Friday 6 January 2012

တေန ့တာ... (တဂ္)

အိပ္ယာမွ ႏိုးလွ်င္ႏိုးျခင္း ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ႏႈိးစက္ကို အရင္ပိတ္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ေရခ်ဳိး၊ ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ျပီးေနာက္ အလုပ္သြားဖုိ ့ျပင္ရသည္။  အလုပ္သြားဖို ့အိမ္မွ ထြက္သည္ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ဖုန္းႏွင့္ အိမ္ေသာ့တို ့ကို မပါမျဖစ္ သတိထားျပီး ယူသြားျဖစ္သည္။ ေစာေစာစီးစီး မနက္စာ အတြက္ မုန္ ့ဟင္းခါး၊ ၾကက္သားပလာတာ၊ ထမင္းသုပ္၊ ေခါက္ဆဲြသုပ္ႏွင့္ တို ့ဟူးသုပ္ကို ထမင္းပူပူေလးျဖင့္ စားခ်င္မိေသာ္လဲ တကယ္တမ္း လက္ေတြ ့စားျဖစ္ေနသည္က MRT ဘူတာတြင္ ဖယ္ရီစီးသည့္ နားက တရုတ္ဆိုင္မွ ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ၾကာဆံေၾကာ္ တခုခုကို ဝယ္စားေနရသည္။ အလုပ္ထဲကို မဝင္မွီ ဝယ္လာသည့္ မနက္စာကို ေကာ္ဖီပူပူေလးျဖင့္ ေမွ်ာခ်ျပီးေနာက္ တေန ့တာအစ လုပ္ငန္းခြင္သို ့ စတင္ဝင္ေရာက္ရေတာ့သည္။ ထိုေန ့စဥ္ စားေနရသည့္ မနက္စာမ်ားကိုလဲ မုန္းေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လဲ ဒီအစားအစာေတြကိုမွ မစားလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့လဲ ၾကိတ္မွိတ္ စားေသာက္ေနရ၏။  ကိုယ္စားခ်င္တာေလးေတြ မစားမေသာက္ရသည့္ ကုိယ့္ဘဝကို တခါတခါလဲ  သနားမိသည္။ 

ေန ့လည္ Lunch Time ခ်ိန္ကို ေရာက္လွ်င္ ကန္တင္းကို ေျပးျပီး တန္းစီရသည္။ ႏို ့မို ့ထမင္းစားနားခ်ိန္က တန္းစီေနတာနဲ ့၁၅မိနစ္ေလာက္က အခ်ိန္ပုပ္သြား၏။ တခါတခါလဲ ကိုယ့္ပါးစပ္ႏွင့္ အစပ္အဟပ္ မတည့္သည့္ ဒီတရုတ္စာေတြကို အလုအယက္ေျပးျပီး တန္းစီ ေနရသည့္ အျဖစ္ကို စိတ္ပ်က္မိသည္။ ထိုေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ တရုတ္စာမ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ေအာင္မစားႏိုင္ေပ။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ စားခ်င္သည္က ျမန္မာျပည္က မိမိအိမ္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူ ခ်က္ေကၽြးေလ့ရွိသည့္ ကင္မြန္းခ်ဥ္ရြက္ဟင္း၊ ပုစြန္ဆီျပန္ဟင္းကို ပဲၾကီးဟင္းရည္ေလးႏွင့္ စားေသာက္ခ်င္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ မျပန္ႏုိင္ေသး သေရြ ့ကေတာ့ ထိုအစားအစာမ်ားကို စားရဖုိ ့က အိပ္မက္သာ ျဖစ္သည္။ ေန ့လည္စာ စားေသာက္ျပီးေနာက္ အလုပ္ျပန္လုပ္ကာ over time ရွိလွ်င္ သံုးနာရီ tea break ခဏနားျပီး ေကာ္ဖီထြက္ေသာက္ေလ့ ရွိေသာ္လဲ over time မရွိ၍  အိမ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ ေကာ္ဖီမေသာက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ သို ့ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တခါတခါေတာ့ Tampines Mall တြင္ ဝင္ျပီး အေအးေသာက္ေလ့ေတာ့ ရွိ၏။ အလုပ္မွ အိမ္ကို ျပန္ျပီဆိုလွ်င္ လူတကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလန္းဆန္း သြားသလုိ ခံစားရသည္။ အလုပ္ထဲမွ ထြက္ျပီဆုိသည္ႏွင့္ အလုပ္ကိစၥ အားလံုးကို ေမ့ထားလုိက္ျပီး ကိုယ့္ personal ကိစၥကိုဘဲ ေတြးေတာျဖစ္ေတာ့၏။

