Thursday 27 October 2011

လြဲေနေသာ အလြဲမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလကန္ရန္ ထိုင္ေနၾက ေစ်းထိပ္က ဘုိေက်ာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေလးသို ့ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထုိလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စုရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္ေလးတြင္ ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား က်ားထိုးသူကထိုး၊ စစ္တုရင္ ကစားသူက ကစားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သူ ့အယူအဆ ကိုယ့္အယူအဆမ်ားကုိ ေဆြးေႏြးၾကေလ့ ရွိသည္။ ေဆြးေႏြးၾကသည္ထက္ တစ္ဦးနဲ ့တစ္ဦး ျငင္းခုန္ၾကသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ေပမည္။ လူတိုင္းတြင္ သူ ့ အယူအဆ၊ ကိုယ့္အယူအဆႏွင့္ မူကေလးမ်ား ကြဲျပားျခားနား သြားေလ့ရွိၾကသည္။ ဥပမာ။  ။ ကမၻာေက်ာ္ ေဘာ္လံုးအသင္း ျဖစ္သည့္ ရီးရဲမက္ဒရစ္ အသင္း၏ နာမည္ၾကီး နည္းျပ ျဖစ္သူ ေမာ္ရင္ဟိုကို သူ၏ စရိုက္၊ ေျပာဟန္ ဆိုဟန္မ်ားကို ၾကည့္၍ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္ ဟုဆိုကာ ႏွစ္သက္သေဘာက်သူမ်ား ရွိသကဲ့သို ့သူ၏ စရိုက္၊ ေျပာဟန္ ဆိုဟန္မ်ားကို ၾကည့္ကာ ေမာက္မာ၍ လူၾကီး လူေကာင္း မဆန္ေသာသူဟု ဆိုကာ မ်က္မုန္း က်ဳိးသူမ်ားလဲ ရွိၾကသည္။ ဘိုေက်ာက္၏ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလးတြင္ မိမိတို ့ႏွစ္သက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း မတူညီေသာ အယူအဆ ေလးမ်ားကို ျငင္းခုန္ၾကရင္းျဖင့္ ထုိလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆံုေတြ ့ရာ ဘူမိနက္သန္ ေနရာေလး ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။

ရြာလယ္လမ္းမၾကီးက လူရႈပ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရြာအျပင္ဘက္လမ္းမွ ေလေကာင္းေလသန္ ့ရွဴရင္း ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့လုိက္သည္။ ထုိသို ့ေလွ်ာက္လာရင္း ရြာထိပ္ရွိ ကန္ၾကီးနား အေရာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ ငါးမွ်ားေနသည္ကို ေတြ ့ရသျဖင့္ နဲနဲစိတ္ဝင္စားသြားသည္။  ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ငါးမွ်ားေနသည္က ဘာစိတ္ဝင္စားစရာမွ မဟုတ္ေသာ္လဲ ဒီလူ ငါးမွ်ားေနပံုက ပံုမွန္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စား သြားမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရကန္ထဲမွ ေရမ်ားက ၾကည္လင္ စိမ္းျမေနသျဖင့္ ေရထဲ၌ ငါးမ်ားအုပ္စုဖြဲ ့ ကူးေနသည္ကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။ ေရထဲတြင္ ငါးေျပမလား၊ ဆလားဗီးယားလား မသိသည့္ ငါးတစ္အုပ္ ကူးေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ထိုငါးအုပ္ ရွိေနသည့္ ေနရာသို ့ထိုသူက ငါးစာတပ္ထားေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ပစ္ပစ္ခ်ျပီး မွ်ားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငါးအုပ္ရွိရာသို ့ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ပစ္ခ်လုိက္လွ်င္ ငါးအုပ္က တျခားဘက္သို ့ကူးသြားသျဖင့္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ျပန္ဆဲြျပီး ငါးအုပ္ရွိသည့္ ဘက္ကို လိုက္ပစ္ခ်လုိက္ျဖင့္ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနသည္။ ငါးမ်ားကေတာ့ သူ ့ ငါးစာကို စိတ္ပင္မဝင္စားေခ်။ တခါတရံသာ ငါးသားေပါက္ကေလး တစ္ေကာင္စ၊ ႏွစ္ေကာင္စ ေလာက္က ငါးစာကို လာလာတြတ္သည္။ ငါးစာကို မျမိဳႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေဘးကေနသာ တြတ္တြတ္ သြားသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ငါးစာက ပါးပါးျပီး ကုန္ကုန္ သြားသျဖင့္ ငါးစာ အသစ္ကို ခဏခဏသာ ျပန္ျပန္လဲေနရျပီး ငါးကေတာ့ တစ္ေကာင္မွ မမိေသးေပ။ ထိုသူလဲ ငါးစာသာ ကုန္ကုန္သြားျပီး ငါးတစ္ေကာင္မွ မမိေသးသျဖင့္ စိတ္တိုလာဟန္ျဖင့္ ကေလးဆိုးၾကီးလို မ်က္ႏွာၾကီးက စူပုပ္လာသည္။ ေဘးနားက ၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ထိုသူကို ေမးလိုက္သည္။

“ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်...”

ငါးမွ်ားေနတာကို ျမင္ရဲ ့သားနဲ ့ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်လုိ ့ေမးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ထုိသူ ကၽြဲမီးတိုသြားဟန္တူသည္။ ေဒါသ ထြက္ေနသည့္ ေျမြတစ္ေကာင္ အျမီးကို ထပ္အပုတ္ ခံလိုက္ရသလို တရွဴးရွဴးျဖင့္ ထလာျပီး ေဒါသမ်ား စြန္းထင္းေနသည့္ စကားလံုးတို ့သူ ့ဆီမွ ထြက္က်လာသည္။

“ငါးမွ်ားေနတာကို ျမင္ရဲ ့သားနဲ ့ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆိုေတာ့ မင္းမ်က္စိကန္း ေနလားကြ”
“ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ငါးမွ်ားေနပံုက မဟုတ္လုိ ့ကၽြန္ေတာ္က ေမးရတာပါ”

ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို ့ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုသူ ပိုေဒါသထြက္သြားသည္။

“ငါ... ငါးမွ်ားေနပံုက မဟုတ္ဘူး ေျပာရေအာင္ မင္းက ငါးမွ်ားတာ ဆရာၾကီးလား”
“ကၽြန္ေတာ္က ဆရာၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား လုပ္ေနပံု မဟုတ္တာေတာ့ သိတယ္ဗ်”
“ဒါဆုိ ဘာမဟုတ္တာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး”
“ခင္ဗ်ား... ငါးမွ်ားေနပံုကို ခင္ဗ်ား ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ေလ။ ဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ ေမးပါဦးမယ္။ ခုက ခင္ဗ်ားက ငါးမွ်ားေနတာလား။ ငါးေတြက ခင္ဗ်ားကို ျပန္မွ်ားေနတာလား”

ကၽြန္ေတာ့္ အေမးစကားေၾကာင့္ ထိုသူ “အဲ” ဟုဆိုကာ ပါးစပ္ၾကီး ျပဲကနဲ ျဖစ္သြားျပီး  ေခါင္းကုတ္ သြားသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တခုခု ျပန္ေျပာရန္ ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေဝးကို ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ထုိသူကေတာ့ တခုခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ထုိေနရာတြင္ပင္ ငူငူၾကီး ရပ္က်န္ခဲ့သည္။

ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ႏြားေက်ာင္းေနသည္ကို ေတြ ့ လုိက္ရသည္။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ ့ေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ရမည္ေပါ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ ့တုိ ့၏ ခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာေတြမွာ အခါေတာ္ေပး မဟုတ္လား။ ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္ကို လက္ဖက္ရည္ တခြက္ႏႈန္းနဲ ့ဒိုင္ခံေရးေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေပါက္သည္ ေျပာရမလားဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေပးလုိက္သည့္ ရည္းစားစာျဖင့္ အဆင္ေျပၾကသျဖင့္ သူတို ့က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ အားကိုးၾကသည္။

“ကိုရဲ... ဘယ္လဲဗ်”
“ဘိုေက်ာက္ ဆိုင္ကို လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္မလုိ ့ကြ”
“ကိုရဲတို ့ဘဲ ဇိမ္က်တယ္ေနာ္... ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ”

သူ ့စကားကို ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္လဲ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း တစံုတခုကို စဥ္းစားမိျပီး ေကာင္ေလးကုိ ေမးလုိက္သည္။

“ဒါနဲ ့ဒီေန ့က ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ မဟုတ္လား။ မင္းေက်ာင္းမသြားဘူးလား”
“ၾကီးေတာ္ေပါ့ ကိုရဲရာ...ဒီေန ့ခ်ဲထြက္မွာမို ့ေက်ာင္းမသြားနဲ ့ႏြားသြားေက်ာင္းခ်ည္ ဆိုလို ့ကၽြန္ေတာ္လဲ ေက်ာင္းေျပးျပီး ႏြားေက်ာင္းေနရတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းခ်င္းေတာ့ တူတယ္ဗ်...”

ေကာင္ေလးက ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ သူရယ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏုိင္ ဒါက ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေျပးတတ္ေအာင္ လမ္းစေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမေျပးေအာင္ လူၾကီးေတြက ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ထိန္းသိမ္းရမည့္ အစား ခုလို ျပဳမူေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။

“မင္း... ၾကီးေတာ္ကလဲကြာ... မဟုတ္ေသးပါဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်... ကၽြန္ေတာ့္ ၾကီးေတာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘၾကီးမိန္းမ ဆိုေတာ့ ၾကီးေတာ္ ေတာ္တာေပါ့”
“အာ... မင္းက တေမွာင့္... ကဲ.. ကဲ.. ငါသြားေတာ့မယ္။ မင္းလဲ ဆက္အေက်ာင္း ခံလုိက္ဦး”
“ကိုရဲကလဲ လုပ္ျပီ... ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းရမွာပါဗ်”
“မထူးပါဘူးကြာ မင္းလဲ အေက်ာင္းခံ ေနရတာဘဲ”

ေၾသာ္... လူေတြလဲ တယ္ခက္ပါလားလုိ ့အလုပ္မရွိလုိ ့ၾကီးေတာ္ႏြားေက်ာင္းတယ္ ဆုိလဲ ထားပါေတာ့။ ခုေတာ့ အလုပ္ရွိရဲ ့သားနဲ ့ၾကီးေတာ္ႏြား ေက်ာင္းခ်င္ေနၾကတယ္။ ႏြားေက်ာင္းရမဲ့သူက ႏြားမေက်ာင္းဘဲ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးေနာက္ လုိက္ေနျပီး ေက်ာင္းတက္ရမဲ့သူက ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ႏြားေက်ာင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေတြးရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ ေစ်းထိပ္သို ့ ေရာက္လာခဲ့သည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ရွိတဲ့ဘက္လမ္းကို ခ်ဳိးဝင္မယ္ အလုပ္မွာ ကြမ္းယာဆိုင္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။  သူ ့ ကိုယ္သူ အလွဆံုး ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လွတပတ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္လာသည္။  ကၽြန္ေတာ့္ အေမ၏ အလွျပင္ဆိုင္တြင္ ဆံပင္လာလာ ျပင္ေလ့ ရွိသလုိ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ဓာတ္ပံုဆိုင္ မွာလဲ ဓာတ္ပံု လာလာရိုက္ေလ့ ရွိသည့္ ေကာင္မေလး ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့မ်က္မွန္း တန္းမိေနေတာ့ လမ္းေတြ ့ရင္ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသည့္ ေကာင္မေလး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္မေလးကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေျပာၾကသလုိပင္  အလြန္လွပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထုပ္သလုိ တကိုယ္လံုး ၾကပ္ထုပ္ေနျပီး မိတ္ကပ္ ႏႈတ္ခမ္းနီမ်ားကိုလဲ လိုတာထက္ လြန္ကဲစြာ သံုးထားသည့္ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့  ကိုးလို ့ကန္ ့လန္ ့ၾကီး လွေနသည္ဟု ထင္မိ၏။

