ရသေျမာက္ေသာ အလွဴတစ္ပြဲ

ျမန္မာ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ အလွဴအတန္း ရက္ေရာေသာ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အလွဴဒါနနဲ ့ပတ္သက္လာလွ်င္ လက္မေႏွးၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ ဇရပ္၊ ေစတီ၊ ပုထိုးမ်ား ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းေလ့ ရွိသကဲ့သို ့ရွင္ျပဳ၊ ရဟန္းခံ၊ နားသ မဂၤလာမ်ားႏွင့္ ဘုရားကိုးဆူ အစရွိသည့္ အလွဴပြဲမ်ားကိုလဲ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားျပဳလုပ္ လွဴဒါန္း ၾကေလ့ရွိ၏။ တခ်ဳိ ့ရြာမ်ားဆိုလွ်င္ တစ္ရြာလံုး မီးခိုးတိတ္ျဖင့္ အၾကီးအက်ယ္ လွဴဒါန္း ေလ့ရွိသလို တခ်ဳိ ့လဲ ရွင္တစ္ရာကဲ့သို ့ ၾကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလွဴပဲြမ်ားကို ဆင္ႏႊဲၾကေလ့ ရွိသည္။ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတြင္ ယခု အသက္အရြယ္ထိ အလွဴပြဲ မ်ားစြာကို ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ထိုထဲတြင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတြင္ ၾကံဳေတြ ့ခဲေသာ အလွဴပဲြေလး တစ္ပဲြကို ယေန ့ထိတိုင္ မွတ္မွတ္ရရျဖင့္ မေမ့ႏုိင္ေသးေပ။ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္တိုင္း ထိုအလွဴပြဲေလးကို ျပန္ျပန္ ျမင္ေယာင္မိ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္ ့က ျဖစ္မည္။ အလြန္ ရိုးရွင္းေသာ၊ အလြန္ သဘာဝက်ေသာ အလွဴပြဲေလး ျဖစ္၏။ ထိုေန ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ယေန ့ထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးေပ။ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း မ်က္ဝန္းထဲတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိဆဲ ျဖစ္သည္။

အဲဒီေန ့က မွတ္မွတ္ရရ သၾကၤန္ ေနာက္ဆံုးေန ့အတက္ေန ့ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပည္ျမိဳ ့သို ့ ေရပတ္ခံထြက္လာခဲ့ ၾကသည္။ နဝေဒတံတားကို ေက်ာ္လာျပီး ကုန္းအဆင္း ျပည္ျမိဳ ့ဘက္သို ့အေကြ ့(ဇီးခဲြစက္ ျခံဝင္း)ေနရာေရွ့ အေရာက္တြင္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္တုိ ့ကားကုိ ေရထြက္ေလာင္းရင္း ဒီေန ့ဒီအိမ္တြင္ အလွဴရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။ အမ်ားၾကီး ခ်က္ထားေသာေၾကာင့္ ေရကစားျပီးေနာက္  ျမိဳ ့ထဲတြင္ ဝယ္မစားဘဲ ဆက္ဆက္ လာစားရန္ပါ မွာလိုက္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လဲ တမနက္လံုး ျမိဳ ့ထဲတြင္ ေရကစားျပီးေနာက္ ေမာေမာ ပန္းပန္းျဖင့္ ထမင္းစားရန္ ေနရာရွာေတာ့ ဆိုင္မ်ား ပိတ္ထားသျဖင့္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္မွ အလွဴဖိတ္ထား သည္ကို သတိရျပီး ျမိဳ ့ျပင္သို ့ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ တစ္မနက္လံုး ေရကစားထား ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆာေလာင္ ေမာပန္းေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အလွဴအိမ္ေရွ့ကုိ ေရာက္ေတာ့ မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ လူမ်ားလြန္း ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ လမ္းေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ အစီအရီ ရပ္ထားေသာ ကားမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို ေတြ ့ရသည္။ လူၾကီးတစ္ေယာက္က ကားလမ္းေပၚမွ ျဖတ္လာသမွ် ကားမ်ား၊ စက္ဘီးမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို တားျပီး အလွဴတြင္ ထမင္း ဝင္စားသြားဖုိ ့ဖိတ္ေခၚေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လဲ အားရပါးရ စားေသာက္ေနေသာ လူမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ပိုမို ဆာေလာင္လာသလို ခံစားရသည္။ တမနက္လံုး ေရကစား ထားျခင္းေၾကာင့္လဲ ေတာ္ေတာ္ ဆာေလာင္ေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာဆာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လဲ လူအမ်ားႏွင့္ ေရာကာ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ အလွဴက ထံုးစံအတိုင္း ငါးေျခာက္ႏွပ္၊ ပဲဟင္းႏွင့္ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ကို ေကၽြးျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ဗိုက္ဆာ ေနေသာေၾကာင့္ ထင္သည္ အလြန္စားေကာင္းလွသည္။ အလြန္စာေလာင္ ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ တေလွ်ာက္ စားခဲ့ေသာ အစားအစာမ်ားတြင္ အေကာင္းဆံုးဟုပင္ ထင္မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆာဆာျဖင့္ အားရပါးရ ကုန္းေလြးေနစဥ္ ေနာက္မွ အသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေရႊေတြ သီးေနေအာင္ ဝတ္ထားေသာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ ဝမ္းသာ အားရဟန္ျဖင့္ အားရပါးရ ေျပာေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ 

“အားရတယ္ေဟ့ အားရတယ္။ ၾကည့္စမ္း... အားရပါးရ စားေနလုိက္ၾကတာ... ဒီလုိ ျမင္ရေတာ့ ငါလဲ လွဴရတာ အားရတယ္။ ဒီေန ့အလွဴလုပ္တာ ဆယ့္ငါးသိန္း ေလာက္ကုန္တယ္။ ကုန္ပေလ့ေစ ေက်နပ္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလဲ ထပ္လွဴဦးမယ္”

