အိမ္မဟုတ္ေသာအိမ္

“ကလင္... လင္...  လင္... ကလင္...”

ႏႈိးစက္ျမည္သံ ထြက္လာသည္ႏွင့္ က်င့္သားရေနသည့္ လက္တုိ ့က ႏႈိးစက္ကို ပိတ္ျပီးသား ျဖစ္ေန၏။ ထို ့ေနာက္ တဘက္ကုတင္တြင္ အိပ္ေနသည့္ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့... တရွဴးရွဴးျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရမွ စိတ္သက္သာရာ ရမိ၏။ သူငယ္ခ်င္းက မနက္ 8:30 နာရီမွ အလုပ္သြားရမည္မို ့အိပ္ေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္ပင္ပန္းၾကသူ အခ်င္းခ်င္း မိမိေၾကာင့္ တပါးသူကို ေႏွာင့္ယွက္မိသလုိ ျဖစ္မည္ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၅း၂၀ နာရီ သာရွိေသးသည္။ ဟိုးအရင္ Morning Shift ဆင္းခ်ိန္ေတြက ပံုမွန္ ၅း၃၀ မွ ထေလ့ရွိေသာ္လဲ ဒီေန ့ေတာ့ မႏိုးမွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ႏႈိးစက္ကို ေစာေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ပံုမွန္ထက္ နဲနဲေစာေနေသးသည့္ အျပင္ က်ိန္းစပ္ေနသည့္ မ်က္လံုးတုိ ့ေၾကာင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ခဏျပန္မွိန္းလိုက္သည္။ ေမွးခနဲ ျဖစ္သြားျပီး ဖ်တ္ကနဲ လန္ ့ႏိုးလာခ်ိန္ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၅း၄၅ ရွိေနျပီ ျဖစ္၏။ ေနာက္က်ေနျပီမို ့ကဗ်ာကယာ အိပ္ယာမွထ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရခ်ဳိးသန္ ့စင္ကာ အဝတ္အစားလဲျပီးေနာက္ အိမ္ျပင္ဘက္ လမ္ေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ၆နာရီကိုပင္ စြန္းစြန္းေက်ာ္ေနျပီျဖစ္၏။ ဖယ္ရီစီးရန္ Tampines MRT ကုိ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။

“ဟလုိ... ေအး... ေနသူ... မင္း... အခုဘယ္မွာလဲ...”

“.......     ...........      ...........”
“ဒါဆို အေတာ္ဘဲ... ငါ့အတြက္လဲ ထမင္းေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ပြဲေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပးပါဦး”
“.........  ..........  .........”

“ေအး... ေအး... ေက်းဇူး သယ္ရင္း...”

ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ရီေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ထိုင္ခံုေပၚ မထိုင္ရေသးခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနဟန္ တူသည့္ ကားက ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ေနသူက-

“မင္း... ဒီေန ့ေနာက္က်တယ္။ ကားသမားက ထြက္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနလို ့ခဏေနပါဦးလို ့ေျပာထားရတယ္”

“ေအး... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ ့မင္းလဲ သိတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ ခုတေလာ အရမ္းပင္ပန္းေနျပီ”

“ေအးပါ ငါသိပါတယ္... ဒါနဲ ့မင္းတရုတ္ ႏွစ္ေကာင္က ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ”

“မနက္ျဖန္ ျပန္လာမယ္... ဒီေန ့ျပီးရင္ေတာ့ ဝဋ္ကၽြတ္ပါျပီ။ ျပန္လာဦးမွဘဲ ငါလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပိဳင္းေနျပီ။ ငါ... ခဏေမွးလုိက္ဦးမယ္ကြာ”

