ဧပရယ္ဖူးလ္

ေၾကးမံုရိပ္အတြင္းတြင္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ ့သည့္ ရုပ္သြင္တစ္ခု...။ စိတ္တိုင္းက် ျခယ္မႈန္းမြန္းမံ ျပီးသည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္သလုိ ခံစားရသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ မိတ္ကပ္နဲနဲ ထပ္ဖို ့လုိက္သည္။ မ်က္ေတာင္ကို နဲနဲထပ္ေကာ့လုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ကာလာ ထပ္တင္လုိက္သည္။ ထပ္မံ၍ စိတ္တိုင္းက် ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျခယ္မႈန္း ျဖစ္ျပန္ျပီ။ မိမိခ်စ္သူ ေရွ့တြင္ အလွဆံုး ျဖစ္ေနခ်င္သည္ ကေတာ့ မိန္းကေလးတို ့ သဘာဝျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကုိ စိတ္မပ်က္ေစခ်င္... ေမာင့္မ်က္လံုးထဲတြင္ သူမ အလွဆံုး ျဖစ္ေနခ်င္သည္။ ခုလို ျပင္ဆင္ျခယ္သ ထားျခင္းတို ့က ေမာင့္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ သူမတို ့အတြက္ ပထမဆံုးေသာ အထိမ္းအမွတ္ေန ့ေလးကို ေမာင္ႏွင့္အတူ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေလး ျဖတ္သန္းသြားခ်င္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တာ ဒီေန ့တစ္လျပည့္သည့္ေန ့....။ ခ်စ္သူသက္တမ္း တိုေတာင္းလွေသာ္လဲ ေမာင့္ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ေမာင္လဲ သူမကို ထပ္တူခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ကို သိပါသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးမိရျခင္းလဲ ျဖစ္သည္။ မွန္တင္ခံုေပၚမွ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နာရီလက္တံက နံနက္ ၉နာရီ ၅၅မိနစ္ကို ညႊန္ျပေနသည္။ ဆယ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပါလား။ ဆယ္နာရီ လာေခၚမယ္ ေျပာထားျပီး ခုထက္ထိ မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္က်လုိ ့ကေတာ့ စိတ္ေကာက္ပစ္လုိက္မည္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးထားလုိက္သည္။ ထိုစဥ္ ေရွ့ဧည့္ခန္းဘက္မွ စကားသံၾကားရသျဖင့္ ေျပးထြက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။

"ေမာင္... ေရာက္ေနရင္လဲ ေခၚခိုင္းလုိက္ေရာေပါ့"
"ေခၚခိုင္းမလို ့ပါဘဲ... ဒါေပမယ့္ ေမဇင္တို ့အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အေၾကာင္းလဲ သိတဲ့အတိုင္းဘဲေလ စကားကုိ ေရပက္လို ့မဝင္ေအာင္ကို ေျပာတာ... ေမာင္... စကားစလို ့ကို မရဘူး... ျပီးေတာ့ ေမာင့္ေကာင္မေလး အလွျပင္ေနတာကို ေႏွာင့္ယွက္မိလို ့အလွေတြ ေလ်ာ့ကုန္မွာလဲ စိုးလုိ ့မေခၚျဖစ္တာ"
"ဟင္း... စကားေတြ သိပ္တတ္ေနေနာ္... ေနာက္ျပီး အားနာေနာ္ အားနာေန... ဘယ္ေတာ့ ခါးပါမယ္ မသိဘူး"
"ဟာ... ေမဇင္ကလဲ လူၾကီးကို မဟုတ္တာ..."
"လူၾကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းကဟာေတြနဲ ့ကို ေျပာတာပါ။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး တရုန္းရုန္းနဲ ့မ်က္စိကို ေနာက္ေနတာဘဲ"
"ေၾသာ... စကားေတြက ဘယ္ေရာက္ သြားျပန္တာတုန္း"
"ဘာလဲ တည့္တည့္ထိသြားလို ့လား"

မခ်ဳိမခ်ဥ္အျပံဳး၊ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ေျပာလာသည့္ သူမကို ၾကည့္ျပီး အသည္းယားသြားမိသည္။ ဒီလို မ်က္ႏွာေပး၊ ဒီလုိ အျပံဳးမ်ဳိးႏွင့္ အမူအယာမ်ားေၾကာင့္လဲ သူမကို ျမတ္ႏိုးစြဲလန္း ရျခင္းျဖစ္၏။ ဒီလို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ပုိင္ဆိုင္ခြင့္ရျခင္းက သူ ့အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ တစ္ခုျဖစ္သည္။

"ကဲ... အပုိေတြ ေျပာမေနနဲ ့ ေဒၚေမဇင္ သြားစို ့..."
"ဟင္း... ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ပါေနာ္... ဒီက ေနာက္က်ေနျပီ မွတ္လုိ ့စိတ္ေကာက္ဖုိ ့ျပင္ထားတာ"
"သိပါတယ္... ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မက်ေအာင္ကို သတိထားျပီး လာခဲ့တာ... ဒါနဲ ့ေနပါဦး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ျပီးကတည္းက စိတ္ေကာက္ဖုိ ့ဘဲ ေခ်ာင္းေနတာလား။ နဲနဲေလး ထစ္ကနဲရွိ စိတ္ေကာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းဘဲ... ဒီဘက္ကိုလဲ နဲနဲေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖည့္ေတြးေပးပါဦးလား"
"မေတြးေပးပါဘူး ဘာလို ့ေတြးေပးရမွာလဲ စိတ္ေကာက္စရာ ေပၚလာရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္မွာဘဲ။ ေမာင္လဲ ေခ်ာ့စရာ ရွိတာကို ေခ်ာ့ေပါ့"

ေခါင္းတခါခါျဖင့္ ေရွ့မွ ထြက္သြားသည့္ ေမာင့္ေနာက္မွ လိုက္လာရင္း ျပံဳးလုိက္မိေသးသည္။ ႏြဲ ့ဆိုးဆိုးတတ္သည့္ သူမကို ခုလို ဂရုစိုက္ျခင္းေၾကာင့္လဲ ေမာင့္ကုိ အခ်စ္ပုိရျခင္း ျဖစ္၏။

"ဘယ္သြားၾကမလဲေမာင္..."
"ေရႊေတာင္ျမိဳ ့မွာ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲ သြားစားၾကမယ္။ ျပီးအျပန္မွာ ရွင္လႈိဏ္ဂူဘုရားကုိ ဝင္ၾကမယ္"
"အေဝးၾကီးဘဲ ေမာင္ရယ္.... ျပည္ျမိဳ ့ထဲမွာဘဲ တစ္ခုခုစားျပီး ေရႊဆံေတာ္ဘုရား တက္ၾကေအာင္"
"မေဝးပါဘူး ေမဇင္ရယ္... ဒီလိုေျပာမွာကို သိလို ့ ဆုိင္ကယ္ထားခဲ့ျပီး ေမာင္... ကားယူလာခဲ့တယ္။ ညေနဘက္ ေနေအးမွ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚ တက္ၾကတာေပါ့ ဟုတ္ျပီလား"
"ဒါနဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီေန ့မွာ တစ္လျပည့္ အမွတ္တရ ထမင္းေကၽြးမယ္ဆို"
"အင္းပါ ေမာင္စီစဥ္ထားပါတယ္။ သြားၾကမယ္လာ... ကားေပၚတက္"