“အစ္ကို...ဘယ္လဲ”
“လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို သြားမလုိ ့ညီမ...”
“ဟြန္ ့... အစ္ကိုက ညီမ ဆိုင္က် အားမေပးဘူး။ အစ္ကိုတို ့ဆိုင္က် ညီမက အားေပးရတယ္”
“ေၾသာ္... ညီမကလဲ... အစ္ကိုက ကြမ္းမစား ေဆးလိပ္ မေသာက္ဆိုေတာ့ ညီမဆုိင္ကို အားေပးခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္လုိ အားေပးမလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ဒီမွာ မုန္ ့ေတြ ရွိတာဘဲ။ မုန္ ့ဝယ္စားျပီး အားေပးလုိ ့ရတာဘဲ”
“အာ... ညီမကလဲ ေနၾကာေစ့၊ ကြာေစ့၊ ဇီးထုပ္တို ့ခ်ဳိခ်ဥ္တုိ ့စားရေအာင္ အစ္ကိုက ကေလးမွ မဟုတ္တာ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလိုမ်ဳိေတြကုိလဲ အစ္ကိုက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ မစားတတ္ဘူးေလ”

ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ စကား ရပ္ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ဆင္တဲ-ျပည္ကို ဆြဲေနသည့္ လိုင္းကားေလး တစ္စီး ထိုးရပ္လာသည္။

“ပန္းေလးေရ... ေစာေစာက မွာထားတဲ့ကြမ္း ရျပီလား... ေဟ့...”
“ရျပီ ကိုဖိုးေက်ာ္ၾကီး ႏွစ္ထုပ္ထုပ္လိုက္တယ္ေနာ္...”
“အာ... ငါမွာတာ တစ္ထုပ္တည္းေလ”
“ကိုဖိုးေက်ာ္ၾကီးကလဲ ခုပဲ ကားထြက္ေတာ့မယ့္ဟာကို တစ္ထုပ္တည္း ဘယ္ေလာက္မလဲ ႏွစ္ထုပ္ေတာ့ ယူမွေပါ့”
“ေအး... ေပးဟာေပး နင္က ဇြတ္ကို ေရာင္းေနေတာ့တာဘဲ”
“ကိုထြန္းေက်ာ္ၾကီး ဘယ္လဲ ကြမ္းမယူေတာ့ ဘူးလား”
“ေအး... ႏိုင္တီတူးနဲ ့တစ္ထုပ္ ထုပ္ထားလုိက္ အျပန္ ဝင္ယူမယ္”

ကားဆရာ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရင္း ေဘးနားက ျဖတ္သြားေသာ ကိုထြန္းေက်ာ္ၾကီးကို ေကာင္မေလးက လွမ္းေအာ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို ့ကို ၾကည့္ရင္း ေၾသာ္.... ဒီလူေတြ ေကာင္မေလး စကားကို တခ်က္မွ မျငင္းပါလားဟု ေတြးလုိက္မိသည္။ ထိုစဥ္ ဆိုင္ထဲကို လူႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။

“ညီမ ဗမာေဆးနဲ ့ႏွစ္ထုပ္ေလာက္ လုပ္ပါ။ လန္ဒန္ ႏွစ္လိပ္ပါေပး...”

ေကာင္မေလး ဆုိင္ေပၚကို အေျပးအလႊားေလး တက္သြားသည္။ ေကာင္မေလး ကြမ္းယာေနစဥ္ မွာပင္ ေကာင္ေလး တစ္သုိက္ ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္လမ္းကုိယ္ လွည့္ထြက္ လာခဲ့လိုက္သည္။ ကြမ္းစားသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာေတာ့ ဒီေကာင္မေလးဆိုင္က ကြမ္းက စားမေကာင္း ထံုးလဲ ေပါက္သည္ဟု ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရသည္ကေတာ့ ေကာင္မေလး ဆိုင္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေရာင္းေကာင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာျပီး ေရွ့နားနဲနဲ အေရာက္တြင္ ေနာက္ဘက္မွ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အသံမ်ားကို ၾကားလုိက္ရ၏။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပထမ ေရာက္လာေသာ လူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေနာက္ေရာက္လာေသာ လူငယ္တစ္သိုက္တုိ ့ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဒါေတြကို ျမင္ရ၊ ၾကားရေတာ့ ေကာင္မေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါးစာလုပ္ကာ ဆိုင္ေပၚတြင္ ထုိင္မွ်ားေနသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို ့ျမင္လာ၏။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာက ငါးေတြက ေရွာင္ေျပးေနသည္ မဟုတ္ ငါးစာကို ဟပ္ဖုိ ့ေခ်ာင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနသည့္ နားရွိ အိမ္ထဲမွ ေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။ ထမင္းခ်က္ရင္း ေျပးထြက္ လာဟန္တူသည္ လက္ထဲမွ ေယာင္းမၾကီးတြင္ ထမင္းလံုးမ်ားႏွင့္ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္း ထေန၏။

“ကိုရဲ... ဘာျဖစ္တာလဲ... ခ်ကုန္ၾကျပီလား... ဟုိေကာင္မေၾကာင့္ဘဲ ျဖစ္တာ မဟုတ္လား”
“မခ်ၾကပါဘူး... စကားမ်ားၾကရံုပါ... ေဒၚစိန္ရယ္... ကိုယ့္ထမင္းအိုးသာ ကိုယ္ဂရုစိုက္ပါ...”

ေဒၚစိန္ကို ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ ေရွ့ဆက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့လုိက္သည္။ ေၾသာ္... ကိုယ့္အလုပ္ပစ္ျပီး ၾကီးေတာ္ႏြား ေက်ာင္းခ်င္သည့္ လူေတြကလဲ ေနရာအႏွံ ရွိေနပါလားဟု ေတြးမိ၏။ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္လာရင္း ေတြးမိသည္က ယခုေခာတ္ ေပၚပင္ ေစ်းကြက္မ်ား အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတြ ့ ရသည့္ တခ်ဳိ ့ေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ ဘာကို ေၾကာ္ျငာလုိ ့ေၾကာ္ျငာမွန္းပင္ မသိလုိက္ေပ။ ပစၥည္းထက္ လူကို ေၾကာ္ျငာသည္မ်ားကို ပိုေတြ ့လာရ၏။ အခုအျဖစ္ကိုဘဲၾကည့္ လက္ရာ မေကာင္းသည့္ လမ္းေဘး ကြမ္ယာဆိုင္ေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ေကာင္မေလး အေနနဲ ့သူ ့ေစ်းကြက္ကို အေကာင္းဆံုး ထိန္းထားႏိုင္သည္ကို ေတြ ့ရသည္။ ထိုကဲ့သုိ ့ေသာ ကြမ္းယာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ အျခားအျခားေသာ ဆုိင္မ်ားကို ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ ပိုမိုေတြ ့လာရသည္။

ဟိုအရင္က  အလယ္ပိုင္း ရပ္ကြက္တြင္ ထိုကဲ့သုိ ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ လက္ဖက္ရည္ မေကာင္းေပမယ့္ ဆိုင္ရွင္၏ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေကာင္တာ ထုိင္သျဖင့္ ထိုဆိုင္တြင္ လူျပတ္သည္ ဟူ၍ မရွိ၊ ဒါေပမယ့္ သမီးမ်ား လင္ေနာက္လုိက္သြားျပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆိုင္ပါပိတ္လုိက္ရသည္ကို ေတြ ့ဖူး၏။ အခုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာေလးတြင္ ဘိုေက်ာက္၏ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ လက္ဖက္ရည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေသာ္လဲ၊ ေကာင္မေလး ဆိုင္တြင္ တကယ့္ ကြမ္းသမားမ်ား ကြမ္းမစား သကဲ့သုိ ့တကယ့္ လက္ဖက္ရည္ သမားတခ်ဳိ ့သာ လာထိုင္ေလ့ ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လမ္းဆံု လမ္းခြက်ျပီး ရႈခင္းေကာင္းသည့္ ညီအစ္မ သံုးေယာက္ အလွည့္က် ေကာင္တာထုိင္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လမ္းထိပ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္သာ လူစည္ကားေနေလ့ ရွိသည္။ ဒါကဘဲ ခုေခာတ္ ေပၚပင္ ေစ်းကြက္ အေျခအေန ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဒီလိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပင္ စံုေနျပီကို ေတြ ့ရသည္။

“ငရဲ... ေနာက္က်လွခ်ည္လား...”
“ေအးကြ... ဘုိေက်ာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ တစ္ခြက္္ေလာက္ လုပ္ပါဦး...”