ဟုတ္သည္။ ခုတေလာ အလုပ္ေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္က်ေနသည့္အျပင္ စက္ရံုမွ တရုတ္တခ်ဳိ ့Christmas ႏွင့္ New Year ပိတ္ရက္ရွည္တို ့တြင္ ခြင့္ယူျပီး အိမ္ျပန္သြားၾက၏။ လူမရွိေသာေၾကာင့္ ရွိသည့္လူမ်ား တရက္မွ မနားရဘဲ ပိတ္ရက္မရွိ အလုပ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္္ဆင္းရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနၾကျပီ။ ဒီတပတ္ထဲဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုပင္ပန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အလုပ္က ပံုမွန္ဆိုလွ်င္  Morning Shift, Afternoon Shift, Night Shift ဆိုျပီး Three Shift ကို တစ္လတစ္ၾကိမ္ Rotate လွည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို ့Shift ခ်ိန္းသည့္ လကုန္ရက္တြင္ တနဂၤေႏြေန ့ကုိ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ပိတ္ေလ့ရွိ၏။ သို ့ေသာ္ ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္ေတြ က်ေနသျဖင့္ တနဂၤေႏြေန ့ကိုပါ အလုပ္ဆင္းရသည္။ တနဂၤေႏြေန ့အလုပ္ဆင္းရမည္ ဆိုလွ်င္ပင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ Morning Shit ႏွင့္ Afternoon Shift တို ့ကုိသာ ဆင္းခိုင္းေလ့ ရွိျပီး Night Shift လူမ်ားကိုေတာ့ အနားေပးေလ့ ရွိသည္။ သို ့ေသာ္ ဒီတပတ္တြင္ေတာ့ အလုပ္မ်ားက်ေနသည့္ အျပင္ လူကလဲ မရွိသျဖင့္ တစ္လလံုး Night Shift ဆင္းခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ Shift ခ်ိန္းသည့္ ခုတပတ္ စေနေန ့က Night Shift ဆင္းျပီး တနဂၤေႏြေန ့မနက္ 7:00 နာရီျပန္၊ Afternoon Shift 3:00 နာရီအလုပ္ျပန္ဝင္၊ 11:00 နာရီအလုပ္ျပန္ထြက္ျပီး တနလၤာေန ့Morning Shift 7:00 နာရီ အလုပ္ျပန္ဝင္ရသျဖင့္ လူလဲ အိပ္ခ်ိန္နဲရသည့္ အထဲ ေန ့ေတြ၊ ညေတြမွား အိပ္မရျဖစ္ကာ အိပ္ေရးပါပ်က္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒါေတြကို ျမန္မာျပည္က လူေတြကို ျပန္ေျပာျပလွ်င္ အပိုေျပာသည္ ထင္ၾကသည္။ သူတို ့ထင္သည္က ႏိုင္ငံျခားတြင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာင္းေကာင္းေန ေကာင္းေကာင္းစားျပီး ေငြကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ရသည္ဟု ထင္ေနၾက၏။ ဒီကလူေတြ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစားျဖင့္ အေနဆင္းရဲ၊ အစားဆင္းရဲျဖင့္ ေနၾကရသည္ကို သူတို ့မသိၾကေခ်။ ေျပာျပလွ်င္လဲ မယံုၾကသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမွ ထပ္မရွင္းျပခ်င္ေတာ့။ ကိုယ္ပင္ပန္းတာ ကိုယ္သာသိ၊ ကိုယ့္ဝမ္းထဲသာ ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္း ေမးလာလွ်င္ စကားအမ်ားၾကီး မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသည္ဟုသာ ျပီးျပီးေရာ ေျဖလိုက္သည္။ ဒီေန ့လဲ ညေန 3:00 နာရီ ျပန္ရန္ စိတ္ကူးထားေသာ္လဲ အလုပ္ေတြ မျပတ္သျဖင့္ ည 7:00 နာရီထိ ဆင္းေပးခဲ့ရျပန္သည္။ လူကေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းျပီး ႏုန္းခ်ိေနျပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ Tampines MRT မွ တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ မိုးဖြဲမ်ားေအာက္မွ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။

"ျပန္လာျပီလားဗ်..."
"ဟုတ္ကဲ့ ျပန္လာျပီ အစ္ကို"

