ေတာင္တန္းေတြေတာင္ငို

အလုပ္ပိတ္ရက္ တစ္ရက္တြင္ စင္ကာပူႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား စုရပ္ျဖစ္သည့္ City Hall တြင္ အသိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ ့ခဲ့သည္။ ထိုသူ ့ကို ဒီစင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေတြ ့ရလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အံၾသမိ၏။ ထိုသူသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ အစိုးရစက္ရံုၾကီး တစ္ရံုမွ အရာရွိတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ တကယ့္ေနရာေကာင္း တစ္ေနရာကို ရထားသည့္ အရာရွိတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို မလာခင္ သူအလုပ္လုပ္ေနသည့္ စက္ရံုတြင္ ေလ့လာေရးဝင္ရင္း ရင္းႏွီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုစက္ရံုတြင္ ရိုးသားျပီး အလုပ္ၾကိဳးစားသည့္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အျပင္ လုပ္ငန္းပိုင္းတြင္လဲ အလြန္ကၽြမ္းက်င္သည့္ ဝန္ထမ္းေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။  စက္ရံုမွ ပစၥည္းကို တျပားတခ်ပ္မွ မယူဘဲ အေနမွန္သည့္ သူ ့ကုိ အေနအထိုင္ က်ပ္တည္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထိုေၾကာင့္   သူ ့ပညာအရည္အခ်င္း လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ ့ဆိုလွ်င္ လစာေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္သျဖင့္ သူ ့ကို ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္ လုပ္ဖုိ ့တိုက္တြန္းမိေသးသည္။ သူက “ေနပါေစဗ်ာ... ပညာေတြ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား သင္ျပီးမွ သူမ်ားဆီ ကၽြန္သြားမခံခ်င္ေတာ့ပါဘူး” ဟု ဆိုလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ သို ့ေသာ္ ရိုးသားျပီး ရွင္းရွင္းနဲ ့ဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္သည့္ သူ ့အက်င့္ သိထားသျဖင့္ စိတ္ေတာ့မဆိုးမိေပ။ ခုေတာ့ သူလိုလူက ဒီကို ေရာက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အံၾသမိသည္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ျဖစ္ျပီး ဒီကို ေရာက္လာလဲ ေမးၾကည့္မိသည္။ သူကလဲ ရိုးရိုးနဲ ့ရွင္းရွင္းေလးပင္ ျပန္ေျပာျပပါသည္။ သူအိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ျပီးေနာက္ပိုင္း လစာျဖင့္ မေလာက္မငွ ျဖစ္လာသည္။ တသက္လံုး အေနမွန္လာခဲ့ျပီး ခုမွနာမည္လဲ အပ်က္မခံလိုေတာ့။ ထို ့ေၾကာင့္ မိန္းမ ျဖစ္သူႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီး ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ "အစ္ကို ့ အလုပ္ကို အစ္ကို ျမတ္ႏုိးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကို ့မွာ ေရြးစရာ ဒီတစ္လမ္းဘဲ ရွိေတာ့တယ္..." ဟုဆိုလာသည့္ သူ ့စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