ညေနဘက္ over time မရွိ၍ 3:00 နာရီ ျပန္လွ်င္ေတာ့ NTUCတြင္ ခ်က္စရာ ျပဳတ္စရာမ်ား ဝင္ဝယ္ျပီး ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အခန္းမီးဖြင့္ျပီး ကြန္ျပဴတာကို အရင္ဖြင့္ကာ ဘေလာ့ဂ္ထဲကို အရင္ဝင္လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ သီခ်င္းဖြင့္ နားေထာင္ရင္း ခဏနားျပီး ခ်က္ဖို ့ျပဳတ္ဖို ့ျပင္ဆင္ရသည္။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ျပီး ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္စားေသာက္ရသည္က အျပင္ဆုိင္ေတြမွာ ေစ်းၾကီးေပးျပီး ဝယ္စားရသည္ထက္ ပို၍ စားဝင္သည္။ သို ့ေသာ္ over time ရွိ၍ ညေန 7:00 မွ အလုပ္က ျပန္လွ်င္ေတာ့ ျဖစ္သလုိ ၾကံဳသလုိဘဲ စားျဖစ္လုိက္သည္က မ်ားသည္။  သို ့ေသာ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ညေနစာကို အိမ္မွာ စားျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ ညေနစာ စားရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေလးမ်ား စဥ္းစားျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ထမင္းစားျပီး မအိပ္ခင္ ဘာလုပ္စရာ က်န္ေနေသးသလဲဟု စဥ္းစားျဖစ္သည္။ ထမင္းစားျပီးလွ်င္ေတာ့ ေကာ္ဖီမေသာက္ဘဲ အေအး(သို ့) ႏြားႏို ့တစ္ခုခုကိုေတာ့ ကြန္ျပဴတာသံုးရင္း ေသာက္ျဖစ္၏။  ကြန္ျပဴတာ သံုးရင္း အိပ္ခ်င္လာလွ်င္ ဝင္အိပ္လိုက္သည္။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ညအိပ္ယာ ဝင္ခါနီး ဘုရားမရွိခိုး ျဖစ္ေတာ့ေပ။ လူလဲ ဘုရား၊ တရားႏွင့္ ေဝးေနတာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။ မေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္လဲ မလုပ္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနသည္။