ဘိုေက်ာက္ကို လက္ဖက္ရည္မွာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အေၾကာင္းစံုကုိ ျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္  စကားကို နားေထာင္ျပီး သူတုိ ့လဲ ေတြးစရာ တစ္ခုရသြားသလုိ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့စားပဲြေဘးရွိ စားပြဲတြင္ မုန္ ့စားေနသည့္ ဒီႏွစ္မွ သူငယ္တန္းတက္သည့္ ဘိုေက်ာက္သမီး အငယ္မေလးက ေျပာလုိက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ “အဲ...” ဟုဆိုကာ ပါးစပ္ၾကီး ျပဲကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေကာင္မေလး ေျပာလုိက္သည္က-

“ကိုၾကီးရဲရဲ ကလဲ အလုပ္မရွိ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားျပီး ၾကီးေတာ္ႏြား ေက်ာင္းေနျပန္ျပီ”

ကၽြန္ေတာ့္၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ျပီး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးထဲတြင္ ရယ္ေမာသံတို ့စီေဝသြားသည္။ ေၾသာ္... ဒီဘက္ေခာတ္ ကေလးေတြလဲ မလြယ္ပါလား အားလံုးက ဇကြဲ ေလးေတြနဲ ့ခ်ည္းပါလားဟု ထပ္ေတြးလုိက္မိေတာ့သည္။

Wednesday 19 October 2011

ကာရံမဲ့ အလြမ္းည

ယေန ့ညက အရင္ ညေတြနဲ ့မတူ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္ ေနသလုိိ ခံစားရ၏။ သရက္ပင္တို ့ သြယ္တန္း ေပါက္ေနသည့္ လမ္းေလးအတိုင္း  တစ္ေယာက္တည္း ေလးလံေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းတို ့ျဖင့္ အားတင္း လွမ္းေလွ်ာက္ လာခဲ့လုိက္သည္။ တခ်က္ တခ်က္ ေဝ့ဝဲ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေျခာက္တို  ့ ေလွ်ာတိုက္ပါသြားသည့္ အသံမွအပ အရာရာက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကိုယ့္ေျခသံ ကိုယ္ျပန္ ၾကားေနရေအာင္ပင္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးက  တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ ့ေန၏။ ဟုိအရင္ သူမႏွင့္ အတူ ဒီလမ္းေလးကုိ ဖ်တ္လတ္ တက္ၾကြေသာ ေျခလွမ္းတို ့ျဖင့္ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၊ ပခံုးခ်င္းတိုက္ရင္း တစ္ဦးကို တစ္ဦး  စေနာက္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးၾကသည္။ သူမ စားခ်င္သည္ဟု ပူစာသျဖင့္ ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ လာ၍ သရက္သီးေတြ ခိုးခူးခဲ့သည္ကိုလဲ ျပန္သတိရမိ၏။ ယခုေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း အသက္မဲ့ေသာ ေျခလွမ္းတို ့ျဖင့္ အိမ္အျပန္လမ္းက ေျခာက္ေသြ ့အက္ကြဲ ေနသေယာင္ ထင္ရ၏။ သူမ ရွိေနေတာ့မွာ မဟုတ္ဟူေသာ အသိေၾကာင့္လဲ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းတုိ ့ အားအင္မဲ့ခဲ့ရျပီ။

သရက္ပင္ေတြ သြယ္တန္းေနသည့္ လမ္းေလး အဆံုး လမ္းတစ္ဖက္သို ့အကူး၌ ညာဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဖြင့္ေသာ food count  ကိုေတြ ့ေတာ့ သူမကို သတိရမိ ျပန္သည္။ ညဘက္ေတြ အိမ္ေအာက္ ဆင္းထိုင္တိုင္း ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ အဆာေျပ လာလာ စားေလ့ရွိသည့္ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ တဆက္တည္း ဒီဘက္က 7Eleven ဆိုင္ေလးတြင္ သူမအတြက္ မနက္တုိင္း သတင္းစာ ဆင္းဝယ္ ေပးခဲ့ရသည္ကိုလဲ သတိရမိ လိုက္ေသးသည္။ ဒီေနရာ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူမ အရိပ္ေတြပဲ ေတြ ့ေနရပါလား။ သူမႏွင့္ အျမဲလိုလို ဆင္းထိုင္ေလ့ရွိသည့္ ထိုင္ခံုေလး ေရွ့အေရာက္တြင္ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းတုိ ့ အလုိလို ရပ္သြား၏။ မိမိ အျပင္မွ ျပန္လာတိုင္း သူမ ထိုင္ေစာင့္ေနေလ့ ရွိသည့္ ထိုင္ခံုေလး ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ထိုင္ခံုေလးလဲ သူ ့လိုပင္ အထီးက်န္ ေနရျပီ။ ဒါေတြကို သူမ သိပါ့မလား။ မိမိ အသိုက္အျမံဳဆီသို ့ ျပန္သြားေသာ သူမ ေရျခားေျမျခားမွာ အထီးက်န္ ေနမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို သတိမွ ရပါဦးမလား။ မိသားစုနဲ ့ေတြ ့ျပီး အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ကာ မိမိကို ေမ့ေနျပီလားဟု ေတြးလိုက္မိသည္။

သက္ျပင္းေငြ ့ေငြ ့ကို အသာအယာ ရႈိက္ထုတ္ရင္း ေခါင္းတခ်က္ ယမ္းခါျပီး အေတြးတို ့ကို ေမာင္းထုတ္ လိုက္သည္။ ဘာကိုမွ သူ... ျပန္မေတြးခ်င္ေသာ္လဲ အေတြးတို ့က သူအလိုလို ေခါင္းထဲ ေပၚေပၚလာသည္။ ျဖဴႏုေခ်ာေမာ ေျပျပစ္လွသည့္ သူမ မ်က္ႏွာေလး၊ ႏူးညံေႏြးေထြးသည့္ သူမ လက္ဖဝါး ႏုႏုေလးမ်ား၊ တခုခုကို အလို မက်တုိင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ ေျခကို ေစာင့္ရင္း တဖက္ကို လွည့္လွည့္သြားတတ္သည့္ ဟန္အမူအရာေလးမ်ား၊ သူမရဲ ့ရယ္သံ လြင္လြင္ေလးမ်ား စသည္တို ့ကို ျပန္ၾကားေယာင္၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိ၏။  ထုိအခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိရင္ဘတ္ထဲက တစစ္စစ္နဲ ့နာသည္။ သူ... ထိုင္ခံုေလးတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လုိက္၏။ အထီးက်န္ ေနသည့္ ထိုင္ခံုေလးကုိ သူခဏေတာ့ အေဖာ္လုပ္ေပးရမည္။ ဒီထိုင္ခံုေလးက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ အလြန္အေရးပါေသာ ေနရာမွ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ဒီထိုင္ခံုေလး ေပၚမွာထိုင္ေနသည့္ သူမကို စတင္ေတြ ့ရွိခဲ့ေတာ့ မိမိအိမ္ကို ေျပာင္းလာသည့္ လူသစ္မွန္း မသိေသးေပ။ စေတြ ့ကတည္းက သူမကို စိတ္ဝင္စားခဲ့မိသည္။ အိမ္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာတိုင္း ငိုေနတတ္ေသာ သူမကို ရင္းႏီွးခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္း အျမဲ အားငယ္ေနတတ္သည့္ သူမကို အၾကင္နာ ပိုခဲ့မိ၏။ ထို ့ေနာက္ ထိုင္ခံုေလးက သူႏွင့္သူမတို ့အတြက္ ဆံုမွတ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မိမိ အလုပ္မွ ျပန္လာတုိင္း ထိုင္ခံုေလးတြင္ ထိုင္ေစာင့္ ေနတတ္သည့္ သူမကို ျမင္တိုင္း အေမာေျပခဲ့ရ၏။ ဒီထိုင္ခံုေလးေပၚမွာပင္ မိမိတို ့ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီေနရာေလးမွာပင္ မိမိ တို ့ႏွစ္ေယာက္ ေဝးခဲ့ၾကသည္။

“ေမာင္... ေလယာဥ္ကြင္းကို လုိက္မပို ့နဲ ့ေတာ့။ ေမာင့္ကို ျမင္ေနရရင္ ကၽြန္မ ေလယာဥ္ေပၚကို တက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး”

သူမ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ေနာက္ဆံုးၾကားခဲ့ရေသာ စကားျဖစ္သည္။ ထိုစကားကို ေျပာျပီး တေရြ ့ေရြ ့ထြက္ခြါ သြားေသာ သူမကို ၾကည့္ရင္း သူမ အလိုက် ဒီေနရာေလးမွာ ရပ္က်န္ခဲ့ျပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ ခဲ့ရ၏။ ဒီီထိုင္ခံုေလးက မိမိတို ့ႏွစ္ေယာက္၏ အမွတ္တရေပါင္း မ်ားစြာကို ေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ ထိုင္ခံုေလးတြင္ ထိုင္ရင္း မိမိေရွ့မွ ေျမကြက္လပ္ကို ျမင္ေတာ့ သူမကို သတိရမိျပန္သည္။

“ေမာင္... ပ်င္းတယ္ကြာ...။ ၾကက္ေတာင္ ရိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္... ေနာ္လို ့”

သူမ ဆႏၵကို ဘယ္တုန္းကမွ မျငင္းဆန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ေျမကြက္လပ္ေလးတြင္ ၾကက္ေတာင္ ရိုက္ၾကသည္။ ေဘာလံုး ကန္ခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္လဲ ေဘာလံုးတစ္လံုးခ်ျပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ ကန္ခဲ့ၾက၏။ ေခၽြးမ်ား ထြက္ေနသည့္ သူမကို တဘက္ျဖင့္ တယုတယ ေခၽြးသုတ္ေပးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ျပီး အားရပါးရ ျပန္နမ္း တတ္သည့္ သူမကို အခ်စ္ပိုခဲ့ရသည္။ 

“ေမာင္က ေက်ာ့ကို အရမ္း ၾကင္နာတာဘဲေနာ္။ ေက်ာ့ေလ ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဟုတ္ျပီ... ဟုတ္ျပီ... ေမာင္က အဲဒီလို  ျပံဳးလိုက္ရင္ ပုိခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္ သိလား”

သူမ၏ စကားမ်ားကို ယံုၾကည္ခဲ့မိေသာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုလဲ ယံုၾကည္ခဲ့မိ၏။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ခ်စ္လွပါသည္ဟု ဆိုခဲ့ေသာ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ အနားတြင္ မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ျပီး သူမ ထြက္သြားခဲ့ျပီ။ ခုေတာ့ အရာရာဟာ နာက်င္ေၾကကြဲစရာမ်ား အေနျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္ အနားတြင္ က်န္ရွိေနေတာ့သည္။

ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မို ့ထင္သည္ food count ဆိုင္ဘက္မွ အသံတခ်ဳိ ့က ဒီဘက္အထိ လြင့္ပ်ံလာသည္။ ဒီအသံေတြကို ၾကားေတာ့ သူမ မွာၾကားခဲ့ဖူးသည့္ စကားတုိ ့ကို နားထဲတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ျပန္ၾကားေယာင္လာ ျပန္သည္။

“ေမာင္... ေက်ာ့ ျပန္သြားတဲ့ေနာက္ စိတ္ညစ္လုိ ့ဆိုျပီး ဘီယာေတြဘဲ ခဏခဏ ေသာက္မေနနဲ ့ဦးေနာ္။ ေက်ာ့ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေက်ာ့ စကားေတြကို နားေထာင္ေပးပါ ေမာင္ရယ္”

သူမ အနားတြင္ မရွိေတာ့ေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ လႊမ္းမိုး ထားႏုိင္ဆဲ ျဖစ္သည္။ သူမ စကားေတြကို အတိအက် လိုက္နာေနေၾကာင္းကို သူမ သိမွ သိပါေလစ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ အခ်စ္ၾကီးတာလား၊ အသံုးမက်တာလား ေသခ်ာ မေဝခြဲႏိုင္ေတာ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အထူးတလည္ ဂရုစိုက္ေနျခင္း မဟုတ္ေသာ္လဲ မသိစိတ္က သူ ့အလုိလို နာခံေနျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ေနာက္ဆံုး သူမ ထြက္မသြားခင္ ညက ေျပာခဲ့ေသာ စကားတို ့ကို နားထဲတြင္ ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ေနာင္တသက္လံုး အမွတ္ရေနမည့္ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ ေယာက္က်ားတန္မဲ့ သူမ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကို လႈပ္ရမ္းရင္း ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြေပြ ့ကာ “မေနာက္ပါနဲ ့ေမာင့္ကုိ မေနာက္ပါနဲ ့ေမာင္... ရူးသြားလိမ့္မယ္” ဟု ေသြးရူးေသြးတန္းျဖင့္ ေအာ္ခဲ့မိသည္  အထိ ျဖစ္ခဲ့၏။ မိမိ ဘဝတြင္ အလြန္တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ျခားျပီး နာက်င္ ေၾကကြဲခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ 

“ေက်ာ့ေလ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္... အရမ္းခ်စ္တယ္ေမာင္... ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ့... ေမာင့္ကုိ လက္မထပ္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ထပ္ျခင္း ဆိုတာကိုလဲ ေက်ာ့မွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ေက်ာ့မေမြးခင္ အခ်ိန္ကတည္းက  လက္ထပ္ဖုိ ့အတြက္က သတ္မွတ္ ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ၾကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ မၾကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ မိသားစု တာဝန္အေနနဲ ့လူတစ္ေယာက္ကို ေက်ာ့ လက္ထပ္ရမွာပါ။ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ ့မေျပာလိုေပမယ့္ ေက်ာ့ကို ခြင့္ျပဳပါေမာင္။ ေက်ာ့ေလ... ေက်ာ့... သမီးမိုက္ တစ္ေယာက္ မျဖစ္ပါရေစနဲ ့။ ေက်ာ့... သားသမီး တာဝန္ေက်ခ်င္တယ္... ေမာင္ရယ္...”

ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားတို ့ကုိ ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံအျပီး ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ တကိုယ္လံုး ထူပူသြားျပီး ရင္ထဲမွာ တစံုတခု လစ္ဟာ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္မွ ထြက္က်လာသည့္ စကားလံုးတုိ ့ပင္ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ ရွင္းလင္းျခင္း မရွိေတာ့။

“ဒါဆို မင္း... မင္းဘာေၾကာင့္ ငါ့ကို ခ်စ္ခဲ့ေသးလဲ...။ မင္းမွာ ဒီလို အေျခအေနေတြ ရွိရဲ ့နဲ ့ ငါ့အခ်စ္ကို  ဘာလို ့လက္ခံခဲ့တာလဲ။ ဒီစင္ကာပူႏိုင္ငံကို ေရာက္တုန္း မင္းအပ်င္းေျပဖုိ ့အတြက္ ငါ့ကို ေရြးခ်ယ္လုိက္တာေပါ့ ဟုတ္လား... မင္း... မင္းကြာ... မင္းေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ မိန္းမဘဲ... ေတာက္...”

ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသတို ့မီးေတာင္ေပါက္ကြဲ သလုိ ေပါက္ကြဲသြားသည္။ ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုး ကြဲအက္ေၾကမြ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရ သည္။ သူမမို ့လုပ္ရက္ေလျခင္းဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။

“မဟုတ္ဘူးေမာင္... ေမာင့္ကို အပ်င္းေျပ ခ်စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္သက္မွာ တစ္ေယာက္ တစ္ဘဝမွာ တစ္ေယာက္ အစားထုိး မရႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးနဲ ့ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဆံပင္ဂုတ္ေထာက္ အသားလတ္လတ္နဲ ့ ဂ်စ္ကန္ကန္ ေကာင္ေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခဲ့မိတာပါ...။ ေမာင္...ကၽြန္မကို အဲဒီေလာက္ထိ အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ ့။ ကၽြန္မမွာလဲ ခ်စ္တတ္တဲ့ အသဲႏွလံုး ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ ကိုယ္ခ်စ္မိသူရဲ ့အခ်စ္ကို လက္ခံႏိုင္ခြင့္ ရွိသလုိ ျပန္လဲခ်စ္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္ ေမာင္...”

ထိုစကားတုိ ့ကို ေျပာျပီး သူမ တသိမ့္သိမ့္ျဖင့္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုသည္။ သူမ ငိုေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏုိင္...။ သနားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ငိုေနသည့္ သူမကို ေထြးေပြ ့ႏွစ္သိမ့္မိရျပန္သည္။ သူမႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ခံႏိုင္ရည္မရွိ ေပ်ာ့ညံလြန္းလွသည္။

“တိတ္... တိတ္ပါေက်ာ့ရယ္ တိတ္ေတာ့ေနာ္ မငိုနဲ ့ေတာ့ ေမာင္က ဒီသေဘာမ်ဳိး ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိတ္ေတာ့ေနာ္... ေက်ာ့... ငုိရင္ ေမာင္... မေနတတ္ဘူး။  အျမဲ ငိုေနတတ္တဲ့ ေက်ာ့နဲ ့ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက ကတည္းက ေမာင့္ေၾကာင့္ေတာ့ ေက်ာ့... မငိုေစရဘူးလုိ ့ ေမာင္ သံဓိဌါန္ ခ်ထားတာ။ ခုလို ေမာင့္ေၾကာင့္ ေက်ာ့ ငိုေနေတာ့ ေမာင္ ဘယ္လုိ စိတ္ခ်မ္းသာမလဲ။ ဒီကိစၥကို ေမာင္တုိ ့ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေဆြးေႏြး ၾကတာေပါ့ဟုတ္လား။ လုိအပ္ရင္ ေမာင္... ေက်ာ့မိဘေတြနဲ ့ေတြ ့ျပီး ေျပာၾကည့္မယ္ေလ”
“မျဖစ္ဘူးေမာင္ ဒီကိစၥ ေက်ာ့မိဘေတြ သိသြားလုိ ့မျဖစ္ဘူး”
“ဘာကြ”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသ ထြက္သြားသည္။ ေစာေစာက လြင့္ပါးသြားေသာ ေဒါသတို ့တလိပ္လိပ္ျဖင့္ ျပန္တက္လာျပန္သည္။ ဒီေတာ့ ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္ျဖင့္ သူမကို ေအာ္မိျပန္သည္။

“ဒါဆို ေမာင္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ေက်ာ့ကို ဒီလုိ လြယ္လြယ္နဲ ့လက္လႊတ္လုိက္ရမွာလား။ ေက်ာ့ေျပာေတာ့ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆို... ေက်ာ့...ေမာင့္ကို ခ်စ္ရင္ ဘာကို ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ့။ လာသြားမယ္ ေက်ာ့မိဘေတြဆီကို ခုဖုန္းဆက္မယ္... လာ...”

ေဒါသထြက္ထြက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳးေအာ္လုိက္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး တုန္ခါေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရင္း သူမ ငိုသည္။ ထို ့ေနာက္ ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ျဖင့္ ကရားေရလြတ္ စကားတုိ ့ကို သူမဆိုသည္။ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္း၊ သူမ ဒီစင္ကာပူကို ေက်ာင္းလာမတက္ခင္ သူမမိဘမ်ား သေဘာတူသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာရဲ ့သားႏွင့္ ေစ့စပ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူ တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ရမည့္ အေရးကို ေတြးမိတိုင္း သူမ ေန ့စဥ္ ဝမ္းနည္းငိုေၾကြး ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဒီစင္ကာပူတြင္ ပညာ သင္ၾကားေနစဥ္ သူမ ရည္းစား မထားသင့္ေပမဲ့ သူမအေပၚ စာနာနားလည္ျပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ျမင္ျခင္း ခ်စ္မိသည့္ အတြက္ သူမ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း စသည့္ စကားတုိ ့က ကၽြန္ေတာ္ အာရံုတြင္ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ျဖင့္ နားထဲသို ့ တိုးဝင္လာသည္။ သူမ စကားလံုးတို ့ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အလူးအလဲ က်ဆံုးခဲ့သည္။ လူတကိုယ္လံုး အင္အားမဲ့သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

“မင္း... မင္း ငါ့ကို လက္မထပ္ႏုိင္ဘဲ ဘာလုိ ့ခ်စ္ခဲ့တာလဲ။ မင္းေလွ်ာက္ရမဲ့ လမ္းရွိေနရဲ ့နဲ ့ဘာေၾကာင့္ ငါ့ႏွလံုးသားကို နင္းေခ်ျပီးမွ ေလွ်ာက္ခ်င္ရတာလဲ။ မင္းအေပၚ ဘာအမွား လုပ္မိလို ့ငါ့အေပၚကို ဒီေလာက္ထိ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ရတာလဲ ငါ... ဘာမ်ားအမွား လုပ္ခဲ့လုိ ့လဲ”
“ေမာင္... မမွားပါဘူး... ေက်ာ့... မွားခဲ့တာပါ ေမာင္...။ ေက်ာ့... အတၱၾကီးခဲ့မိတာပါ... ေက်ာ့... အတၱၾကီး ခဲ့မိတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္။ ေက်ာ့... အမွားေတြ အတြက္ ျပန္ေပးဆပ္မွာပါ။ ေမာင္... ေက်ာ့ကို ၾကိဳက္သလုိ စီရင္ႏုိင္ပါတယ္။ ေမာင့္... အလုိကို ေက်ာ့... မျငင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ့ကိုေတာ့ အိမ္ျပန္ ခြင့္ျပဳပါ ေမာင္ရယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လုိက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘယ္ဘက္ ရင္ဘတ္ထဲက တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ေအာင့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္သြားသူ တစ္ေယာက္လုိ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာမိသည္။ ရယ္သံကေတာ့ အသက္မပါ ေျခာက္ေသြ ့အက္ကြဲ ေနမည္ ထင္သည္။

“တယ္လဲ တတ္ႏုိင္ပါလားကြ... ဟင္... ။ ကၽြန္မကိုေတာ့ လုိရာသံုးပါ။  ဟိုလူ ့ရင္ခြင္ဆီကို ျပန္သြားခြင့္ ျပဳပါေပါ့ ဟုတ္လား...။ မင္း... မင္းကြာ ဘယ္အျငိဳးေတြနဲ ့ငါ့အေပၚ ဒီေလာက္ထိ ရက္စက္ေနရတာလဲ။  ငါ့ႏွလံုးသားကုိ နင္းေခ်ျပီးေတာ့ ငါ့သိကၡာကိုပါ ထပ္ေစာ္ကား လိုက္တာေပါ့ ဟုတ္လား။ ငါက ေသြးသားဆႏၵ အာသာေျဖဖို ့ သက္သက္ မင္းကို ခ်စ္ခဲ့တယ္ ထင္လုိ ့လား။ ငါမင္းကို ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးထားတယ္ ဆိုတာ မင္းအသိဆံုး ပါကြာ... မင္း... မင္းကြာ... မင္းမို ့ဒီလုိ စကားမ်ဳိး ေျပာထြက္ရက္တယ္”

စကားေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အသံတုိ ့သိမ္ဝင္သြားသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး အားအင္မဲ့ကာ ထိုင္ခံုေလးေပၚသို ့ ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္...။ ေက်ာ့ကို ေမာင္ တန္ဖိုးထားမွန္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေမာင့္ကို တစ္ေန ့ ထပ္တစ္ေန ့ပိုလုိ ့ခ်စ္ လာခဲ့မိတာေပါ့။ ေက်ာ့မွားခဲ့တာပါ ေမာင္ရယ္။ ေက်ာ့... ေမာင့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္”