ထုိအသံ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထား ၾကည့္မိသည္။ ဟုတ္သည္ ဆာေလာင္ေန ေသာေၾကာင့္ ထင္သည္ လူအားလံုး အားရပါးရ စားေသာက္ေနၾကသည္။ စားေသာက္ေနသူမ်ားတြင္ ေယာက္က်ား၊ မိန္းမ၊ လူၾကီး၊ လူငယ္ အားလံုးပါသည္။ တခ်ဳိ ့အဆင့္အတန္း ျမင့္ဟန္တူေသာ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အလွဴျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရွိန္ေနျခင္း၊ ရႈိးတိုး ရွန္ ့တန္ ့ျဖစ္ေနျခင္း မရွိ။ လူအမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးကာ လက္ရည္တျပင္တည္း စားေသာက္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ ့အမ်ဳိးသားမ်ား မူးေနၾကသည္၊ တခ်ဳိ ့အမ်ဳိးသမီးမ်ား ေျခေထာက္တြင္ ဘိနပ္ မပါၾက၊ အားလံုး ေရေတြ စိုရႊဲေနၾကသည္၊ တခ်ဳိ ့အိုးမဲမ်ား၊ ဆီဂ်ီးမ်ား၊ ဖံုမႈန္ ့မ်ား ေပက်ံေနၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး မ်က္ႏွာတြင္ တူညီေသာ စင္ၾကယ္သည့္ အျပံဳးပန္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဟန္ေဆာင္ ေနၾကျခင္း မဟုတ္။ 

“ေဒၚၾကီး ထမင္းေပးပါဦး၊ အန္တီ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ေလး နဲနဲေလာက္၊ ပဲဟင္းေပးပါဦး၊ ငါေျခာက္ႏွပ္ ရွိေသးလားဗ်ဳိ ့”

စသျဖင့္ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ကာ အားရပါးရ စားေသာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို ့၏ အေပ်ာ္မ်ားက အလွဴရွင္ အန္တီၾကီးကို ကူးစက္ကာ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေအာ္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ လူအားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ သၾကၤန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မူးေနၾကေသာ္လဲ စည္းကမ္းမမဲ့ၾက။ စားေသာက္ျပီး ပန္းကန္မ်ားကို ပန္းကန္ေဆးသည့္ ေနရာသို ့ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားထားၾကသည္။ မူးေနေသာ္လဲ စည္းကမ္း ရွိေနၾကသည္မွာ အံၾသဖို ့ေကာင္းလွသည္။ အလြန္ရိုးရွင္း၍ သဘာဝက်ေသာ အလွဴပဲြေလး ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ရိုးရွင္းသလဲ ဆိုလွ်င္ အလွဴဆုိေပမယ့္ မ႑ပ္ထိုးထားျခင္း မရွိ၊ စားပြဲတစ္လံုးႏွင့္ ထိုင္ခံု ေျခာက္လံုး၊ ခုနစ္လံုးေလာက္သာ ရွိသည္။ လူအားလံုး ၾကံဳသလုိ စားေသာက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ ့က ျခံဝင္းအတြင္း ပန္းျခံဳမ်ားအနီးတြင္၊ တခ်ဳိ ့က သစ္ပင္ေတြ ေအာက္မွာ၊ တခ်ဳိ ့က ျခံဝင္းထဲႏွင့္ လမ္းမေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ တမ်ဳိး၊ ထိုင္လွ်က္ တဖံု၊ တခ်ဳိ ့က ကုိယ့္ကားေပၚတြင္ ကိုယ္ယူ စားၾကသည္။  စားေတာ့လဲ ပန္းကန္ ေဆးသည့္ ေနရာတြင္ ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုယ္ယူကာ ထမင္းထည့္သည့္ ေနရာတြင္ ထမင္းသြားေတာင္း ရသည္။ ျပီးေနာက္ လူမ်ားအၾကား လိုအပ္သမွ် လိုက္လံ ျဖည့္ဆည္းေပးေနသည့္ လူမ်ားေနာက္ လုိက္ကာ 

“အစ္ကိုေရ... ငါးေျခာက္ႏွပ္ေလး လုပ္ပါဦး။ အစ္ကို ့ေရ... ပဲဟင္းေလး၊ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ ရွိေသးလားဗ်ဳိ ့...”

စသည္ျဖင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္ျဖင့္ စားေသာက္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ပကာသနမပါ၊ အဆင့္အတန္းမခဲြ လက္ရည္တျပင္တည္း ေကၽြးေသာ အလွဴပြဲေလး ျဖစ္သည္။ လူအားလံုး ဟန္ေဆာင္မႈမပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ အားရပါးရ စားေသာက္ ေနၾကသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ အလြန္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ သၾကၤန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကဟန္လဲ တူသည္။ သူ ့ကိုယ္မသိ ကိုယ့္သူ မသိျဖင့္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ လူမ်ား စုကာ မရင္းႏွီးေသာ အလွဴရွင္၏ အလွဴပဲြကုိ တက္ေရာက္ အားေပးေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အလွဴ ့ရွင္မ်ား မအားမွန္း သိေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ထမင္း ပန္းကန္ ကုိယ္သိမ္းျပီး ပန္းကန္ ေဆးသည့္ ေနရာ အေရာက္ စည္းကမ္းရွိရွိ သြားထားၾကသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ အလွဴ ့ရွင္ကိုေတာ့ မသိ သူတို ့ကို ၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပီတိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဒီလို ရသေျမာက္ေသာ အလွဴပဲြေလးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်  လွဴခ်င္စိတ္လဲ ေပါက္လာမိသည္။