ေနာက္ေန ့အလုပ္သြားရမည္မို ့မနက္အေစာၾကီး ထရမွာကို ညဘက္ အိပ္မေပ်ာ္လွ်င္ ထိုကဲ့သုိ ့ေသာ ညမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္စိတ္ပ်က္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညမ်ားတြင္ အိပ္ယာထဲမွာ လူးရင္းလြန္ ့ရင္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း အေတြးၾကြယ္ေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္တြယ္ရသည့္ မိသားစုအေၾကာင္းကိုလဲ ေတြးျဖစ္သည္။ အေဖနဲ ့အေမတို ့ေနေကာင္းၾကရဲ ့လား။ အစ္ကိုေရာ အလုပ္အေျခအေန ေကာင္းရဲ ့လား စသျဖင့္ ေတြးၾကည့္မိသည္။ ေျပးၾကည့္မွ ဒီအေဖ၊ အေမႏွင့္ အစ္ကိုသာ ရွိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုဝင္ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။  ထို ့ေနာက္ ရန္ကုန္တြင္ ရွိေနသည့္ တစ္ေယာက္ေသာ သူကိုလဲ သတိရမိသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ရွိေနသည့္ သူမကို တခါတရံ သံသယ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္မိေလ့ ရွိတတ္ေသာ္လဲ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ သူမကို ယံုၾကည္စိတ္ေၾကာင့္လဲ ခုလို ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လုိ ့ဆယ့္သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္သည္အထိ တြဲလက္ျမဲခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီလိုဘဲ အေတြးေတြက ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ မိသားစုအေရး၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ခင္မင္ရသည့္ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္းကို ေတြးမိတတ္သည္။ တခါတခါလဲ အလုပ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခင္မင္ရသည့္ King ဟု ေခၚသည့္ မေလးတရုတ္ သူငယ္ခ်င္း အေၾကာင္းကိုလဲ ေတြးမိသည္။ မေလးရွားႏိုင္ငံကို ျပန္သြားျပီးသည့္ေနာက္ ခုသူ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲဟု ေတြးမိတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတြင္ အလြန္စိတ္ဓာတ္က်စရာ ေကာင္းသည့္ အခ်ိန္မ်ား ရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္သူ ့ကိုမွ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ သာသာယာယာ ရွိသည့္ ေနရာေလး တစ္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္ျပီး ဘာေၾကာင့္ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္တာလဲဟု အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ျပန္ေတြးေတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိေလ့ ရွိသည္။ ေနာင္ထိုကဲ့သုိ ့ေသာ အမွားမ်ဳိး ထပ္မျဖစ္ဖုိ ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ နားအလည္ေပးႏိုင္ဆံုး ျဖစ္သည့္ မိခင္ျဖစ္သူကို တမ္းတမိတတ္သည္။ မိခင္ေလာက္ သားသမီအေပၚ နားလည္ေပးႏုိင္သူ မရွိဟုလဲ ထင္မိသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အားေပးစကားက မိမိအတြက္ လက္ရွိ ျဖစ္ေနသည့္ ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရန္၊ အနာဂါတ္ထဲသို ့ဆက္လက္တိုးဝင္ရန္အတြက္ ခြန္အားသတိၱမ်ားကို အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားေပးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းအားလံုးကို တန္ဖိုးထား တတ္ေသာ္လဲ ျမန္မာျပည္က အိမ္တြင္ က်န္ခဲ့သည့္ ဆုိင္ကယ္ေလးကိုေတာ့ တိုက္ဆိုင္တိုင္း ျပန္လြမ္းမိသည္။ ထိုစီးေတာ္ယာဥ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနစဥ္မွာေတာ့ မရွိမျဖစ္ ဆုိင္ကယ္ေလး ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို ့ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေပးသည့္ လက္ေဆာင္တိုင္းကိုလဲ ႏွစ္သက္သေဘာက်သည္။ အၾကိဳက္ဆံုးဟူ၍ မရွိဘဲ အားလံုးကို တျမတ္တႏိုးျဖင့္ သိမ္းထားေလ့ရွိသည္။ လက္ရွိ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမွာ မဟုတ္သည့္ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ခ်င္သည့္ စိတ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး တစ္ေယာက္ေသာသူ လက္ကိုတြဲ၍ ျမန္မာျပည္တပတ္ ဘုရားဖူး ထြက္ခ်င္မိခ်င္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့မ်ဳိးကိုလဲ တေန ့ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္မည္ဟုလဲ ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ရွိ ေန ့စဥ္ထိေတြ ့ျဖတ္သန္းျဖစ္ေနသည့္ တေန ့တာ အေၾကာင္းအရာေလးမ်ား ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

မွတ္ခ်က္။     ။ ဒီတဂ္ပိုစ့္ေလးကကို ကၽြန္ေတာ္က ဘလက္ဟု ေခၚျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ဘလက္ဟု ျပန္ေခၚသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမေလး blackroze က တဂ္လာသည့္ ပိုစ့္ေလးျဖစ္ပါသည္။ ဒီပိုစ့္ေလးမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုေဖာ္ မသူေတာ္ ဆိုသကဲ့သုိ ့ကုိယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသည့္ ပိုစ့္တစ္ပုဒ္လဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကဲ... သူငယ္ခ်င္း ဘလက္ေရ... အစဥ္လုိက္ မဟုတ္ေသာ္လဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေရးလုိက္ပါတယ္။ ခုလုိ မွတ္မွတ္ရရေလး တဂ္တဲ့အတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ ့ေျပာပါရေစ။

18 comments:

  1. စာေရးေကာင္းတဲ့အကုိညီရဲသစ္ေရ
    ဖတ္သြားပါတယ္ရွင့္

    ReplyDelete
  2. အိမ္ျပင္ခ်င္တာေတြ စားခ်င္တာေတြက တူေနတာမို႔ သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူး တစ္ခုပဲ တစ္ေယာက္ေသာသူ ဆိုတဲ့ေန၇ာက် သိပ္မနာလိုျဖစ္တာပဲ း)