သူမ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲ ဝင္ကာ ငိုေၾကြးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ကြဲအက္ေၾကမြ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ခရီး မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာကို ေျပးခဲ့သူ တစ္ေယာက္လုိ ႏြမ္းလ်ပင္ပန္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားခဲ့သည့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဆံုးရႈံးသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္သည္။ ထြက္ခြါ သြားလုိေန သူကိုလဲ ဆြဲမထားခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုနဲ ့သူမ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝထဲမွ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က စလုိ ့ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ေသြ ့ေျခာက္ အထီးက်န္ခဲ့ရသည္။ ညက နက္သထက္ နက္လာသည့္ေနာက္ သက္ျပင္း တခ်က္ကို ေလးတြဲ ့စာ ခ်လုိက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ဖုိ ့ထရပ္လိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေကာင္းကင္က ၾကယ္တစ္လံုး ေၾကြက်သြားသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။ ၾကယ္ေၾကြသြားသည္ကို ျမင္လွ်င္ လက္အုပ္ေလးခ်ီ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ကာ ဆုေတာင္းတတ္သည့္ သူမကို ျမင္ေယာင္မိျပန္သည္။ ၾကယ္ေၾကြတဲ့ အခ်ိန္ ဆုေတာင္းရင္ ဆုေတာင္း ျပည့္သည္တဲ့။ သူဘာ ဆုေတာင္းရမလဲ။ ဆုမေတာင္း ေကာင္းသည့္ အရာတို ့ကို ဆုမေတာင္းခ်င္ေတာ့။ သူမ ဘဝေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိေနမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ျပီ။ တကယ္ေတာ့ သူမကို ခ်စ္ခဲ့သည့္ အခ်စ္က ရယူလုိသည့္ အခ်စ္မဟုတ္သလုိ ေပးဆပ္ျခင္းလဲမဟုတ္ ဒီအတုိင္းေလး ခ်စ္ေနရရံုနဲ ့ေက်နပ္ေနႏုိင္သည့္ အခ်စ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမ ရွိမေနေတာ့သည့္ အိမ္က ေအးစက္ေသြ ့ေျခာက္စြာ ဆီးၾကိဳသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ အိမ္ထဲ ဝင္လာခဲ့လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာ ဝင္ခဲ့သည္။  မနက္ျဖန္ မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ဖုိ ့ကၽြန္ေတာ္ အားေမြးရဦးမည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ တံခါးကို တဝုန္းဝုန္း ထုရင္း-

“ေမာင္... ထေတာ့ေလ... ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ။ မနက္စာျပင္ျပီးျပီ ေအးကုန္ရင္ စားမေကာင္းဘဲ ေနမယ္ ထေတာ့ေနာ္။ ျမန္ျမန္ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ ေက်ာ့ ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ေမာင္... ေနာ္...”

စကားတုိ ့ကို ဆုိရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းဆြဲထူတတ္သည့္ မိမိမ်က္စိဖြင့္လုိက္သည္ႏွင့္ အနားကို ေရာက္ေနတတ္သည့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ အေတြးတုိ ့ကို အဆံုးသတ္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးတို ့ကို မွိတ္လုိက္ေတာ့ မ်က္ခန္းေထာင့္က အပူစီးေၾကာင္း တစ္ခု စီးဆင္းသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူမ အပါအဝင္ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ တဒဂၤေမ့သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အလြန္ေအးခ်မ္းသည့္ အခ်ိန္ေလးျဖစ္ေတာ့သည္။

Thursday 13 October 2011

တခါတုန္းက သီတင္းကၽြတ္

ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြက ဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္က မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေက်ာ္သြားေလ့ ရွိသည္။ ေက်ာ္သြားခါမွ ေၾသာ္... သီတင္းကၽြတ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားပါလားလုိ ့သတိထားမိတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြေတြ ေကာင္းမႈနဲ ့သီတင္းကၽြတ္ျပီ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို အခ်ိန္မွီ သိခြင့္ရခဲ့သည္။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြေတြလုိ ပိုစ့္ေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးဖို ့စိတ္ကူးေပၚလာသည္။

သီတင္းကၽြတ္ျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ စိတ္က ရြာကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ ရြာမွာ သီတင္းကၽြတ္အတြက္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ေနျပီလဲ၊ ဘယ္လို အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ထားလဲ စသည္ျဖင့္ သိခ်င္လာသည္။ ဒီေတာ့ ရြာကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဒီႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ အတြက္ အစီအစဥ္မ်ားကို သိခြင့္ရေတာ့ အားရ ၾကည္ႏူးမိသည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ဆင္ႏြဲခြင့္ မရသည့္ အတြက္လဲ အားမလို အားမရျဖင့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ ဆင္ႏြဲခဲ့သည့္ ငယ္ဘဝ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ အေတြးတုိ ့က အတိတ္ကို တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ တဖန္ ျပန္ေရာက္ သြားသည္။

သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ျပီ ဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ေလ့ ရွိသည္။ သီတင္းကၽြတ္ျပီ ဆုိလွ်င္ အက်ီၤသစ္၊ ေဘာင္းဘီ(သို ့) ပုဆိုးသစ္မ်ားကို အေမက ဝယ္ေပးေလ့ ရွိသည္။ ထို ့ျပင္ မိဘ၊ ဘိုးဘြားႏွင့္ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားကို ကန္ေတာ့လွ်င္ မုန္ ့ဖိုး မ်ဳိးမ်ဳိးျမက္ျမက္ ရေလ့ရွိသည္။ ထိုမုန္ ့ဖုိးမ်ားျဖင့္ ေဗ်ာက္အိုးမ်ား၊ မီးပန္းမ်ား၊ မီးပံုးမ်ား ဝယ္ယူကာ ကစားေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည့္ အခ်က္တခ်က္မွာ ဖခင္ ျဖစ္သူ၏ အမ်ဳိးမ်ား ရွိရာ ေတာရြာမွ ေပးပို ့လုိက္ေသာ မုန္ ့ဖက္ထုပ္၊ မုန္ ့ဆီေၾကာ္၊ ေအာင္ဗလ စသည့္ ရိုးရာ မုန္ ့မ်ားကို စားရျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုလုိ အခါၾကီး ရက္ၾကီးမ်ားတြင္မွ စားရတတ္ ျခင္းေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပဲြေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အလြန္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ ပြဲေတာ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

ဆင္တဲရြာကေလးသည္ ဧရာဝတီျမစ္ အေနာက္ဘက္ ကမ္းနဖူးတြင္ တည္ရွိသည့္ ဆိတ္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းသည့္ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ ထိုေဒသတဝိုက္တြင္ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကို အစည္ကားဆံုး အခမ္းနားဆံုး ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္က ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဆင္တဲ(ေျမာက္ပိုင္း) ရပ္ကြက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရပ္ကြက္ေလးသည္ ရပ္က်ဳိး၊ ရြာက်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အလြန္ တက္ညီ၊ လက္ညီ ရွိလွသျဖင့္ လူညီသည္ဟု ဆုိရမည္။ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ နီးလာသည္ႏွင့္ ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသား၊ ကာလသမီး၊ လူပ်ဳိ၊ အပ်ဳိမ်ား မိမိတုိ ့ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ တာဝန္မ်ား ခြဲေဝ ယူၾကရသည္။ မီးထြန္းရန္ အတြက္ ကာလသား လူငယ္မ်ား ရပ္ကြက္ လမ္းမၾကီး ေဘးတဘက္ တခ်က္တြင္ က်င္းမ်ားတူးျပီး တုိင္မ်ား စိုက္ၾကသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ကာလသမီးမ်ား ျပင္ထားသည့္ မီးပံုးမ်ားကို ဝါးလံုးမ်ားတြင္ သီျပီး တိုင္မ်ားတြင္ ခ်ိတ္ၾကသည္။ ရပ္ကြက္ အတြင္း ဒီဘက္ထိပ္ရွိ မုခ္ဦးမွ ဟိုဘက္ထိပ္ မုခ္ဦးထီ သြယ္တန္းသြားေသာ မီးပံုးမ်ားမွာ ညအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ အလြန္လွပ လွသည္။ မီးေရာက္စံု သြယ္တန္းေနသည့္ လမ္းမၾကီး တဘက္တခ်က္ရွိ အိမ္မ်ားမွ မီးပံုးမ်ား၊ မီးအိမ္မ်ား ထြန္းညွိလိုက္သည့္ ညအခ်ိန္သည္ အလြန္လွပ ရႈမျငီးဖြယ္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အရပ္ေဒသတြင္ အထူျခားဆံုးႏွင့္ အစည္ကားဆံုး ျဖစ္သည့္ ဆီမီးတစ္ေထာင္ ေမ်ာျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရပ္ကြက္က ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသည္။ ဧရာဝတီျမစ္အတြင္း ဆီမီးေမ်ာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆီမီး တစ္ေထာင္ဟု ဆိုေသာ္လဲ တစ္ေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ခန္ ့ေမ်ာေလ့ ရွိသည္။ အနီးအနားရွိ ေက်းရြာမ်ား၊ ရပ္ကြက္မ်ားမွလဲ လာေရာက္ ၾကည့္ရႈေလ့ ရွိသျဖင့္ ကမ္းလံုးညႊတ္မွ် စည္ကားလွသည္။ ဆီမီးတစ္ေထာင္ ေမ်ာရန္အတြက္ သီတင္းကၽြတ္ မေရာက္မီကပင္ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ ကာလသားမ်ားက ဆီမီးတိုင္မ်ား လုပ္ရန္အတြက္ သစ္ခုတ္ျခင္း၊ သစ္ခြဲျခင္းမ်ားကို လုပ္ရသည္။ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ား ခုတ္ကာ ငွက္ေပ်ာတံုးမ်ားကို အတံုးေသးေသး ေလးမ်ား တံုးရသည္။ ကာလသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားက ပိတ္စမ်ားကို ညွပ္ျခင္း၊ ကာလသာမ်ား လုပ္လိုက္သည့္ မီးတိုင္မ်ားထိပ္တြင္ ပိတ္စမ်ားကို ခ်ည္ျခင္း၊ ငွက္ေပ်ာခြံခြါျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ရသည္။ ထို ့ေနာက္ ကာလသားမ်ားက ပိတ္စခ်ည္ျပီးသား မီးတိုင္မ်ားကို ဆီစိမ္ၾကရသည္။

