတူ။ ေသခ်ာ ဂရုစိုက္ၾကည့္မိလွ်င္ ေကာင္ေလး၏ မ်က္လံုးတို ့က က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ျဖင့္ ဂဏာမျငိမ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို အလြယ္တကူ သိႏုိင္ရွိသည္။ စိုးရြံစိတ္၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ေဝခဲြမရ ျဖစ္ေနဟန္တုိ ့က ေကာင္ေလး၏ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပးေန၏။ သူ ့အတြက္ ယခု အၾကိမ္က ပထမဆံုအၾကိမ္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ေကာင္ေလး၏ ေျခလွမ္းတို ့ရပ္တန္ ့သြား၏။ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းကာ  ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတုိ ့လဲ အနည္ထိုင္ သြားသည္။ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနရသည့္ သူ ့အတြက္ နားခိုစရာ ေနရာတစ္ခုကို ရွာေတြ ့ခဲ့ေလျပီ။

ျပည္ပန္းျခံဟု ေရးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွ အတြင္းဘက္သုိ ့ ေလွ်ာက္ဝင္လာခဲ့လုိက္သည္။ ပန္းျခံ၏ အတြင္းဘက္တြင္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ေက်းငွက္တို ့၏ စိုးစီစိုးစီ ေအာ္ျမည္သံမွအပ ပန္ျခံအတြင္းဘက္တြင္ အရာရာက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေန၏။ ဓာတ္ပံုဆိုင္ကုိ ခင္းက်င္းေနသည့္ လူက ပန္းျခံထဲကို ေလွ်ာက္ဝင္လာသည့္ ေကာင္ေလးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့အလုပ္ကိုသူ ဆက္လုပ္ေန၏။ သူ ့အတြက္ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက ဘာမွ မထူးျခား သာမန္ ျမင္ေတြ ့ေနက် ျမင္ကြင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးက ပန္းျခံ၏ အတြင္းဘက္သို ့ဆက္ေလွ်ာက္ ဝင္လာခဲ့လုိက္သည္။ ေမႊးပ်ံသင္းထံုေနသည့္ ပန္းရနံကုိ ရွဴရႈိက္ရင္း သူ ့စိတ္တုိ ့ၾကည္လင္ လန္းဆန္းလာသည္။ ထို ့ေနာက္ ေရွ့ဘက္သို ့ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ျမစ္ကမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ ခံုတန္းေလးတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ရွင္းသန္ ့လတ္ဆတ္ေနသည့္ ျမစ္ေလကို တစ္ခ်က္ ရွဴသြင္းလုိက္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိ ကစားၾကည့္လုိက္၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တံျမက္စည္း လွည္းေနသည့္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ မွအပ ဘယ္သူမွ ရွိမေန။ သူေက်နပ္သြားသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ခုခ်ိန္တြင္ လူအမ်ားၾကီး သူ ့ကုိ မေတြ ့ေစလုိ။ သူ ့အၾကည့္တုိ ့ကုိ အေရွ့ဘက္သို ့ေရႊ ့လိုက္သည္။ ျမစ္ထဲတြင္ ဥဒဟို သြားလာေနသည့္ သေဘၤာ၊ ေလွ၊ သမၺန္မ်ားႏွင့္ ျမစ္ဟိုတစ္ဖက္ကမ္းမွ ရႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနရင္း သူ၏စိတ္တို ့လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးလာ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ သဘာဝရႈခင္းမ်ား ထဲတြင္ သူ ့အာရံုတစ္ခုလံုး နစ္ေမ်ာေပ်ာ္ဝင္သြားေတာ့သည္။

"ေကာင္ေလး... ေက်ာင္းမသြားဘူးလား"

ေစာေစာက တံျမက္စည္း လွည္းေနသည့္ လူၾကီးက အနားသုိ ့ေရာက္လာျပီး ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေနသည့္ ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္း သုန္မႈန္သြား၏။ ထုိ ့ေနာက္ တျမက္စည္းလွည္းသည့္ လူၾကီးကို ဘုၾကည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ အသိသာၾကီးကို လာေမးေနသျဖင့္ စိတ္ထဲလဲ ခုသြားမိ၏။ ေကာင္ေလး စိတ္ခုသြားမွန္း သိေသာ္လဲ လူၾကီးက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ေမးသည္။

"ဘာလဲ ဆရာမက စာေမးလုိ ့မရရင္ အရိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္လုိ ့ေက်ာင္းေျပးလာတာ မဟုတ္လား"

ေကာင္ေလး ခႏၶာကိုယ္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္ တုန္သြားသည္။ ထုိ ့ေနာက္ လူၾကီးကို အလန္ ့တၾကားဘဲ ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ ဒီလူၾကီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ သိပါလိမ့္ဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။ ေက်ာင္းကဘဲ ေနာက္ကေန လုိက္ေခၚ ခိုင္းလုိက္သလားဟု ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလဲ မ်က္စိကစား ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သို ့ေသာ္ မသကၤာစရာ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ ့ရ။

"မင္းတစ္ေယာက္တည္းလား... တျခား အေဖာ္ေတြ ပါေသးလား"

လူၾကီးက ဆက္ေမးလာသည္။ ေကာင္ေလးက ဘာမွ ျပန္မေျဖ သည့္အျပင္ မ်က္ႏွာကိုလဲ ျမစ္ကမ္းဘက္သို ့ လွည့္ထားလုိက္၏။ လူၾကီးကို အေရးမလုပ္ ဂရုမစိုက္သည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ လူၾကီးက ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို မီးညွိဖြာရႈိက္လုိက္ျပီး ခံုတန္းေလး တစ္ဖက္တြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္၏။ ေကာင္ေလးက လူၾကီးကို မႏွစ္ျမိဳ ့ဟန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ သို ့ေသာ္ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ 

"ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္လား"

ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာက ပိုလို ့မႈန္မႈိင္း သြားသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ဘူး"

ေကာင္ေလး၏ အသံက  အနည္းငယ္ ကၽြတ္ဆတ္ မာေက်ာေနသည္။

"ေကာင္းတယ္ အစရွိ အေနာင္ေနာင္တဲ့... ဘယ္ေတာ့မွ အစသြားမလုပ္နဲ ့"

လူၾကီးက အၾကည့္ကို ျမစ္ရႈခင္းဘက္သုိ ့ပို ့ထားရင္း ေဆးလိပ္တိုကို မက္မက္ေမာေမာ ဖြာရႈိက္လိုက္သည္။

"သူတို ့ေတြကေတာ့ ေျပာၾကလိမ့္မယ္ စမ္းၾကည့္ပါလား တစ္ဖြာ ႏွစ္ဖြာနဲ ့ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးလို ့... ဒါေပမယ့္ သြားအစမလုပ္မိေစနဲ ့... တကယ္က အဲဒီ တစ္ဖြာ ႏွစ္ဖြာကဘဲ စခဲ့ၾကတာ"

လူၾကီးက ေကာင္ေလး၏ စကားအျပန္ကို မေစာင့္ သူေျပာလိုရာကိုသာ ဆက္ေျပာသည္။

"ကြမ္းလဲ စားတတ္မဲ့ပံု မေပၚဘူး"

ေကာင္ေလးက လူၾကီးကို တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လုိက္သည္။ သို ့ေသာ္ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ။

"သူတို ့ကေတာ့ ေဆးနဲ ့မစားႏုိင္ရင္ ေဆးဖယ္ျပီး စားၾကည့္ဖုိ ့ဒါမွမဟုတ္ အခ်ဳိ(သို ့)အစိမ့္ တမ်ဳိးမ်ဳိးကို စမ္းၾကည့္ဖုိ ့ေျပာလိမ့္မယ္။ သြားေတာ့ အစမလုပ္နဲ ့အက်င့္ပါသြားမယ္။ တကယ္က အဲဒီက စခဲ့ၾကတာ..."

လူၾကီးက ျမစ္ရႈခင္းကို ေငးရီ ၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ျဖင့္ ဆက္ေျပာေနျပန္၏။

"အရက္ေသာက္တာကိုလဲ သြားအစ မလုပ္မိေစနဲ ့... သူတုိ ့ကေတာ့ စမ္းၾကည့္ဖုိ ့ကို တိုက္တြန္းၾကလိမ့္မယ္။ တစ္ခြက္ေလာက္နဲ ့ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ အနံထြက္ရင္လဲ ပီေက ဝါးလိုက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ မာလကာရြက္ ဝါးလုိက္ရင္ ေပ်ာက္ပါတယ္လုိ ့ေျပာၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားေတာ့ အစမလုပ္နဲ ့... တကယ္ဆို အဲဒီ တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကဘဲ စခဲ့ၾကတာ..."

ေကာင္ေလးက လူၾကီးဘက္ကို လွည့္လာျပီး လူၾကီး ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းေလး တျငိမ့္ျငိမ့္ျဖင့္ ေသခ်ာ နားေထာင္လာသည္။ သို ့ေသာ္ ဘာမွေတာ့ ဝင္မေျပာေသး။

"မေကာင္းတဲ့အရာဆို ဘာကိုမွ သြားအစမလုပ္မိေစနဲ ့အစရွိ အေနာင္ေနာင္ကဲြ ့။ မူးယစ္ေဆးဝါးတုိ ့၊ ေလာင္းကစားလုပ္တာတို ့ကိုလဲ အစသြား မလုပ္နဲ ့။ ဒီလုိဘဲ ေက်ာင္းေျပးတာကုိလဲ အစသြားမလုပ္နဲ ့အက်င့္ပါသြားမယ္"

လူၾကီး၏ စကားသံအဆံုးတြင္ ေကာင္ေလးထံမွ စကားသံ ထြက္လာသည္။

"သူတုိ ့ဆိုတာက ဘယ္သူ ့ကို ေျပာတာလဲ ဦးေလး"

ျမစ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ေဆးလိပ္ကို ဖြာလိုက္ စကားတုိ ့ကုိ တတြတ္တြတ္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ လုပ္ေနသည့္ လူၾကီးက ေကာင္ေလးဘက္သုိ ့လွည့္လာသည္။ ထို ့ေနာက္

"သူတို ့ဆိုတာ... သူတို ့ဆိုတာက အင္း... လူေလးကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္ နားေထာင္မလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္ဦးေလး"

ပံုမေျပာခင္ လူၾကီးက ျမစ္ရႈခင္းတုိ ့ကို ေငးရီၾကည့္ရင္း ေဆးလိပ္တိုကို ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ဖြာရိႈက္လိုက္ျပန္သည္။

"ဟိုး... တခ်ိန္ကေပါ့။ လူေလးလိုဘဲ စာမရလုိ ့ေက်ာင္းေျပးလာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာရင္း ဒီပန္းျခံ၊ ဒီခံုေနရာေလးကို ေရာက္လာခဲ့ဖူးတယ္။ လူေလးလုိဘဲ သူ ့အတြက္ ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းေျပးဖူးတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းေျပးတာ ပထမဆံုး အေတြ ့အၾကံဳလုိ ့ဦးေလးက ဘယ္လုိ သိတာလဲ"