မီးဖိုခန္းမွ ထမင္းစားျပီး ထြက္လာဟန္တူသည့္ အိမ္ရွင္အစ္ကိုက ႏႈတ္ဆက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ သူလဲ သူ ့အခန္းဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဒီႏိုင္ငံတြင္ တစ္အိမ္ထဲ ေနၾကေသာ္လဲ အလာသ ပလာသ ေျပာဖို ့အခ်ိန္သိပ္မရွိၾက။ အားလပ္ခ်ိန္ ခဏကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဆင္ေျပသလိုေလး အပန္းေျဖျဖစ္ၾက၏။ တစ္အိမ္ထဲ ေနၾကသူမ်ား မေျပာႏွင့္ တစ္ခန္းထဲ ေနသူျခင္းပင္ သိပ္မေတြ ့ျဖစ္၊ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။ ေရစိုအဝတ္မ်ားႏွင့္ ဝတ္ျပီးသား အဝတ္ေဟာင္းမ်ားကို အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ ေလွ်ာ္လုိက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္းဝင္ကာ ေရကုိ စိမ္ခ်ဳိးေနလိုက္သည္။ အိမ္တြင္ ဒီလိုသာ ေရကို စိမ္ခ်ဳိးေနလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူ ေအာ္ေပလိမ့္မည္။ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူလုိ စိုးရိမ္ျပီး ေအာ္မည့္သူမရွိဟု ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးမိလုိက္ေသးသည္။ ေရခ်ဳိးလုိ္က္သျဖင့္ နဲနဲလန္းသြားသည္။ ထို ့ေနာက္ ပင္ပန္းေနျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ညစာကို ျဖစ္သလိုဘဲ  ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ရင္း အဆင္သင့္ လက္ေဆး စားေသာက္ခဲ့ရသည့္ ထမင္းဝိုင္းေလးကို လြမ္းေဆြးမိသည္။

"ညီရဲ... ညီ ရဲ... ထေတာ့ေလ... မင္း... အလုပ္မသြားဘူးလား... "
"ဟင္း... ဟင္း... အင္း..."
"ဟာ... ကိုယ္ေတြပူေနပါလား... မင္းဖ်ားေနျပီ... "
"အင္း... ဟုတ္တယ္ ငါေနမေကာင္းလုိ ့ဒီေန ့အလုပ္မသြားေတာ့ဘူး"
"မင္း... အရမ္းဖ်ားေနတယ္... တစ္ေယာက္တည္း ေဆးခန္းသြားလို ့ျဖစ္ပါ့မလား"
"ျဖစ္ပါတယ္... မင္းလဲ အလုပ္သြားရမွာဘဲ။ စိတ္မပူပါနဲ ့သြားပါ"
"ေအး... တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့ကို ဖုန္းဆက္လုိက္ေနာ္"

အဖ်ားရွိန္က တရွိန္ရွိန္ျဖင့္ တက္ေနျပီး ေခါင္းထဲတြင္ မူးေနာက္ေန၏။ အလုပ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္၊ အိပ္ေရးပ်က္သည့္ဒဏ္တို ့ကို စုခံရျခင္းေၾကာင့္ ကိုင္ရုိက္ထားသလုိ တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနသည္။ အိမ္ရွိ လူအားလံုး အလုပ္သြားေနၾက သျဖင့္ ေဆးခန္းသို ့ အေဖာ္လုိက္ေပးမည့္သူမရွိ။ ရြာမွာဆိုလွ်င္ေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္၍ ေဆးခန္းသြားတိုင္း ဖခင္ျဖစ္သူက အျမဲလုိက္ပို ့ေလ့ရွိသည္။ ေဆးခန္းသုိ ့ အားတင္းျပီး ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ မနည္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။ ေဆးခန္းကို ေရာက္၍ အဖ်ားတုိင္းေတာ့ အပူခ်ိန္က ၁၀၃ေတာင္ရွိ၏။ အဖ်ားရွိန္ျဖင့္ ေဆးခန္းတြင္ ထိုင္ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ ေဆးခန္းမွ အန္တီၾကီးက လာႏႈိးရသည္။ ေရျခားေျမျခားကို ေရာက္တာၾကာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေနသားက်ေနျပီ ဆိုေသာ္လဲ ခုလို ဖ်ားေတာ့ အားငယ္မိသည္။ အိမ္၏ အေငြ ့အသက္ကုိ ပို၍ လြမ္းေဆြးမိသလို ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တုိ ့ကို ပို၍ တမ္းတမိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အားငယ္စိတ္ျဖင့္ အိမ္ကုိ ဖုန္းေခၚမိ၏။