ဆီမီး ေမ်ာသည့္ ေန ့ေရာက္ရင္ေတာ့ အလြန္ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းလွသည္။ ညေနဘက္ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆီမီးေမ်ာရန္ အတြက္ စက္ေလွမ်ား ကမ္းစပ္တြင္ အစီအရီ ဆိုက္ကပ္ ထားသည္။ ဒိုးပတ္ဝိုင္းတင္ထားသည့္ စက္ေလွ ႏွစ္စီးက ျမစ္အတြင္း လွည့္ပတ္ေဖ်ာ္ေျဖ ေနသည္။ ဆီမီးေမ်ာမည့္ အပ်ဳိမ်ားကလဲ ဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ျပီး ျမစ္ကမ္းပါးသို ့ဆင္းလာၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ဆီမီးတိုင္မ်ား တင္ထားသည့္ စက္ေလွမ်ားက ျမစ္ကမ္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ဆီမီးတိုင္မ်ားကို ျမစ္အတြင္း ေမ်ာလုိက္လွ်င္ စီတန္းျပီး ေမ်ာလာသည့္ ဆီမီးတိုင္မ်ားကို ၾကည့္ေနသည့္ ျမစ္ကမ္းနဖူးမွ လူမ်ားက လက္ခုပ္လက္ဝါးမ်ား တီးကာ အားေပး ၾကသည္။ စက္ေလွႏွစ္စင္း ေပၚက ဒိုးပတ္ဝိုင္းမ်ားကလဲ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ တီးမႈတ္ကခုန္သံႏွင့္ ျမစ္ကမ္းပါး တေလ်ာက္ ၾကည့္ေနသည့္ လူပရိသတ္မ်ားက လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးသံ၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ားက ခုထိပင္ နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာသလုိ ခံစားရသည္။ ထိုကဲ့သို ့ေသာ ပြဲမ်ဳိးျဖင့္ ေဝးေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။ 

ဆီမီးေမ်ာပဲြျပီးေနာက္ လူပရိသတ္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရပ္ကြက္က ဦးစီးက်င္းပေသာ ဇာတ္ပဲြၾကည့္ရန္ သြားၾကသည္။ ဇာတ္ပဲြၾကည့္ရသည္မွာလဲ အလြန္ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းလွသည္။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ား ျပန္ကျခင္းေၾကာင့္ ၾကည့္ကာ တေသာေသာႏွင့္ ရယ္ေမာေနရသည္။ ဟင္... ဦးေတာက ဇာတ္ဝင္ကေနပါလား... အံမယ္ ေဒၚဝင္းက မင္းသမီး အေမ ဆိုဘဲ... စသျဖင့္ မိမိ အသိမ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပိုမို ေအာ္ဟစ္ အားေပးၾကသည္။ ထိုဇာတ္ပဲြကသည့္ အေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္လ၊ ႏွစ္လေလာက္အထိ ေျပာမျပီးေတာ့ေပ။ ကိုဖိုးလံုးၾကီးေပါ့... အခ်စ္ရဲ ့ေခာတ္သစ္လူမိုက္ လို ့ေအာ္ျပီး ဒိုင္းကနဲ ေသနတ္ေဖာက္တာ စနက္တံက မေပါက္ေတာ့ အခ်စ္ရဲ ့ေခာတ္သစ္လူမိုက္ ဖြတ္လို ့ျမည္ေတာ့ ရွက္သြားတာေလ၊ ဘယ္သူက ဘယ္လုိေလ စသျဖင့္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ အလြန္ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ပြဲေတာ္တစ္ခု ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ရန္ အတြက္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ ခုဆိုရင္ ေရျခား၊ ေျမျခား ေရာက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရပ္က်ဳိးရြာက်ဳိး ဘာမွ မသယ္ပိုးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို ့အတြက္လဲ ဆရာၾကီး မင္းသုဝဏ္၏ သူ ့မွာတမ္း ကဗ်ာထဲမွ စကားတစ္လံုးကို ငွားသံုးရလွ်င္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားႏွင့္ ရြာကေလးကို အားနာလွပါသည္။

Tuesday 11 October 2011

ဧရာဝတီအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္

ဒီရႈခင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဆင္တဲကေန နဝေဒးတံတားၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ပံုပါ

ဆင္တဲ ေစ်းထိပ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ကေလးအတြင္းသို ့လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ ထိုသူ ဝင္လာ သည္ကို ျမင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္း ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းမွ လူတစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚလုိက္သည္။ ထိုသူ စားပြဲဝုိင္းတြင္ ဝင္ထိုင္လုိက္သည္ႏွင့္ လွမ္းေခၚသည့္ လူက ေမးလုိက္သည္။

“ဘာေတြ သတင္းထူးေသးလဲ ဦးေက်ာ္”
“သတင္းကေတာ့ ထူးတယ္ ေမာင္သက္ထြန္းေရ...။ ဒီေန ့မနက္က ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတၾကီး ဦးသိန္းစိန္က ဒီျမစ္ဆံု စီမံကိန္းကို မိမိအစုိးရ လက္ထက္တြင္ ရပ္ဆိုင္းထားပါမည္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကို လႊတ္ေတာ္ကို သဝဏ္လႊာ ေပးပို ့လုိက္တယ္”
“ဟာ... ဟုတ္လား။ ဒါသတင္းေကာင္းပဲ ဦးေက်ာ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ျပည္သူလူထု အားလံုးက ဒါကို ေမွ်ာ္လင့္ ေနတာ မဟုတ္လား”
“အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ေသးဘူး ေမာင္သက္ထြန္း သူတုိ ့က ရပ္ဆိုင္းတယ္လုိ ့ပဲ ေျပာေသးတာ။ ဖ်က္သိမ္းတယ္လို ့မေျပာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ျပည္သူလူထု ဘက္က ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလုိက္ ႏုိင္တယ္လို ့ဆိုရမွာေပါ့”
“ဒီအစုိးရလက္ထက္မွာ ရပ္ဆိုင္းထားမယ္ ဆိုေတာ့ ငါးႏွစ္ဘဲ ရပ္ဆိုင္းထားမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့”
“သူတုိ ့ထဲမွာလဲ မညီမညႊတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ဝန္ၾကီး ဦးေဇာ္မင္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မဆုတ္ပါဘူး။ ဆက္လုပ္မွာပါ ဆိုတဲ့ စကားေျပာျပီး မၾကာခင္မွာဘဲ သမၼတၾကီးက ဒီလို ရပ္ဆိုင္းေၾကာင္း ေၾကညာတယ္ ဆိုေတာ့ စဥ္းစားစရာေပါ့”
“ဒီေဇာ္မင္းက ဘာသိတာ မွတ္လုိ ့ဦးေက်ာ္ရာ...။ သူေျပာသြားတဲ့ စကားကလဲ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေလ ျပည္သူလူထုကို လူမထင္တဲ့ အေပါက္မ်ဳိးေျပာသြားတာ”
“ဒါေပါ့ကြ... စကားအေျပာမတတ္ေတာ့ ဆဲသလုိ ဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီလူက လူပံုအလယ္မွာ ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးကို ဆဲသြားတာနဲ ့အတူတူပဲကြ”
“အင္း... ေစာင့္ေတာ့ ၾကည့္ရဦးမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီသတင္းကေတာ့ အေျခအေနေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္လာတယ္လုိ ့ေျပာရမွာေပါ့”
“ဒါေပါ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့”

လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလးထဲတြင္ လူမ်ား သူ ့အျမင္ ကိုယ္အျမင္ ဖလွယ္ရင္း ေဆြးေႏြးေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ခုတေလာ လူမ်ားစုစု စုစုျဖင့္ ဧရာဝတီျမစ္ သတင္းမ်ားကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြး ျဖစ္ၾကေလ့ရွိသည္။ လူမ်ား ကေတာ့ ထင္ေၾကး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကိုယ္ထင္ရာ ျမင္ရာကို ေျပာဆိုေနၾက၏။

“ေျမး... ေသာက္လုိ ့ျပီးျပီလား...။ ျပန္ၾကရေအာင္...”
“ဘိုးဘိုး... ခဏေနပါဦး။ သူတို ့ဧရာဝတီျမစ္ အေၾကာင္း ေျပာတာေလး ခဏေလာက္ နားေထာင္ရေအာင္”
“ဘာလဲ ေျမးက စိတ္ဝင္စားလုိ ့လား”
“အင္းေပါ့... ဘိုးဘိုးရ...။ ခုတေလာ လူေတြ ဧရာဝတီျမစ္ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာ ၾကားတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ ေဘးမွာ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ ့ေျမးလဲ သိထားသင့္တာေပါ့”

ေျမးျဖစ္သူ၏ စကားကို နားေထာင္ျပီး ဦးသာေအာင္ တစ္ေယာက္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္း ေက်နပ္ျပံဳးေလး ျပံဳးမိသည္။ လူငယ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေျမးျဖစ္သူ၏ စူးစမ္းလုိစိတ္ ရွိပံုကိုလဲ သေဘာက်မိသည္။

“ေျမး... သိခ်င္ရင္ ဘိုးဘိုး ေျပာျပမွာေပါ့...”
“တကယ္လား... ဘိုးဘိုး...”
“တကယ္ေပါ့ ေျမးရ...။ လာသြားၾကမယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေျပာၾကတာေပါ့”

ေျမးျဖစ္သူ၏ လက္ကိုဆြဲရင္း ဦးသာေအာင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထဲမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ျမစ္ဆိပ္ဘက္သို ့ေျမးျဖစ္သူကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့ လိုက္သည္။

“ဘို္းဘိုး... လမ္းက ဒီဘက္မွာေလ”
“ျမစ္ကမ္းပါေဘးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျပန္ၾကမယ္... ေျမး...။ ေလညင္းခံရင္း ေျမးသိခ်င္တာေတြကို ေျပာျပတာေပါ့။ ဧရာဝတီျမစ္ အေရးကို ေျမးစိတ္ဝင္စားတာ ျမင္ေတာ့ ဘုိးဘိုး ဝမ္းသာတယ္”

“ဘာျဖစ္လို ့လဲ... ဘိုးဘိုး...”

“ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆိုေတာ့ ေျမးငယ္ေသးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေရွ့ႏွစ္ဆိုရင္ ရွစ္တန္းတက္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ငယ္တယ္ ဆုိေပမယ့္လုိ ့ထင္သေလာက္ မငယ္ေတာ့ဘူး။ ေလာကၾကီးထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ သိထားသင့္တာေတြကိုေတာ့ သိထားသင့္တဲ့ အရြယ္ ေရာက္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ ဒီလို စူးစမ္း ေလ့လာလိုစိတ္ ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကို ဘိုးဘုိး သေဘာက်တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆိုေတာ့ လူငယ္ဆိုတာက အနာဂတ္ တုိင္းျပည္ရဲ ့အင္အားေလ”

“ဟုတ္ကဲ့... ဘိုးဘိုး...။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ထားပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုိးဘုိး... တခ်ဳိ ့လူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကို အရာမသြင္းခ်င္ၾကဘူး”

“ဟုတ္တယ္... ေျမး... အဲဒီလုိ လူေတြလဲ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လူေတြက လူငယ္ေတြကို အရာမသြင္း ခ်င္စိတ္နဲ ့တိုင္းျပည္ရဲ ့အားေတြကို ျဖဳန္းတီး ပစ္ခ်င္ေနၾကတာ”

ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္၍ တိုက္ခုိက္လာေသာ ေလက ျမစ္ေရျပင္ကို လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ ေျပးေစျပီး သူတုိ ့ေျမအဖုိးကို ထိေတြ ့ေဆာ့ကစားသြားသည္။ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာ ေလကို ရဴရႈိက္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ လူတကိုယ္လံုး လန္းဆန္းေပါ့ပါး သြားသည္။ ဧရာဝတီျမစ္၏ ညေနခင္း ရႈခင္းကေတာ့ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လုိ လွပအသက္ဝင္ ေနသည္။

“ေျမး... ဧရာဝတီ ျမစ္ၾကီးကို ၾကည့္စမ္း... ေျမးမ်က္စိထဲ ဘယ္လုိ ျမင္သလဲ...”