ေကာင္ေလးက အံၾသဟန္ျဖင့္ လူၾကီးကို ေမးလုိက္သည္။

"ၾကည့္တတ္ရင္ သိတာေပါ့ လူေလးရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ေလးကေတာ့ လူေလးလို ကံမေကာင္းဘူးကြဲ ့"
"ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဦးေလး..."
"ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီေန ့က သူ ့လုိဘဲ ေက်ာင္းေျပးလာတဲ့ ႏွစ္ၾကီး ေက်ာင္းသားတစ္စုနဲ ့သြားေတြ ့တယ္"
"ဟာ... ေကာင္းတာေပါ့ ဦးေလးရ...။ အေဖာ္ေတာင္ ရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ခုအေဖာ္မရွိလုိ ့ပ်င္းေနတာ"
"ဟုတ္တယ္ အဲဒီအခ်ိန္က သူလဲ အဲဒီလုိဘဲ ေတြးျပီး ေပ်ာ္သြားတာေပါ့"
"ဒါဆို သူတို ့ခင္သြားၾကျပီး ဒီပန္းျခံထဲမွာ ကစားၾကမွာေပါ့ေနာ္ ေပ်ာ္စရာၾကီး"
"ဒါေပါ့ သူတို ့ေတြ ဒီပန္းျခံထဲမွ အတူတူ ကစား ၾကတာေပါ့။ ေကာင္ေလးလဲ အေပ်ာ္ၾကီးကို ေပ်ာ္ခဲ့မိတာေပါ့။ သူရဲ ့ပထမဆံုး အေတြ ့အၾကံဳဘဲေလ ေပ်ာ္တာေပါ့"
"သူတို ့ေတြ ျမိဳ ့ထဲကို ေလွ်ာက္မလည္ၾကဘူးလား ဦးေလး။ အဖြဲ ့လုိက္ေလွ်ာက္လည္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းမယ္ေနာ္"
"ဘယ္ေနမလဲ သူတုိ ့ေလွ်ာက္လည္ၾကတာေပါ့ လူေလးရဲ ့။ သူတို ့ေတြ ပန္းျခံထဲမွာ ကစားၾကျပီး ေမာေတာ့ ခဏနားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြက ကြမ္းထုတ္စားတဲ့ လူကစား၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ လူကေသာက္ေပါ့။ ေကာင္ေလးကေတာ့ ကြမ္းမစား၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ ဆိုေတာ့ ဒီတိုင္း ေရေသာက္ အေမာေျဖေပါ့။ အဲဒီေနာက္ သူတို ့ေတြ ျမိဳ ့ျပင္က ထန္းေတာထဲ သြားျပီး ထန္းေရ သြားေသာက္ၾကတယ္"
"ေကာင္ေလးက ထန္းေရ ေသာက္တတ္လို ့လား ဦးေလး"
"ဘယ္ေသာက္တတ္မလဲကြဲ ့... ဒါေပမယ့္ အေဖာ္ေကာင္းေတာ့ ထန္းေတာထဲ ပါသြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထန္းေတာ ေရာက္ေတာ့ တျခား ေက်ာင္းသားေတြက အဆြယ္ ေကာင္းေတာ့ တစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ျဖစ္တာေပါ့"

လူၾကီး ေျပာသမွ်ကို ေကာင္ေလးက ေခါင္ေလး တညိမ့္ညိမ့္ျဖင့္ စိတ္ပါဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနသည္။ ေကာင္ေလး စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ ့သျဖင့္ လူၾကီးက သူ ့စကားကုိ ထပ္ဆက္သည္။

"ထန္းေရေသာက္ျပီးေတာ့ သူတုိ ့ေတြ ျမိဳ ့ထဲကို သြားျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပန္းျခံထဲ ျပန္သြားျပီး အတြဲေခ်ာင္းၾကေသးတယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့မွ သူတုိ ့ေတြ လူစုခဲြျပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္"
"ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းမွာဘဲေနာ္"
"ဒါေပါ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီေန ့က ေကာင္ေလးလဲ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ အရသာကို သိသြားတယ္ေလ"

လူၾကီးက ျမစ္ျပင္ကို ခပ္ေငးေငးေလး ၾကည့္ေနရင္း သက္ျပင္းကို ခပ္မွ်င္းမွ်င္းေလး မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

"အဲဒီေနာက္ပိုင္းလဲ သူတို ့ေတြ ဆက္ျပီး ေတြ ့ျဖစ္ၾကေသးလား ဦးေလး"

လူၾကီးက ေကာင္ေလးကို တစ္ခ်က္စူးစုိက္ ၾကည့္လုိက္ျပီး...။

"လူေလးက ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ေမးရတာလဲ"
"ေၾသာ္... ခုလို တေပ်ာ္တပါးၾကီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွ်ာက္လည္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းမွာဆိုေတာ့ သူတို ့ထပ္ေတြ ့ျဖစ္ၾကေသးလား သိခ်င္လုိ ့ပါ ဦးေလး"

ေကာင္ေလးက ေခါင္းေလးငံုသြားျပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။

"ဟုတ္တယ္ လူေလး ေျပာတာမွန္တယ္။ ေကာင္ေလးကလဲ အဲဒီလို ခံစားမႈနဲ ့ဘဲ ခဏခဏ ေက်ာင္းေျပးျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္ေလးဟာ အေပါင္းအသင္း စံုလာျပီး ကြမ္းစားတတ္လာတယ္။ ေဆးလိပ္လဲ ေသာက္တတ္လာတယ္။ ထန္းရည္၊ အရက္ကိုလဲ ေသာက္တတ္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလဲ ခဏခဏ ေျပးလြန္းလုိ ့အိမ္ကို တုိင္စာပို ့ျပီး အုပ္ထိန္းသူ မိဘေတြကို ေခၚရတဲ့အထိ အေျခအေနက ဆိုးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းမႈမွာ ခံုမင္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ဘယ္လုိမွ ဆိုဆံုးမလုိ ့မရေတာ့ဘူး။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းကေန အထုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ စိတ္ၾကြေဆး၊ ေဆးေျခာက္ အဲဒီကေနေနာက္ပိုင္းမွာ ဘိန္းျဖဴလုိ မူးယစ္ေဆးေတြကုိ သံုးစြဲလာတဲ့အထိ အေျခအေန ဆုိးလာခဲ့တယ္။ သူ ့အိမ္ကလဲ သူ ့ကို ထိန္းလုိ ့မႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ"

လူၾကီးက စကားအရွည္ၾကီးကို ေျပာျပီးေနာက္ ေမာသြားသျဖင့္ မီးေသသြားသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိ၍ ထပ္မံ ဖြာရႈိက္လိုက္ျပန္သည္။

"အဲဒီေကာင္ေလးက ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားလဲဦးေလး"

ေကာင္ေလး၏ ေမးသံ အဆံုးတြင္ လူၾကီး တစ္ခ်က္ေတြကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထို ့ေနာက္ ေဆးလိပ္တိုကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး တစ္ခ်က္ ဖြာရႈိက္လိုက္သည္။

"ေနာက္ဆံုးမွာလား... အင္း... ေနာက္ဆံုးမွာ မေကာင္းမႈကို ခံုမင္ႏွစ္သက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ စာရိတၱပိုင္း ပ်က္စီးျပီး လမ္းေပၚကို ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့"
"ေကာင္ေလး သနားပါတယ္ေနာ္ဦး"
"ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြယ္... သူ ့ကံေပါ့။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လုိ ့ျဖစ္တယ္လုိ ့ဘဲ သေဘာထားရမွာေပါ့"

ေကာင္ေလးက နားစိုက္ေထာင္ေနရင္း မွတ္ခ်က္ စကားကုိ ဝင္ေျပာလုိက္သည္။

"ဒါေပမယ့္ေနာ္ဦး... သူသာ အစလုပ္ျပီး ေက်ာင္းမေျပးျဖစ္ခဲ့ရင္ ခုလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာ"

လူၾကီး၏ မႈန္မႈိင္းရီေဝေနသည့္ မ်က္ဝန္းတုိ ့လင္းပြင့္သြားသည္။ သူသြားလိုသည့္ ပန္းတုိင္ကို ေတြ ့ျမင္လုိက္ရသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထိုပန္းတိုင္သုိ ့ေရာက္ရန္ သူအမ်ဳိးမ်ဳိးၾကိဳးစား၍ သြားခဲ့သည္။ စကားကို သြယ္ဝိုက္၍ တစ္မ်ဳိး၊ တည့္တည့္တဖံု မုန္းလိုက မုန္းေစေတာ့ဟု ေတြးကာ အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ပတ္၍ ေျပာခဲ့သည္။ ယခု ေကာင္ေလး၏ မွတ္ခ်က္ စကားက သူစိုက္ပ်ဳိးခဲ့သမွ်တို ့ ျပန္လည္ဖူးပြင့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ဒါေပါ့ ခုခ်ိန္ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ ့စိတ္ထဲမွာ ေနာင္တရေနျပီး ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ အတိတ္ကို ျပန္သြားျပီး ဆရာမဆီမွာ သြားျပန္အရုိက္ခံခ်င္တဲ့ အေတြးမ်ဳိးကို ေတြးရင္လဲ ေတြးေနႏုိင္တာဘဲေလ။ တကယ္ေတာ့ လူေလးရယ္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ အရြယ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲကြယ္"

ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ျငိမ္က် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေကာင္ေလးထံမွ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ဦး"
"ဘယ္ကို သြားမွာလဲကြဲ ့"
"အိမ္ကိုဘဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဦး... ဒီေန ့ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို အေမ့ကို အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာလုိက္မယ္။ အေမ စိတ္ဆိုးလို ့ ရိုက္လဲ အရိုက္ဘဲ ခံလိုက္ေတာ့မယ္"
"လူေလးသာ အမွန္အတုိင္း ဖြင့္ေျပာလုိက္ပါ... လူေလး အေမက ရုိက္ခ်င္မွ ရိုက္မွာပါ"

ေကာင္ေလးက ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္လုိက္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကုိ လြယ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ တံျမက္စည္းလွည္းသည့္ လူၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ျပီး အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတုိ ့ကို စလုိက္သည္။ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတုိ ့က အလာကကဲ့သုိ ့မဟုတ္ေတာ့ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ေန၏။ ေျခလွမ္းတို ့က ဦးတည္ရာမဲ့ သြားသည့္ ေျခလွမ္းမ်ား မဟုတ္ေတာ့။ ပန္းတုိင္ကို ေရွးရႈ၍ သြားေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ပံုျပင္ထဲမွ ေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္ သြားျပီလဲဟု သူမေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ထိုေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္လုိ ့ဘာျဖစ္ေနျပီလဲ ဆိုသည္ကို သူရိပ္မိခဲ့ျပီဘဲ။ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတုိ ့ကို အားက်ခဲ့ရေသာ္လဲ ထိုေကာင္ေလးလုိ အေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္ ဘဝကို မျဖတ္သန္းလိုပါ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေကာင္ေလးလို မျဖစ္ေအာင္ ေကာင္ေလး ေရွာင္ပုန္းခဲ့သည့္ လမ္းကို သူေလွ်ာက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ သူ ့အသိဥာဏ္တုိ ့လင္းပြင့္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။