ကားေလးက ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ေျပးေနသည္။ နဝေဒးတံတားေအာက္မွ အျဖတ္တြင္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး တဖက္ကမ္းကို ၾကည့္ျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ကို သတိရလိုက္မိသည္။ ခုလို ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ အျဖစ္ကို ေမေမသာသိလွ်င္ သတ္မည္ဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။ ေမာင့္အလိုက်သာ လုိက္လာခဲ့ရေပမယ့္ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲကို သူမ သိပ္မၾကိဳက္လွပါ။ သို ့ေသာ္ ေမာင္ကေတာ့ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ၊ အိုဆာဂါေခါက္ဆြဲတို ့ကို အလြန္ၾကိဳက္သည္။ ျပည္ျမိဳ ့မွ ေရႊေတာင္ျမိဳ ့သို ့မၾကာမၾကာ သြားစားေလ့ရွိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ခုလိုေတြ ေလွ်ာက္လည္ရသည္ကို ေပ်ာ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ သူမ ျပည္ျမိဳ ့တြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ခ်စ္သူရေနသည္ကုိ ေမေမ မသိေသး။ ေမေမသာ သိသြားလွ်င္ မည္သို ့တုန္ ့ျပန္လာမည္ကို သူမ မသိေပ။ ဒီတေခါက္ အိမ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္ဟု စဥ္းစားထားသည္။ ႏို ့မို ့သူမ်ား ျပန္ေျပာမွ သိရလွ်င္ ေမေမ အလြန္စိတ္ဆိုး ေပလိမ့္မည္။ ဖြင့္ေျပာဖို ့အတြက္ကိုလဲ သူမ စိတ္က စိုးရြံေနမိျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဒီအရြယ္ထိ သူမ ဘာလုပ္လုပ္ ေမေမကို အရင္အျမဲ တုိင္ပင္ေလ့ရွိ၏။ သို ့ေသာ္ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ သူမ သေဘာျဖင့္ သူမ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ ေမေမ အျပစ္မ်ား ေျပမည္လားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္လွ်င္ ေမေမကို ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္။

"ဘာေတြ ဒီေလာက္ စဥ္းစားေနတာလဲ ေမဇင္"

ေမာင့္... စကားသံၾကားမွ သတိျပန္ဝင္လာမိသည္။

"ေမာင္... ေခါက္ဆြဲဆုိင္ကို ေက်ာ္လာျပီေလ။ ဘယ္ကို ဝင္စရာ ရွိေသးလုိ ့လဲ"

အေပါင္းအသင္းမ်ားသည့္ ေမာင့္အေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ ေမးၾကည့္လုိက္သည္။ ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာ ကားကုိသာ ဂရုစုိက္ ေမာင္းေနသည္။ ကားေလးက ေရႊေတာင္ျမိဳ ့ကိုပင္ ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ရန္ကုန္-ျပည္လမ္း ေပၚတြင္ ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ေျပးေနသည္။ ကားၾကီး၊ ကားငယ္မ်ား တဝွီးဝွီးျဖင့္ အနားမွ ျဖတ္ျဖတ္သြားသည္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ာ၊ သစ္ပင္တန္းမ်ား ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္း ထူးျခားမႈ တစ္ခုကို ခံစားလုိက္ရ၏။ ေမာင္ခုလို တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းက ပံုမွန္မဟုတ္...

"ေမာင္... ေခါက္ဆြဲစားမယ္ ဆိုျပီး ဘယ္ကို ေမာင္းလာတာလဲ။ ဘယ္ထိ သြားမလို ့လဲ..."

စကားမျပန္ဘဲ ကားကိုသာ ဂရုတစုိက္ ေမာင္းေနသည့္ ေမာင့္ကိုၾကည့္ရင္း သူမ တုန္လႈပ္လာမိသည္။ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခုက ျဖတ္ကနဲ ဝင္လာသည္။ သူမ ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုးရသည့္ေမာင္ ဒီလို လုပ္မည္ဟု မယံုၾကည္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ေတြးလိုက္ျပီး အေတြးတို ့ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။

"ဘယ္သြားမယ္ ဆိုတာ ေမဇင့္ကို ေျပာဦးေလ။ ေမာင္... ေမးေနတာေျဖဦးေလ"

ဘာစကားျပန္မွ မရသျဖင့္ သူမ နဲနဲေဒါပြသြားျပီး ေမာင့္ပုခံုးကို ဆြဲလႈပ္ျပီး ေမးလိုက္သည္။ ေမာင္... သူမကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိဆက္ဆံတာလဲဟု ေတြးရင္း ဝမ္းနည္းဆို ့နင့္လာမိသည္။

"ေမဇင့္ကို ေမာင္... ခုိးလာတာ... လက္ပံတန္းျမိဳ ့မွာ ေမာင့္အဘိုးအဘြားေတြ ပုိင္တဲ့ျခံတစ္ျခံ ရွိတယ္။ ခုအဲဒီကို သြားေနတာ"
"ဘာ... ေမာင္ ... ဘာေျပာလုိက္တယ္"

မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဟု သူမ ေတြးမိသည့္ အရာက တကယ္ ျဖစ္လာသည္။ သူမ အံၾသတုန္လႈပ္ သြားမိသည္။ ဝမ္းနည္းဆို ့နင့္သြားျပီး ရင္ထဲနာက်င္သြားသည္။ ေမာင့္ကိုလဲ လုပ္ရက္ေလျခင္းဟု စိတ္နာခ်င္မိသည္။ ဒီိလိုေတာ့ လုပ္လို ့မျဖစ္....

"ေမာင္... မလုပ္ပါနဲ ့ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ ့... ေမဇင္တို ့ေက်ာင္းမျပီးေသးဘူးေလ။ ေက်ာင္းျပီးရင္ လက္ထပ္ဖို ့ကိုလဲ ေျပာထားျပီးသားေလ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ... ျပီးေတာ့ ေမဇင္တုိ ့ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတာလဲ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ ခုလို ခိုးရာလိုက္သြားတာကို ေမေမတို ့သိရင္ ေမဇင့္ကို သတ္လိမ့္မယ္။ ေမဇင့္ကို သနားပါဦး ေမာင္ရယ္..."
"ေမာင္... ဘာမွ မသိခ်င္ဘူး။ ေမဇင့္ကို ခ်စ္တယ္။ ေမဇင္နဲ ့မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေမဇင္နဲ ့ေဝးရင္ ေမာင္... ရူးလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမဇင့္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို ့ခုလုိ လုပ္ရတာဘဲ"
"ဒီလို ေမဇင့္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္လို ့ေမာင္နဲ ့ေမဇင္တုိ ့ေပ်ာ္ရမယ္လုိ ့ထင္လား။ ေမဇင့္ကို ေမာင္ တန္ဖိုးမထားဘူး။ ေမဇင့္ဘက္ကုိ ထည့္မေတြးေပးဘူး။ ခ်စ္သူေတြ ့ရင္ ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာ ခိုးရာလိုက္သြားတာတို ့ဘာတို ့ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ဘူးလုိ ့ေမေမက အျပတ္ေျပာျပီးသား။ ခိုးရာလုိက္သြားတယ္ ဆိုတာကို သိတာနဲ ့ ေမဇင့္ကို သမီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမဇင္ သမီဆိုး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီလုိ မလုပ္ပါနဲ ့ေမာင္ရယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

ပထမဆံုးေသာ ခ်စ္သူမ်ား အထိမ္းအမွတ္ေန ့ေလးက ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ေမာင္သူမကုိ တန္ဖိုးမထားသည့္ အတြက္လဲ ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္မိသည္။ ေရွ့ဆက္ ျဖစ္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ ့ကို သူမ  ဆက္မေတြးရဲေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္တုိ ့က ရစ္သိုင္းဖြဲ ့လာသည္။ ေရွ့မွ ကားဒက္ဘုတ္ေပၚ ေခါင္းတင္ျပီ တရႈတ္ရႈတ္ျဖင့္ ငိုရႈိက္ေနမိသည္။ ဟိုအရင္က ဆိုလွ်င္ သူမ ဝမ္းနည္ဆို ့နင့္ဟန္ကို ျမင္လွ်င္ပင္ ျပာျပာသလဲ ေခ်ာ့တတ္သည့္ေမာင္ ခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းပင္ မဆိုသည့္ အတြက္ ပို၍ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမိသည္။ ေမာင္... သူမကို တကယ္မခ်စ္ဟုလဲ ခံစားလိုက္မိသည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ သူမ ရႈိက္ကာရႈိက္ကာ ငိုေနမိ၏။ ထိုစဥ္ ကားရပ္သြားသည္။ သူမကေတာ့ အငိုမရပ္ေသး... ကားတံခါးဖြင့္သံ ထို ့ေနာက္ ရယ္သံတို ့ႏွင့္အတူ ဧပရယ္ဖူး ဆိုသည့္ ေအာ္သံၾကီးကို ၾကားလုိက္ရသည္။ သူမ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ သူမ အံၾသသြားျပီး ေမာင့္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။

"ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္... ေမာင္မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူတုိ ့ေတြ အတင္းအက်ပ္ကိုင္ျပီး ခိုင္းလုိ ့လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေန ့တစ္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ စားပြဲတစ္ခုနဲ ့ဧပရယ္ဖူး မလုပ္ေပးဘူး ဆိုရင္ ေရွ့ေလွ်ာက္ ေမာင္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း မေနရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္မယ္ ဆိုလို ့လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေမာင္... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမဇင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ တန္ဖိုးလဲ ထားပါတယ္။ ဒါေတြက ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္ရယ္"
"ေမာင္ရယ္...."