“ျမစ္ထဲမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေရခ်ဳိးေနတဲ့ သူေတြ၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီး ေနာက္ခံနဲ ့ငါးဖမ္းေနတဲ့ တံငါေလွေတြ၊ ေရစုန္ေရဆန္ကို တေရြ ့ေရြ ့ႏွင္ေနတဲ့ ေလွ၊ သေဘၤာေတြ၊ ဝင္လုလု ေနေရာင္ျဖာက်ေနတဲ့ ေသာင္ခံု၊ အိပ္တန္းတက္ဖုိ ့ျပန္လာေနတဲ့ ေရဘဲ၊ ဟသၤာငွက္အုပ္ေတြနဲ ့သာယာလွပေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးတစ္စင္းလုိ ့ျမင္တယ္... ဘိုးဘိုး...”

“ေတာ္တယ္ ငါ့ေျမး ေတာ္တယ္ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္တယ္”

“ျမစ္ေဘးမွာ ေမြးကတည္းက ေနလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ ့ဒီျမစ္ၾကီးရဲ ့အသံုးဝင္ပံုနဲ ့အလွအပေတြကို ခံစားနားလည္ ႏိုင္ပါတယ္ ဘိုးဘိုးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျမစ္ၾကီးေဘးက ျမိဳ ့၊ ရြာေတြမွာ ေနတဲ့ ဘယ္သူမဆို သိႏုိင္ပါတယ္”

“ဟုတ္တယ္... ေျမး... ဒီျမစ္ၾကီး ေဘးမွာ ေနတဲ့ ျမိဳ ့၊ ရြာေတြက လူတိုင္းလုိလို ဒါကို သိၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးနားမွာ မေနေပမယ့္ ဒီျမစ္ၾကီးရဲ ့အသံုးဝင္ပံုကို သိတဲ့သူေတြ ရွိသလို မသိသူေတြလဲ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုးဘိုးတို ့လို သိတဲ့သူေတြက မသိတဲ့ သူေတြကို ရွင္းျပရမဲ့ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ခုဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီး စျဖစ္လာတဲ့ ျမစ္ဆံုေနရာမွာ ေရကာတာၾကီး ေဆာက္လုပ္ေနတယ္။ ေရကာတာၾကီး ေဆာက္လုပ္ျပီးသြားရင္ ဒီျမစ္ၾကီးက ခုလို လွပေနႏုိင္မွာ မဟုတ္သလို ျမစ္ကမ္းပါး တေလွ်ာက္ သူ ့ကို မွီခိုေနထိုင္သူေတြလဲ ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကရေတာ့မယ္”

“ဟင္... ဟုတ္လား... ဘိုးဘိုး...”

“ဟုတ္တယ္... ေျမး... ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ ့အဖိုးတန္ သဘာဝ အရင္းျမစ္ ျဖစ္တဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးက ဒီေရကာတာၾကီးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားႏုိင္၊ ေကာသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြက ဒီအေၾကာင္းကို ကန္ ့ကြက္တားဆီး ေနၾကတာေပါ့။ လႊတ္ေတာ္ထဲက လူတခ်ဳိ ့၊ မိုးေလဝသနဲ ့ ဇလေဗဒနဲ ့သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ ့က အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ အႏုပညာရွင္နယ္က သရုပ္ေဆာင္၊ အဆိုေတာ္နဲ ့စာေရးဆရာေတြ၊ ဧရာဝတီကုိ ခ်စ္တဲ့သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့  ျပည္သူလူထု စသည္္... စသည့္ အလႊာအသီးသီးက အျပင္းအထန္ ကန္ ့ကြက္ေနၾကတာေပါ့ ေျမး...”

“ဟုတ္မယ္... ဘိုးဘိုး... ဧရာဝတီျမစ္ အေၾကာင္း ေရးထားတာေတြကို ခုတေလာ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ေတြ ့ ရတယ္”

“မီဒီယာ သမားဆိုတာက ျပည္သူလူထုရဲ ့နားမ်က္စိဘဲ ေျမး...။ ခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံရဲ ့စတုတၳမ႑ိဳင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မီဒီယာေတြကလဲ ဧရာဝတီျမစ္ အေၾကာင္းကို သတင္းအမွန္အတိုင္း ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘိုးဘိုးတို ့ႏုိင္ငံရဲ ့အမ်ဳိးသား ဖခင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ ့သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကန္ ့ကြက္စာ တင္ထားတယ္”

အဘိုးျဖစ္သူ၏ စကားကိုနားေထာင္ရင္း သူငယ္စဥ္ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားခဲ့သည့္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ေငးၾကည့္မိသည္။ သူ ့မ်က္စိထဲတြင္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးက ဒဏ္ရာေတြနဲ ့လဲေလ်ာင္းျပီး အသက္ငင္ေနသည့္ ျမစ္ၾကီးကဲ့သို ့ျမင္လာရသည္။ သူသိပ္နားမလည္ေသာ္လဲ ဒီျမစ္ၾကီး ပ်က္စီးဆံုးရႈံး သြားမည္ကိုေတာ့ သူစိုးရိမ္မိသည္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဆုိ ့နင့္ေၾကကြဲသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။

“ဒီျမစ္ၾကီး ပ်က္စီးသြားႏုိင္တာ သိရဲ ့နဲ ့သူတို ့က ဘာေၾကာင့္ ဒီေရကာတာၾကီးကို ေဆာက္ခ်င္ရတာလဲ ဘိုးဘိုးရယ္”

“ေငြေပါ့... ေျမးရယ္...။ ဒီေရကာတာၾကီး ေဆာက္ျပီးသြားရင္ ထုတ္လုပ္လို ့ရမဲ့ ေရအားလွ်ပ္စစ္ေတြကုိ တရုတ္ကို ေရာင္းမယ္ေလ။ အဲဒီက ထြက္လာမဲ့ လွ်ပ္စစ္ရဲ ့ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းကို တရုတ္က ယူျပီး ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းကို ျမန္မာႏုိင္ငံက ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ သံုးမယ္ ေျပာတယ္”

“ဟင္... တရုတ္က အကုန္လံုးနီးပါး ယူမွာေပါ့ ဟုတ္လား ဘိုးဘိုး”

“ဟုတ္တယ္... ေျမး... တကယ္ေတာ့ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္ရမယ္ ဆိုရင္လဲ ဒီေရကာတာၾကီးကို မေဆာက္သင့္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ဒီေရကာတာၾကီး ေဆာက္မဲ့ ေနရာက ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး စတင္ျဖစ္ေပၚတဲ့ ျမစ္ဆံုေနရာ ျဖစ္ေနလို ့ေပါ့။ ျမစ္ကို ထိပ္က ပိတ္ျပီးေဆာက္လုိက္ရင္ ဒီျမစ္ၾကီး ေရေတြ နည္းသြားျပီး မလိုလားအပ္တဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြ ျဖစ္လာျပီး၊ ျမစ္ၾကီး ပ်က္စီးသြား၊ ေကာသြားႏုိင္တယ္။ ဒီျမစ္ဆံု စီမံကိန္းဆိုတာက တကယ္ေတာ့ မရွိသင့္တဲ့ အရာေပါ့ ေျမးရယ္...”

“သူတို ့က ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရလုိ ့ေဆာက္ခ်င္ေနၾကတာလား ဘိုးဘိုး”

“အင္းေပါ့ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရလို ့ေဆာက္ခ်င္ေနၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပိုက္ဆံေတြထက္ ပိုေပးျပီး ဒီလို ျမစ္ၾကီးတစ္စင္း ဝယ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဝယ္လို ့မရႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သူတို ့မသိဘူး။ တစ္ေန ့ကို ေရႊဥတစ္လံုး ဥေပးေနတဲ့ ငန္းကို သတ္ခ်င္တဲ့ ငမိုက္သားလုိ လူေတြေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးက ေရႊဥ ဥေပးတဲ့ ငန္းထက္ကို ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္ ေျမးရဲ ့...။ သူ ့ကို မွီခိုေနရတဲ့ လူေတြက အမ်ားၾကီးဘဲ။ သူတို ့ကေတာ့ ဒီစီမံကိန္းက အက်ဳိးအျမတ္ အမ်ားၾကီးရတယ္ေျပာၾကတယ္။ ဒီစီမံကိန္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရတယ္ေျပာတယ္။ တကယ္လုိ ့ဒီျမစ္ၾကီးသာ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးသြားရင္ ဒီျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္က လူဦးေရ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ကုန္မွာကို သူတုိ ့မေတြးဘူး။ အက်ဳိးအျမတ္ရရင္လဲ သူတို ့ဘဲ ရျပီး ျပည္သူလူထုက ဒုကၡကို ခါးစည္း ခံၾကရမွာ၊ ျပည္သူလူထု အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ရမဲ့အစား သူတို ့က ျပည္သူလူထု အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ဖ်က္ဆီးသလုိ ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳသင့္တယ္”

ဦးသာေအာင္ တစ္ေယာက္ ေျမးျဖစ္သူကို ေျပာျပေနရင္း အသံသိမ္ဝင္လာသည္။ ေျပာရင္း ရင္ထဲ မြန္းၾကပ္လာသလုိ ခံစားလာရသည္။ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဧရာဝတီျမစ္အေရး၊ ျပည္သူလူထုအေရးကို ေတြးရင္း ရင္ေမာလာရသည္။ ေၾသာ္... ဘဝေတြ ဘဝေတြ ဆုိးလွပါလား... ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ၾကံဳရတာလဲ ဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။

“အဲဒီလို တကယ္ ျဖစ္လာႏိုင္လုိ ့လား ဘိုးဘိုး...”