တေရြ ့ေရြ ့ျဖင့္ ေဝးကြာသြားသည့္ ေကာင္ေလး၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းတခ်က္ကို ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္၏။ ထို ့ေနာက္ ဖင္စီခံနားအထိ ကပ္လာသည့္ ေဆးလိပ္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္ ဖြာရႈိက္လုိက္ျပီး မီးသတ္ကာ အနားရွိ အမႈိက္ေတာင္းထဲသုိ ့ပစ္ထည့္လုိက္သည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေပၚေရာက္လာႏုိင္သည့္ အမႈိက္တစကို သူရွင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့ျပီ။ ကိုယ္တုိင္က လမ္းမွားကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့မိေပမယ့္ သူတို ့ေလးေတြကို လမ္းမလြဲေစလို၊ ကုိယ္တုိင္က ပန္းတုိင္ မရွိေတာ့ေပမယ့္ သူတုိ ့ေလးေတြကို ပန္းတုိင္ မေပ်ာက္ေစလုိတာ သူ ့ေစတနာ ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေစာေစာက ေဘးနားခ်ထားသည့္ တံျမက္စည္းကို ေကာက္ယူလုိက္သည္။ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ေပမယ့္ တျခားသူေတြ စိတ္ၾကည္လင္ လန္းဆန္းစြာ နားေနႏိုင္ဖုိ ့ပန္းျခံအတြင္းမွ အမႈိက္မ်ားကို ရွင္းရဦးမည္။ ဒါကဘဲ သူတတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ျခင္း တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ပါလား။ အားလံုးကို သူေပ်ာ္ေစခ်င္သည္။ မေကာင္းသည့္ အရာကို အေပ်ာ္ျဖစ္ေစ၊ အစမ္းသေဘာျဖစ္ေစ မစမ္းသပ္ေစလို။ အစရွိ အေနာင္ေနာင္မို ့အက်င့္ပါသြားမည္ကို စိုးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

Wednesday 21 November 2012

အိမ္ျပန္ခ်ိန္

 (၁)
ဖုန္းျမည္သံကို နားထဲမွာ ၾကားေနရ၏။ သုိ ့ေသာ္ က်ိန္းစက္ေနသည့္ မ်က္လံုးတုိ ့ေၾကာင့္ ဖုန္းကို လက္ျဖင့္သာ လိုက္စမ္းေနမိသည္။

"အင္... အင္း... ဟ... လို..."
"... ဟလုိ... ညီညီလား... အိပ္ေနတာလား"
"အင္း... ေျပာ... ရတယ္"
"ငါပါ ေမာင္ေမာင္းဝင္း"
"အင္း... သိတယ္ ေျပာ... သယ္... ရင္း"
"ေအး... ငါ... မနက္ျဖန္ မနက္ 7:55 နာရီ ေလေယာဥ္နဲ ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ျဖစ္မယ္"
"အင္... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ျဗဳန္းစားၾကီးပါလား။ ဟိုတေလာကဘဲ တစ္ခါျပန္ထားေသးတယ္ မဟုတ္လား"
"ေအး... ဒီတစ္ေခါက္က အျပီးျပန္ျဖစ္မွာ"
"ဘာ... ဘယ္လို..."

အိပ္ခ်င္စိတ္တုိ ့ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြား၏။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနတဲ့ဟာကို ဒီိေကာင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာလဲဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ဟိုတရက္ကဘဲ ရာထူးတိုးလို ့ဆုိသျဖင့္ East Code ကမ္းေျခတြင္ ပါတီပြဲေပးသျဖင့္ သြားစားေသာက္ခဲ့ ၾကေသးသည္။ ကုိယ္ဘဲ အိပ္ခ်င္မူးထူး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လားဟု ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေမးမိ၏။

"အျပီးျပန္မွာ ဟုတ္လား... ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ"
"ေအးကြာ... ညက ဒက္ဒီ ဆံုးျပီလို ့အိမ္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါအားခ်င္း ျပန္ရမွာ"
"ဟာ... ဟုတ္လား... က်န္းက်န္းမာမာၾကီးကေန ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာလဲကြာ"
"ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္တယ္ ေျပာတာဘဲကြာ။ နံနက္ပုိင္း breakfast စားတဲ့အခ်ိန္ထိ အေကာင္းၾကီး ရွိေနေသးတယ္တဲ့"
"ေအးကြာ... ငါလဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး"

ညီညီ တကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိ၏။ ေမာင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ စင္ကာပူ ေရာက္မွ ခင္သည္ ဆုိေသာ္လဲ တကယ့္ ငယ္ေပါင္းရင္းခ်ာေတြလို ေပါင္းမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ျပင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တိုင္း ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရွိ ေမာင္ေမာင္ဝင္းတုိ ့အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေလ့ ရွိသျဖင့္ သူ ့အိမ္သားမ်ားႏွင့္လဲ ရင္းႏွီးေန၏။ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြသည့္ ေမာင္ေမာင္ဝင္း၏ ဒက္ဒီကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္သည္။ က်န္းက်န္းမာမာၾကီးကေန ျဖစ္သြားသည္ ဆုိသျဖင့္ ပို၍ ႏွေျမာမိသည္။ သို ့ေသာ္ ေသမင္းကို ဘယ္သူက တားႏုိင္မွာလဲ။

"ေအးကြာ ျဗဳန္းစားၾကီး ျဖစ္သြားေတာ့ ငါလဲ ယံုေတာင္ မယံုႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြာ ကံတရားေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါျပန္မယ့္အေၾကာင္း မင္းကို လွမ္းအသိေပးတာ"
"ေအး... ေအးပါ သူငယ္ခ်င္းရာ... ဒါနဲ ့မင္း တကယ္အျပီး ျပန္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီလား။ ဆံုးတဲ့လူက ဆံုးသြားျပီးျပီဘဲ အလည္ခဏ ျဖစ္ျဖစ္ဘဲ ျပန္ျပီး နာေရးျပီးေတာ့ ျပန္လာေပါ့။ မင္းအလုပ္က ဒီအတုိင္းၾကီး ျပန္သြားရရင္ ႏွေျမာစရာ"

ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းဆင္း ေမာင္ေမာင္ဝင္းက စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ လစာေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းသည္။ တစ္လကုိ စင္ကာပူေဒၚလာ ၄၀၀၀ ခန္ ့ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သူ ့ကုိ မျပန္ေစခ်င္ေသး။ ငယ္တုန္း ရွာလုိ ့ရႏိုင္သေလာက္ ရွာေစခ်င္ေသးသည္။

"တေလာကမွ ျပန္ထားတဲ့အျပင္ ရာထူးကလဲ တုိးေပးထားတာ မၾကာေသးေတာ့ အလုပ္က ခြင့္မေပးဘူးကြ။ ငါလဲ ေသခ်ာရွင္းျပတာဘဲ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မထူးဘူး ဆိုျပီး တခါတည္း အလုပ္ထြက္စာ တင္လုိ္က္တယ္"
"မင္းတုိ ့အလုပ္ကလဲကြာ... နာေရးကို"
"ခြင့္မရတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ကြာ။ ဆံုးျဖတ္လို ့ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့။ မင္းလဲ သိတဲ့အတုိင္းေလ ဒက္ဒီမရွိေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ ဟိုမွာကလဲ မိန္းမသားေတြခ်ည္း က်န္ခဲ့တာေလ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ မွာကလဲ ေယာက္က်ားသား တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိမွျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ငါျပန္ျဖစ္တာလဲ ပါပါတယ္"
"ေအးေလ ဒါလဲ ဟုတ္တာဘဲ။ အေရးအေၾကာင္းဆို ေယာက္က်ားသား တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိသင့္တာဘဲ"
"ဒါေပါ့ကြာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ  အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္လာျပီလို ့ဘဲ ဆိုရမွာေပါ့။ ေအး... ဒါဆုိလဲ ဒါဘဲ သူငယ္ခ်င္း... မင္းလဲ ဆက္အိပ္လုိ္က္ဦး... ေနာက္မွ ထပ္ေတြ ့ၾကတာေပါ့"

ေမာင္ေမာင္ဝင္းကေတာ့ ဖုန္းခ်သြားခဲ့ျပီ။ သို ့ေသာ္ ညီညီ ဆက္အိပ္မရေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ဝင္း ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားသည့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္လာျပီဟူေသာ စကားသံကို ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ ေမာင္ေမာင္ဝင္းကေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ ကိုယ္ေတြ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကေရာ ဘယ္ေတာ့လဲ။ မိေဝးဖေဝးျဖင့္ ေရျခားေျမျခားမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ေနေနရဦးမည္လဲ။ ထိုသို ့ ေတြးမိေတာ့ ရင္ေမာရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဘာကုိမွ မေတြးေတာ့ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ဖို ့ၾကိဳးစားလုိက္သည္။

(၂)
Tea Break နားခ်ိန္တိုင္း စက္ရံုေဘးဘက္တြင္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အျမဲထိုင္ျဖစ္ေလ့ ရွိသည္။ စက္ရံုက ေလယာဥ္ကြင္းေဘးတြင္ တည္ရွိျခင္းေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးက ျမင္ကြင္းေကာင္းျပီး ေလေကာင္းေလသန္ ့ရ၏။ သုိ ့ေသာ္ အိမ္လြမ္းေဝဒနာကိုေတာ့ ပို၍ ခံစားရသည္။ တေဝါေဝါ ပ်ံတက္သြားသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးမ်ားကို စိတ္က ခိုစီးျပီး အိမ္ကို ျပန္ျပန္ေရာက္သြားတတ္၏။ ကုိယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေလး စီးေမ်ာေနစဥ္ လွေဌးတစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ေရာက္လာသည္။

"ညီညီ... ေရ... ညီညီ..."
"ေအး... ေျပာ... ဘာကိစၥလဲ"
"မင္းဖုန္းက လိုင္းဖုန္းဆိုေတာ့ Over Sea ေခၚလုိ ့ရမွာေပါ့"
"ေအး... ရတယ္ေလ"
"ဒါဆို ငါ့ကို ကူညီပါဦးကြာ။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ခ်င္လုိ ့ငါ့ဖုန္းထဲမွာကလဲ Over Sea ပုိက္ဆံက ကုန္ေနျပီ။ ဖုန္းကဒ္ဝယ္ျပီးသားကလဲ မရွိလို ့... အဲဒါ..."
"ဘယ္လုိေၾကာင့္ ခုမွ အိမ္ကို အသဲအသန္ၾကီး ဖုန္းေခၚခ်င္ေနရတာလဲ။ ျပႆနာ ရွိလို ့လား"
"ျပႆနာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ေတြ အရမ္းေလးေနလုိ ့ကြ။ မေန ့ကတည္းက စိတ္ေတြ ေလးေနတာ။ ဒီေန ့လဲ စိတ္ေတြက အရမ္းေလးေနျပီး အလုပ္ထဲမွာလဲ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္း ဟိုဟာ လြတ္က် ဒီဟာ လြတ္က်နဲ ့။ အဲဒီလုိ ခံစားရတုိင္း အိမ္သားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္က လူၾကီးေတြ ေနထိုင္မွ ေကာင္းရဲ ့လား စိတ္ပူမိလုိ ့ကြ။ ခဏပါကြာ ငါမိနစ္နဲ ့တြက္ျပီး ပိုက္ဆံျပန္ေပးပါ့မယ္"
"သတင္းေမးယံု ခဏကေတာ့ ေျပာလို ့ရပါတယ္ကြာ ပိုက္ဆံျပန္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ေရာ့... ဒါေပမယ့္ အၾကာၾကီးေတာ့ မေျပာနဲ ့ေပါ့။ ႏို ့မို ့ဖုန္းေဘက တအားတက္သြားမွာကြ"
"ေအး... ေက်းဇူးပါကြာ... ခဏဘဲ မၾကာေစရဘူး သူငယ္ခ်င္း စိတ္ခ်"