သူ ့အလုပ္ႏွင့္ သူ ့လက္ေအာက္မွ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ၾကီးသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ သူကိုယ္တိုင္က စက္ရံုပုိင္ပစၥည္း ဘာတစ္ခုမွ မယူေသာ္လဲ သူ ့ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ မီးထြန္းဖို ့ဆီနဲနဲေလာက္ လုိခ်င္လွ်င္ အျပင္ကုိ အလြယ္တကူ ထုတ္လုိ ့ရေအာင္ သူလက္မွတ္ထိုးေပး လုိက္ေလ့ရွိသည္။ အိမ္တြင္ သံုးရန္ ေသာက္ေရအိုးစင္၊ စက္ဘီးဖင္ထို္င္ခံု စသည္တို ့ကို အျပင္ထုတ္ရန္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလွ်င္ သူလက္မွတ္ထုိးေပးလို ့ရလွ်င္ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ျပီး တခါတခါ သူကိုယ္တိုင္ စက္ရံုအျပင္ ထုတ္ေပးျပီး ကူညီေလ့ရွိသည္။ သူ ့ဝန္ထမ္းမ်ား က်ပ္တည္းသည္ကို သိသျဖင့္ တဖက္တလမ္းက သူတတ္ႏုိင္သည့္ဘက္မွ ကူညီျခင္း ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မယူသလုိ သူ ့ဝန္ထမ္းမ်ားကိုလဲ အိမ္သံုးဖို ့ထက္ ပိုခြင့္မျပဳေပ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားက သူ ့ကိုဆိုလွ်င္ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾက၏။ ခုေတာ့ သူ ့ကို မွီခိုေနသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားလဲ အားကိုးမဲ့ၾက ရျပီျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံျခားတြင္ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေနခဲ့ဲျပီးေနာက္ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္က ျဖစ္သည္။ က်ဴရွင္ဆိုသည္ကို မုန္းတီးသည့္ "လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္သြားပေလ့ေစ က်ဴရွင္ဘယ္ေတာ့မွ မသင္ဘူး" ဟု ေၾကြးေၾကာ္ထားသည့္ ဆရာက က်ဴရွင္သင္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသျဖင့္ အံၾသမိ၏။ စာအသင္အျပ အလြန္ေကာင္းျပီး အင္မတန္မွ ဘုကလန္ ့က်သည့္ ဆရာျဖစ္သည္။ အတန္းထဲတြင္ စာကို ရွင္းေနေေအာင္ သင္ႏုိင္သည္။ အတန္းထဲတြင္ စာရွင္းတာ နားမလည္လွ်င္ ရံုးခန္း၊ အိမ္တြင္ ၾကိဳက္သည့္ အခ်ိန္လာေမးလုိ ့ရသည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေက်ာင္းသား နားမလည္မခ်င္း ရွင္းျပေပးေလ့ ရွိသည့္ ဆရာျဖစ္သည္။ က်ဴရွင္ မယူႏုိင္ေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူတို ့အားထားရသည့္ ဆရာျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အေၾကာင္းစံုကို ဆရာ့ကို ေမးမိသည္။ "အရင္က လစာနဲ ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ေပမဲ့ ခုေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြစရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ အိမ္စရိတ္ေတြနဲ ့မေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာ့အတြက္လဲ ေရြးစရာ မရွိေတာ့ဘူးေလ"  ဟု ဆိုလာေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ ထို ့အတူ ကၽြန္ေတာ္တို ့ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရသည့္ စာအသင္အျပ အလြန္ေကာင္းသည့္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးနဲ ့ကေတာက္ကဆျဖစ္ျပီး အလုပ္ထြက္ကာ ေဘာ္ဒါတစ္ခုတြင္ စာသင္ေနသည္ကို ေတြ ့ခဲ့ရသည္။ စာအသင္အျပ အလြန္ေကာင္းျပီး အခန္းထဲမွာပင္ စာကို ေက်ာင္းသား၏ ေခါင္းထဲေရာက္ေအာင္ ရိုက္သြင္းေပးႏုိင္သည့္ ဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဒီလိုဆရာမမ်ဳိး ေက်ာင္းထြက္သြားသည္မွာ ေက်ာင္းအတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အလြန္နစ္နာလွသည္။

ထိုသူတို ့သည္ ရိုးရိုးက်င့္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကံျပီး သူတုိ ့၏ ပညာဂုဏ္ျဖင့္ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားကဲ့သို ့ခန္ ့ခန္ ့ထည္ထည္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ ေစတနာ၊ ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ သူတုိ ့အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို ့၏ ရိုးဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တုိ ့ျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထြန္းလင္းေတာက္ပ ေစသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို ့ေသာ္ လစာတစ္ခုတည္းျဖင့္ သူတို ့မိသားစု ဘဝမ်ား ရပ္တည္ဖုိ ့ခက္ခဲလာခဲ့ၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ သူတို ့အလြန္ျမတ္ႏိုးသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္တုိ ့ကို စြန္ ့ခြာျပီး အျခား အဆင္ေျပမည့္ ေနရာမ်ားသို ့ေျပာင္းေရႊ ့အေျခခ်ၾကရ၏။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ သူတို ့ကို မွီခိုေနရသည့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ အလုပ္သမားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကရ၏။ ထိုသုိ ့ေသာ အေျခအေနမ်ား ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ခုေနာက္ပိုင္း ပို၍ ျမင္ရၾကားရ ျဖစ္လာေနသည္။ ခုဆိုလွ်င္ ပညာတတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တျခားႏုိင္ငံမ်ားသုိ ့ ေရာက္ကုန္ၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံတြင္ ကိုယ္ဝါသနာပါသည့္ အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ကိုင္ခ်င္ေသာ္လဲ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသုိ ့ ေျပာင္းေရႊ ့ရင္း ေတာင္တန္းၾကီးေတြလဲ ငိုေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။