ေမာင့္ကို မယံုၾကည္မိသည့္ အေတြးဝင္မိသည့္ အတြက္အားနာ သြားမိသည္။ ေမာင့္... ရင္ခြင္ထဲသို ့တိုးဝင္လုိက္သည္။ ေမာင္က သူမကို အလုိက္သင့္ ေထြးေပြ ့့လိုက္ရင္း

"အမွတ္တရ ဧပရယ္ဖူးပါ ေမဇင္... အဲဒီအတြက္လဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ေမဇင့္ကို ေမာင္... ခုထက္ပို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္။ ကဲသြားရေအာင္ ဒီျပည္ေတာင္တန္း ေရနံေျမက ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆုိင္မွာ ေန ့လည္စာစားဖို ့ေမာင္စီစဥ္ထားတယ္"

ခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွ သူမ ျပံဳးႏုိင္ပါျပီ။ ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲနဲ ့တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ လာဆံုသည့္ ဧပရယ္ဖူးေန ့ကေတာ့ သူမတို ့အတြက္ အမွတ္တရ
 ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ဒီလို အမွတ္တရေန ့ေလးေတြက ခ်စ္သူေတြကို ပိုၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္လားဟုလဲ ေတြးၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေစာင့္ေနသည့္ ေရႊကုကၠိဳလ္ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲသို ့ေမာင့္လက္ကိုဆြဲရင္း ဝင္သြားလုိက္သည္။ ခုေတာ့ သူမလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရာျပီး ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါျပီ... ကဲ... အားလံုးဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဧပရယ္ဖူးေလးပါေနာ္...

ေမေမညာခဲ့သလား

တသြင္သြင္ စီးက်ေနသည့္ မ်က္ရည္တို ့ကုိ မသုတ္အားေသး။  ေဝဝါးေနသည့္ မ်က္ဝန္းတုိ ့ျဖင့္ၾကည့္ရင္း မိမိေရွ့တြင္ ရပ္ေနသည့္ အစ္ကုိ ျဖစ္သူ၏ လက္ေမာင္းကို  ဆြဲလႈပ္ျပီး ႏႈတ္မွ တတြက္တြက္ျဖင့္ ေမးေနမိ၏။ 

"ကိုၾကီး... တကယ္လိုက္သြားမွာလား... အေဝးၾကီးကို တကယ္လုိက္သြားေတာ့မွာလား... ကုိၾကီး မရွိေတာ့ရင္ ညီေလး တစ္ေယာာက္တည္း ေနရေတာ့မွာေပါ့။ မသြားလို ့မရဘူးလား... လိုက္မသြားပါနဲ ့လား ကိုၾကီးရယ္... ဟီး... ဟီး..."

 ေဝ့သီလာသည့္ မ်က္ဝန္းတို ့ကုိ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္လုိက္ျပီး အစ္ကိုျဖစ္က ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူျပီး မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ တိုးတိတ္ညင္သာေသာ စကားကုိ ဆို၏။

"ညီေလး ေသခ်ာနားေထာင္... ခုခ်ိန္မွာ ကိုၾကီး ရွင္းျပလဲ ညီေလး နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ညီေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ သူ ့အလုိလို နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ခုညီေလး သိထားရမွာက ကိုၾကီး မရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း အေမ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေပးဖုိ ့ဘဲ သိလား။ ညီေလး မကူရင္ အလုပ္တဖက္ အိမ္မႈကိစၥေတြ တဖက္နဲ ့အေမ အရမ္းပင္ပန္းလိမ့္မယ္။ ကိုၾကီး ေျပာတာ နားလည္လား"

ကၽြန္ေတာ္ စီးက်ေနသည့္ မ်က္ရည္တို ့ကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္လုိက္ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပ လုိက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနသည့္ မိခင္ျဖစ္သူက အနီးသို ့ေလွ်ာက္လာသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြေလး အုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္တိုးတိုး စကားဆိုသည္။

"သား... အငယ္ေလး ဂ်ီက် မေနနဲ ့ေတာ့ သားကိုၾကီးတို ့သြားဖို ့ေနာက္က်ေနမယ္။ ဟိုမွာ ဧည့္သည္ကို ေစာင့္ခုိင္းထားရတာ အားနာဖုိ ့ေကာင္းေနျပီ။ ကဲ... သားၾကီး သြားဖုိ ့လုပ္ေတာ့ ေတာ္ၾကာေန လမ္းမွာ ေမွာင္ေနမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေမ... ဒါဆို သားသြားေတာ့မယ္ေနာ္... အေဖ အလုပ္က ျပန္လာရင္လဲ သားသြားျပီလုိ ့ေျပာလိုက္ပါဦး"
"ေအး... ေအး... စိတ္ခ်သြားသား... ဘာမွ စိတ္မပူနဲ ့အေမ ေျပာလုိက္ပါ့မယ္"
"ညီေလး ကိုၾကီး သြားေတာ့မယ္.... မွာတာေတြကို မေမ့နဲ ့ေနာ္... ကိုၾကီး ျပန္လာရင္ ညီေလးအတြက္ မုန္ ့ေတြ အမ်ားၾကီး ဝယ္လာခဲ့မယ္။ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ ၾကားလား"

ႏႈတ္ဆက္စကားကို ဆိုျပီး အေမ့ သူငယ္ခ်င္း အရာရွိၾကီး ဆိုသည့္ လူၾကီး၏ ကားေပၚပါသြားသည့္ အစ္ကုိျဖစ္သူ ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ဟန္ ျပင္လုိက္မိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက ဆြဲထားလိုက္သည္။ တေရြ ့ေရြ ့ေဝးသြားသည့္ ကားေလးကို ေဝ့သီေနသည့္ မ်က္ဝန္းတို ့ျဖင့္ ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကကြဲစို ့နင့္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ခြဲဖူးျခင္းျဖစ္သည္။

"သားေရ... အငယ္ေလး..."
"ဗ်ာ... အေမ... သားလာျပီ"
"ေဟ့ေကာင္ ျမန္ျမန္ ျပန္လာေနာ္ မၾကာေစနဲ ့"
"ေအးပါ ငါအျမန္ျပန္လာခဲ့မယ္"

ကစားေနသည့္ေနရာမွ အိမ္ကို အေျပးအလႊား ျပန္လာခဲ့လုိက္သည္။

"အေမ... သားကုိ ဘာခိုင္းမလုိ ့လဲ"
"အေမ့ကို ၾကက္သြန္နီနဲ ့အေရာင္တင္မႈန္ ့ဝယ္ေပးပါဦး"

ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံယူျပီး အိမ္မ်က္ေစာင္းထိုးက ကုန္စံုဆိုင္ေလးတြင္ ၾကက္သြန္နီႏွင့္ အေရာင္တင္မႈန္ ့ကို ေျပးဝယ္လုိက္သည္။ 

"အေမ ဒီမွာ ၾကက္သြန္နီနဲ ့အေရာင္တင္မႈန္ ့... စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ျပီ"
"ဟဲ့သား ေနဦးေလ... ဆိုင္မွာ လူေတြ က်ေနလို ့အေမ့ကို ကူဦးေလ... အေမ့ကို ၾကက္သြန္ျဖဴနီေလး ခြာျပီး ေထာင္းေပးခဲ့ပါဦး။ အဲဒါေလး လုပ္ျပီးမွ သြားေဆာ့ေနာ္... သား..."