လွေဌးကုိ ဖုန္းေပးလုိက္ျပီး ညီညီလဲ ေလယာဥ္ကြင္းဘက္သို ့ျပန္ေငးေနမိ၏။

"ဟင္... ဟုတ္လား... ခုေရာ ဘယ္လုိေနေသးလဲ"

ေဘးမွ ဖုန္းေျပာေနသည့္ လွေဌးအသံက က်ယ္လာသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ လွေဌးတစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာရင္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္။ ထို ့ေနာက္ စက္ရံုေရွ့ဘက္သို ့ေလွ်ာက္သြားသည္။ အင္း... ျပႆနာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနျပီဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လွေဌးက ဖုန္းျပန္လာေပးသည္။ မ်က္ႏွာကလဲ သိပ္မေကာင္း။ မေနႏုိင္လို ့စပ္စုၾကည့္လုိက္မိသည္။

"ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ လွေဌး"
"အေမေလျဖတ္လုိ ့တဲ့။ ထင္ေတာ့ ထင္တယ္ ဒီေလာက္ စိတ္ေတြေလးေနတာ အိမ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနျပီလုိ ့"
"ဟင္... ေလျဖတ္တာ ဟုတ္လား။ ဘယ္အခ်ိန္က ျဖစ္တာလဲ"
"မေန ့က မနက္ပိုင္း အိပ္ယာထေတာ့ ကိုယ္တျခမ္းက လႈပ္မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ပါရဂူနဲ ့ခ်က္ခ်င္း သြားျပရတယ္။ အခု နည္းနည္းေတာ့ သက္သာလာျပီမို ့စိတ္ပူစရာ မလုိေတာ့ဘူး ေျပာတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့က စိတ္မပူနဲ ့ဆိုေပမယ့္ စိတ္ပူတာေပါ့"
"မေန ့ကဆိုေတာ့ မင္းကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္း မၾကဘူးလား"
"ငါ... အရမ္း စိုးရိမ္ေနမွာစိုးလုိ ့အေၾကာင္းမၾကားေသးတာတဲ့။ ျမန္မာျပည္က လူေတြကလဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ဖုံးထားခ်င္ၾကတာလဲ မသိဘူး"
"အစိုးရိမ္ လြန္ျပီး ျပန္လာမွာ စိုးလုိ ့ေနမွာေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ဖို ့က လြယ္ေပမယ့္ တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္ဖို ့ဆိုတာက လြယ္တာမွမဟုတ္တာ"

လွေဌး ခဏေတာ့ ျငိမ္က်သြားသည္။ သူ ့အေတြးနဲ ့သူ ေနပါေစ ဆိုျပီး လႊတ္ထားလိုက္သည္။ သူလဲ သူ ့အေမအတြက္ စိတ္ပူေနမွာဘဲ။ ခဏေနေတာ့မွ ဟူးကနဲ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ျပီး စကားဆိုလာသည္။

"ျပန္ျပီး အေမ့ကို အနီးကပ္ ျပဳစုခ်င္လုိက္တာကြာ။ တကယ္လုိ ့ခုလို ေလျဖတ္တာ မဟုတ္ဘဲ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း တိမ္းပါးသြားခဲ့ရင္ အသက္ေတာင္ မွီလုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး"

လွေဌး စကားသံကို ၾကားေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဝင္း အျဖစ္က ေခါင္းထဲကို ျဖတ္ကနဲ တုိးဝင္လာသည္။ ဒါလဲ ဟုတ္သည္ ေမာင္ေမာင္ဝင္း ဆိုလွ်င္ သူ ့ဒယ္ဒီ အသက္ကိုပင္ မမွီလုိက္။

"အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီကြာ။ မိဘေတြလဲ အသက္ၾကီးျပီ။ သူတုိ ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလး မေရာက္မွီမွာ အနီးကပ္ ျပဳစုခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ငါဘာမွေတာင္ လုပ္မေပး လုိက္ရပါလားလို ့တစ္သက္လံုး ေနာင္တရ မေနခ်င္ဘူးကြာ။ ဒီတခါ ပါမစ္သက္တမ္းကုန္ရင္ ထပ္မတိုးဘဲ ျပန္ႏုိင္မလား ၾကည့္ရမယ္"

လွေဌး၏ စကားက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲအထိ တာသြားသည္။ ငါေရာ ငါ့မိဘေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးျပီးျပီလဲ။ တစ္လတစ္ခါ ပိုက္ဆံပို ့ေပးေနယံုနဲ ့သား၊ သမီး တာဝန္ေက်ျပီလားဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီ ဆိုသည့္ လွေဌးစကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲလႈပ္ႏႈိးသြားသည္။

(၃)
စေနေန ့ပိတ္ရက္ တစ္ရက္ ေငြလႊဲရန္ႏွင့္ ဝယ္စရာ ရွိတာတခ်ဳိ ့ဝယ္ရန္ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာသုိ ့ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။  ျမန္မာျပည္သို ့ပိုက္ဆံလႊဲေနစဥ္ သန္းေထြးက သူတုိ ့99ဆိုင္တြင္ ရွိေနေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေငြလႊဲျပီး ဝယ္စရာရွိတာ နဲနဲဝယ္ျပီး သူတုိ ့ရွိေနသည့္ 99ဆိုင္သုိ ့ထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။ 99ဆုိင္ကို ေရာက္ေတာ့ သန္းေထြးႏွင့္ ကိုသန္းေအာင္တို ့က အရွိန္ပင္ ရစျပဳေနၾကျပီ။

"ေဟး... ညီညီလာ... ဘာေသာက္မလဲ"
"ရပါတယ္ အဆင္ေျပာတာဘဲ လုပ္လုိက္ပါ"

ညီညီလဲ ခံုတစ္လံုးဆြဲျပီး ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ သန္းေထြးက ညီညီကို စကားလွမ္းေတာက္သည္။

"ေမာင္ေမာင္ဝင္း သတင္းကို ၾကားျပီးျပီလား"
"အင္း... ဟိုေန ့က ဖုန္းဆက္တယ္"
"ေအးကြာ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ သူ ့ခမ်ာ မျပန္ခ်င့္ ျပန္ခ်င္နဲ ့ျပန္သြားရရွာတယ္"
"ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ သူလဲ မျပန္မျဖစ္ ျပန္ရတာဘဲ"
"ဒါေပါ့ သူကမွ သူ ့ဒယ္ဒီ ေျမက်တာကို မွီဦးမယ္။ ေအာင္ၾကီးတုန္းက ဆုိရင္ အေဖ ေသတာေတာင္ မသိလုိက္ရရွာဘူး"
"ဟုတ္လား ဘာေၾကာင့္လဲဗ်"

တခ်ိန္လံုး ျငိမ္နားေထာင္ ေနသည့္ ကုိေအာင္သန္းက ဝင္ေမးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္သန္းက သန္းေထြးႏွင့္ အလုပ္တူသည္။ ညီညီႏွင့္ သန္းေထြးတို ့ကေတာ့ တစ္ရြာတည္းေန ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ညီညီႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သန္းေထြးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ဝင္းတုိ ့ရင္ႏွီးခဲ့ၾကသလုိ သန္းေထြးေၾကာင့္လဲ ကိုေအာင္သန္းႏွင့္ ညီညီတုိ ့သိၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ၾကီး အေဖဆံုးေတာ့ သူက မေလးရွားႏုိင္ငံမွာေလ။ ျဖစ္တာက ဆုိင္ကယ္ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာမွာ မဟုတ္ဘဲ တျခားေနရာမွာ ျဖစ္တာဆိုေတာ့ အေလာင္းသယ္တာေတြ ဘာေတြက ျပႆနာေတြ ရွိလာျပီ ေနာက္ျပီး အစိမ္းေသဆိုေတာ့ ၾကာၾကာထားလုိ ့ကလဲ မရဘူး။ ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဘဲ သျဂိဳ ၤလ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မေလးရွားႏိုင္ငံကို ဆက္သြယ္ရတာကလဲ ခုလို မလြယ္ကူေတာ့ ေအာင္ၾကီးကို မဆက္သြယ္ ျဖစ္ၾကဘူး။ သူ ့အေဖဆံုးျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေအာင္ၾကီးက သိရတာ"
"ဒါဆို အစ္ကို ့အျဖစ္နဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္ တူတာေပါ့"

ညီညီေရာ သန္းေထြးေရာ ျပိဳင္တူ ကိုေအာင္သန္းကို လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။

"အစ္ကုိတို ့က ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ရွိတယ္။ ညီအငယ္ဆံုးက အစ္ကိုနဲ ့ ရွစ္ႏွစ္ကြာတယ္။ အငယ္ေကာင္က လိမၼာတယ္ စာလဲေတာ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက အိမ္မွာ အားလံုးရဲ ့အသဲေက်ာ္ေပါ့။ သူဆယ္တန္းကုိ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ဘာသာနဲ ့ေအာင္တယ္။ သူဆယ္တန္း ေျဖျပီးကတည္းက ဒီမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ ့အစ္ကိုက အားလံုးစီစဥ္ျပီးေနျပီ"

ကုိေအာင္သန္းက ဘီယာခြက္ကို ဆြဲယူျပီး တစ္ခ်က္ေမာ့ လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္မွ စကားကို ဆက္သည္။ ညီညီတို ့က အသာဘဲ နားစြင့္ေနလိုက္ၾက၏။

"ဒီမွာ အားလံုး စီစဥ္ျပီးေတာ့ သူ ့ကို ဒီကို ေခၚဖုိ ့အစ္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္တယ္။ ျပန္ခါနီး ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက အငယ္ေကာင္နဲ ့က အဆက္အသြယ္ မရဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြ ရြာကို အလည္သြားေနတာနဲ ့ဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္မွာ မရွိတာနဲ ့ဘဲ ၾကံဳေနတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း မေတြ ့ေတာ့ အစ္ကုိလဲ စိတ္ဆိုးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ ့အိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီးတာနဲ ့အငယ္ေကာင္ ဘယ္မွာလဲလုိ ့ခ်က္ခ်င္းေမးလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ အေမက ငိုျပီး အိမ္ထဲကို ဝင္သြားတယ္။ မ်က္လံုးေတြကလဲ မို ့အစ္ေနတာ။ တစ္ေန ့လံုး တစ္ညလံုး ငိုထားတာမွန္း သိတာေနတယ္။ ဘာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္လို ့အစ္ကို ့စိတ္ထဲ ထင့္သြားမိတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက အငယ္ေကာင္က ေရနစ္ျပီး ဆံုးသြားျပီ။ အစ္ကို အရမ္း စိတ္ထိခိုက္သြားမွာ စိုးလို ့ဖြင့္မေျပာၾကေသးတာ"