"ဟလို... အေမလား... သားပါ"
"အငယ္ေလးလား... သားေနေကာင္းရဲ ့လား... ညက အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းလုိ ့အေမ စိတ္ပူေနတာ"

ေရွ့ဆက္ေျပာမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္တုိ ့ဆြံအသြား၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အေမ သားအရမ္း ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဟု အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတုိးျပီး ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးလုိက္ခ်င္မိသည္။ သုိ ့ေသာ္ အေဝးေရာက္ေနသည့္ သားျဖစ္သူအတြက္ အျမဲစိတ္ပူေနတတ္သည့္ မိခင္ကို ထပ္၍ စိတ္ေသာက မေရာက္ေစလိုေတာ့။ မိမိ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလွ်င္ ပို၍ စိတ္ပူေနလိမ့္မည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေျပာဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ဖုန္းခ်ခါနီး-

"က်န္းမာေရးကိုေတာ့ ဂရုစိုက္ေနာ္သား"

ဟူေသာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အမွာစကား အဆံုးတြင္ ေယာကၤ်ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္တုိ ့က ဝဲတက္လာသည္။ ေဆးခန္းမွ ျပန္လာျပီးေနာက္ ေဆးေသာက္ရန္အတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ရျပန္သည္။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ျပီး မ်က္လံုးတို ့ျပာေဝေနသျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အိပ္ယာထဲမွာဘဲ ေခြေနခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ ေဆးေသာက္ဖို ့အတြက္ ဗိုက္ထဲတြင္ အစာရွိဖို ့လုိသည္။ အိမ္တြင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ဗိုလ္လုပ္ျပီး ဆန္ျပဳတ္မေသာက္ခ်င္ဘူး ျမဴစြမ္မွ ေသာက္မယ္။ အေမ ဆရာဝန္က ၾကက္သားေၾကာ္ စားလုိ ့ရျပီတဲ့ ၾကက္သားေၾကာ္ေပးပါဦး ဆိုသည့္ေခာတ္က က်န္ခဲ့ျပီ။ ခုေတာ့ ကိုယ့္အားကုိယ္ကိုးထားသည့္ ခေနာဆန္ျပဳတ္ ေႏြးေႏြးေလးကို ေသာက္ရင္း ေနေကာင္းသြားျပီလားဟု နဖူးကို စမ္းရင္း ေအးကြာ ငါလဲ အလုပ္မအားတာနဲ ့မင္းကို ဘာမွေတာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး ဟု ဆိုလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို လည္းေကာင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ၾကားသျဖင့္ ဖုန္းဆက္ေမးလာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လည္းေကာင္း ေက်းဇူးတင္မိသည္။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္ၾကား ေျပးလႊားရင္း အခ်ိန္လုေနရသည့္ သူတို ့ဘဝေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စာနာကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ ေရျခားေျမျခားတြင္ ေႏြးေထြးမႈ တခ်ဳိ ့ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ အိမ္ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ အလုပ္ခ်ိန္ျပီး၍ ေခတၱခဏ ကြန္းခိုရာ၊ ေက်ာခ်ညအိပ္စရာ ေနရာထက္မပိုဟု ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ လက္ရွိေနေနသည့္ အိမ္ကလဲ အိမ္ဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္... သို ့ေသာ္...