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ့ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္ေလး က်ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ အေမက ဒီနယ္ေလးတြင္ နာမည္ၾကီး အလွဖန္တီးရွင္ ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းနယ္ ျဖစ္သျဖင့္ ခုလို လစာထုတ္ရက္ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆိုင္မွာ လူအရမ္းက်သျဖင့္ ေနလည္စာႏွင့္ ညစာကိုပင္ ေပါင္းစားရေလ့ရွိသည္။ မသြားခင္က အေမ့ကို ကူရန္ အထပ္ထပ္ မွာသြားသည့္ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ စကားကိုလဲ ျပန္ၾကားေယာင္မိလုိက္သည္။ ဒါျပီးမွ ေဆာ့ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ေလး လုပ္စရာ ရွိတာကို လုပ္လုိက္သည္။

"အားလံုး ျပီးျပီ အေမ... သားသြားေဆာ့ေတာ့မယ္"
"ေအး... ေအး သြားေဆာ့သား... ငါ့သားေလးက လိမၼာလိုက္တာ"

မိခင္ျဖစ္သူ၏ ခ်ီးက်ဴးစကားေၾကာင့္ ပီတိေလးေတြ ေဝျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ မခင္ေအးတို ့ကေတာ့ သားကုိ ေျမွာက္ျပီး ခိုင္းေနျပန္ျပီ ဆိုသည့္  စကားသံက မိမိေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဒီလိုျဖင့္ အေမ့ကို ၾကက္သြန္ျဖဴနီ ခြာေပးျခင္း၊ ထမင္းအိုး တည္ေပးျခင္းမ်ားကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးျပီးမွ ကစားျဖစ္ေလ့ ရွိလာသည္။ တစ္ရက္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း  ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို ့အိပ္ယာထ ေနာက္က်သည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ျပီး နံနက္စာ စားရန္ မီးဖိုခန္းထဲသို ့ဝင္လာခဲ့လုိက္သည္။

"သားေရ... အငယ္ေလး အေမ့ကို ကူပါဦး။ မင္းအေဖ အလုပ္က ျပန္လာေတာ့မယ္ ဟင္းက မခ်က္ရေသးဘူး။ ဒီၾကက္သားထုပ္ေလး ျဖည္ျပီး နယ္ေပးပါဦး အေမ့ကိုယ္ေပၚမွာ ဆံပင္ေတြနဲ ့မိုလို ့"

ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သားထုပ္ကို ျဖည္လုိက္ျပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ၾကက္သားကုိ ေရစင္ေအာင္ ေဆးလုိက္၏။

"သား... ဆားဗူးယူလုိက္ ဟုတ္ျပီ အဲဒီေလာက္ဘဲထည့္၊ အခ်ဳိမႈန္ ့ထည့္၊ နႏြင္းမႈန္ ့ေလးနဲနဲထည့္ျပီး နယ္ထားလုိက္ေနာ္။ ျပီးရင္  ၾကက္သြန္ျဖဴနီကို ခြာျပီး ေထာင္းထားလုိုက္ ခဏေန အေမျပန္လာခဲ့မယ္"

ကၽြန္ေတာ္ မိခင္ျဖစ္သူ လုပ္ခိုင္းသည္မ်ားကို လုပ္ျပီး အေမ စီစဥ္ထားသည့္ မနက္စာ အသုပ္စံုကို စားလုိက္သည္။ ထိုစဥ္ မိခင္ျဖစ္သူ ျပန္ေရာက္လာသည္။

"ျပီးျပီလားသား..."
"ဟုတ္ကဲ့ အေမ ခိုင္းထားတာ အားလံုးလုပ္ျပီးသြားျပီ"
"အေမ့ကိုယ္ေပၚမွာ ဆံပင္ေတြ ကပ္ေနလုိ ့အေမကိုယ္တုိင္ လုပ္လုိ ့မျဖစ္ဘူး။ အေမေျပာျပမယ္... ဒယ္အိုးယူလုိက္သား... ဒယ္အိုးထဲကို ဆီထည့္... ဟုတ္ျပီး နဲနဲထပ္ထည့္ဦး။ ခဏေလာက္ ဆီက်က္ေအာင္ေစာင့္... ဆီက်က္ျပီ ဆိုရင္ သားေထာင္းထားတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴနီကို ထည့္ျပီး ဆီသပ္လိုက္ ျပီးရင္ အေရာင္တင္မႈန္ ့ထည့္၊ ဆီသပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငံျပာရည္ေလး နဲနဲထည့္သပ္ ဒါမွ ပိုေမႊးျပီး စားလုိ ့ပုိေကာင္းမွာ၊ အဲဒါျပီးမွ နယ္ထားတဲ့ ၾကက္သားထည့္ျပီး လံုးလုိက္ ျပီးရင္ အေမ့ကုိ လွမ္းေခၚလုိက္ေနာ္"

မိခင္မွာသည္မ်ားကို လုပ္ျပီးေနာက္ လွမ္းေခၚလုိက္ေတာ့ အိမ္ေရွ့မွ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ၾကက္သားထည့္ လံုးျပီးသြားရင္ ေရထည့္လုိက္ ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ ေရနဲနဲထည့္လုိက္သည္။ ခဏေနေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ ေရာက္လာသည္။

"ငါ့သားေလးက ေတာ္လုိက္တာ ေျပာတဲ့အတုိင္း ေသခ်ာ လုပ္ႏိုင္တယ္ ျပီးမွ မုန္ ့ဖို ့ေပးမယ္။ သား... သြားေဆာ့ရင္ သြားေဆာ့ေတာ့ အေမဆက္ၾကည့္ထားလုိက္မယ္"

ကၽြန္ေတာ္ သြားေဆာ့ဖုိ ့အိမ္ေရွ့ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ့ကို ေရာက္ေတာ့-

"ဟဲ့ေကာင္ေလး နင့္အေမက နင့္ကို ညာခိုင္းေနတာ သိရဲ ့လား"

ဆံပင္လာညွပ္ဟန္တူသည့္ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္မအားသည့္ မိခင္ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးျခင္းက ညာခိုင္းတာလားဟု ေတြးလုိက္မိသည္။

"အာ... အန္တီၾကီးကလဲ ညာခိုင္းရမလား... ဒါခ်က္ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့မိသားစုဘဲ စားရမယ့္ဟာကို"

ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပီး ကစားကြင္းရွိရာသို ့ ေျပးထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။ ေနာက္ဘက္မွ ပ်ံလြင့္လာသည့္ "အမေလး... မခင္ေအး သားေလးေတြ လိမၼာလုိက္တာေတာ္" ဆိုသည့္ စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးအိမ္ကုိ ဆြတ္ပ်ံ ့ၾကည္ႏူးသြားေစသည္။

ဒီလုိနဲ ့မိခင္ျဖစ္သူကုိ ကူညီရင္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း ကန္စြန္းရြက္ေလးေတြ သင္ရင္း၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တတ္ခဲ့သလို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏႊာရင္း ဘူးသီး၊ မုန္္လာဥမ်ားကို လွီးျဖတ္ရင္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ဘူးသီးခ်က္၊ မုန္လာဥခ်က္မ်ားကို ခ်က္တတ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုး ပုစြန္ဟင္း ခ်က္နည္းကိုေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူထံမွ တကူးတကကို သင္ယူျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီလိုျဖင့္ မိခင္ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရင္း ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားကို ခ်က္တတ္လာခဲ့သည္။ "ဟယ္... ဒီအရြယ္ေလးက ဟင္းခ်က္တတ္တယ္လား" ဆိုသည့္ စကားသံ၊ "အမယ္... ကၽြန္မ သားေလးက အကုန္ခ်က္တတ္တယ္ေနာ္" ဆိုသည့္ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ဂုဏ္ယူဝံၾကြားဟန္ျဖင့္ ေျပာသံကို ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က "ကေလးကို ညာခိုင္းေနတယ္" လုိ ့စသလုိ ေနာက္သလုိ ေျပာသံကို ၾကားရေလ့ ရွိေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ အေမ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကုိ ညာခုိင္းခဲ့သည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အေတြးမ်ားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ နယ္ခ်ဲ ့ေနမိသည္မသိ...