ဝိုင္းကေလးက တိတ္ဆိတ္သြားသျဖင့္ ဆိုင္အတြင္းမွ ဇြန္းသံ၊ ခြက္သံ၊ လူသံတို ့က ပုိက်ယ္လာသလား ထင္ရ၏။ ဘာဝင္ေျပာရမွန္း မသိသျဖင့္ ညီညီက ဘီယာခြက္ကို ေကာက္ယူ ေသာက္လုိက္သည္။ ကုိေအာင္သန္းက စကားကုိ ထပ္ဆက္သည္။

"ေနာက္တစ္ႏွစ္ျခားျပီး အေမဆံုးတယ္။ အေမဆံုးေတာ့ ခ်က္ျခင္းအေၾကာင္းၾကားလို ့အသုဘကိုေတာ့ မွီလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ျပဳစုခြင့္ မရလုိက္ဘူး။ ပုိက္ဆံရလုိ ့သာ တို ့ေတြ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာ တကယ္ဆိုရင္ ေရျခားေျမျခားမွာ မိသားစုကုိ ပစ္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ အစ္ကုိဆိုရင္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အတြင္းမွာ မိသားစုဝင္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ တကယ္တန္း ေတြးၾကည့္ရင္ မတန္ဘူးကြာ။ သူတုိ ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ သူတုိ ့အနားကေန ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပီးျပန္ဖုိ ့ကလဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ေဝးေနေသးတာေပါ့ကြာ"

ဝုိင္းကေလးက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္၍ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ကိုေအာင္သန္းကို ၾကည့္ျပီး ညီညီတုိ ့စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရ၏။ ေျပာေနရင္း ေဝ့သီလာသည့္ မ်က္ဝန္းတုိ ့ေၾကာင့္ ထိုစဥ္က ကိုေအာင္သန္း တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရမလဲဟု ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

(၄)
ဒီဘက္ရက္မ်ားမွာ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနသည္။ ဘာအလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလဲ ေမးလွ်င္လဲ အတိအက် ေျပာဖုိ ့က ခက္ေနမည္။ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ျဖင့္ လူက တစ္ခ်က္မွ မနားရေပမယ့္ ဘာအလုပ္ လုပ္ေနလဲဟု လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ မယ္မယ္ရရ ျပလုိ ့မရ ျဖစ္ေန၏။ သုိ ့ေသာ္ အခ်ိန္မရသျဖင့္ အိမ္ကိုပင္ ဖုန္းမဆက္ႏုိင္ေအာင္ အလုပ္က ရႈပ္ေနသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အလုပ္ပါးခ်ိန္ အခ်ိန္ေလးရခုိက္ ပုိက္ဆံေရာက္မေရာက္ ေမးရန္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္လုိက္သည္။

"ဟလို..."
"..... ..... ..... "
"ေဆးရံုေရာက္ေနတာ ဟုတ္လား"
".... .... ...."
"ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ"
".... .... ...."

ဖုန္းေျပာျပီးေနာက္ ညီညီ တစ္ေယာက္ ငိုင္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ကံေကာင္းလုိ ့ပါလား။ ဖခင္ျဖစ္သူ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနစဥ္ ဆီးခ်ဳိႏွင့္ ေသြးတုိးေၾကာင့္ မူးျပီး ဆုိင္ကယ္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သျဖင့္ ေဆးရံု တင္လုိက္ရသည္။ ကံေကာင္းသည္က ဆိုင္ကယ္ကို ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းလာျခင္းေၾကာင့္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မထိခုိက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ အရင္က ေသြးတုိးရွိေၾကာင္းကုိ သိေသာ္လဲ ဆီးခ်ဳိရွိျခင္းကို ခုမွသိ၏။ မင္းတုိ ့ညီအစ္ကိုလဲ ေငြရွာတာက ရွာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ ့အေဖနဲ ့အေမက အသက္ၾကီးျပီ။ မင္းတို ့ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မဟုတ္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္လာျပီ အိမ္အလုပ္ေတြကို ဦးစီးသင့္ေနျပီဆိုေသာ ဦးေလး ျဖစ္သူ၏ စကားကုိ ျပန္ၾကားေယာင္မိလုိက္သည္။ လူၾကီးေတြက အသက္ၾကီးလာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ က်န္းမာေရးက ယုိယြင္းလာၾကျပီ။ အနီးကပ္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို ့လူလိုလာျပီ။ လူၾကီးမ်ားကို အနားေပးျပီး ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ျဖင့္ ကုသိုလ္ေရးကုိဘဲ လုပ္ေစခ်င္မိျပီ။ ဒီကိစၥကို အစ္ကိုနဲ ့တုိင္ပင္ဦးမွဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ထုိစဥ္ HRက ရံုးေပၚကုိ လာခဲ့ဖုိ ့ဖုန္းဆက္လာသည္။ HR မန္ေနဂ်ာက ပါမစ္သက္တမ္းတိုးဖုိ ့အဆင္မေျပသည့္ အေၾကာင္းကို ေခၚေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုသည့္ အခ်က္ေပးသံက ျမည္လာခဲ့ျပီ။ ကံဇာတ္ဆရာက ၾကိဳတင္ ဇာတ္တိုက္ထားသည့္ အလား တစ္ကြက္ျခင္း၊ တလႊာျခင္းကို ခ်ျပေနသည္လား ထင္ရ၏။ ညီညီရဲ ့အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ညီညီလဲ အိမ္ျပန္ဖုိ ့ကို ဆံုးျဖတ္လုိက္ျပီ။ ဒီလိုဘဲ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္သူေတြ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္သူေတြ အိမ္ကို ျပန္ေနၾကသလို၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ မတန္ေသးသူေတြ၊ အိမ္မျပန္ခ်င္သူေတြလဲ ရွိေနၾကဦးမည္။ သုိ ့ေသာ္ အားလံုးဘဲ တစ္ေန ့ေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ၾကရမည္ မဟုတ္ပါလား။

Monday 5 November 2012

မိုးညတစ္ည၏ေနာက္...

တိမ္မည္းတိမ္ရိပ္တို ့က လကို ေထြးငံုထားသျဖင့္ ညေရာင္က အနက္ေရာင္ အတိျပီးေနသည္။ တဝီဝီ ေအာ္ျမည္ ေျပးလႊားေနသည့္ ေလတုိးသံကို နားထဲတြင္ အတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။ မိုးရိပ္မိုးေငြ ့တုိ ့ကလဲ တရိပ္ရိပ္ တလိပ္လိပ္ျဖင့္ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ျဖတ္ကနဲ လက္သြားသည့္ လွ်ပ္ေရာင္ေနာက္မွ ကပ္ပါလာသည့္ မိုးျခိမ္းသံက လူကို မေၾကာက္ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္လွန္ ့ေနသည့္အလား။ ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ကုိ လံုးဝမပါ။ သူရပ္ေနသည့္ ေနရာမွ အေရွ့ဘက္ အေမွာင္ထဲသုိ ့ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လမ္းကေလး တစ္လမ္းရဲ ့ အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္ေပၚမွာ သူရပ္ေနတာပါ။ ဒီလမ္းေလးရဲ ့တဘက္အဆံုးမွာေတာ့ သူ ့အိမ္ရွိေနသည္။ ထိုအိမ္ထဲတြင္ သူ ့မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ အစ္ကို တစ္ေယာက္တုိ ့ရွိေနၾကသည္။ ယခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ သူတုိ ့ စိတ္ပူေနၾကေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ တန္ေနေပမယ့္ ျပန္ေရာက္မလာေသးသည့္  သူ ့အတြက္ သူတို ့ဘာလုပ္လုိ ့ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မည္။ ဒီလမ္းေလးကို ျဖတ္ျပီး ဘယ္လုိ ျပန္မလဲလို ့ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္မိျပန္သည္။ ဤေဒသ၏ အလြန္သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးေနသည့္ ဒီလမ္းကေလးကို ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလို အေနအထားမ်ဳိးျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ရလိမ့္မည္ဟု ေတြးေတာင္ မေတြးၾကည့္ဖူးခဲ့ေပ။ လမ္းေလးက သူ ့လို တကၠသိုလ္ဝင္တန္း စာေမးပြဲေျဖရန္ ေဘာ္ဒါတက္ေနသည့္ ၁၅ႏွစ္ မျပည့္တျပည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို မဆိုထားဘိ အရြယ္ေရာက္ျပီးသည့္ လူၾကီးတခ်ဳိ ့ပင္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္မသြားဝံသည့္ လမ္းကေလးေပါ့။ သုိ ့ေသာ္ ယခု ဒီလမ္းေလးကို သူတစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ရဖုိ ့အေၾကာင္းက ဖန္လာျပီ။

ဒီအတြက္ နဝေဒးတံတား ဒီဘက္ထိပ္ထိ လိုက္လာခဲ့ျပီးမွ ရာသီဥတု အေျခအေနကို အေၾကာင္းျပျပီး လွည့္ျပန္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ သုိ ့မဟုတ္ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္မွာ လုပ္မည့္ အလွဴကို သူငယ္ခ်င္းက အလည္လုိက္မည္ ဆိုလာသျဖင့္ ေဘာ္ဒါပိတ္ရက္တိုင္း အျမဲလာၾကိဳေလ့ရွိသည့္ ဖခင္ကို ဒီတေခါက္ လာမၾကိဳဖို ့ဖုန္းဆက္ခဲ့မိသည့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္လာျပီးမွေတာ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွလဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ လမ္းေလးကို ၾကည့္ျပီး ဆိုင္ကယ္ကုိ မေမာင္းရဲလုိ ့လွည့္ျပန္သြားျခင္း ဆိုသည္ကို သူရိပ္မိေနသည္ဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ မေမာင္းရဲလို ့ကုိယ္ေမာင္းမယ္ ဆိုျပီး ေျပာရေအာင္ကလဲ ကိုယ္တိုင္လဲ ေမာင္းရဲသည့္ အေျခအေနတြင္ ရွိမေန။ လမ္းကေလးက ဘယ္ဘက္ကေခ်ာက္၊ ညာဘက္က ေတာင္တန္းမ်ားၾကားမွ ျဖတ္စီးဆင္းသြားသည့္ ေတာင္ပတ္လမ္း အမ်ဳိးအစားျဖစ္၏။ လမ္းအထာ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ေမာင္းဖုိ ့ေတာ္ေတာ္ကို မလြယ္သည့္ အေနအထားမ်ဳိးေပါ့။ သူနားလည္ေပးႏိုင္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းက လွည့္ျပန္သြားလို ့ရေပမယ့္ သူကလိုက္ျပန္ဖို ့ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္မွာ လုပ္မည့္ အလွဴတြင္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ရွိမေနလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူက ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာလို ့ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့။ ထို ့ေၾကာင့္ ယေန ့ည အိမ္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ကို ျပန္ရမည္။ သို ့ေသာ္ ခုခ်ိန္ထိ ေျခတစ္လွမ္းမွ် သူမလွမ္းျဖစ္ေသး...။