    ReplyDelete
  3. တေယာက္ေသာသူနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္အႏံွ႔သြားေစေသာ္။။။
    နားလည္ေပးႏိုင္ဆံုးမိခင္နဲ႔လည္း အျမန္ဆံုးျပန္ဆံုႏိုင္ပါေစညီရဲ။
    ခင္မင္လ်က္
    သဒၶါ

    ReplyDelete
  4. အေရးအသားက တကယ္ေကာင္းပါတယ္

    ReplyDelete
  5. က်န္တာေတြကိုနားလည္ေပးလို႕ရဒယ္
    ေတာင္႕တတဲ႕ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ထည္႕ထည္႕မေရးစမ္းဘာနဲ႔
    စိတ္နာႏြန္းႏို႕ဘာဆိုေအ း)

    ဒါဘဲ
    ညစ္ပတ္တဲ႕

    မဒိုးကန္

    ReplyDelete
  6. ထူးျခားေသာစိတ္

    လက္ရွိ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမွာ မဟုတ္သည့္ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ခ်င္သည့္ စိတ္ျဖစ္သည္။

    ReplyDelete
  7. တဂ္ပို႔စ္နဲ႔ေတာင္တူဘူးကြယ္...အေရးေကာင္းခ်က္ကေတာ့...။

    ReplyDelete
  8. စာေရးေကာင္းတဲ႔သူေတြမ်ား ခံစားခ်က္ေတြကုိစိတ္ရွိေဖာ္ျပေနေတာ႔တာပဲ
    ဖတ္ရတဲ႔သူေတြလဲ အဆင္ကုိေျပလုိ႔

    ReplyDelete
  9. Tag Postေလးေရးရင္း ပို႔စ္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ အဖတ္တင္သြားတာ..။
    အားေပးခဲ့ပါတယ္..။

    ReplyDelete
  10. တယ္ေကာင္းပါလားဟ..ဖတ္လို႕...အေမးေတြကို ဒီအတိုင္းေျဖတာမဟုတ္ပဲ
    အက္ေဆးေလးလို အစီအစဥ္တက်ေလးေရးသြားတာသိပ္လွသြားတယ္...။
    ရန္ကုန္ကသူမနဲ႕ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္..ဟုတ္လား....၊ဖ်ားဖ်ား ဒီအတိုင္းဆို နင္တို႕အတြဲ
    က ဂ်င္းနစ္စံခ်ိန္ဝင္ေလာက္ဘီဟ....၊ဝမ္းသာစရာပဲ.....ဖိတ္စာပို႕ဖို႕မေမ့နဲ႕
    ဒါၿဗဲ.....:)))

    ReplyDelete
  11. အေရးေကာင္းခ်က္ း) ရန္ကုန္ကသူမနဲ႔ျမန္ျမန္နီးပါေစရွင္..း)

    ReplyDelete
  12. ခ်စ္ရသူနဲ႔ျမန္ျမန္နီးစပ္ႏုိင္ပါေစဗ်ာ

    ReplyDelete
  13. ဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာင္းလဲမယ့္ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီးေလးမွာ ၿမန္ၿပည္တစ္နွံ ဘုရားစံုညီ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ေလး ရပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္အကိုေရ...

    ReplyDelete
  14. Black ေရ
    ဆႏၵေတြတကယ္ျဖစ္လာပါေစလို႕
    ဆုေတာင္းေပးပါတယ္

    ReplyDelete
  15. ဖတ္စ္လိုက္ၿပီစ္.. ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတာင္ ၀တၱဳလိုေရးတယ္.. စာေရးဆရာၾကီးရယ္ အဟိ :P :P

    ReplyDelete
  16. Tag ပို႔စ္ေတြက တကယ္ပဲ ေပါင္ကို က်ိတ္ေထာင္းရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ေကာင္းပါတယ္။

    ReplyDelete
  17. ရန္ကုန္က သူမနဲ႕ ၁၃ႏွစ္ကေန ႏွစ္ေပါင္း ၁၃၀ အထိ ေရႊလက္တြဲႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း.....း)

    ReplyDelete
  18. ဟုတ္ပ ေမာင္ရင္တုိ ့ကေတာ့ စာေရးဆရာလို ့ မေျပာရဘူး။ :D

    ReplyDelete