“တကယ္ျဖစ္လာႏုိင္လုိ ့ေျပာတာေပါ့ ေျမးရယ္။ ေျမး... ခုနက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေက်ာ္တုိ ့ကိုေတြ ့တယ္ မဟုတ္လား”

“အင္းေတြ ့တယ္ေလ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဘုိးဘုိး”

“ကဲသူတုိ ့ဝိုင္းမွာ ထိုင္ေျပာေနတဲ့ သူေတြ ဘာအလုပ္လုပ္ လုပ္လဲ ေျမးသိသေလာက္ ဘုိးဘုိးကို ေျပာျပပါဦး”
“ဦးေက်ာ္က ေက်ာက္စုပ္ စက္ေလွေတြ ေထာင္ထားတယ္။ ကိုသက္ထြန္းက စက္ေလွလုပ္ငန္းေတြ လုပ္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္ၾကီးက ေရေရာင္းတယ္။ ကိုသံလံုးက တံငါလုပ္တယ္။ ကိုဖုိးလံုးကလဲ ေရထမ္းေရာင္းတယ္”

“ကဲသူတို ့က ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို မွီခုိျပီး အလုပ္လုပ္ေနရတာဆိုေတာ့ ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီး မရွိရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ျပီးေတာ့ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ျမစ္ထဲမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ပူစူးမတို ့လို ပင္မင္းဆိုင္ ဖြင့္ထားတဲ့ လူေတြ၊ ဟိုးဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ယာခင္းေတြ၊ ငါးကန္ေတြ ဒါေတြကေရာ ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို မွီခုိျပီး လုပ္စားေနၾက ရတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုလူေတြ တို ့ရြာမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္က ျမိဳ ့၊ ရြာေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ ဆိုတာ ေျမးစဥ္းစား ၾကည့္စမ္း။ သူတုိ ့ရမဲ့ အက်ဳိးအျမတ္နဲ ့ဆံုးရႈံးမႈကို ယွဥ္ၾကည့္စမ္း။ တကယ္ေတာ့ သူတို ့ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းထက္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးက ေပးထားတဲ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းက အဆရာေထာင္မက သာလြန္ပါတယ္ကြယ္။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ ေျပာမယ္ ဒီျမစ္ၾကီးထဲက ေရကိုဘဲ ဘိုးဘုိးတို ့ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ အျဖစ္ ယူသံုးေနရတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီေရကိုေသာက္၊ ဒီေရကို သံုးေနျပီး ဒီျမစ္ၾကီး အက်ဳိးပ်က္စီးမွာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရင္ ဘိုးဘိုးတို ့လူပီသပါဦး မလား”

“ဟုတ္တယ္ ဘိုးဘုိး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဧရာဝတီကို ကာကြယ္ရမယ္”

အဘုိးျဖစ္သူ စကားကို နားေထာင္ျပီး ဖိုးသာထူးတစ္ေယာက္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေအာ္ေျပာ လိုက္မိသည္။ ေျမးျဖစ္သူကုိ ၾကည့္ရင္း ဦးသာေအာင္ ေက်နပ္ ျပံဳးေလး ျပံဳးလုိက္မိသည္။ 

“ဒါအမွန္ဘဲ ေျမး... ဧရာဝတီျမစ္ မပ်က္စီး၊ ေကာမသြားေအာင္ ကာကြယ္ရမယ္။ ျမစ္ေပ်ာက္ရင္ သမိုင္းေပ်ာက္မယ္”

“ဘယ္လုိ သမိုင္းေပ်ာက္မွာလဲ ဘိုးဘိုး...”

“ဘယ္လုိ သမုိင္း ေပ်ာက္မွာလဲ ဆိုေတာ့ ဟိုးအရင္က အေနာ္ရထာ မင္းၾကီးနဲ ့အေလာင္းစည္သူ မင္းၾကီးတုိ ့က ဧရာဝတီျမစ္ကို သံုးျပီး ေထရဝါဒ ဗုဒသာသနာ ျမန္မာျပည္မွာ ထြန္းကားေအာင္ သာသနာ ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ အေလာင္းစည္သူ မင္းၾကီးဆိုရင္ ဧရာဝတီျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းျပီး ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ဘုရား၊ ေစတီ၊ ပုထိုးေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း ခဲ့တယ္”

“အင္း... ဟုတ္တယ္ ေျမးတို ့စာထဲမွာ သင္ဖူးတယ္”

“ျပီးေတာ့ ပုဂံေခာတ္ရဲ ့ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ ျဖစ္တဲ့ နရသီဟပေတ့မင္း (တရုတ္ေျပးမင္း) လက္ထက္မွာ ပုဂံကို မြန္ဂိုတရုတ္ေတြ ဝင္တုိက္ေတာ့ ပုဂံမင္းက ဧရာဝတီျမစ္ အတိုင္း စုန္ဆင္းျပီး ထြက္ေျပးခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ေျမးတို ့စာထဲမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ ့တစ္ပါးတည္းေသာ ဘုရင္မ ရွင္ေစာပုဟာလဲ အင္းဝ ေနျပည္ေတာ္ကေန ဟံသာဝတီ ေနျပည္ေတာ္ကို ထြက္ေျပးေတာ့ ဒီဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း စုန္ဆင္းျပီး ထြက္ေျပးခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးသာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီသမုိင္းေတြက ဒ႑ာရီ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္”

“အင္း... ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဘိုးဘိုး။ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးသာ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိရင္ ဒါေတြကို ဘယ္သူက ယံုမလဲ။ 
 ဒါဆိုရင္ သမုိင္းေတြက ဒ႑ာရီ ျဖစ္သြားေတာ့မွာေပါ့”

“ေနာက္ျပီး ရွိေသးတယ္ ေျမး... အင္းဝနဲ ့ဟံသာဝတီ အႏွစ္ေလးဆယ္စစ္ အတြင္းမွာ တဖက္နဲ ့တဖက္ ရဲမက္ေတြ ေသာင္းနဲ ့သိန္းနဲ ့ခ်ီျပီး ဒီဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ တုိက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာျပန္ေျပာႏုိင္ဖုိ ့ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး ရွိဖို ့လိုတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးက ေနာင္တခ်ိန္မွာ ေခ်ာင္းသာသာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ေသးေသးေလး  ေလာက္ဘဲ ရွိေတာ့ရင္ ဒီျမစ္ၾကီးထဲမွာ စစ္သည္ ရဲမက္ေတြ ေသာင္းနဲ ့သိန္းနဲ ့ခ်ီျပီး တုိက္ခဲ့တယ္ ဆုိရင္ ေနာင္လာေနာင္သားေတြက ရယ္မွာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ သမိုင္းေပ်ာက္ျပီး သမိုင္းကေန ဒ႑ာရီ ျဖစ္သြားေတာ့မွာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ ဘိုးဘိုး ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး ပ်က္စီးသြားလို ့မျဖစ္ဘူး”

“ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ ့က ဘိုးဘိုးနဲ ့ေျမးတို ့တင္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတုိင္းမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ အခုလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ဧရာဝတီျမစ္ကို ကယ္တင္ဖို ့ၾကိဳးစား ေနၾကပါျပီ။ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ ေတြရဲ ့တြက္ခ်က္၊ မွတ္ခ်က္နဲ ့အာေဘာ္ေတြက ဧရာဝတီအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ ျဖစ္သလို၊ မီဒီယာသမားေတြရဲ ့သတင္းမွတ္တမ္းေတြကလဲ ေဆးတစ္ခြက္ပဲ၊  အဆိုေတာ္ေတြရဲ ့ဧရာဝတီနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကလဲ ေဆးတစ္ခြက္ ျဖစ္သလို စာေရးဆရာေတြရဲ ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ဟာ အသက္ငင္ေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္အတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ဘဲ ေျမး...။ ဒီလိုဘဲ ျပည္သူလူထုရဲ ့ဧရာဝတီကို ခ်စ္စိတ္၊ ဟစ္ေၾကြးသံေတြကလဲ ဧရာဝတီျမစ္အတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ဘဲ ေျမး...။ ဒီလို ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးက ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ ့ေပါင္းစုလုိ ့တုိက္ေကၽြးလိုက္တဲ့ ေဆးခြက္ေပါင္းမ်ားစြာက ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ကယ္တင္ႏုိင္ဖုိ ့ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါဘဲ ေျမးရယ္”

“ဒါဆို ေျမးလဲ ေဆးတစ္ခြက္အေနနဲ ့ပါဝင္လုိ ့မရဘူးလား ဘိုးဘိုး။ ေျမးလဲ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ကယ္တင္ခ်င္လုိ ့ပါ”

“ေျမးအေနနဲ ့ငယ္ေသးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လုိ ့ခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ေျမးသိထားရမယ္။ ေနာက္ျပီး ေျမးသိထားတာေတြကို ေျမးအနီးအနားက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာဆိုစည္းရံုးရမယ္။ ဒါဟာလဲ ေျမးအေနနဲ ့တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ေဆးတစ္ခြက္ တုိက္ေကၽြးလုိက္တာနဲ ့အတူတူဘဲ။ ေနာက္ျပီး ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးက ေျမးအတြက္နမူနာဘဲ။ ေနာင္တခ်ိန္ တုိင္းျပည္မွာ ဒီလို အေရးကိစၥမ်ဳိးေတြ ထပ္မၾကံဳႏုိင္ဘူးလုိ ့မဆုိႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္လဲ ေျမးအေနနဲ ့တိုင္းျပည္အတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ အေနနဲ ့အသင့္ရွိေနရမယ္... နားလည္လား...ေျမး....”

“ဟုတ္ကဲ့... ေျမး... နားလည္ပါျပီ ဘိုးဘိုး...”

ဖိုးသာထူးတစ္ေယာက္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း အံကို ၾကိတ္ကာ ေနာင္တခ်ိန္ တိုင္းျပည္အေရး ကိစၥနဲ ့ၾကံဳလာတိုင္း ေဆးတစ္ခြက္ အေနနဲ ့အသင့္ရွိေနရမည္ဟု စိတ္တြင္းမွ ေအာ္ဟစ္ၾကံဳးဝါးလုိက္ေတာ့သည္။ ဦးသာေအာင္ တစ္ေယာက္လဲ ေျမးျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္အားရ ပီတိ ျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။

Wednesday 5 October 2011

သူငယ္ခ်င္း...သို ့...



သူငယ္ခ်င္းေရ...
ညက ညကိုသတ္
အာရုဏ္ဦးကို 
ေထြးအံထုတ္ခဲ့ျပီ...။

အေမွာင္မွာ 
ေနသားက် မေနတဲ့ 
အလင္းက
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း 
ေဝဆာလာေတာ့မယ္...။

သူငယ္ခ်င္းေရ...
ဘယ္သူမွ 
မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ အရပ္မွာ
ေျခခ်ဖို ့
ငါတုိ ့...ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္....။
 
ျပည့္ၾကပ္လာတဲ့ 
ခံစားခ်က္ တစြန္းတစကို
ေဖာက္ထုတ္ဖုိ ့
ငါတုိ ့... ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္...။

မီးဆိုတာ ေငြ ့ေငြ ့က်န္လဲ 
ေလာင္ႏုိင္ေၾကာင္းျပဖို ့
ယံုၾကည္ခ်က္ ပါးပါးက်န္လဲ
ေနာက္မဆုတ္ဘူး
ငါတုိ ့... ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္...။

ေခါင္းကိုေမာ့ ရင္ကိုေကာ့
အားကိုတင္းလုိ ့
သိမ္ငယ္စိတ္ကို တပ္လွန္ ့ႏႈိး
ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ဖုိ ့
ငါတုိ ့... ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္...။

သူငယ္ခ်င္းေရ... 
လက္ခ်င္းခ်ိတ္လုိ ့
ဘယ္သူမွ ေျခမခ်ဖူးေသးတဲ့ အရပ္မွာ
ေအာင္စည္တီးဖုိ ့
ငါတုိ ့... ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္...။