ကား၊ ဆုိင္ကယ္ ၾကံဳမ်ား ေတြ ့ရမလားလုိ ့ရပ္ေစာင့္ေနတာ တစ္နာရီခန္ ့ပင္ ရွိခဲ့ျပီ။ နဂိုကမွ လူသြားလူလာျပတ္သည့္ လမ္းေလးက ရာသီဥတုေၾကာင့္ ထင္သည္ ပိုလုိ ့ပင္ ေျခာက္ကပ္ေသြ ့ေျခာက္ေန၏။ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ဖုိ ့အတြက္ကလဲ အေၾကာက္တရားက သူ ့ကို တံုဆဲြထားေနသည္။ လက္က နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ည 8:00 နာရီကုိ ထုိးလုျပီ။ ဒီထက္ပိုေစာင့္၍ မျဖစ္ေတာ့ မိုးကလဲ ရြာေတာ့မည္။ မိုးရြာမွ ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ အိမ္အျပန္ပို၍ ခက္ခဲေပေတာ့မည္။ မိုးရြာလွ်င္ တဘက္ေတာင္ေပၚမွ မိုးေရမ်ားက လမ္းကေလးေပၚသုိ ့အဆီးအတားမရွိ စီးဆင္းလာေတာ့မည္။ ထို ့ေနာက္ လမ္းေလးေပၚမွတဆင့္ တဘက္မွ ေခ်ာက္ထဲကို ဆက္၍ စီးဆင္းသြားၾကမည္။ ထိုအခါ ရႊံေစးဆန္သည့္ လမ္းေလးေပၚတြင္ ေရအိုင္၊ ေရဗြက္မ်ားေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ပို၍ ခက္ခဲလာေတာ့မည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆက္ေစာင့္ဖို ့မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ျပန္ဖုိ ့ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတို ့ကို စဖို ့အေၾကာက္တရားကို အရင္ ေဖ်ာက္ရမည္။ ထိုသို ့ေတြးမိလုိက္ေတာ့ ဖခင္ ဆိုဆံုးမခဲ့ဖူးသည့္ စကားတုိ ့က နားအတြင္း စီးဝင္လာသည္။ ညဘက္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ ေနာက္ေဖးသြားလွ်င္ လုိက္ပို ့ရေလ့ရွိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူက အိမ္သာအျပင္ဘက္္မွ ထုိင္ေစာင့္ရင္း ဆုိဆံုးမေလ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ျပီးျပီးေရာ ထိုဆံုးမစကားတုိ ့က နားထဲမဝင္ခဲ့ေခ်။

"ငါ့သား... ဒီလုိသာ ေၾကာက္တတ္ေနရင္ မင္းေတာ့ ၾကီးလာရင္ ခက္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ မေၾကာက္ဘူး ဆိုတာ စိတ္က အဓိကဘဲ။ မင္းစိတ္ထဲက အေၾကာက္တရားကုိ မေဖ်ာက္ႏိုင္ေသးသေရြ ့ကေတာ့ အရာရာကို ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနဦးမွာဘဲ။ အဲဒီလုိ ေၾကာက္တတ္ျပီး တပါးသူရဲ ့အကူအညီကို ယူေနရသေရြ ့ေတာ့ ေလာကမွာ လူျဖစ္ရတာလဲ တပန္းရွဳံးေနဦးမွာဘဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့အရာတိုင္းက ေၾကာက္ဖုိ ့ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္က ေျခာက္လို ့သာ လူက ေၾကာက္ေနတတ္တာ။ တခါမွ သရဲမေျခာက္ခံရဘူးဘဲနဲ ့သရဲေၾကာက္တယ္ဆိုတာက ျဖစ္သင့္ရဲ ့လား။ သရဲေျခာက္ခံရေတာ့ေရာ ေယာက္က်ားဘဲ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိသလဲ။ သရဲေျခာက္ခံရလုိ ့ေသတဲ့လူ မရွိပါဘူး။ အေၾကာက္္လြန္လို ့ေသတဲ့လူဘဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာကို ေၾကာက္သင့္သလဲ ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ေပါ့ ငါ့သား"

ထုိစဥ္က ဖခင္၏ ဆံုးမစကားသံတုိ ့က ယခုမွ အသိဥာဏ္အတြင္းသို ့တစ္လံုးခ်င္း စီးဝင္လာသည္။ ထိုအခါ ငါဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ေမးမိသည္။ သို ့ေသာ္ အေျဖကမရွိ။ သူတစ္ခုခုကို ေတြးေတြးျပီး ေၾကာက္ေနေပမယ့္ ဘာဆိုသည္ကုိ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ မျပႏိုင္။ ဟုတ္တယ္ ဘာကိုမွ ရင္ဆိုင္မေတြ ့ရေသးဘဲနဲ ့ငါဘာကို ေၾကာက္ေနရမွာလဲ။ ထိုသို ့စဥ္းစားမိလုိက္သည့္ ခဏမွာပင္ အေၾကာက္တရားတုိ ့လြင့္ျပယ္ကာ ခႏၶာကုိယ္အတြင္းမွ ေသြးတုိ ့ေႏြးေထြး ဆူေဝလာသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းအတြက္ ခြန္အားသစ္တစ္ရပ္ကို ေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့သည့္ေနာက္ ေျခလွမ္းတို ့ကို စလုိက္သည္။ ထိုအခုိက္မွာပင္ ေလေပြတခ်က္က သစ္ရြက္တစ္အုပ္ကို စုပ္ဆြဲ သူ ့တည့္တည့္ကို ပစ္ေပါက္လာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထိုအရာက သူ၏ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတုိ ့ကို ရပ္တန္ ့မပစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။

တဟူးဟူးျဖင့္ တုိက္ခတ္ေနသည့္ ေလကို ဆန္တက္ျပီး တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည့္ ေတာင္ပတ္လမ္းေလးအတိုင္း သူစီးေမ်ာလာခဲ့လိုက္သည္။ သစ္ဆိမ့္ပင္ရြာေလး ေရွ့မွ ျဖတ္အေလွ်ာက္တြင္ ရာသီဥတု အေျခအေနေၾကာင့္ထင္သည္ ရြာေလးက ပံုမွန္ထက္ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္ကုပ္ေန၏။ သစ္ဆိမ့္ပင္ ရြာေလးကို ေက်ာ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ေရႊဂူ(ေငြဘံုသာဘုရား)ကုန္း အတက္နား အေရာက္တြင္ ၾကိဳးစား၍ ေမ့ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာတခ်ဳိ ့က ရုန္းၾကြႏိုးထလာခဲ့သည္။ ဒီကုန္းအတက္မွာ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေက်ာ္၏ အေဖ သရဲအေျခာက္ခံရတာပါလား ဆုိသည့္ အေတြးက ကိုယ္ခႏၶာအႏွံ ၾကက္သီးေမြးညင္းတို ့ကုိ တျဖန္းျဖန္းျဖင့္  လႈိင္းထသြားေစ၏။ တစ္ခ်က္ေဝ့တုိက္လာသည့္ ေလေၾကာင့္ လူလဲ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးျပီး ခရီးဆက္ လာခဲ့လိုက္၏။ သုိ ့ျဖင့္ ေရႊဂူ(ေငြဘံုသာဘုရား)ကုန္း အလယ္ေလာက္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္ ဖ်က္ကနဲ လက္သြားသည့္ လွ်ပ္ေရာင္ေအာက္တြင္ ကုန္းထိပ္မွ မဲမဲရွည္ရွည္ အရိပ္ၾကီးႏွစ္ရိပ္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထုိခဏတြင္ အေၾကာက္တရားက ဒိန္းကနဲ ့ႏွလံုးအိမ္ကို ထုိးေဆာင့္လာသည္။ လူတကိုယ္လံုး ထူပူသြားျပီး ဦးေခါင္းလဲ ႏွစ္ဆခန္ ့ၾကီးသြား၏။ ထုိ ့ေနာက္ အေၾကာက္တရားက သူ ့တကိုယ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားျပီး တဒဂၤ ကုိယ္ခႏၶာအတြင္းမွ ေသြးမ်ား ေအးခဲသြားသလား ထင္ရေအာင္ ထိုေနရာတြင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ရပ္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိိန္ၾကာၾကာ သူရပ္ေနမိလိုက္သည္မသိ...။

"ရွင္မ သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္ မိုးက ရြာေတာ့မယ္"
"က်ဳပ္လဲ ၾကိဳးစားေလွ်ာက္ေနတာဘဲ... ေခါင္းေပၚက အထုပ္ၾကီးက နဲနဲေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပဘူးေတာ့္"

ေတာင္ယာတဲတြင္ ညေစာင့္အိပ္သည့္ သစ္ဆိပ့္ပင္ရြာမွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေလၾကီးမုိးၾကီး က်ေတာ့မည္မို ့ရြာထဲသို ့ျပန္အိပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အထုတ္အပိုးမ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကုိ ထမ္းပိုးလာျခင္းမို ့ရုတ္တရက္ သူလန္ ့သြားမိျခင္းျဖစ္၏။ ထိုလင္မယားကလဲ လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ ငူငူၾကီးရပ္ေနသည့္ သူ ့ကုိ စူးစမ္းဟန္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ေကြ ့ပတ္ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ထိုစဥ္ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားက တေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ က်လာသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ မိုးေရစက္တို ့ကို သပ္ခ်ျပီး သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လုိက္မိသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းတို ့ကို ျပန္စလုိက္၏။