"ဟဲ့ေကာင္ေလး... တစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြ ေတြးေငးေနတာလဲ နင့္ဝက္သားအိုးက ကပ္ေနျပီ တူးေတာ့မယ္"

ဆိုသည့္ အိမ္ရွင္ အေဒၚၾကီး၏ စကားသံကို ၾကားမွ ျပန္သတိဝင္ လာမိသည္။ ထို ့ေနာက္ ဝက္သားအိုးကုိ ေရနဲနဲ ထပ္ထည့္ျပီး ေမႊလုိက္ရသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ ညာခဲ့သည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ခုလုိ ေရျခားေျမျခား အိမ္နဲ ့အေဝးကို ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ကိုယ့္အားကုိယ္ကုိး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႏုိင္ေအာင္ ညာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ ့(တဂ္)

ခုတေလာ အလုပ္မ်ား နဲနဲရႈပ္ေနသျဖင့္ ဘေလာ့ေလးပင္ ဖုန္တက္မတတ္ ျဖစ္ေနျပီ။ အလုပ္မအားသျဖင့္ မိတ္ေဆြ အေဖာ္အေပါင္းတုိ ့ဆီကိုလဲ အသြားအလာ က်ဲသြားသည္။ ဒီိေန ့ေတာ့ အလုပ္ေလး အားတုန္းေလး ဖုန္ခါတဲ့ အေနနဲ ့တဂ္ပိုစ့္ေလး တစ္ပုဒ္ကို အားထုတ္လုိ ့ေရးလုိက္သည္။ ဒီပိုစ့္ေလးကို မမဝသုန္က တဂ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး ခုလို သတိတရနဲ ့တဂ္လာတဲ့ မမဝသုန္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလုိပါသည္။ ပိုစ့္ရဲ ့ေခါင္းစဥ္နာမည္ေလးက ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ ့တဲ့။  ဒီေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္မိေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို သြားသတိရမိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထိုသူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရြာမွ စင္ကာပူႏိုင္ငံသို ့ အေစာဆံုး အလုပ္သြားလုပ္ၾကသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ သူစင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ လုပ္သည့္  အလုပ္က သေဘၤာမ်ားတြင္ ဆီျဖည့္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အလုပ္ခ်ိန္က ေလးရက္လုပ္ သံုးရက္နား ျဖစ္ျပီး သူ ့အလုပ္က သူလိုကိုယ္လိုပင္ သိပ္မထူးျခားေပ။ သို ့ေသာ္ သူက နဲနဲ လူရည္လည္ျပီး လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ ျဖစ္သျဖင့္ ရြာမွ လူမ်ားကို သူ ့အလုပ္တြင္ သြင္းေပးျခင္းျဖင့္ ပြဲခသေဘာမ်ဳိး အက်ဳိးေဆာင္ခမ်ား ရလာသည္။ အျခားေအးဂ်င့္ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ပါ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး ေအးဂ်င့္သေဘာမ်ဳိး လုပ္ကိုင္လာသည္။ သူ ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့တြင္ ေအးဂ်င့္ကုမၸဏီ တစ္ခုေထာင္လိုက္ျပီး သူ ့လုပ္ငန္းကို ခ်ဲ ့ထြင္ႏိုင္လာခဲ့သည္။

ထို ့ေနာက္ သူ ့အလုပ္မွ ထြက္လုိက္ျပီး စင္ကာပူႏုိင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနသည္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံသို ့အလည္ဗီဇာျဖင့္ သြားျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လာသူမ်ားကို ေနရာခ်ထားေပးျခင္း၊ ေအးဂ်င့္ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ျခင္းမ်ားကို သူလုပ္သည္။ စင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္မ်ားကို ေစာက္ခ်လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ဆယ္တန္းေရာက္လာသည့္ သူ ့သားအေပၚတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ၾကီးၾကီး ထားခဲ့သည္။ သူ ့သားျဖစ္သူ ဆယ္တန္းတြင္ ေအာင္မွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေအာင္လွ်င္ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ပိုလီတက္ခုိင္းျပီး သူက အုပ္ထိန္းသူ အေနျဖင့္ ေနထိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူ ့အတြက္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားမည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူ ဆယ္တန္းတြင္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ သူစီစဥ္ေတာ့သည္။ သူ ့သားကုိ နာမည္ၾကီး က်ဴရွင္တြင္ ထားျပီး နာမည္ၾကီး ဂိုက္မ်ားကုိ အိမ္ေခၚသင္ေစသည္။ သားျဖစ္သူကိုလဲ သူ ့အေပၚေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ထားေၾကာင္းကို တဖြဖြေျပာျပီး ၾကိဳးစားရန္ တိုက္တြန္းေလ့ ရွိသည္။ သူ ့သား စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေက်ာင္းလာတက္ဖို ့အတြက္ကိုလဲ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ထားသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ၏ ဆႏၵေစာမႈမ်ားက သားျဖစ္သူ အေပၚတြင္ ဖိအားမ်ား သက္ေရာက္ျပီး ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို က်ေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူစိတ္ပ်က္သြားသည္။ ထို ့ေနာက္ သားျဖစ္သူႏွင့္ သူ ့မိသားစုကို စိတ္ကုန္သြားသည္။ မိန္းမျဖစ္သူကုိလဲ ကြာရွင္းျပတ္စဲ လုိက္သည္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ PRအမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္လုိက္ျပီး ထိုမွာပင္ အေျခခ် ေနထိုင္ေနျပီး သူ ့အလုပ္မ်ားကို ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ေနေတာ့သည္။ တကယ္က သူ ့ဘာသာသူ ဆႏၵေတြေစာျပီး သူေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာသည့္ေနာက္ ကိုယ့္အမွား ကိုယ္မျမင္ဘဲ သားႏွင့္ မိန္းမတို ့အေပၚကို အျပစ္ပံုခ်ျပီး သူက ကိုယ္လြတ္ရုန္း သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သူသာ ဆႏၵေတြေစာျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အၾကီးၾကီး မထားခဲ့လွ်င္ ျပႆနာက ထိုမွ်ေလာက္အထိ ၾကီးက်ယ္သြားမည္ မဟုတ္ေပ။

လူဆိုသည့္ အမ်ဳိးကလဲ ဆႏၵေစာတတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ခုခ်ိန္တြင္ လူတိုင္းနီးပါးက လက္ရွိ အေနအထားမ်ားေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။ လူတိုင္းနီးပါး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ၾကီးၾကီးမားမား ထား၍ ဆႏၵေတြေစာျပီး ေျပာေနၾကသံေတြကိုလဲ ၾကားေနရသည္။ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ အသံမ်ားကို ၾကားရသလို နဲနဲလႈပ္တာနဲ ့ျပစ္တင္ေဝဖန္သံမ်ားက ညံလာသည္ကိုလဲ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့သည့္ ကိစၥေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဆိုျပီး စဥ္းစားၾကည့္ဖူးခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ စဥ္းစားၾကည့္ရံု သက္သက္သာ ျဖစ္ျပီး ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ကို မေဝဖန္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ မိမိေျပာမိလိုက္သည့္ စကားတစ္ခြန္းက ကိုယ္က်ဳိးစြန္ ့အနစ္နာခံျပီး ျပည္သူ ့အက်ဳိးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေဝဖန္မိသလို၊ အျပစ္တင္ ေစာမိသလုိ ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတို ့လဲ သူတို ့၏ အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ဒါကိုကိုယ္က နားမလည္ဘဲ ကုိယ့္မိသားစု၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ကုန္းရုန္းလုပ္ေနျပီး ညဘက္ အနားယူခ်ိန္ေရာက္မွ ကြန္ျပဴတာေလးဖြင့္ ဟိုေအာ္၊ ဒီေအာ္ျဖင့္ ေဝဖန္ေနျခင္းမ်ဳိးက မျဖစ္သင့္ဟု ထင္မိသည္။ သူတို ့လဲ ကိုယ္က်ဳိးစြန္ ့အနစ္နာခံျပီး သူတို ့တတ္ႏိုင္သေလာက္ထိ အေကာင္းဆံုးကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကမည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ ဒါကို ကိုယ္က ဆႏၵေတြေစာ ရယူခ်င္တာေတြ မ်ားျပီး ဟိုေအာ္၊ ဒီေအာ္၊ ဟိုဟာေတာင္း ဒီဟာေတာင္းျခင္းမ်ားက သူတို ့အေပၚ ဖိအားမ်ား သက္ေရာက္သြားျပီး လုပ္ရကိုင္ရ ခက္ခဲေစမည္ကိုလဲ စိုးရိမ္မိသည္။ တကယ္က ကုိယ္မလုပ္ႏိုင္တာကို တကယ္လုပ္ေနၾကသူမ်ားကို ကိုယ္က ကူညီေထာက္ပံသင့္သည္။ ေဝဖန္ျပစ္တင္ေနမည့္ အစား အားေပးေဖးကူလုိ ့ေျပာင္းလဲလာမည့္ အသီးအပြင့္မ်ားကို ေမွ်ာ္ေနသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား...။

လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အတၳဳပၸတိၱ

တခါက ဥာဏ္အလြန္ေကာင္းသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။ သူဥာဏ္ေကာင္းသည္ကို ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အသိအမွတ္ျပဳၾက၏။ သူဥာဏ္ေကာင္းပံုကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာသင္ေပးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးက တဖြဖြ ခ်ီးမြမ္းေလ့ ရွိၾကသလုိ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆိုလွ်င္လဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံရသူ  ျဖစ္၏။ သူသည္ စာဖတ္ျခင္းကိုလဲ အလြန္ဝါသနာပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့တြင္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ စာဖတ္သည့္ အေလ့အထ ရွိခဲ့၏။  သူစိတ္ဝင္တစားျဖင့္ ဖတ္ခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို သူ ့မွတ္ဥာဏ္တြင္ မွတ္မိေနတတ္သည္။ သိုင္းဝတၳဳကဲ့သို ့ေသာ ဇာတ္လမ္းတဲြ စာအုပ္မ်ဳိးကို ဖတ္ျပီးလွ်င္ပင္ သူ ့အာရံုတြင္ စြဲျမဲစြာ မွတ္မိေနတတ္၏။ ထိုဇာတ္လမ္းတို ့ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ပံုျပင္သဖြယ္ ျပန္ေျပာျပေလ့ ရွိျခင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ သူ ့မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းပံုကို ငယ္ငယ္ကပင္ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ သူသည္ ထိုကဲ့သို ့ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကေလးမ်ား ထံုးစံအတုိင္း သူသည္လဲ အေဆာ့မက္ျပီး စာက်က္ဖို ့ကို အလြန္ပ်င္းသည္။ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆရာမ စာရွင္းျပျပီး နဲနဲေလာက္ ျပန္ေႏြးလုိက္ရံုျဖင့္ ထိုစာကို သူရေနတတ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ စာကို ေသခ်ာမလုပ္ဘဲ ျပီးျပီးေရာ လုပ္တတ္လာသည္။ စာလုပ္ဖို ့ထက္ စာအုပ္ဖတ္ဖို ့ကို အားပိုသန္လာ၏။ စာကို ဖိဖိစီးစီး မလုပ္သျဖင့္ ဟိုအရင္က ပံုမွန္ဆုရေလ့ ရွိေသာ္လဲ ေနာက္ပိုင္း အတန္းထဲတြင္ အဆင့္မ်ား တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လံုးပန္းေနရသည့္ မိဘမ်ားကလဲ သူ ့ကုိ ေသခ်ာျပန္မၾကည့္ႏုိင္ၾကေတာ့။ ဆုမရေတာ့ ေသာ္လဲ အဆင့္တစ္ဆယ္နား ရပ္တည္ေနသည့္ အတြက္ သူ ့ကုိ ဘာဖိအားမွ မေပးျခင္းလဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သို ့ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သူ၏ အဆင့္မ်ား ပိုက်လာသည္။ အဆင့္တစ္ဆယ္နား ရပ္တည္ေနရာမွ အဆင့္ႏွစ္ဆယ္နားထိ က်လာသည္။ ပိုဆိုးသည္က သခ်ၤာဘာသာကုိ စိတ္ဝင္စားသေလာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို စိတ္ဝင္စားမႈ အားနည္းသည္။ သခ်ၤာကုိ တကုတ္ကုတ္ျဖင့္ တြက္ေနတတ္သေလာက္ အားနည္းသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ဖိဖိစီးစီး မလုပ္ေပ။ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ က်က္မွတ္ရာတြင္လဲ အခက္အခဲ ျဖစ္လာသည္။ တျခား ဘာသာမ်ားကုိ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ က်က္မွတ္၍ ရသေလာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို လြယ္လြယ္က်က္မရျခင္း၊ က်က္ျပီး ျပန္ျပန္ေမ့သြားျခင္းမ်ား ရွိလာသည္။ ထိုကဲ့သို ့အဂၤလိပ္ဘာသာကို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းျပီး ေလ့လာမႈ အားနည္းရာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ ညံလာသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ညံလာသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ေၾကာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အဂၤလိပ္ဘာသာ အေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးေနလွ်င္ပင္ ထိုေနရာမွ သူေရွာင္ထြက္သြားတတ္သည္။ ထုိမွတဆင့္တက္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာ စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို သူေရွာင္တတ္လာသည္။

ထို ့ေနာက္တြင္ အားနည္းသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ပို၍ မၾကိဳးစားဘဲ သူလမ္းလြဲလုိက္ျပီး စာေမးပဲြနီးမွ အမွတ္ရႏုိင္ေလာက္သည့္ စာကိုသာ ေရြးၾကည့္ျပီး စာေမးပြဲကို လက္ပူတုိက္ျပီး တစ္ပြဲတုိး ေျဖလာခဲ့သည္။ ထိုနည္းျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ပံုမွန္ တက္လာခဲ့ ေသာ္လဲ သူ ့တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဘာအေျခခံမွ ပါမလာခဲ့ေပ။ ႏွစ္စဥ္ အဂၤလိပ္္ဘာသာတြင္ ေအာင္မွတ္သာသာ ေလာက္သာရျပီး စာေမးပြဲကို ေအာင္ေလ့ရွိ၏။ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ အမွတ္နည္းေသာ္လဲ တျခား ဘာသာမ်ားတြင္ အမွတ္မ်ားျခင္းေၾကာင့္ အဆင့္က်သြားေသာ္လဲ ႏွစ္စဥ္ သူ(A)ခန္းကုိ ေတာ့ဝင္၏။ အလြယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ဒါကိုပင္ သူေက်နပ္ ေရာင့္ရဲေနခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို ့ ႏွစ္စဥ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ျပီး ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကိုလဲ ထိုနည္းအတိုင္း သူေအာင္လာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း အဂၤလိပ္ဘာသာကို ေအာင္မွတ္သာသာ ေလာက္ျဖင့္သာ ေအာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ သူအေဝးသင္ တကၠသိုလ္တက္ျပီး ေက်ာင္းတဖက္ျဖင့္ သင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့သည္။ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳရရန္ အစိုးရ စက္ရံုတစ္ရံုတြင္ အလုပ္ဝင္ လုပ္ခဲ့၏။ သူတက္ခဲ့သည့္ သင္တန္းမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တန္းလဲ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာက သူ ့ကို ဒုကၡေပးေတာ့သည္။ သင္တန္းတြင္ သူ၏ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ အားနည္းမႈမွာ သိသာေပၚလြင္ခဲ့သည္။ သင္တန္းတြင္ တက္ေနသည့္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေလးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ပင္ သူက ေတာ္ေတာ္ေလး ညံေနသည္။ တျခားသူမ်ား အဂၤလိပ္စကားကုိ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ ေျပာဆိုလာႏိုင္ၾကခ်ိန္တြင္ သူ ့မွာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ေျပာလုိက္လွ်င္လဲ စကားလံုး အက်ဳိးအပဲ့မ်ားသာ ထြက္လာတတ္သည္။ သင္တန္းတြင္ သူမ်က္ႏွာ အလြန္ငယ္ရ၏။ အေျခခံအားနည္းသည့္ သူ ့ကို သင္တန္းဆရာကလဲ ဖိဖိစီးစီးျဖင့္ သင္ေပးသည္။ သို ့ေသာ္ သူကိုယ္တုိင္က မလိုက္ႏိုင္သျဖင့္ သူ ့အတြက္ ဖိအားပုိဝင္လာသည္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း ေန ့ရက္မ်ားကို သူပင္ပန္းၾကီးစြာျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖိအားဒဏ္ကုိ သူမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သင္တန္းကာလ မျပီးဆံုးခင္မွာပင္ ထိုသင္တန္းကို သူေက်ာခိုင္းခဲ့ျပန္သည္။ သူ ့အေနျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမာက္ ေက်ာခိုင္းေရွာင္ေျပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို ့ေနာက္ သူဘဲြ ့ရျပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ စင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာရွာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတသက္လံုး ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သူထိပ္တုိက္ေတြ ့ေတာ့သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ သူေရွာင္ေျပးလုိ ့မရေတာ့သည့္အျပင္ သူကိုယ္တုိင္က အဂၤလိပ္စာကို ထိပ္တိုက္လုိက္ေတြ ့ရျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု သူေျဖခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ အင္တာဗ်ဴးမ်ားတြင္ သူ၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အားနည္းမႈက အဟန္ ့အတား တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူတူ လာခဲ့သည့္ သူ ့ေလာက္မွ လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳမရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းက အဂၤလိပ္စကားေျပာ အားသာခ်က္ တစ္ခုတည္းျဖင့္ အလုပ္ရသြားခဲ့သည္။ သူကေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေလးလတိုင္တုိင္ အလုပ္ရွာခဲ့ေသာ္လဲ အလုပ္မရသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို ့ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ ငယ္ငယ္က အပ်င္းထူ၊ အေဆာ့မက္ျပီး စာကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ မလုပ္ဘဲ လမ္းလြဲလိုက္ျပီး အလြယ္ လိုက္ခဲ့ျခင္း၏ ဒဏ္ကို သူခံေနရျပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္က မွားမွန္းသိလွ်က္ျဖင့္ ေရသာခုိ အေခ်ာင္လိုက္ျပီး အမွားကို မျပဳျပင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းက ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး သူဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘဲ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွ ေနာင္တမ်ား တေပြ ့တပိုက္ျဖင့္ သူျပန္လာခဲ့၏။ ခုခ်ိန္တြင္ သူတတ္ႏိုင္သည္က သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားကို မိမိတို ့ကေလးမ်ား၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ငယ္စဥ္ကပင္ ဂရုတစုိက္ျဖင့္ ၾကပ္မတ္ေစာင့္ၾကည့္ရန္ သူ ့အတၳဳပၸတိၱေလးကုိ ေျဖျပရမည္။ ကေလးငယ္မ်ားကိုလဲ သူ ့လုိ ေရသာခို အပ်င္းထူျပီး လမ္းလြဲမလိုက္ဖို ့သူ ့အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပျပီး ဆံုးမ စကားဆိုရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ သူ ့လုိ အမွားမ်ဳိး မည္သူ ့ကိုမွ မမွားေစလိုေတာ့သည္က သူ ့ရင္ထဲက ေစတနာသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ငါးေထာင္တန္ဖုန္းအေပၚ ဘေလာ့ဂ္ဂါတို ့အျမင္ (တဂ္)

ဒီတဂ္ပို ့ေလးကေတာ့ မဒုိးကန္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တဂ္လုိက္တဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ။ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလဲ ေရးျပီးေနေလာက္ပါျပီ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္း စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ ့ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ တဂ္ပိုစ့္ေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူ ့အက်ဳိးကို ကိုယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ေစတနာနဲ ့တတ္အားသေရြ ့ေလး အားတက္သေရာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြကို ျမင္ရေတာ့ တကယ္ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လဲ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ခြင့္ ရေအာင္ သတိတရေလး တဂ္ေပးခဲ့တဲ့ မဒိုးကန္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ခုလို ငါးေထာင္တန္ ဘာညာ ဆိုတဲ့အထိေတာ့ မေတြးခဲ့ဘူးေပမဲ့လုိ ့ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ႏုိင္ငံက ျပည္သူေတြ လူတုိင္း ဟမ္းဖုန္းကိုင္ႏုိင္ဖုိ ့ကို ဆႏၵရွိခဲ့တာက ဟိုးအရင္ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ အစပုိင္းေလာက္က မေလးရွာႏုိင္ငံကို စေရာက္ခဲ့တုန္းကတည္းကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ GSM ဖုန္းေတြ စေပၚေနျပီ ဆိုေပမယ့္လို ့ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ ့ မျမင္ဖူး၊ မထိေတြ ့ဖူးေသးတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီေန ့က ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွားႏိုင္ငံကို ေရာက္ျပီး ပထမဆံုး အလုပ္စဆင္းမယ့္ေန ့ကေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အတူတူ လာခဲ့ၾကသူေတြ တအုပ္အမၾကီး စက္ရံုဝင္းထဲ ဝင္လာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စက္ရံုဝင္းထဲမွာ အမႈိက္ၾကံဳးေနတဲ့ ကုလားက အမႈိက္ကားေဘာင္ေပၚကို ေျခတဖက္ကို တင္ျပီး ဟန္ပါပါနဲ ့ဖုန္းေျပာေနတာကို ေတြ ့လုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ထဲက လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ "ဟာ... ငါတုိ ့ႏိုင္ငံမွာ သိန္းသံုးဆယ္ေလာက္ ေပးရတဲ့ ဟမ္းဖုန္းက ဒီႏုိင္ငံမွာ အမႈိက္က်ဳံးတဲ့ ကုလားေတာင္ ကုိင္ႏုိင္တယ္ကြ" လုိ ့ဆိုျပီး တအံတၾသနဲ ့ ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြလဲ အထူးအဆန္း အေနနဲ ့ဝိုင္းၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အတူတူ လာခဲ့တဲ့ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ ဖုန္းမကိုင္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ အမႈိက္ကားေပၚက ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ကုလားကုိ ကၽြန္ေတာ္တို ့အထင္ၾကီးျပီး ဝိုင္းၾကည့္ခဲ့ၾကရတာေပါ့။ အခုခ်ိန္ထိလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဟမ္းဖုန္းကိုင္ျပီး စကားေျပာေနတဲ့  လူကို လူတခ်ဳိ ့က အထင္ၾကီးစိတ္နဲ ့ေငးၾကည့္ေနၾကတာကို ျမင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလဲ လူတိုင္း ဟမ္းဖုန္းကိုင္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေလး ယဥ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာပါ။ အရင္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာ ဆုိိေပမယ့္ ခုေတာ့ ဒါဟာ တကယ္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ ဆိုတာကုိ သိလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္အားတက္ မိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါးေထာင္တန္ ဟမ္းဖုန္း ေပၚလာဖို ့ကို ၾကိဳလဲၾကိဳဆုိပါတယ္ဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ ဟမ္းဖုန္း စဝယ္လာေတာ့ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ျပီး တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ဖုန္းထုိင္ကလိေနခဲ့တဲ့ ဝမ္းသာပီတိမ်ဳိးေလးကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြကို ခံစားေစခ်င္ပါေသးတယ္။ ကဲ... ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေလးေတြကို ေျဖၾကည့္ပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ရွိတာေလးေတြကို ေျဖမွာပါ။ အဲဒီအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ ့ အေျခအေန ဘာညာကို ထည့္မတြက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆိုေတာ့ ကုမၸဏီေသးေသးေလး တစ္ခုကေတာင္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကသာ ကူညီပါ သူတုိ ့ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ ့ေျပာခဲ့တဲ့ေနာက္ ႏုိင္ငံေတာ္က ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပါ...

(၁)ယခု ဆက္သြယ္ေရးက ခ်ထားေပးမယ့္ ႏွစ္သိန္း၀န္းက်င္ ဖုန္းကို တန္ဖိုးနည္းဖုန္းလို႔ သင္ၿမင္ပါသလား?

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းလို ့မျမင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထက္ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ ဒီဆင့္ကဒ္ကုိ ေပါေပါေလာေလာ၊ တခ်ဳိ ့ႏုိင္ငံေတြမွာ အလကားေတာင္ ရေနတဲ့ အခ်ိိန္မွာ ဆင္းရဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏုိင္ငံက ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္သူေတြက တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ေပးျပီး ဝယ္သံုးရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက မျဖစ္သင့္ဘူးလုိ ့ထင္ပါတယ္။

(၂)ငါးေထာင္တန္ဖုန္းေပၚလာေစဖို႔ စေတကာကပ္ၿခင္းနဲ႔ တီရွပ္မ်ားၿပဳလုပ္ၿခင္းအေပၚ သင္ဘယ္လိုၿမင္ မိပါသလဲ?

ဒါတကယ္ ေကာင္းပါတယ္။ လုပ္ႏိုင္သူေတြ လုပ္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အားေပးပါတယ္။ တခါတခါ သူ ့အလုိလို မရတဲ့ အရာေတြကို ေတာင္းယူရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ ေတာင္းယူၾကမယ္ဗ်ာ... ရေတာ့လဲ အျမတ္ မရေတာ့လဲ အရင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ေတြ ျပႆနာ တစ္ခုခု မျဖစ္ဖုိ ့ကိုလဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

(၃)ငါးေထာင္တန္ဖုန္းေပၚလာေစဖို႔ စုေပါင္းလက္မွတ္ထုိးၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုတင္ၿပၿခင္းအေပၚ သင္ဘယ္လိုၿမင္ မိပါသလဲ?

ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံက ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံျဖစ္ေနပါျပီ။ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရဆိုရင္ ျပည္သူ ့အသံကို နားေထာင္ရမွာပါ။ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းေတြ ထြက္ေပၚလာေစခ်င္တာက ျပည္သူ ့ဆႏၵပါ။ ျပည္သူ ့ဆႏၵကို ျပည္သူက ထုတ္ေဖာ္ျပီး လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပတာက သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုလုိ စုေပါင္းလက္မွတ္ထိုးျပီး လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပျခင္းဟာ အင္မတန္မွ သင့္ေလ်ာ္ မွန္ကန္တယ္လုိ ့ထင္ပါတယ္။
   
(၄) ငါးေထာင္တန္ဖုန္းမ်ားေပၚေပါက္လာေစဖို႔ သင့္အေနနဲ႔ ၾကိဳဆိုပါသလား?

ကၽြန္ေတာ္ အထက္က ေျပာခဲ့သလိုဘဲ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းေတြ ေပၚေပါက္လာဖုိ ့ကို ဝမ္းပန္းတသာနဲ ့ကို ၾကိဳဆိုပါတယ္။ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းေတြသာ ေပၚလာမယ္ ဆိုရင္ ဖုန္းေစ်းကြက္က လည္ပတ္လာမွာပါ။ အဲဒီလုိသာ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုရင္ ပထမဆံုး အေနနဲ ့ဖုန္းဆိုင္ေတြ၊ second hand ဆိုင္ေတြနဲ ့ဖုန္းျပင္တဲ့ ဆိုင္ေတြ ထြက္ေပၚလာေတာ့မွာမို ့ျပည္သူေတြ ၾကားမွာလဲ အလုပ္အကိုင္ေတြ တိုးပြားလာေတာ့မွာပါ။ ဖုန္းေတြကိုလဲ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူလုိ ့ရႏိုင္လာေတာ့မယ္လုိ ့ယူဆရပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြ ဖုန္းကို အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္သံုးႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္သလုိ ခ်ဳိ ့တဲ့သူေတြလဲ အနည္းဆံုးေတာ့ second hand ေလာက္ေတာ့ ကိုင္သံုးႏိုင္လာေတာ့မွာပါ။ ဒီလုိသာ ဖုန္းေစ်းကြက္ လည္ပတ္လာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သံုးဦးသံုးဖက္ အက်ဳိးရွိႏုိင္တာမို ့ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းေတြ ေပၚလာဖုိ ့ကို ၾကိဳဆုိပါတယ္ဗ်ာ။

(၅)ငါးေထာင္တန္ဖုန္းအေပၚ သင့္အၿမင္ေလး ခ်ေရးေပးပါ။

ျမန္မာဆက္သြယ္ေရးရဲ ့လက္ရွိ ဖုန္းေတြ ခ်ေပးေနတ့ဲ စနစ္ကို ၾကည့္ရင္ ေရွ့ေလွ်ာက္ ဖုန္းတန္ဖိုးေတြ က်လာျပီး လူတိုင္း ကုိင္ႏိုင္လာေတာ့မွာပါ။ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ေနရံုပါဘဲ။ ဟုိးအရင္က ဖုန္းတစ္လံုးကို သိန္းသံုးဆယ္ ဝန္းက်င္၊ ေနာက္ဆယ့္ငါးသိန္းနဲ ့ခ်ေပးျပီး အျပီးအစီး ဆယ့္ရွစ္သိန္းဝန္းက်င္၊ ေနာက္ပုိင္း ငါးသိန္းတန္ အျပီးအစီး ငါးသိန္းေျခာက္ေသာင္း တန္ေလာက္ေတြကို တဆင့္ျပီးတဆင့္ ေစ်းခ်ေပးလာတာပါ။ ႏွစ္စဥ္ ဒီလုိ ဖုန္းတန္ဖိုးေတြ သိန္းဂဏန္းကေန ေသာင္းဂဏန္း၊ ေနာက္ပုိင္းေထာင္ဂဏန္းေလာက္ထိ တျဖည္းျဖည္း က်က်လာျပီး လူတုိင္း ဖုန္းကိုင္ႏုိင္လာရမယ္လုိ ့သတင္းေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တာပါ။ ေစ်းခ်လို ့ရမယ္ ဆိုရင္လဲ အနိမ့္ဆံုး ခ်လို ့ရႏုိင္မယ့္ ေစ်းႏႈန္းကို ခ်လုိက္ပါလားလို ့ဘာေၾကာင့္ ခုလုိ တစ္ႏွစ္ခ်င္းစီမွာ တစ္ရစ္ခ်င္းစီ ခ်ေနရမွာလဲ။ သူတို ့လုပ္ပံုက ျပည္သူကို ေစ်းကစားေနသလုိဘဲ။ တန္ဖိုးနည္းဖုန္းေတာ့ လာမယ္ ဒါေပမယ့္ ၾကာမယ္။ ျပည္သူဆီက ရသေလာက္ ႏိႈက္ယူဦးမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဒါဟာ ျပည္သူဆီက အႏုနည္းနဲ ့ဒျမတုိက္ယူေနသလုိကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ဆင့္ကဒ္တုိင္းက ဖုန္းတိုင္းမွာ ထည့္သံုးမရဘူး ဆိုတာကလဲ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒီအေျခအေနေတြက စီးပြားေရးသမားေတြနဲ ့ေပါင္းျပီး လုပ္စားေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ လူေတြရဲ ့စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလုိ ထင္ေနၾကတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိး မရွိဘူးေလ။ အဲဒီိလိုဘဲ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွလဲ ဆင့္ကဒ္တစ္ကဒ္ကို ဒီလိုေစ်းနဲ ့ဝယ္စရာ မလုိပါဘူး။ ဒီစကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပည္သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ ့ျမင္ေနရတဲ့ အျမင္ေတြကို ေျပာျပေနတာပါ။ ဒီဘက္ေခာတ္မွာ ဖုန္းက လူမႈဆက္သြယ္ေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ကို အေရးပါလာေနပါျပီ။ လူတိုင္းသာ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္လာမယ္ ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေတြ ့ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖို ့အရင္လို စက္ဘီးတစ္တန္၊ ဆိုင္ကယ္တတန္နဲ ့သြားေခၚေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းေခၚစရာမလိုဘဲ မက္ေဆ့ေလး ပို ့လုိက္ရံုနဲ ့ရေနပါျပီ။ ခရီးေတြ ဘာေတြ သြားရင္လဲ လူကြဲမွာကို ေၾကာက္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ စီးပြားေရး လုပ္ရာမွာလဲ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပလာမွာပါ။ ရြာေတြကေန ျမိဳ ့ကို တကူးတက အခ်ိန္ကုန္ခံ သြားစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းဆက္လိုက္ရံုနဲ ့ပဲေစ်း၊ စပါးေစ်းကို သိႏုိင္လာေတာ့မွာပါ။ ဖုန္းရံုေတြမွာ တန္းစီေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကိုလဲ ေရွာင္ႏုိင္လာေတာ့မွာပါ။ ဖုန္းေျပာခ်င္လို ့ထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြလဲ ဒီဘက္ေခာတ္မွာ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။  တကယ္က ငါးေထာင္တန္ ဖုုန္းေတြ ေပၚလာရင္ေတာင္ လူတိုင္း ဖုန္းသံုးႏိုင္ဖို ့မလြယ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဖုန္းဝယ္ရမယ္၊ လစဥ္ဖုန္းထဲကို ပိုက္ဆံထည့္ရမယ္။ ဒါေတြကို လက္လုပ္လက္စားေတြ လုပ္ႏိုင္ဖုိ ့မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရင္ထက္စာရင္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဖုန္းကို သံုးႏုိင္လာေတာ့မွာပါ။ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းထဲပိုက္ဆံ မရွိလို ့ေခၚမရရင္ေတာင္ မက္ေဆ့ပို ့ျပီး ဆက္သြယ္လုိ ့ရပါတယ္။ ဒီိလိုဆိုရင္ အရင္ထက္ ဆက္သြယ္ေရးေတြ ပိုမိုလြယ္ကူ အဆင္ေျပလာႏိုင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္း ဖုန္းကိုင္ႏုိင္လာဖုိ ့လိုင္းေကာင္းေကာင္းနဲ ့ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းေတြကို ျပည္သူေတြနဲ ့အတူ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္။