မိုးက စရြာကတည္းက ေရကို သြန္ခ်လိုက္သကဲ့သို ့တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒုိင္းျဖင့္ ရြာခ်သည္။ မိုးစရြာျပီး ခဏမွာပင္ လမ္းညာဘက္ ေတာင္ေပၚမွ ေရမ်ားက တေဝါေဝါျဖင့္ လမ္းေလးေပၚသုိ ့စီးက်လာသည္။ ေစာေစာက ေသြ ့ေျခာက္ေနသည့္ လမ္းေလးေပၚတြင္ ေရအုိင္ငယ္မ်ား၊ ေရစီးေၾကာင္းငယ္မ်ား၊ ဗြက္အိုင္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သူ ့အတြက္ ပို၍ ခက္ခဲလာခဲ့၏။ ထုိ ့ေနာက္ သရဲအေျခာက္ဆံုး ေနရာဟု နာမည္ၾကီးေနသည့္ သရက္ပင္ႏွင့္ ထန္းပင္ ရွိသည့္ ေနရာသုိ ့ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၾကားရသည့္္ သတင္းမ်ား အရဆိုလွ်င္ တခါတခါ သရက္ပင္ေအာက္မွ ထြက္ထြက္လာေလ့ ရွိသကဲ့သို ့၊ တခါတခါတြင္ ထန္းပင္ေပၚမွ မဲမဲအေကာင္ၾကီး ဆင္းလာေလ့ ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ တဆင့္စကား တဆင့္နားျဖင့္ ၾကားဖူးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ အေျခာက္ခံရဖူးသည့္ လူကုိယ္တုိင္ ေျပာေသည့္ သတင္းကိုေတာ့ မၾကားဖူးေသး။ မိုးက ဘယ္အျငိဳးေၾကာင့္မသိ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနသည္။ တေဖာင္းေဖာင္း လာမွန္သည့္ မိုးေရစက္တို ့ေၾကာင့္ လူလဲ ေအးစက္ကာ ထံုက်င္ေနျပီ။ ေရႊဂူကုန္းတက္တုန္းက အေတြ ့အၾကံဳရွိထားျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေစာေစာကေလာက္ မေၾကာက္ေတာ့ေသာ္လဲ စိတ္ထဲ စိုးရြံစိတ္ကေတာ့ ရွိေနဆဲျဖစ္၏။ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ မိမိေရွ့မွ ေျမၾကီးကိုသာ ငံုၾကည့္ျပီး ငိုက္စုိက္ငိုက္စိုက္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လဲ သရက္ပင္ႏွင့္ ထန္းပင္ေရွ့အေရာက္တြင္ မ်က္လံုးတခ်က္ေဝ့ကာ ၾကည့္မိလုိက္ေသးသည္။ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မျမင္ရ။ ထုိစဥ္ ညာဘက္ေတာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ေျပးဆင္းလာသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ လူတကိုယ္လံုး ထူပူသြားကာ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ၾကိမ္အတို ့ခံလုိက္ရသည့္ ႏြားကဲ့သုိ ့ထိုေနရာမွ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္လုိက္သည္။ အသံက ခဏႏွင့္ တိတ္သြားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္သည္အထိ ဘာသံမွ ဆက္မၾကားရ။ ထိုအခိုက္ ဖခင္၏ ဆံုးမစကားတုိ ့က နားထဲတုိးဝင္လာသည္။ ငါဘာကို ေၾကာက္တာလဲဟုလဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးမိျပန္၏။ ထို ့ေနာက္ ေစာေစာက အသံၾကားရသည့္ ေနရာသို ့ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ျပီး စူးစမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ မိမိ ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ ဆုိသည့္ အေျဖကို ရွာရန္ျဖစ္သည္။ သူထုိေရွ့ကို အေရာက္မွာပင္ တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ေတာင္ေပၚမွ ေျမမ်ား ထပ္မံ၍ ျပိဳက်လာျပန္သည္။ ထိုခဏမွာပင္ သူ ့အသိအာရုံအတြင္းတြင္ အေၾကာက္တရားတုိ ့ကင္းစင္လြင့္ပါးသြားခဲ့သည္။ ထိုေန ့က အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ တန္ ့ၾကည့္ေတာင္ေကြ ့မေရာက္မွီ ကုန္းထိပ္တြင္ မည္းမည္း လူရိပ္မ်ားကို ေတြ ့ခဲ့ေသးသည္။ သို ့ေသာ္ သူမေၾကာက္ေတာ့။ ယခုလုိ သရဲေျခာက္သည္ဟုလဲ သူမၾကားဖူးခဲ့ပါ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူအေၾကာက္အလန္ ့မရွိ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ ဆက္လွမ္း လာခဲ့လုိက္သည္။

"ေဟ့ေကာင္ေလး... ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ"

တန္ ့ၾကည့္ေတာင္ဘုရားတြင္ လံုျခံဳေရး တာဝန္ယူထားသည့္ ကပစ(၃) စစ္တပ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္။ နယ္ေျမ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ ကင္းလွည့္ လာၾကဟန္တူသည္။

"ေဘာ္ဒါပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာတာပါ"
"တစ္ေယာက္တည္းလား"
"ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္တည္းပါဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က နဝေဒးတံတား ဒီဘက္ထိပ္ထိေတာ့ လိုက္ပုိ ့ေပးပါတယ္"
"ေၾသာ္... ခုေရာ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရဲရဲ ့လား။ ရြာထဲထိ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုက္ပို ့ခုိင္းေပးရမလား"
"ေနပါေစေတာ့ဦး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေရွ့က တန္ ့ၾကည့္ေတာင္ေကြ ့တစ္ေကြ ့ေက်ာ္ျပီး ကုန္းဆင္းလုိက္ရင္ ရြာထဲကို ေရာက္ျပီဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရဲပါတယ္"
"ေအး... ေအး... ဒါဆိုလဲ ဂရုစုိက္သြား လမ္းေတြက ေခ်ာေနေတာ့ ေခ်ာ္လဲမွာ စိုးရိမ္ရတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဦး"

တစ္ေယာက္တည္း သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးသည့္ ေနရာေတြကို ျဖတ္ခဲ့ျပီး ဒီေနရာထိေတာင္ ေရာက္ခဲ့ျပီဘဲ သူဘာကို ေၾကာက္ေနရဦးမွာလဲ။

"ဒီေကာင္ေလး မဆိုးဘူးဘဲ။ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီလမ္း၊ ဒီခရီးကို ဒီရာသီဥတုနဲ ့တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ရဲတာ နဲတဲ့ သတၱိမဟုတ္ဘူး"

ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ပ်ံလြင့္လာသည့္ ခ်ီးမြမ္းစကားသံ ျဖစ္၏။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ သူစိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည့္ အသီးအပြင့္တုိ ့၏ ရနံကို ရွဴရႈိက္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရႊံေတြ၊ ဗြက္ေတြနဲ ့မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနသည့္သူ ၾကြက္စုတ္ တစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနသည္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းစံုကို ဇာတ္စံုခင္းျပေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက နားေထာင္ေနရင္း မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ၾကိဳးစားျပံဳးကာ ငါ့သားေလးကုိ သနားလိုက္တာဟု ညည္းသည္။ ဖခင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ သို ့ေသာ္ သားျဖစ္သူအတြက္ ေက်နပ္အားရေနဟန္ကို မ်က္ဝန္းမ်ားမွ တဆင့္ သူျမင္ေနရ၏။ အစ္္ကုိကေတာ့ ငါ့ညီေလး ေတာ္လုိက္တာဟု အစခ်ီကာ ခ်ီးမြမ္းစကားတို ့ကို တဖြဖြဆိုသည္။ အကယ္၍ ထိုေန ့က သူသာ ထိုလမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ျပန္ဖို ့ကို စိုးရြံမိသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ျပန္လုိက္သြားခဲ့လွ်င္၊ ေရႊဂူကုန္းတက္တြင္ ေၾကာက္၍ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးခဲ့လွ်င္၊ ေျမျပိဳက်သည့္ ေနရာတြင္မစူးစမ္းမေလ့လာဘဲ ေရွ့သို ့သာ ဂမူးရွဴးထိုး ထြက္ေျပးခဲ့မိလွ်င္ သူသည္ ခုခ်ိန္ထိ အရင္အတိုင္း ေၾကာက္တတ္ ေနဦးမည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ ဆုိသည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းက ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ မိုးညတစ္ည၏ ေနာက္ေန ့မွစ၍ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္သည္ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ ပိုလာကာ ကိုယ့္အားကုိယ္ ကိုးတတ္လာခဲ့ျပီ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ရသည့္ ျပႆနာတုိ ့ကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရဲသည့္ သတၱိရွိလာခဲ့ျပီး အရင္ထက္ ပို၍ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

Friday 5 October 2012

သမီးေလး၏ေစရာ

"ေတာက္"

ထြန္းေက်ာ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ အိမ္ထဲမွ လွမ္းထြက္ခဲ့လုိက္၏။ ေျခလွမ္းတုိ ့ဦးတည္ရာက ကိုေဇာ္ဝင္း၏ အရက္ဆိုင္သို ့ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ တမင္တကာကုိ ရြဲ ့ျပီး ေသာက္ျပလုိိက္ဦးမည္ဟုလဲ ေတြးလိုက္၏။ ပါးစပ္က ပြစိပြစိျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္တာေလာက္ စိတ္ပ်က္တာ မရွိေတာ့။ ဒီမိန္းမ ကိုယ္ဝန္ရွိလာမွ ပိုစကားမ်ားလာသည္။ ဟိုဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ဒီဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ျဖင့္ သူ ့ကို လႊမ္းမိုးဖို ့ၾကိဳးစားလာသည္ဟုလဲ ထင္မိသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္သည့္ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာလွ်င္ နဲနဲမွ သေဘာမေတြ ့ျပန္ကန္ ့လန္ ့တိုက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္၏။ ခုလဲ သူတုိ ့ေဘာ္လံုးအသင္း ႏိုင္လာေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္က ကိုေဇာ္ဝင္းဆိုင္တြင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲေလး လုပ္ေပးသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ သူေသာက္ေလ့ ေသာက္ထမရွိေသာ္လဲ ခုလို အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ဳိးတြင္ တစ္ခြက္တေလေတာ့ ေသာက္ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးက ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ မေကာင္းတတ္လို ့တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္ကို ဇာခ်ဲ ့ကာ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလာေတာ့ ကန္ ့လန္ ့တုိက္ခ်င္စိတ္က ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေစာေစာကမွ ျပန္လာခဲ့သည့္ ကိုေဇာ္ဝင္း အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေယာက္က်ားမ်ား ခုလို အရႊဲ ့တုိက္တတ္ေအာင္ မိန္းမမ်ားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ျဖင့္ တြန္းအားေပးေနျခင္းလားဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။

ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္သည္။ သူ ့မိဘမ်ားက က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာၾကသူမ်ား မဟုတ္ေသာ္လဲ သူတို ့ေဒသတြင္ေတာ့ သူေဌးစာရင္းဝင္ပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ထြန္းေက်ာ္ကိုလဲ အလိုလုိက္ထားၾကသည္။ ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ္လဲ ပ်က္စီးေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ သူ ့တြင္ အသိစိတ္ေတာ့ ရွိသည္။ ေယာက္က်ားေလး ျဖစ္သျဖင့္ အေသာက္အစား အနည္းအက်ဥ္း ရွိေသာ္လဲ အေကာင္းအဆုိးကို ခြဲျခားတတ္၏။ ဘယ္အရာကိုမွ အလြန္အကၽြံ မလုပ္။ အျမဲ ေသာက္စားရမ္းကား ေနတတ္သည့္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ မိဘကို ကူညီရေကာင္းမွန္းမသိ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အိမ္မကပ္ဘဲ ေလွ်ာက္လည္ေနတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဘိလိယက္ခံု၊ ဂိမ္းဆိုင္၊ ေဘာ္လံုးကြင္းႏွင့္ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ (သို ့မဟုတ္)၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္လဲ အိမ္သို ့တန္းျပန္ေလ့မရွိဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္တို ့တြင္ တေမ့တေမာ ထိုင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားဝုိင္းဖြဲ ့ေနတတ္၏။ ထြန္းေက်ာ္က အေပါင္းအသင္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မင္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ထြန္းေက်ာ္ကို ေျချငိမ္ေအာင္ဟု ဆုိကာ မိန္းမေပးစားလုိက္ၾက၏။ မိန္းမရျပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေန ့လည္ဘက္ အလည္အပတ္ သြားျခင္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ မိဘလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးျပီး လုပ္ကိုင္လာသည္။ သို ့ေသာ္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တေမ့တေမာျဖင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ ့ျပီးမွ ျပန္တတ္သည့္ အက်င့္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေသးေခ်။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျခင္းက မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးျခင္း ျဖစ္ျပီး ညေနဘက္က သူ ့အတြက္ ကုိယ္ပိုင္အပန္းေျဖျခင္းဟု သူက ေတြးထားသည္။ သို ့ေသာ္ မိန္းမႏွင့္ မိဘမ်ားက ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ျပီး အိမ္ကို ေစာေစာျပန္လာျပီး မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို လူစံုစံုညီညီျဖင့္ စုိစိုေျပေျပေလး စားခ်င္ၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေစာမျပန္ အျမဲေနာက္က်၏။ သူတို ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ အျမဲ စကားမ်ားၾကသည္။ ခုလဲ ထံုးစံအတုိင္း မိန္းမက ပြစိပြစိ လုပ္သျဖင့္ အရြဲ ့တုိက္ကာ အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သုိ ့ျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္တြင္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရလာခဲ့ျပီ။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့အက်င့္တုိ ့က ေျပာင္းမသြားသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ ယခင္က တစ္ခါတစ္ရံသာ ေသာက္ေလ့ရွိေသာ္လဲ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ မိန္းမကို အရြဲ ့တုိက္ရင္း အရက္စြဲသလုိပင္ ျဖစ္ျပီး ညေနတုိင္းလုိလို ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ မိန္းမကလဲ ေနာက္ပုိင္း ေျပာမႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ လႊတ္ထားလုိက္သည္။ ညေမွာင္မွ ထြန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာတတ္စျမဲ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ သူ ့သမီးေလးကိုေတာ့ အလြန္ခ်စ္သည္။ တေနကုန္ သမီးေလး... သမီးေလး... ျဖင့္လက္ကမခ်။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လဲ သမီးကို အရင္ဆံုး ရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ညဘက္ သူျပန္လာလွ်င္ သမီးေလးက အိပ္ေနျပီ။ ထိုအခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သမီးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းျပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒါကညစဥ္ အိမ္ျပန္လာတိုင္း သူျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္၏။ ထုိ ့ေနာက္တြင္မွ ေရမိုးခ်ဳိး၊ စားေသာက္ျပီး အိပ္ယာဝင္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အိ္မ္ကို အျပန္ေစာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသျဖင့္ သမီးေလးက မအိပ္ေသး။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိန္းမ လက္ထဲတြင္ ခ်ီထားသည့္ သမီးေလးကို ဆြဲယူျပီး နမ္းလုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ ့ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးဝင္လာသည့္ သူ ့ရင္ဝကုိ ေစာင့္အကန္ ခံလုိက္ရသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ သူ ့အနမ္းက သမီးေလး၏ ပါးမို ့မို ့ေလးကို ထိလုထိခင္မွာပင္ သမီးေလးက ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ တဘက္သို ့လွည့္သြားျပီး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေလ၏။ သူဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ တံုျပန္မႈ ျဖစ္သည္။ သူ ့ရင္ထဲ လစ္ဟာဆို ့နင့္သြားသည္။

"ဟဲ့... ထြန္းေက်ာ္ နင့္တစ္ကိုယ္လံုး အရက္ေစာ္ေတြ ဒီေလာက္ နံေစာ္ေနတာကို ကေလးက ဘယ္လိုခံႏိုင္မွာလဲ... ေပး... ေပး ကေလးကို"

မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေအာ္ေငါက္သံႏွင္အတူ သူ ့လက္ထဲမွာ သမီးေလးကို ဆတ္ကနဲ ဆဲြယူသြားျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမႈက လႈိက္ကနဲ တက္လာသည္။ ထို ့ေနာက္ သူအိမ္ထဲမွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ သူဘာကိုမွ မျမင္မၾကားေတာ့။ သူ ့မ်က္လံုးထဲတြင္ ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ လွည့္သြားကာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနသည့္ သမီးေလး၏ ပံုရိပ္ႏွင့္ မိခင္၏ စကားသံတို ့ကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိထားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးသို ့ေရာက္ေနျပီ။ ျမစ္ကမ္းေဘး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပလက္လွန္ကာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို နဖူးေပၚ လက္တင္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆုိသကဲ့သုိ ့ပင္ မိမိ အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီအရက္ကုိ ေသာက္ထားလို ့သမီးေလး၏ ျငင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရသလုိ မိမိ၏ ေသြးသားရင္ေသြးကို တျခားသူ တစ္ဦးက မိမိရင္ခြင္ထဲမွ ဆြဲယူသြားျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆုိသလုိပင္ အရက္ေသာက္ထားသည့္ သူ ့အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က စ၍ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိမ္လာလည္လွ်င္ပင္-

"ေဟ့ေကာင္ ေပး... ေပး ငါ့သမီးကို... သမီးက ေဆးလိပ္နံ၊ အရက္နံတို ့ဆိုရင္ ခံႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး"

ထိုသို ့ေသာ စကားကို ဆိုကာ သမီးေလးကို တျခားလူ လက္ထဲမွ ဆတ္ကနဲ ဆြဲယူႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ထို ့အတူ သူ ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကိုလဲ ဘယ္သူမွ ထိုကဲ့သုိ ့ဆြဲမယူႏိုင္ေတာ့။ သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိဘမ်ားႏွင့္ မိန္းမျဖစ္သူပါ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကရသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူ ့သမီးေလးလဲ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လုိ ့ငါးႏွစ္ထဲေရာက္ကာ ေက်ာင္းပင္ေနေတာ့မည္။ တီတီတာတာ ခၽြဲႏြဲ ့တတ္သည့္ သမီးေလးက ထြန္းေက်ာ္၏ အသဲေက်ာ္ေလး ျဖစ္လာသည္။ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသျဖင့္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္ အရက္ဆိုင္မထုိင္ျဖစ္ေတာ့။ သုိ ့ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ (သို ့) အေၾကာ္ဆိုင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေလကန္သည့္ အက်င့္က မေပ်ာက္ေသး။ ဒီေန ့လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေစာေစာက ကန္ခဲ့သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္စျမံဳျပန္ေနၾက၏။ စကားေကာင္းေနသျဖင့္ ထိုေန ့က ပံုမွန္ျပန္ခ်ိန္ထက္ ပို၍ အိိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ အိမ္အနီးကို ေရာက္ေတာ့ ျခံေပါက္ဝမွ ထြက္ၾကိဳေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရသည္။ သမီးေလးက အလြန္ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းသည္။ သူျပန္လာတိုင္း ထိုကဲ့သို ့ျခံေပါက္ဝမွ အျမဲထြက္ၾကိဳေနတတ္သည္။

"ေဖေဖ ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိး ထမင္းစားရေအာင္"
"ဟင္... သမီး ထမင္းမစားရေသးဘူးလား။ စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ"
" ေဖေဖနဲ ့အတူတူ စားခ်င္လို ့ေစာင့္ေနတာေပါ့"
"သမီးေမေမတို ့နဲ ့ဝင္စားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကြာ သမီးကိုပါ တခါတည္း ထမင္းစား ေခၚတာမဟုတ္ဘူး"
"ေခၚပါ့ေတာ္ ေခၚတာမွ ဒီေန ့တစ္ရက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန ့တုိင္းကို ေခၚတာ... ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ နင့္အေဖကို ေစာင့္မေနနဲ ့တခါတည္း ဝင္စားဆိုတာကုိ သူ ့ေဖေဖနဲ ့မွ စားမယ္တဲ့ေလ... သူမို ့ဗိုက္အဆာခံျပီးေစာင့္တယ္"

ေရခ်ဳိးျပီး ထမင္းစားပြဲကို ေရာက္ေတာ့ ည 9:00 ပင္ေက်ာ္ေနျပီ။ ထမင္းစားပြဲတြင္ မစားေသးဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရေတာ့ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။

"စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္"
"ေဖေဖနဲ ့စားခ်င္လုိ ့ေစာင့္ေနပါတယ္ ဆိုမွ"
"ကဲ... ဒါဆိုလဲ စားၾကမယ္"

စားၾကမယ္သာ ေျပာျပီး သူမစားျဖစ္ေသး။ ထမင္းကို အားရပါးရစားေနသည့္ သမီးေလးကိုသာ ဂရုဏာသက္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သမီးေလး ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို ဆာေလာင္ေနသည္။ ေခါင္းကို ငံုျပီး တစ္လုတ္ျပီး တစ္လုတ္ကို အားရပါးရ စားေနသည္။ ဟိုးအရင္ ရက္ေတြကတည္းက သူျပန္အလာကို ခုလို ဗိုက္ဆာခံျပီး ေစာင့္ခဲ့သည္ကို သတိထားမထားမိတာကိုက သူ ့အမွား ျဖစ္သည္။

"ေျဖးေျဖးစားပါ သမီးရယ္... နင္ေနပါဦးမယ္"
"သမီး ဗိုက္အရမ္းဆာေနလို ့ပါ ေဖေဖ"

ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ဆိုလာသည့္ သမီးေလးကို ၾကည့္ျပီး သူ ့ရင္ထဲ ဆို ့နင့္သြားမိ၏။

"အင္းပါ သမီးရယ္... ေဖေဖက မာန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္လုိ ့သတိေပးတာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့... ေဖေဖလဲ စားေလ"
"အင္း... အင္း... သမီးလဲစား..."

ထိုေန ့က ထြန္းေက်ာ္ ရင္ထဲ မေကာင္းသျဖင့္ ထမင္းပင္ ေကာင္းေကာင္း စားလို ့မဝင္။ ဗိုက္ဆာလြန္းသျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္  ျဖစ္ေနသည့္ သမီးေလးပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတုိင္း သူ ့ရင္ထဲက တစစ္စစ္ျဖင့္ နာသည္။ သမီးေလး... ငါ့သမီးေလးျဖင့္ ခ်စ္လုိက္တာ ဘာခ်စ္တာလဲ။ သမီးေလးက သူ၏ အခ်စ္ကို သက္ေသျပသြားခဲ့ျပီ။ သူကေတာ့ သမီးေလး၏ အတြင္းစိတ္ကို သိဖုိ ့ဆိုတာေဝးလုိ ့ အျပင္ဘက္ ဟန္အမူအရာကိုပင္ ေသခ်ာဂရုမျပဳမိခဲ့။ ခုဘဲၾကည့္ ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီလဲ ဒီေန ့မွ သူသတိျပဳမိသည္။ သူ ့ရဲ ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေနမႈတုိ ့က သမီးေလးကို ထိခိုက္ေစခဲ့ျပီ။ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ့ေၾကာင့္ သမီးေလးမွာ ထိခိုက္ခဲ့ရျပီ။ သူဟာ အသံုးမက်တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဆိုသည္ကို ဒီေန ့ သိလုိက္ရျပီ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဒီေန ့မွ စ၍ သမီးေလးကို မထိခိုက္ မနာက်င္ရေအာင္ ဂရုစိုက္ရမည္။ သမီးေလး အနားတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အနီးကပ္ေနျပီး သမီးေလးကို ဒီထပ္ပို၍ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ေန ့မွ စ၍ ေဘာ္လံုးကန္မွ ျပန္လာတုိင္း ဘယ္မွ မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ကာ မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို ပိုမိုေႏြးေထြး စည္ကားေစမည္။ သမီးေလးအတြက္ ပို၍ အခ်ိန္ေပးျပီး သမီးေလးေစရာအတိုင္း ေနထိုင္ေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သမီးေလးကသာ သူ၏အသဲ၊ သူ၏အသက္၊ သူ၏ဘဝ မဟုတ္ပါလား။